Vannacht om twee uur moest ik noodgedwongen het warme bed verlaten voor een sanitaire verlossing. Op dat moment had ik beter moeten weten! Het was erg fris in de camper en buiten brandde er zoveel straatverlichting dat het zonnepaneel nog elektriciteit opwekte. Helaas kon ik de heldere hemel in die zondvloed van kunstlicht niet zien. Dus zonder na te denken ging weer terug naar bed.
Om zeven uur wordt ik weer wakker en deze keer met een zeer koude neus. Elk lichaamsdeel dat voor een moment onder het dekbed vandaan komt word meteen gestraft. Ik had wel enige rekening gehouden met een verschil van de temperatuur in het woongedeelte tijdens de nachtrust maar zo’n groot verschil had ik nooit kunnen vermoeden. Toen ik het gordijntje van de alkoof opende kwam er nòg koudere lucht onze kant op!
Zo snel als mijn benen me kunnen dragen klim ik de ladder af en ontsteek de gaskachel die meteen begint te snorren. Het geluid van een behaaglijke warmte. Dan pas mijn onderbroek, zwarte fleece-broek, dan mijn groene fleece-hemd en daarover mijn rode fleece-jas. Mijn lichaam wordt verwarmt van binnen uit! De koffie is ondertussen ook klaar en de overtollige warmte van de gasvlam verwarmt de camper ook.
Met de mok koffie in de hand ga ik even buiten kijken. Het is nog donker, de lantaarnpalen zijn intussen uitgeschakeld, maar langs de bergrug klimmen de eerste zonnestralen omhoog. Er ligt rijp op het gras! We zijn dus weer in de bergen van de Spaanse binnenlanden. Andere landschappen met andere temperaturen. Ik loop een keer om de camper heen voor een oppervlakkige visuele inspectie. Dat doe ik wel vaker sinds dat probleem in Schotland met de gebroken spanband die de brandstoftank omhoog moet houden. Dat probleem had voor ons heel anders kunnen aflopen!
De mensen zijn al vroeg bezig op het plein voor het klooster met de voorbereidingen voor de kerstavond. Er komen twijfels in me op om hier nog een nachtje te blijven. Maar we moeten wel gaan rijden om de huishoudaccu op te laden. Ik moet me maar eens verdiepen in een tweede (los) zonnepaneel om aan de zijkant van de camper te hangen. Zo laat in het jaar is de hoek op het dak, zelfs in Spanje, te klein en gaat er teveel verloren. De hoek van een zonnepaneel aan de zijkant is veel beter! Huiswerk voor wanneer we weer in Zaltbommel zijn.
Een gebakken ei in ontbijtspek op een dikke volkoren boterham met witte bonen in tomatensaus. Een ontbijt voor kampioenen dat ons zeker tot na het middaguur zal voeden! Na het ontbijt ruimen we alles weer op en zorgen dat er niets door de camper kan gaan vliegen onder het rijden.
Volgens de planning hebben we vandaag rond de 175 Km voor de wielen van “de Oude Dame”. Maar de ervaring leert dat er een groot verschil is tussen plannen en uitvoeren. De wegen zijn goed, de wegen worden smal maar de wegen zijn ook haast leeg. Het is heerlijk ontspannend rijden door de steeds wisselende landschappen. De Garmin leid ons naar een smalle verbindingsweg van twee en twintig kilometer die door een zo goed als verlaten gebied loopt. Wijnranken en velden vol met groenten aan beide zijden van de weg. Groen, grijs, bruin en rood, alle kleuren vormen het palet van het Spaanse platteland.
Om elf uur is het tijd voor een “Jungle Poo” en een bakkie koffie. De natuur zal mijn poep wel verwerken! Ik prop het gebruikte toiletpapier in een plastic tasje van de Lidl en gooi het tasje in de gasbun. Die tasjes van 2 cent zijn een uitkomst voor alle campers die onderweg zijn in Spanje. Ze zijn sterk, waterdicht en maken een goede noodvoorziening. Wij gebruiken namelijk het toilet aan boord nooit. Wij hebben een hekel aan chemicaliën!
We klimmen weer aan boord van “de Oude Dame” en gaan verder landinwaarts op zoek naar een stadje of dorp waar we vanavond de kerst mis kunnen bijwonen. Helaas blijkt dat veel moeilijker dan ik had verwacht!
We bezoeken haast elke nederzetting die een stukje van de hoofdweg af ligt maar kunnen niet vinden waar we naar op zoek zijn. Zo komen we wel op mooie plaatsen maar ons doel wordt niet bereikt. Er zit dus niets anders op dan doorrijden totdat we een stadje hebben bereikt waar wel een kerk is waar vanavond een mis is.
Zo belandden we in “Reolid” waar de uitbater van de plaatselijke Bar mij verzekerd dat er vanavond een mis wordt opgedragen in de plaatselijke kerk. Hij heeft er ook geen problemen mee wanneer we de nacht op de parkeerplaats voor zijn deur doorbrengen zo slaan we dus twee vliegen in een klap. Zijn vriendelijke aanbod voor een biertje sla ik maar af want het is me toch nog wat te vroeg. Lyka is blij met mijn bevindingen en niets staat een onvergetelijke kerstavond op het Spaanse platteland ons in de weg.
Na een uur in “Reolid” krijg ik een onverklaarbaar onbehaaglijk gevoel. Heb ik de mensen in de bar wel goed begrepen? Zijn we niet voor de gek gehouden? Het is nog maar anderhalf uur tot de mis dan zou je toch wel enige activiteit in of rond de kerk verwachten? Laat ik er maar even naar toe lopen voor de zekerheid!
‘Ik ga even een stukje wandelen!’, zeg ik tegen Lyka en ga op pad.
Aan de schaduwzijde van de weg is het al aardig fris aan het worden. Op het kerkplein is het verlaten, er gebeurt helemaal niets totdat er een ouder echtpaar uit een deur van een huis tegenover de kerk stapt. In mijn kolen Spaans lukt het me om ze enige belangrijke informatie te ontfutselen. Volgens hun gebeurt hier helemaal niets vanavond, de dichtstbijzijnde plaats is “Alcaraz”! In gepaste haast loop ik terug naar de camper terwijl ik de twee tegenstrijdige berichten tegen elkaar afweeg. Twee politie agenten langs de weg kunnen misschien een onpartijdig, en wat nog belangrijker is een juist, antwoord geven. Helaas spreken ze geen engels. Ik ben nog niet klaar in mijn kolen Spaans of een onbekende man uit het niets spreekt ons aan. Hij is de engelse taal wel machtig dus is mijn interne twijfel over de kerstmis snel opgelost. Hier is geen kerst mis in de kerk, honderd procent zeker!
We gaan dus naar “Alcaraz”! Nog geen kwartier later hebben we een schitterende parkeerplaats aan de rand van het dorp, met een uitzicht, gevonden. Nog geen driehonderd meter verderop is het eeuwenoude plein waar het om acht uur moet gaan gebeuren. Ik ben opgelucht en Lyka is meer dan blij wanneer ik met de verlossende mededeling kom dat we vanavond naar de kerk gaan om de kerst mis bij te wonen.
We kunnen dus wat voor ons zelf gaan doen en ik sla meteen weer aan het schrijven. Dat wordt alleen onderbroken voor de avondmaaltijd. Kalkoen schnitzel met sla en friet. Helaas moeten we haasten met het eten want de mis begint om acht uur.
Bij aankomst op het oude plein kijkt Lyka haar ogen uit. Voor mezelf ook is dit de kers op de taart! Dit is de kerstavond zoals ik me in Spanje had voorgesteld. Samen in een romantisch eeuwenoud stadje. We zijn verbaasd wanneer we de lege kerk betreden. De twijfel slaat meteen toe. Zitten we wel goed? In de hoek van de kerk naast het altaar zit een klein ensemble haar instrumenten te stemmen. De terraskachels branden, net als de kaarsen op het altaar. We moeten dus wel goed zitten!
Het is opvallend stil in de kerk. Het Spaanse platteland is leeggestroomd door de economische malaise. De jongere generaties hebben hun geboortegronden verlaten en zijn naar de steden getrokken op zoek naar werk, geld en een beter leven. Alleen de ouderen blijven achter om de spooksteden in leven te houden.
Vanzelfsprekend is de hele mis in het Spaans en kunnen we er niets van volgen. Met uitzondering van het gedeelte over het brood en de wijn, het lichaam en het bloed van Christus de verlosser, dat begrijp ik wel. Toch komt de kerstgedachte, hoewel ik niet eens geloof in Christus, over. Laten we alsjeblieft goed zijn voor elkaar. Het leven kan zo mooi zijn zonder al die ellende!
Na de mis maak ik nog wat foto’s en gaan we snel op weg naar de behaaglijke warmte van de camper. Met kerstlichtjes en een wijntje vieren we samen kerstavond. De film “The Firm” met Tom Cruise uit 1993 maakt de avond compleet. Geluk op het Spaanse platteland in een haast zeven en twintig jaar oude camper, wat kan het simpele leven toch mooi zijn.
