Het is vandaag precies vijfenzestig jaar geleden dat Keizer Hirohito (Showa) zichzelf en Japan onvoorwaardelijk overgaf en het einde van de tweede wereldoorlog inluidde.
‘Wat weten de mensen van nu nog van deze historische dag?’
‘Heel weinig!’
Verder dan een paar atoombommen en het zachte klaagzang van de overlevenden van de Jappenkampen gaat de algemene kennis niet. Het onderwijzen en ontwikkelen van het volk is niet meer zo belangrijk. Spelletjes en Quizzen op TV brengen nu eenmaal meer op dan een documentaire over de verschrikkingen van de oorlog.
Geschiedenis is op school afgegleden tot een vak dat je alleen maar kiest als je echt niets anders meer weet te kiezen. Maar in het vak geschiedenis ligt niet alleen het verleden en de ziel van de natie. Witte en zwarte bladzijden uit het verleden van een roemrijke geschiedenis. De “nieuwe” Nederlanders kunnen zo leren waar hun nieuwe vaderland voor staat. Want ook de toekomst veranderd zonder uitzondering in geschiedenis.
Gelukkig ben ik een bevoorrecht mens om op de twee plaatsen te hebben gestaan waar de atoombommen hun geschiedenis schreven. Twee plaatsen die me diep hebben geraakt en die veel indruk op me hebben gemaakt.
Nagasaki Peace Memorial
Hiroshima Peace Memorial
Kanchanaburi Death Railway
“Opdat wij nooit vergeten!”
