dinsdag 31 augustus 2010

Thailand: Op weg naar huis

Bangkok Airport

En zo komt er weer een einde aan een roadtrip van vier maanden die me ook precies naar vier landen heeft gebracht. De bus van “Bell Travel Service” rijdt veel te hard en van alles rammelt er aan en in de bus. Het is goedkoop en het is op tijd, maar het belangrijkste is dat de chauffeur niet anderhalf uur aan je hoofd zit te zeuren met verhalen over zijn kinderen en hoe weinig toeristen er nu zijn. Ze hebben problemen om de eindjes aan elkaar te knopen maar ze hebben het eigenlijk aan zichzelf te danken. Ze hebben de gans met de gouden eieren zelf geslacht en opgegeten.
Met Eric Burden and the Animals (Don’t let me be misunderstood) op de achtergrond kijk in naar de lange rij felverlichte marktkramen langs de weg. Fruit en gedroogd fruit staat er menshoog opgestapeld. Maar ik zie geen één geparkeerde auto met een potentiële klant. De mensen in de bus zitten of te slapen, of net als ik in de oneindige duisternis te staren. Gedachten over momenten van de laatste vier maanden gaan er door mijn hoofd. De mooie weken in Taiwan met mijn vriend Tettje en mijn ziekte in Singapore. Mijn ontmoeting met KK in Kuala Lumpur, de ontmoeting met Paulina en het weekend met Jack in Bangkok.
Het laatste tolstation en daar is de luchthaven, het is nog geen 20:30 en ik ben al op de plaats van vertrek. Nu heb ik alles zelf in de hand! Een laatste Thaise maaltijd met een Coke Zero voor zestig Baht en dan naar boven.

Bij de Family Mart in de vertrekhal koop ik mijn eerste biertje. Een groot blik Heineken! Ik ga tenslotte weer richting Holland en dan drink ik een Nederlands biertje. De man die tegenover me komt zitten spreek ik meteen aan. Ik heb geen zin om alleen in stilte door te brengen en meestal hebben de mensen die op reis zijn wel een verhaal te vertellen. En zo ook deze man uit de USA die op een vlucht naar Narita (Tokyo) zit te wachten, hij is op stand-by en dit wordt zijn tweede nacht in de luchthaven. Zijn ex-vrouw heeft hem deze vlucht aangepraat en schaterlachend verteld hij me dat hij nu ook weet waarom. Na een kort gesprek gaat hij op een andere bank liggen en trekt een verduisteringsmasker over zijn ogen. Voor de laatste keer spreek in hem aan en geef hem een zakje oordoppen, die maken echt het verschil wanneer je probeert te slapen .
Het inchecken gaat snel en mijn nieuwe reisgenoot weegt nog geen zes kilo. Ze kijken niet eens naar mijn rugzak die zeker het dubbele weegt. De stoel die ik vanmiddag nog even snel heb gereserveerd staat ook daadwerkelijk op mijn boardingpass.
‘Dat is dan weer goed geregeld!’
Ook de immigratiedienst is meer efficiënt dan ik uit het verleden gewend ben en binnen een poep en een scheet ben ik in de ruimte die niemandsland is. Mijn terugreis naar Nederland is nu echt begonnen!

Na een laatste blikje bier en een korte sessie op mijn computer voel ik dat mijn laatste Thaise maaltijd het vaderland niet wil verlaten. De druk loopt in korte tijd heel hoog op en met de tranen in mijn ogen van de chilipepers neem ik afscheid van de bamboescheuten en Pad Krapao Gai. Ik had eigenlijk beter moeten weten! De tijd kruipt voort en op de schermen verschijnt het bericht dat de vlucht dertig minuten vertraging heeft opgelopen. Dat worden er later zelfs veertig voordat de Boeing 747-400 het warme asfalt van Bangkok verlaat.
‘De man naast me is zo lastig dat ik ga proberen een heel verhaal aan hem te wijden.’
Het wordt een lange en lastige vlucht. Gewoon uitzitten is het devies.

Het ontbijt is een verlossing, nog drie uurtjes tot Amsterdam.

Bij aankomst in Nederland is het zonnig en zeker niet het weer van de afgelopen week.
‘Welcome to Amsterdam’, klinkt er uit de boortradio.
Het welkom is minder dan verwacht! Al aan het einde van de slurf wordt iedereen die in het vliegtuig zit streng gecontroleerd. Ruim een half uur nadat we geland zijn stap ik de terminal binnen. De tweede controle van de immigratiedienst is gewoon doorlopen, er staat echt niemand te wachten en dat is een mooie meevaller.
Met mijn mooie nieuwe reiskoffertje loop ik door het groene kanaal op weg naar de bevrijding. Zo, nu ben ik dus echt in Nederland! Ik kijk eens om me heen en ik weet zeker dat er niemand op me staat te wachten. Dat is al tien jaar zo en dat zal de komende tijd ook zo zijn.
Met een broodje ham en een krentenbol met kaas in de hand stap ik de trein in op weg naar Utrecht. Enkele fijne gesprekken kan ik voeren met mijn medereizigers. Dat is niet vreemd want ik spreek mijn buurman of buurvrouw gewoon aan.
Na 9782 Km onderweg te zijn geweest druk ik op de deurbel. Ik ben thuis wanneer ik hoor dat een persoon aan de andere kant het slot opent.

maandag 30 augustus 2010

Thailand: Klaar om te vertrekken

Bangkok

Ik ben nu klaar om te vertrekken en voordat ik mijn computer in mijn rugzak laat verdwijnen plaats ik nog een mooie foto uit een ver verleden. Het digitale tijdperk was al wel begonnen maar de camera's waren maar half zo goed als vandaag de dag.


Saigon bij nacht (mei 2004)

zondag 29 augustus 2010

Thailand: Te voet

Pattaya (Boxing Roo)

Dit mooie plaatje is uit januari 2007 toen ik in het uiterste westen van Thailand was.


De langste houten brug in Thailand

donderdag 26 augustus 2010

Nederland: Een bijzondere expositie

Pattaya (Boxing Roo)

Eten, slapen en internet. Zo kom ik de laatste dagen door met het plannen van mijn tijd in Nederland. Enkele data staan alweer vast. Zo brengen we op 1 oktober weer een bezoek aan Rotterdam waar de SS Rotterdam nu voor het publiek te bezichtigen is. Natuurlijk met de traditionele afsluiting bij “Café Verschoor”.

Maar een andere dag ga ik op bezoek in het Tropenmuseum in Amsterdam. Er is daar tot 3 oktober 2010 een expositie genaamd “Enkele reis Holland”.

Een tentoonstelling met foto's van de fotograaf Leonard Freed, 1958-1962.

In de periode 1958-1962 fotografeert (de latere Magnum) fotograaf Leonard Freed (1929-2006) in Nederland verschillende groepen immigranten uit Indonesië. Hieronder Indische Nederlanders, die behoren tot de grote groep die in 1958 als gevolg van de dekolonisatie de bootreis naar Nederland maakt. Freed volgt hen van de boot, naar de tijdelijke kampen, naar familie, op straat, hun werk en school. Daarnaast fotografeerde hij Molukse gezinnen, die toen al zeven jaar in Nederland woonden. Dit overzicht van Freed over Molukkers en repatrianten is voor het eerst te zien in deze tentoonstelling.

Ik heb in het verleden wel eens geschreven over deze groep van onze bevolking die helaas te vaak alleen wordt herinnerd door de treinkapingen en de rellen in Culemborg. Sinds mijn bezoek aan Indonesië ben ik meer geïnteresseerd in dit hoofdstuk van de Nederlandse geschiedenis.


Kokkie leert Nasi Goreng bakken in de supermarkt (1960)

woensdag 25 augustus 2010

Thailand: Een weekend Bangkok

Bangkok (Heritage Baan Silom Hotel)

Wanneer ik vanaf het bed naar het kleine scherm van mijn MacBook kijk realiseer ik me dat het alweer anderhalve week geleden is dat ik een stukje heb geschreven. Ik weet van jullie reacties, het zijn er teveel om ze allemaal persoonlijk te beantwoorden, dat er veel mensen zijn die iedere dag even kijken. En na een paar dagen niet publiceren komen de eerste voorzichtige vragen.
‘Is alles OK?’
‘Waar zit je?’
En meer van die schoorvoetende informerende korte vragen. Het antwoord is veel simpeler dan menigeen denkt.
‘Ik doe gewoon niets en dus maak ik weinig mee!’
Ook mijn camera blijft vaker op de kamer omdat ik gewoonweg niets zie dat ik voor de eeuwigheid wil opslaan in enen en nullen. Eten en slapen, mijn harddisk uitspitten en oudere foto’s catalogiseren en bewerken. Oude publicaties wijzigen met de nieuwe foto’s en meer van dat zinloze werk. Alles in de comfortabele temperatuur van de airconditioning met de Nederlandse radio op de achtergrond.

Op de basis die Pattaya heet is er nu helemaal niets meer te doen. De regen die af en toe uit de lucht valt helpt daar ook niet echt bij en dus besloten we om een weekend naar Bangkok te gaan. Er zijn voldoende boekingssite’s voor hotelkamers op het internet te vinden en op mijn favoriete site kon ik ook deze keer weer het “Heritage Baan Silom Hotel ****” boeken voor 1250 Baht per nacht inclusief ontbijt. Een koopje!

Samen met Jack ging ik met de bus naar Bangkok. Het ritmisch schudden en schokken bracht me in een trance en mijn gedachten dreven naar het verleden. Rekenent en denkent kwam ik tot de conclusie dat het alweer ruim een jaar geleden was dat ik voor het laatst in Bangkok was. En dat was te merken aan de nieuwe bebouwing langs de weg. Ik had moeite om veel plaatsen nog te herkennen.


De drie dagen werden doorgebracht met goede gesprekken boven een kop koffie en ontmoetingen met oude vrienden.


Een bezoek aan een Irish Pub waar de Beatles optraden en lui slenteren over Bangkok’s beroemde “Chatuchak Weekend Markt”.


De drie dagen van avontuur in de wereldstad gingen weer over in het voortkabbelende leven op de basis.


Nog vijf nachten slapen en dan ga ik weer naar huis. Het lijkt wel dat ik steeds luier wordt naarmate die dag dichterbij komt.

zondag 15 augustus 2010

Nederland: 65 jaar na de capitulatie van Japan

Pattaya (Boxing Roo)

Het is vandaag precies vijfenzestig jaar geleden dat Keizer Hirohito (Showa) zichzelf en Japan onvoorwaardelijk overgaf en het einde van de tweede wereldoorlog inluidde.
‘Wat weten de mensen van nu nog van deze historische dag?’
‘Heel weinig!’
Verder dan een paar atoombommen en het zachte klaagzang van de overlevenden van de Jappenkampen gaat de algemene kennis niet. Het onderwijzen en ontwikkelen van het volk is niet meer zo belangrijk. Spelletjes en Quizzen op TV brengen nu eenmaal meer op dan een documentaire over de verschrikkingen van de oorlog.
Geschiedenis is op school afgegleden tot een vak dat je alleen maar kiest als je echt niets anders meer weet te kiezen. Maar in het vak geschiedenis ligt niet alleen het verleden en de ziel van de natie. Witte en zwarte bladzijden uit het verleden van een roemrijke geschiedenis. De “nieuwe” Nederlanders kunnen zo leren waar hun nieuwe vaderland voor staat. Want ook de toekomst veranderd zonder uitzondering in geschiedenis.

Gelukkig ben ik een bevoorrecht mens om op de twee plaatsen te hebben gestaan waar de atoombommen hun geschiedenis schreven. Twee plaatsen die me diep hebben geraakt en die veel indruk op me hebben gemaakt.


Nagasaki Peace Memorial



Hiroshima Peace Memorial



Kanchanaburi Death Railway


“Opdat wij nooit vergeten!”

zaterdag 14 augustus 2010

Thailand: Terug in paradijs

Pattaya (Boxing Roo)

Na mijn korte trip van twee weken naar Maleisië en Singapore maak ik de laatste drie weken van mijn vakantie vol in Thailand. Het worden weken van rusten met uitzondering van een uitstapje naar Bangkok. Dan wordt het weer de nuchtere en misschien sombere wereld van Nederland.

Ik vindt het niet erg om terug naar huis te gaan. Des te meer ik van huis ben des te meer waardeer ik Nederland om al haar kleine zaken. Ook voor Nederland heb ik al een goed gevulde agenda met uitstapjes en bezoekjes aan vrienden en musea.
Ik bekijk nu al de aanbiedingen van Appie op Folderplaats want ik wil me een paar weken te goed doen aan westerse gezonde etenswaren. Komijnekaas staat het hoogst op mijn verlanglijstje gevolgd door het broodje BaPao met satésaus. Maar dat lijkt nog ver weg.


De opstekende wind rijgt slingers van zwerfvuil op de straat voordat de regen komt.
Overstromingen in alle delen van de wereld bepalen het nieuws. Ook hier in Thailand is het vallende water nieuws. De grote droogte van 2010 lijkt afgewend en de reservoirs vullen zich weer met het broodnodige water voor de rijstteelt. Voor de toeristen is het wat minder! Als de regen vroeg in de avond komt staan ze op het bordes van het hotel verbaasd en perplex te kijken naar de zich langzaam opbouwende stroompjes en rivieren in de straten.
De meesten werpen een blik naar de lege barren tegenover hun hotel en draaien dan weer om. De bezorgers van de “Pizza Company” rijden af en aan om de korte trek te stillen. Op het balkon met een pizza op de schoot kijken naar de oneindige regen die zo vanzelfsprekend is in de tropen. Er is weinig veranderd sinds Multatuli.

dinsdag 10 augustus 2010

Singapore: Alweer de laatste dag

Singapore (Hotel 81 Palace)

Opnieuw aangesterkt van al dat slapen. Tien a twaalf uur slaap per nacht en ook nog een paar uurtjes overdag. IK zoek me gek op het internet of deze ziekte misschien wat met mijn diabetes te maken kan hebben maar ik kan geen antwoorden vinden. Sterker nog, elke vraag roept alleen maar meer vragen op. Dus laat ik het maar zo.

Een kort bezoek aan Orchard road heeft me de wijsheid bezorgd dat het niet mogelijk is om met Quatar Airways via Doha terug naar Europa te vliegen. Er wordt slechts € 275,- gevraagd voor de stop-over en dat is dan bovenop het toch al niet goedkope ticket. Even onthouden en misschien probeer ik het dan toch met Egypt Air de MotoGP van Quatar 2011 te bezoeken.

Na dagen proberen af te spreken is het eindelijk gelukt om met slechts één van mijn vele vrienden af te spreken. Ik voel me rond de middag nog steeds goed en terwijl ik me naar het VIVOCity verplaats blijft het gevoel goed. Het is erg leuk om Paulina weer te zien. Een lichte lunch met een Ginseng/Gember thee als afsluiting.

Wanneer we om half vijf afscheid nemen is de tank wel leeg en kan ik zo slapen. Ik ben zo moe dat ik nog maar een boterham op de kamer eet. Mijn twee weken zitten er alweer op. Ze zijn helaas wel anders verlopen als ik verwacht had maar dat is nu eenmaal reizen. Met een vreemde gedachte in mijn hoofd probeer ik de slaap te pakken te krijgen. Over drie weken ben ik alweer op weg naar Nederland! Wat gaat de tijd toch snel.

maandag 9 augustus 2010

Singapore: Happy Birthday Singapore

Singapore (Hotel 81 Palace)

Elke dag als ik opsta voel ik me weer beter, mijn energie brengt me steeds een half uurtje verder maar vandaag redt ik het opnieuw niet. Ik wordt er niet depressief van want ik kan heerlijk slapen en uitrusten van de reizen van het afgelopen jaar. Het is zelfs lang geleden dat ik me zo uitgerust heb gevoeld.

Na een wandeling langs Arab Street en Orchard Road ga ik weer op het hotel aan. Mijn afspraak is wegens een dode kat afgezegd. De tank is leeg en ik slaap meteen weer.

De avond op TV is geweldig! Het is indrukwekkend om te zien hoe een hele natie de nationale dag viert. Met een show op de Padang die niets onder doet voor de opening van de Olympische spelen.
Waarom kan dit in Nederland niet? Ik weet wel een paar antwoorden maar ik kan die niet publiceren. De “vrijheid van meningsuiting” wordt gecensureerd door de linkse politiek die ten koste van alles aan de macht wil blijven. Links is een groot gevaar!
Een economische groei van 17,8% in het tweede kwartaal van 2010 is alleen haalbaar zonder de opvreters uit verre vreemde landen die niets toevoegen aan de maatschappij. Ook hier zijn er enkele van die individuen, maar die hebben zich snel aangepast en werken als paarden. Want als je niet werkt dan ben je hier niet welkom.
Met een warm gevoel van binnen en een traan in mijn ogen ga ik slapen. Wat is ons mooie Nederland in twintig jaar verkwanseld tot een derde wereldland waar de asocialen de baas in het openbaar vervoer zijn en de hardwerkende burgers worden genaaid.
Het is nog niet te laat maar er moet snel worden ingegrepen. Misschien dat het komende rechtse kabinet de juiste weg inslaat en het grootste gedeelte van de Nederlandse bevolking ook achter hun staat. Er moet worden ingegrepen en dat levert geen mooie plaatjes op voor het programmablad van de linkse groepen. Zachte heelmeesters maken nu eenmaal stinkende wonden.

zondag 8 augustus 2010

Singapore, enige verbetering?

Singapore (Hotel 81 Palace)

Gelukkig heb ik vannacht redelijk geslapen. Door de Paracetamol was de koorts een stuk minder met als direct gevolg dat ik minder zweette tijdens mijn slaap. Ik had zelfs trek toen ik door de iPhone om acht uur werd gewekt. Het is aardedonker in mijn slaapkamer als ik de gordijnen sluit. Nu ik me beter voel begin ik het hotel ook meer te waarderen. De kamers zijn klein maar zelfs tijdens het doorbrengen van veel tijd worden ze niet claustrofobisch.
De twee sneden krentenbrood zijn niet genoeg geweest! In de bus, lijn 51, naar het centrum beginnen mijn darmen te borrelen en er plaats voor meer. Laten we maar een oude bekende nuttigen bij de gouden bogen! Maar niet voordat er een nieuwe doos Panadol Extra was gekocht.

Na het tweede ontbijt voor vandaag voelde ik mijn krachten weer wegstromen. Snel zoek ik mijn weg terug. Eerst door de verzengende hitte die overgaat in de koelte van de bus. Even slapen en weer op krachten komen. Ik realiseer me dat ik mijn afspraken voor vanavond moet afzeggen en dat het doel voor dit bezoek, Singapore National Day, helaas te vroeg komt.

‘s Avonds onderneem ik nog een poging om te bezien of ik het toch misschien mis had. Maar nee, na mijn Yakisoba met zalm heb ik maar één wens. Slapen! En hopen dat ik morgen weer de oude ben. Het is de hoop op een snel herstel die me op de been houd.

zaterdag 7 augustus 2010

Singapore, met sokken aan in bed

Singapore (Hotel 81 Palace)

Het is niet echt beter als ik deze ochtend opsta. Ik heb geen oog dichtgedaan en de gladde plastic overtrek van mijn matras heeft de compositie van de lakens om getoverd in een chaotische berg van katoen en polyester. De lakens zijn kletsnat en dat betekend dat ik veel vergif heb uitgezweet. Eerst een kop koffie en na een kort telefoon gesprek met nummer “0” (de receptie) wordt ook mijn internetverbinding weer aangesloten.
Na een kort zoekactie met Google komt Dengue, oftewel knokkelkoorts op. De symptomen kloppen, ook de incubatietijd. Ik ben afgelopen maandag in Malacca een paar keer door een mug gestoken. Misschien heb ik het wel mis maar als het morgen nog zo slecht is bezoek ik wel een ziekenhuis.
Opnieuw is er krentenbrood voor het ontbijt. Een gewoonte die ik in Taiwan heb opgepikt. Heerlijk, krentenbrood met roomboter en een kop koffie. Actos, Metformine, Lipitor en twee grote tabletten Paracetamol gaan in etappes naar binnen. De leeftijd begint nu mee te tellen! Herstellen duurt langer! Om half elf gaan de ogen weer dicht voor een korte rust, met de sokken aan en de airconditioning uit.
Als ik na een anderhalf uur weer bijkom voel ik me zelfs beter dan toen ik ging slapen. Zijn het waanbeelden of ben ik echt aan de beterende hand? Een paar sneden krentenbrood en een kop koffie, het lijkt er zelfs op dat mijn eetlust weer is terug gekeerd. Het is wel moeilijk om met een barstende hoofdpijn verhalen te schrijven. Daarom kom ik niet verder dan een beetje Facebook en het onderzoeken van bestemmingen voor november en januari.

Jielus Hendrik Kuijntjes is looking for a travel partner. Culture, food and photography are the most important things. Sulawesi (Indonesia) from 3 november-1 december 2010. Airfare from KL is RM 367 return. I'm a thrifty one on the road so daily expenses will be around € 25,-. Anyone?

Jielus Hendrik Kuijntjes is looking for a travel partner. Culture, food and photography are the most important things. South India from 18 januari-15 februari 2011. Airfare from KL is RM 705 return. I'm a thrifty one on the road so daily expenses will be around € 25,-. Anyone?

De volgende twee berichten worden op Facebook geplaatst. Misschien heeft één van jullie wel zin om er met me op uit te trekken. Je kunt mijn verhalen hier lezen en zo een beeld vormen over wat je te wachten staat.
Om zes uur ben ik zo opgeknapt dat ik zelfs naar buiten ga om eten te kopen. Chinees in een meeneem vorm. Ik voel aan mijn lopen dat het een stuk beter gaat en ook de noedels met groenten smaken me goed. Wanneer de Paracetamol is uitgewerkt kan ik het goed voelen dat ik een volgende dosis nodig heb.

De avond is Lethal Wapon 3 en 4. Actie en weinig denken. Nog twee tabletten voor het slapen gaan en ik hoop dat ik morgen weer de oude ben.

vrijdag 6 augustus 2010

Singapore, Ziek!

Singapore (Hotel 81 Palace)

Een maand geleden was het een voedselvergiftiging en nu is het griep? Koorts, spierpijn en pijn in mijn gewrichten, zelfs het kijken uit mijn ogen doet me pijn. Het is al elf uur en ik lig nog steeds in bed. Ik moet er wel uit want anders wordt mijn kamer niet opgemaakt. Op zoek naar Paracetamol en schaduw, ik kan de zon niet verdragen. Ik voel de virussen zich vermenigvuldigen in mijn lichaam. Vandaag dus een rustdag, morgen hopen dat alles weer beter gaat.
Slingerend alsof ik dronken en gevoel alsof ik op schuimrubber loop baan ik me een weg door de mensenmassa in de MRT stations. Paracetamol is zo gevonden bij de Guardian en een slok 100+ spoelt de eerste gram van het medicijn naar binnen. Ik moet eten maar ik heb geen trek.
De gouden bogen moeten uitkomst brengen. MacNuggets menu nummer 10, SGD 4,65. De patat is ongelofelijk zout maar dat heb ik juist nodig na al dat zweten. Met lange tanden werk ik de kleine portie naar binnen. De currysaus maakt de fabriekskip echt beter, een beetje zoet en een klein beetje pittig.
Opnieuw vecht ik me door de mensenmassa maar deze keer in omgekeerde richting. Mijn kamer is schoongemaakt en mijn bed is opgemaakt. Ik schakel de ventilator uit en de thermostaat gaat op dertig graden Celsius, de kou is een vijand van een mens met koorts. Het duurt niet lang voordat ik slaap. Heerlijk slapen! Slaap helpt en na twee uur ben ik weer bij.
Het is verbazingwekkend hoe goed Paracetamol werkt als je het spul bijna nooit gebruikt. Ik voel me zelfs sterk en ik maak plannen om er op uit te trekken. Maar in mijn achterhoofd weet ik beter. En inderdaad, langzaam voel ik me weer slechter worden totdat ik om vier uur ‘s middags mijn tweede gram voor vandaag inslik. Opnieuw gaan de ogen voor een paar uur dicht. Ik vraag me af of ik vandaag nog de deur uit ga.
Communicatie via Facebook. Pijn in mijn rug en al mijn spieren, de kou van de airconditioning snijdt door me heen als een mes. Ik ril en bibber, diep onder de dekens hoop ik dat ik morgen weer beter ben. Tegen beter weten in natuurlijk.

donderdag 5 augustus 2010

Singapore, op 200 meter boven de stad

Singapore (Hotel 81 Palace)

Met een hoge koorts, een barstende hoofdpijn en ogen die op het punt staan de kassen te verlaten is het moeilijk om een goed verhaal te schrijven. Zoals ik me nu voel lijkt het er op dat het mijn enige dag van Sightseeing in Singapore is.
Vandaag ging ik naar het “Sands Skypark”, een oase op 200 meter boven de stad. Laat de foto’s maar spreken.

Lunch


Op weg naar het Sands Skypark


We komen dichterbij


Singapore vanaf 200 meter hoogte


Marina Sands Hotel, een oog voor detail


Terug naar de stad


Drie toeristische attracties op één foto
Copyright/Disclaimer