woensdag 10 december 2003

Australië, de laatste loodjes

Sydney, 10/12/2003

Ik wist niet goed hoe ik aan dit hoofdstuk moet beginnen. Dat is dan ook de reden waarom het zo lang heeft geduurd voordat dit laatste hoofdstuk op mijn weblog staat.

Ik was blij en verdrietig nadat ik de mensen van mijn tour naar het noorden vaarwel had gezegd. De afspraak met enkele van hen voor die avond was slechts een pleister op de wonde. Eenzaam slenterde ik door de straten van Perth die avond. Ik at eenzaam en alleen in een Chinees restaurant en ging later op zoek naar mijn vrienden. We hadden een afspraak in the "Brass Monkey", ze waren een half uur te laat. Even speelde de gedachte door mijn hoofd dat ze me zouden laten zitten. Uiteindelijk werd het een leuke avond, alleen jammer dat we in een bar kwamen met live muziek. De muziek stond een beetje te hard, elke vraag werd beantwoord met een knik. Ik had problemen om het gesprek te volgen, ik ben namelijk een beetje doof aan het worden. Ik was moe en wilde het niet te laat maken. Opnieuw een moeilijk afscheid. En ik was echt niet blij. Ik had een afspraak gemaakt met Vicky om haar op de luchthaven te ontmoeten en samen naar Sydney te vliegen de volgende dag. Maar dat was niet wat mij dwars zat.
Een vriendin van mij, uit Pattaya, waar ik tientallen malen mee uit eten was geweest ging trouwen in Perth. Haar moeder en een goede vriendin van ons waren overgekomen om de ceremonie bij te wonen. Ik was uitgenodigd om ze te ontmoeten en een kopje koffie met ze te gaan drinken. Ik was echter niet uitgenodigd op de bruiloft. Dit deed pijn, heel veel pijn. Is dit dan de ware Thai achter de glimlach, vroeg ik mijzelf af? Ik wist het niet. Nachten had ik liggen te denken over het waarom. Een vriend die 4000 kilometer van huis is zou ik op mijn bruiloft uitnodigen!
Dat was dus niet gebeurd en ik had dan uiteindelijk ook mijn ticket van Perth naar Sydney geboekt. Maar toen ik dat eenmaal bekend had gemaakt werd ik plotseling via via wel uitgenodigd. Zouden ze hebben geweten dat ik mijn geld niet terug kreeg als ik een nieuw ticket bestelde? Ik weet het niet. Weer een vriend verloren, maar één waar ik niet om zal treuren.
De vlucht verliep even goed als op de heenweg en binnen een paar uur stond ik weer in Sydney waar het weer goed was op dat moment. Blij om mijn familie nog een paar dagen te zien en mijn reis te evalueren. Mijn laatste dagen bracht ik door met eten en slapen. Natuurlijk deed ik ook wat inkopen in de stad. De tijd was te kort en binnen een paar dagen nam ik afscheid om vijf uur s'morgens op de eerste trein naar de luchthaven te stappen. Een gewone vlucht terug met weinig bijzonderheden. Singapore Airlines, degelijk en goed.

Alweer een mooie reis achter de rug. Waarheen de volgende keer? Dat was de vraag die in mijn hoofd speelde. Meer dan 8200 kilometer afgelegd in Australië. Erg veel maar echt de moeite waard.

donderdag 4 december 2003

Australië, een pijnlijk afscheid

Perth, 04/12/2003

We werden al vroeg gewekt door Rob die zijn "Walzing Mathilda" neuriede buiten op de veranda. Er lag vandaag nog een lang stuk weg voor ons, ook zouden we nog de nodige attracties gaan bezoeken. Het waaide verschrikkelijk hard! Vermoeid stapten we in de bus. Ontbijt was nu gedegradeerd tot een droge boterham of gewoon niets. Er was ook nog maar heel weinig te eten over. We reden met zijn allen in een stilte naar het zuiden. We realiseerden ons dat het einde van deze trip nu steeds sneller dichterbij kwam. Dee vertelde zachtjes dat ze die nacht naar gedroomd had. Ze droomde dat de conciërge op haar middelbare school haar steeds peste. Als de conciërge zich dan omdraaide en Dee aankeek dan had hij het gezicht van Brian. We moesten hier zachtjes om lachen.
Als in een ruimtevaartuig gleden we door de leegte van de wildernis. Buiten bewoog er niets en er was ook geen geluid. Een stop bij een kangoeroe weeshuis draaide uit op een teleurstelling voor enkele van ons toen we te horen kregen dat er maar één bewoner was. De meeste hadden dan ook al genoeg kangoeroes gezien.
We reden de bewoonde wereld weer binnen. De auto's werden talrijker. De bush veranderde in bewerkt bouwland. De graanschuur van Australië. Bergen graan langs de weg die moeilijk te beschrijven zijn.
We reden Perth door de buitenwijken voorbij en belanden ten zuiden van de hoofdstad van WA. Een stop bij een wijngaard dreef ons allemaal de bus uit naar de proeverij. En er werd er flink op los geproefd. Totdat we niet meer kregen en de hele groep, een beetje aangeschoten en blij weer richting de bus ging. Een dierenpark was het volgende doel. Ik vraag je, een dierenpark? Opvulling voor de laatste dag. Een paar van ons gingen ongeïnteresseerd het park in en liepen het bijna verplichte rondje. Ik bleef achter bij de receptie waar ik mijn computer mocht aansluiten op het lichtnet.
Ik brandde cd's voor iedereen die zijn foto's beschikbaar had gesteld. Ondertussen stond er een mooie verzameling foto's op mijn computer en ik was erg blij dat ik hem had meegenomen. Vanaf nu zou ik altijd met mijn laptop op reis gaan. Ondanks het extra gewicht is het voor mij zeker de moeite waard om de computer mee te nemen.
We kwamen één voor één weer bij de bus aan en gingen in de bus zitten. Behalve? Jullie raden het al, Brian. Hij had een taxi gebeld en ging er vandoor. Zonder afscheid te nemen natuurlijk. De oude lul zal het waarschijnlijk nooit weten dat hij de tour voor sommige deelnemers verpest heeft.
Een chocolade fabriek was dan echt het laatste wat we gingen doen. Chocolade proeven!! Nou daar was iedereen wel voor te vinden. Kleine ronde chocolaatjes die je met een lepel op je hand schepte. In een geairconditioneerde ruimte natuurlijk. Ik kocht mijn laatste souvenir en was dankbaar dat het allemaal de moeite waard was geweest.
Iedereen van de groep waarmee we waren begonnen waren blij dat het een mooie reis was geweest. Met een brok in de keel nam ik afscheid van de meeste en met een paar zou ik nog een biertje drinken die avond. De groep werd verdeeld over gereedstaande auto's en we werden naar onze guesthouses gebracht. Mijn kamer was klaar, Indy had de sleutel. Ik nam mijn intrek in mijn ondertussen vertrouwde kamer en ging even op mijn bed liggen. Ik liet de trip nog een keer door mijn gedachten gaan. Ik was vermoeid maar erg blij.
Rob zocht mij een dag of twee later nog op in mijn guesthouse. Ik had niet genoeg cd's bij me gehad dus had ik Rob belooft dat hij er later één zou kunnen komen ophalen. Hij was samen met zijn vrouw. Een vrolijk stel.
Daisuke heeft mij later nog bezocht en heeft de kerstmis bij mij doorgebracht.
Neil is nog wel in Thailand geweest maar helaas heb ik hem niet kunnen treffen.
Het ergste vindt ik nog dat Rob een paar weken later werd ontslagen. Ik veronderstel dat het wat met Brian te maken heeft gehad. Aan de andere kant ben ik ook blij dat Rob daar niet meer werkt. Een goede gids als hem hoort niet bij zo'n krenterige touroperator te werken.



Perth - Exmouth - Perth = 3000 + 5246 = 8246 km. Totaal.

Speciale dank aan iedereen die zijn foto's beschikbaar heeft gesteld, de foto's bij dit verhaal zijn dan ook een mix van verschillende camera's met verschillende fotografen.

woensdag 3 december 2003

Australië, Brian gaat vreemd

Farmstay ergens ver weg, 03/12/2003

De volgende ochtend is Neil al vertrokken om zijn duikcursus af te maken. Langzaam druppelen we één voor één de bus binnen die dan ook wat te laat vertrekt. Gelukkig had ik mijn bier nog op kunnen halen gisteren, die stond in de koelkast van de winkel. Rob vertelde me net op tijd dat de bottleshop vanmiddag pas om twaalf uur zou openen. Wij zijn dan alweer een eind naar het zuiden! "De weg is eindeloos en verlaten", een bus vol met mensen die de bush al gezien hebben en met een voldaan gevoel de terugreis zijn aangegaan. Precies dezelfde weg wel te verstaan, alleen op de andere rijbaan. En wat gebeurt er als je dezelfde 250 kilometer bush en zand ziet? Inderdaad, het wordt rustig en je gaat slapen. Iedereen doezelde een beetje weg en Rob en ik lieten het stalen ros rustig voor zich uit rennen. We spraken weinig. Rob knabbelt wat aan zijn rijstwafels en ik denk aan wat ik zal gaan schrijven over deze tour. We wisten dat er in de verte weer een afscheid wachtte. Daisuke, Jetski genoemd door iedereen, zou worden gedropt en we zouden nieuwe gasten krijgen voor de trip terug. We kletsten wat ranzig over seks en zo en het was geen probleem voor de mensen in de bus. De meeste lagen sowieso te slapen.
Coral Bay was de nederzetting waar een emotioneel afscheid hadden te nemen van onze kleine Japanse vriend. Er was heel wat gebeurd sinds hij de rijst had verbrand. Daar stond hij dan alleen langs de kant van de weg. Langzaam verdween hij in de verte. Ik kreeg een brok in mijn keel en ik zou hem missen. Het deed ons goed te weten dat hij zich over twee dagen weer bij Neil zou voegen voor een trip naar de Karijini. Hij zou mij met de kerst komen opzoeken in Thailand. Ik keek er al naar uit.
De bus was nu redelijk leeg en de nieuwe gasten zouden we oppikken bij een roadhouse. Rob had geen idee van wie of wat of maar van hoeveel. Het contact met het hoofdkwartier was niet meer zo goed als het geweest was. We zouden het wel zien.
Wat me nu het meeste tegenviel was dat het eigenlijk geen tour meer was, maar een terugreis. Er waren geen nieuwe plaatsen meer om te stoppen. Behalve een roadhouse om de nieuwe gasten op te pikken en de plaats waar we zouden overnachten. Opnieuw een farmstay.
Nu gebeurde er iets heel vreemds!
Tijdens ons openhartig gesprek over seks sprong de oudste van de groep, Brian, plotseling uit zijn rol. Hij gelaste ons het gesprek te beëindigen. Hij had genoeg van die vunzigheid! Duidelijk verrast keken we om, inclusief de chauffeur, om te kijken wat hem bezielde. In mijn ogen had hij de hele tijd genoten van die verhalen. Hij was namelijk niet bij ons weg te slaan. "Nee, hadden wij hem niet begrepen"? Hij stond op en schreeuwde nu met een hoofd zo rood als een biet dat we meteen moesten zwijgen. Rob wreef eens door zijn baard en vertelde hem dat als hij het gesprek niet wilde horen dat hij gerust achterin de bus mocht gaan zitten. Daar kwam de muziek uit de luidsprekers en ons gesprek zou niet te horen zijn. Neen! Wij moesten ophouden met die rottigheid!
Nu werd het gênant. Rob sommeerde Brian achter in de bus te gaan zitten en zijn mond te houden! Rob vertelde Brian op een autoritaire manier dat hij verantwoordelijk was voor de bus, de tour en de veiligheid van de deelnemers, zodoende was hij de baas. Brian dacht hier anders over. Hij betaalde veel geld voor deze tour dus moest Rob doen wat Brian hem vertelde. Dit was dus een status quo.
"Stop de bus"!, schreeuwde de kleine dictator, "Ik ga lopen"! Rob, stampte op de rem en bracht de bus in de kortst mogelijke tijd met piepende banden tot een complete stilstand. De lucht vloeide in de cilinder en met een gesis opende de zijdeur zich. Brian die door de plotselinge verandering van de snelheid van de bus zijn evenwicht was kwijtgeraakt zocht naar iets om zich vast te grijpen. Tevergeefs, Brian greep met één hand een stoel en met de andere niets. Het resultaat was een pirouet op één been van een zestigjarige balletdanser met een stevig overgewicht.
We keken met zijn allen het tafereel zwijgend aan. Brian greep zijn kleine rugzak en zijn hoed die op de grond was beland en stapte de hitte van de woestijn in. Nog een keer siste de samengeperste lucht in de cylinder en de deur sloot zich met een zachte klap. Niemand in de bus wist wat we er mee aan moesten. In een stilte zagen we Brian langzaam weglopen van de bus. De open mogelijkheden gierden als bij een onderhandelende diplomaat door onze hoofden. Dit moest worden opgelost zonder een kant te kiezen maar ook zonder iemand gelijk of ongelijk te geven. Ook al vond ik dat Rob niet verkeerd had gehandeld. Daar stonden we dus, midden in de woestijn met een oude man in de verte verdwijnend zonder water op weg naar een roadhouse dat misschien wel honderd kilometer ver weg was. Hij had geen water en zou zeker omkomen als hij geen lift kreeg.
Langzaam brak de stilte en de meiden vroegen aan Rob of ze Brian mochten praten om hem te overtuigen dat dit verkeerd was. Rob was ook koppig en wilde mondjesmaat toegeven. Uiteindelijk luisterde Brian naar de argumenten van de meiden en kwam terug in de bus. Achterin de bus wel te verstaan. Zwijgend gingen we weer op weg. De tour was voor velen nu verpest en de oude lul had dat zelf niet eens in de gaten. Hij zat stil met een boos gezicht voor zich uit te staren.
Rijden en nog eens rijden. Nu in een stilte die niet representatief was voor de vriendschap en het plezier dat we samen deelden op deze tour tot nu toe. Ik mijdde hem als de pest en het kon mij geen moer schelen. We pikten twaalf nieuwe gasten op bij een roadhouse en plotseling waren met één meer dan dat we stoelen in de bus hadden. Tom nam vrijwillig een slaaphouding aan op de rugzakken. Die nieuwe mensen moeten ons zeker een vreemde stille groep hebben gevonden.
De farmstay die avond was de beste van de tour en het eten was nu voor de verandering goed. Natuurlijk was er voldoende bier ingeslagen voor onze laatste avond samen. We aten een fantastische maaltijd en kletsten over de leuke momenten van deze tour. We keken door een sterrenkijker naar de maan en kregen van Rob een massage les. Veel mensen uit de groep deden mee en er werd flink wat afgelachen. Ook Brian was tot mijn grote verbazing weer een normaal mens. Als een soort van boetedoening offerde hij zich voor de afwas terwijl wij plezier hadden met de massage les. Natuurlijk werd het weer laat de laatste avond. We wilden geen van allen dat er een einde aan deze tour kwam, met uitzondering van Brian neem ik aan.

dinsdag 2 december 2003

Australië, een rustdag?

Exmouth, 02/12/2003

Omdat de tour een succes is brengt Rob de tweede dag, een rustdag?, in Exmouth de hele troep een ontbijt op bed. Het is natuurlijk wel vanzelfsprekend dat je de deur dan open laat. Brian maakt van dit onbewaakte moment gebruik om de meisjes in hun slaap in hun slaapzaal te verrassen met een fotosessie. De oude viezerik! De meiden op hun beurt maken hier echter geen probleem van zodat hij ongeschonden wegkomt met deze streek.
Een paar mensen zijn vroeg vertrokken om te gaan duiken en de rest hangt wat rond bij het zwembad. Ik krijg ook hier een slecht gevoel bij. Een rustdag in een zevendaagse tour lijkt mij meer op gemakkelijk geld verdienen. We besluiten de plaatselijke supermarkt te bezoeken om weer wat van die worstjes te kopen. Drie verschillende smaken wel te verstaan. We laten ons de lunch met de worstjes goed smaken en we luieren rustig door de middag. Rob gaf wat snorkellessen aan de meiden en ik dronk wat bier. Ik had zelfs zo'n honger dat ik onbewust de restjes patat van een andere tafel op at.
Die avond hebben we een echt galadiner met de groep. Op eigen kosten wel te verstaan. Op dit moment zijn we zo gewend aan het opentrekken van je eigen portemonnee dat we er geen probleem mee hebben. Het is een fijne groep en iedereen heeft veel plezier gehad. Ook de Franstalige Zwitsers, iedereen heeft om de beurt de moeite genomen om met ze te praten. Hoe moeilijk het ook was. Het was dan ook ontroerend dat hij ons bedankte ook namens zijn vriendin voor de mooie tijd die we samen hadden doorgebracht. Hij erkende dat het moeilijk was geweest en dat we echt de moeite hadden genomen om hun in de groep op te nemen. Daar zaten we dan met z'n allen met een brok in de keel.
Rob heeft veel goede ideeën maar af en toe ook een slechte. Een quiz over wat we hebben gedaan in de afgelopen dagen is leuk, maar niet als je een boterham met die verschrikkelijke Vegemite moet opeten bij een fout antwoord. Het idee alleen al maakt mij misselijk. Vegemite is een broodbeleg gemaakt van gistextract, zout en een smaak die nog het meest lijkt op slechte drop gemengd met sojasaus. Tom was de enige die aan de eis voldeed, zelf had ik niets eens de boterham aangenomen. We dronken stevig door en de avond was een succes. Neil, Tom en ik waren de laatste, zoals gewoonlijk. We namen afscheid van Neil en gingen slapen. De Zwitsers hadden een eigen kamer geboekt en zouden ook achterblijven. Iedereen had ze in hun hart gesloten.

maandag 1 december 2003

Australië, lekker scheuren langs de branding

Exmouth, 01/12/2003

De nu voor het ontbijt zeer ongeorganiseerde groep deed één voor één een greep in de ontbijtbox die in de aanhanger stond. Het maakte ons niets meer uit. Honger maakt rauwe bonen zoet. De afstanden zijn enorm en het uitzicht eentonig. Er wordt aardig wat slaap ingehaald als we naar onze volgende bestemming rijden. Vandaag zou de afgelegen nederzetting "Coral Bay" worden bezocht met een keuze uit vele activiteiten, tegen meerprijs natuurlijk. Zeilen, rondvlucht en met een Quadmotor over het strand rijden behoren tot de mogelijkheden. Brian kiest voor het zeilen en de rondvlucht, Dee voor de motorfietsen en de rondvlucht en de Zwitser voor de rondvlucht. De rest motorfiest. In colonne rijden we de nederzetting uit op weg naar een verlaten strand. Alle stranden zijn hier verlaten! We racen door de duinen. Scheuren langs de waterlijn. Snorkelen langs een koraalrif. Twee en een half uur later zijn we weer terug in het dorp.
s'Middags kiezen er een paar van de groep voor een andere activiteit. De rondvlucht over het koraalrif. De rest van de groep zoekt de schaduw op van de rotsen en gaan zwemmen. Echt aangenaam is het niet, een harde westenwind waait zoveel zand op dat ik na een half uur maar weer het terras op zoek. Uiteindelijk komen we weer bij elkaar en gaan verder richting Exmouth. Onderweg worden de vreemdste dingen bedacht. Er komt iemand op het idee om met zijn allen midden op de weg te gaan liggen. Niet gevaarlijk hier in de woestijn waar je misschien één auto per uur tegen kan komen. De gesprekken in de bus worden steeds persoonlijker en ook sex komt nu ter sprake. De meeste praten voluit en niemand lijkt er problemen mee te hebben.
Bij aankomst in Exmouth gaan we richting ons resort, inclusief zwembad. We kijken verbaasd als we in de straten van Exmouth wilde emoes vrij rond zien lopen. Ze zijn zelfs beschermd! Dit moet één van de meest verlaten uithoeken van Australië zijn. Natuurlijk is er weer een zonsondergang, zoals elke avond, met een paar bier. We zien de zon vanaf een hoog punt bij een vuurtoren de zee in zakken. Rob verteld een anekdote over een camper waarvan de bestuurder was vergeten de handrem te gebruiken. Halverwege bleef het gevaarte hangen, het had maanden geduurd voordat er een kraan aan te pas kwam om het lelijke ding te bergen.
Ik heb nu besloten om maar eens te koken met behulp van een paar andere jongens. Ik dirigeer de boys in de keuken en zelf sta ik achter de barbecue. Rob heeft ondertussen gebeld met het hoofdkwartier in Perth over het eten. Tevergeefs!! We hebben daarna besloten om zelf maar wat vlees te kopen om de kwaliteit van het eten wat te verhogen. En het is een succes. Alleen mijn gebakken aardappelen zijn wat aan de harde kant, net te weinig gekookt. Iedereen is voldaan en we drinken en praten de hele avond. Alleen Brian is een beetje vreemd.

Copyright/Disclaimer