dinsdag 13 februari 2024

Japan: Dinsdag de dertiende

Omelet met ham
Osaka (Cote House) 406), dinsdag 13 februari 2024

Na de lange dag van gisteren is de onverwachte rustdag vandaag op zijn plaats. Natuurlijk ben ik wel gewoon om zeven uur opgestaan en heb enkele van mijn dagelijkse bezigheden vervuld. De supermarkten zijn hier zeven dagen in de week al vroeg open en nadat ik mijn ochtendwandeling voor de inkopen heb gedaan bedenk ik een nieuw ontbijt voor Lyka en mezelf.
Omelet met ham Het gesneden witbrood in Japan is fantastisch en komt in drie verschillende diktes gesneden. Er zitten tien, acht of zes sneden in een half wittebrood. Ik kies voor de middelste optie van acht sneden. Ik klop drie eieren met een scheutje water, het geheim van de kok, en bak een omelet in de hapjespan op de inductiekookplaat. In de (room)boter natuurlijk want margarine vertrouw ik in Azië niet. Ze voegen hier van alles en nog wat toe aan het beroerde ongezonde mengsel van plantaardige vetten en oliën. Twee ronde plakjes ham er op en ik kan van een goed en smakelijk ontbijt spreken.
Terug in de keuken, om de pan schoon te maken, wordt ik aangesproken door een broodmagere tengere jonge vrouw met een vreemd accent.
‘Hello, good morning, I’m vegan!’
“Oh, good morning, I’m Johnnie!’
Ik wrijf de pan schoon met keukenrol schoon en plaats hem terug op de inductiekookplaat. Daarna was ik het gebruikte bestek, borden en messen af met ruim stromend water. Ik heb een hekel aan afwasmiddel omdat het weinig toevoegt aan de reiniging en eigenlijk alleen maar vervuilend is. Een keukendoek om ze af te drogen is er niet dus zet ik alles in het afdruiprek om te droegen.
Ik voel dat haar ogen mij volgen en er kruipt een onaangenaam gevoel over mijn ruggengraat omhoog naar mijn hoofd.
Zodra ik omkijk brabbelt ze: ‘Ik ben vegan!’, in het Engels.
‘Ja, je vertelde mij net dat je Megan bent, ik ben Johnnie!’
‘Mijn naam is niet Megan, die is Lucia en in ben vegan! Ik wil geen pannen en keukengereedschap gebruiken die besmet zijn met dierlijke producten! Wij vermijden van het gebruik van dierlijke producten volledig!’
De manier waarop ze steeds luider tegen me gaat praten en haar hooghartige toon vallen bij mij niet in goede aarde!
‘Kun je misschien wat duidelijker zijn wat je nu precies wil want ik heb nog andere dingen te doen vandaag?’
In een waterval van woorden wordt me te verstaan gegeven dat ik alles in de keuken met veel afwasmiddel en water moet poetsen en schrobben totdat zij er de volle honderd procent zeker van is dat er geen dierlijke restanten zijn achtergebleven op het keukengereedschap.
Ik ben verbaasd, oprecht verbaasd, voor een moment sta ik met mijn mond vol tanden en heb geen enkel idee wat te zeggen tegen zoveel onzinnige onredelijkheid.
‘Ik neem aan dat je naar school bent geweest Lucia?’, ze knikt verbaasd.
‘Ik neem aan dat je op school hebt geleerd dat mensen, primaten zijn, dat we behoren tot het dierenrijk, tot de stam gewervelden en de klasse zoogdieren?’, haar ogen werden met elk woord uit mijn mond groter.
‘Jullie veganisten vermijden het gebruik van dierlijke producten volledig? Daar kan ik alleen maar blij om zijn want dat betekend indirect dat jullie je ook niet overgeven aan vleselijke genoegens en daardoor jullie jezelf ook niet voortplanten! Mijn advies: Gebruik je eigen keukengereedschap en bestek op reis zodat je honderd procent zeker weet dat ze klinisch schoon zijn!’, mijn woorden moeten klinken als kanonschoten in haar idealistische kleine hoofd, ze is zichtbaar van slag.
Ik vervolg mijn betoog zonder haar de mogelijkheid te geven iets terug te zeggen, ’Veganisme is het nieuwe WOKE halal zoals ook de mohammedanen ons willen onderdrukken door geen varkensvlees meer te eten en het overal in de publieke ruimtes te verbannen en te verbieden. Doe wat je niet kan laten maar laat mij met rust, en vertel me niet te doen wat jij denkt en nastreeft!’
Het huilen staat haar nader dan het lachen. Ik knik vriendelijk en ga terug naar de kamer. Tja, het is vandaag dinsdag de dertiende, je hebt van die dagen wanneer je onderweg bent.
Honda Rebel Met deze vreemde ontmoeting in mijn achterhoofd is het moeilijk om mijzelf te concentreren op het schrijven dus kies ik er maar voor om lekker te gaan wandelen onder een waterig lentezonnetje. Zoals eerder gemeld is Osaka een stramien van rechte lijnen waarin het haast onmogelijk is om te verdwalen. Allemaal rechtdoor en drie keer rechts, of linksaf, en je bent weer terug bij het hotel.
Tijdens de wandeling zuig ik de indrukken van Japan op zoals een dweil het water tot zich neemt. Het is een vreemde wereld waar ik in terecht ben gekomen. Links en rechts zijn er steeds nieuwe zaken die ik even moet laten bezakken om later te kunnen relativeren.
Een zwarte “Honda Rebel 500”, met een wel hele mooie zadeltas, brengt warme gevoelens in me boven. Er roept nog steeds een zacht stemmetje in me dat ik er ook een moet kopen. Een klein flesje warme groene thee verwarmd me van binnen een beetje, er blaast een frisse oostenwind door de straten. Niet te koud maar wel fris! De wollen muts voelt nog steeds als een goede investering.
Na een kort overleg met Lyka ben ik nog een keer naar de supermarkt gegaan. Onze financiële situatie is niet ècht rooskleurig maar we moeten ons er wel doorheen kunnen slaan. Af en toe bezuinigen is niet wenselijk maar wel de ideale oplossing. Lunch en het avondeten komen vandaag uit de magnetron om wat geld te besparen voor morgen.
Nikuman Met de kleine problemen in mijn hoofd is een fout, of een verkeerde inschatting, snel gemaakt. In een moment van een onbezonnen opwelling koop ik een verpakking van vier Bapao’s. Overtuigd van mijn onmetelijke wijsheid verzuim ik met “Google Translate” de ingrediënten te lezen. Ik zie al aan de verpakking dat het twee verschillende smaken moeten zijn omdat ze verschillen in hun verschijning.
En dat klopt! Nadat ik ze alle vier in de magnetron heb opgewarmd is mijn lunch bij de eerste hap al een tegenvaller. Persoonlijk vindt ik de zoete rode sojabonen pasta misselijk makend. Lyka zit heerlijk te happen van het zoete broodje, net als gisteren in Nara. Mijn volgende hap in het andere gestoomde broodje is wel een winnaar! Een mengsel van smaken van varkensvlees, lente ui en een vleugje verse gember strelen mijn tong en mijn gehemelte. Voor een moment verschijnt de magere vegan in mijn gedachten. Ik ruil mijn hele broodje met de rode bonenpasta tegen het halve broodje met varkensvlees. Dan maar een keer wat minder eten!
Yakisoba Na een middag van onderzoeken op het internet en plannen maken voor de rest van ons verblijf in Japan is het al snel tijd voor een paar koude kletsen uit de 7-11 en een Japanse magnetronmaaltijd uit de supermarkt. Deze combinatie van gerechten, de takoyaki en de okonomiyaki zijn beide zeer geliefd in Osaka, met de heerlijke dikke noedels van de yakisoba kost ongeveer € 2,65 per maaltijd! Tel daar nog een salade van bijna € 2,00 bij op en wie durft er dan nog te zeggen dat Japan duur is?
Onze onverwachte rustdag zit er op en ik ga nog even naar de badkamer. We verblijven namelijk in een hotel met een gedeelde douche en toilet. Dit is heel normaal voor de goedkopere hotels in Japan. Tenzij je vijftig euro per dag meer wil betalen voor je eigen douche en toilet.
En wie loop ik tegen het lijf? De vegan Lucia! Ze ziet er niet gelukkig, en zeker niet gezond, uit. Ze heeft duidelijk iets op haar heupen met een blik van een Jehova getuige in haar ogen.
‘Ik heb er eens goed over nagedacht wat je vanochtend tegen me hebt gezegd!’
Ik knik vriendelijk en wacht op de preek die mij moet gaan overtuigen.
‘Er is niets mis met mensen die vegan zijn!’
Ik knik opnieuw vriendelijk, ‘Maar is er dan wat mis met mensen die carnivoor zijn en stevige hoeveelheden vegan bier drinken? Net als ik!’
‘Bier is niet vegan! Daar zitten resten in van levende organismen!’, snuift ze als een wild dier.
Ik sta perplex, echt waar!
‘Is een schimmel een dier, een plant of wat anders? En een krop sla, op welk moment is die precies klinisch overleden volgens een veganist?’
Ik bespeur opnieuw onzekerheid in haar houding en ze twijfelt aan haar eigen filosofie.
Ze hakkelt: ‘Planten hebben geen gevoel!’, met een triomfantelijke glimlach.
‘Gaat het voor een veganist nu over of iets leeft of over de pijn die ze mogelijk voelen?’
Ze is duidelijk van slag en verlaat zonder afscheid te nemen hoofdschuddend de keuken. Ze zal nog wel een tijdje verder gaan met haar kruistocht tegen vegetariërs, carnivoren en omnivoren. Maar dat ze gaat slagen om de wereld te verbeteren lijkt mij nog steeds twijfelachtig.
Ondertussen zijn de plannen voor morgen gemaakt. Het wordt een mix van natuur en cultuur met een stevige wandeling als basis.

maandag 12 februari 2024

Japan: Todai-ji - Nara

Todai-ji - Maquette
Osaka (Cote House) 406), maandag 12 februari 2024



Todai-ji Nishi Kairo Wij komen dus achterom bij de “Todai-ji”.

Het verhaal van de “Todai-ji” begint in het jaar 728 wanneer keizer Shomu de opdracht geeft om een Boeddhistisch tempelcomplex te bouwen in Nara. Dit decreet vertegenwoordigde een poging om Chinese tempels uit de veel bewonderde Tang-dynastie te imiteren. Todaiji staat bekend om de Nara Daibutsu, ook bekend als "De Grote Boeddha van Nara", een afbeelding van de Boeddha Birushana. De huidige Boeddha werd gerepareerd na aanzienlijke schade te hebben opgelopen in 1692. Onder leiding van abt Shunjobo Chogen (1121-1206) werden in 1180 talrijke structuren in Todaiji herbouwd op de manier van de zuidelijke Song-dynastie van China.

Aan de houten buitenbuur is meteen af te leiden wat voor een enorm houten gebouw er zich binnen deze muren moet bevinden. Het is hier aan de achterkant nog heel erg rustig en met elke schrede komen we een stap dichter bij de drukte.
Todai-ji - Toegangsbewijs De toegang voor de hal met daarin de grote bronzen Boeddha, de “Nara Daibutsu”, bedraagt 600 yen (€ 3,75) per persoon. Wanneer hebben we deze prijzen in Europa voor ons culturele erfgoed gezien?
Todai-ji Vanaf de veranda, een stukje voorbij de kassa’s, kijk je naar de enorme omvang van het houten gebouw dat de laatste keer in 1709, na een enorme brand, is herbouwd. Dit gebouw is ongeveer 30% kleiner dan het oorspronkelijke huis voor de grote Boeddha. Met de afmetingen van 57 meter (187 voet) lang, 50 meter (160 voet) breed en 49 meter (161 voet) hoog mag je het gerust zeer indrukwekkend noemen. Om deze afmetingen te visualiseren voor mensen die niet zo goed zijn in het denken in meters: Het vloeroppervlak is groter dan de helft van een modern voetbalveld en het gebouw is even hoog als een moderne flat van twaalf verdiepingen. Tot 1998 was het 's werelds grootste houten gebouw. Dat is dus ook zeer indrukwekkend te noemen!
Todai-ji We zijn er in al onze bescheidenheid stil van geworden. Zelfs de enorme hoeveelheden toeristen op de brede laan naar de tempel kunnen niets van de grootheid van de “Todai-ji” wegnemen. Een gebruikelijke selfie moet natuurlijk worden gemaakt.
Todai-jiTodai-jiTodai-ji Vanaf de eerste veranda kijk je omhoog naar het hout. Veel hout, met ongekende nauwkeurigheid gezaagd, gebeiteld en geschaafd totdat het precies in elkaar past en de enorme druk van het eigen gewicht verdeeld op het hout onder zich. Ook in Japan was de boog nog niet bedacht om de druk gelijkmatig te verdelen. Hier wordt veel het contragewicht principe toegepast. Waardoor een gebouw bijna twee keer zo zwaar kan worden.
Todai-ji - “Binzuru” (Pindola Bharadvāja) Rechts naast de ingang staat een houten beeld uit de 18e eeuw. Het is “Binzuru” (Pindola Bharadvāja), Pindola was een van de zestien discipelen van de Boeddha. Pindola was een meester in veel bovennatuurlijke krachten. Aan dit beeld wordt toegewezen dat wanneer je over het lichaamsdeel van het beeld wrijft waar je zelf problemen mee hebt de problemen door de Pindola worden weggenomen.
Todai-ji - “Binzuru” (Pindola Bharadvāja) Zijn houten ogen lijken je na driehonderd jaar nog steeds te volgen. Het is spiritueel en bovennatuurlijk.
Todai-ji - Grote bronzen Boeddha Eenmaal binnen sta je voor de enorme bronzen Boeddha. Een foto doet haar tekort. Daarom vermeld ik ook deze keer de afmetingen.

Afmetingen van de Daibutsu, De tempel geeft de volgende afmetingen voor het standbeeld

Hoogte: 14,98 m (49 ft 2 in), Gezicht: 5,33 m (17 ft 6 in), Ogen: 1,02 m (3 ft 4 in),
Neus: 0,5 m (1 voet 8 in), Oren: 2,54 m (8 ft 4 in).
De schouders van het standbeeld zijn 28 meter breed en er zijn 960 zes krullen bovenop het hoofd.
De gouden halo van de Birushana Boeddha is 27 m (87 ft) in diameter met 16 afbeeldingen elk 2,4 m (8 ft) hoog.

Onlangs werd met behulp van röntgenfoto's een menselijke tand ontdekt, samen met parels, spiegels, zwaarden en juwelen in de knie van de Grote Boeddha; dit wordt verondersteld de relikwieën van keizer Shomu te zijn. Het standbeeld weegt 500 ton (500.000 kilo).


Todai-ji - Grote bronzen Boeddha
Het is de onnatuurlijke stilte in het enorme houten gebouw die het bezoek nog indrukwekkender maakt. Het lijkt onmogelijk om niet in stilte naar het enorme bronzen beeld te blijven kijken. Zelfs de kleinste kinderen zijn binnen zo stil als een muis.
Todai-jiTodai-ji - Gouden nokdeel dak De houten pilaren van dit gebouw zijn enorm. Er zijn in de bossen van Japan nog steeds van deze enorme levende woudreuzen te vinden. En die bossen en bomen worden beschermd zodat ze in de toekomst weer kunnen dienen waar ze voor groeien in de natuur. Het bouwen van tempels en altaren.
Je voelt je nederig en nietig door de enorme omvang van de ruimte om je heen en de grootsheid van de voorwerpen om je heen. Zoals de bijna vier meter hoge gouden nok versiering die ook op het houten gebouw staan. Kijk een stukje verder nog een keer naar het houten gebouw? Dan realiseer je je pas goed hoe groot dit houten gebouw is.
Todai-jiTodai-jiTodai-ji Overal om je heen staan houten en bronzen beelden die druipen van de symboliek. Je schuifelt langzaam met de stroom zwijgende toeristen en geïnteresseerden mee. Het is zeer indrukwekkend. Iedereen is er stil van.
Todai-ji - Maquette Tegen de achterwand van het gebouw staat een maquette van het heiligdom in originele afmetingen en met de twee verdwenen pagodes met de zeven daken. Het is natuurlijk op schaal en niet iedereen kan driedimensionaal denken en zien. Vijfhonderd jaar geleden moet het voor elke passerende vreemdeling nog indrukwekkender zijn geweest dan vandaag de dag.
Todai-ji Een laatste blik op de “Daibutsu”, een afscheid, maar hopelijk geen vaarwel. Lyka en ik zijn het er over eens dat we hier bijna zeker nog wel een keer komen wanneer we weer in Osaka of Kioto verblijven.
Todai-ji Een Argentijn maakt voor ons een foto voor het familiealbum. Gelukkig staat de “Todai-ji Kondo Hakkaku Toro” de bronzen achtkantige lantaarn er ook goed op. In een omgeving als dit is alles, en ook alles, heilig en heeft na ruim 1.300 jaar haar eigen verhaal.
Todai-ji Namdaimon (Grand South Gate) We verlaten de “Todai-ji” door de enorme houten “Todai-ji Namdaimon”, de grote zuidelijke poort. Bijna alle indrukken van vandaag razen nog door mijn hoofd. Ik heb vandaag zoveel gezien en gevoeld dat mijn hersenen van vier en zestig jaar oud er moeite mee hebben om het allemaal te verwerken, op te slaan en vast te houden.
Er zullen in de toekomst ongetwijfeld veel momenten zijn dat ik zelf de foto’s weer moet bekijken en deze verhalen lezen omdat de mooie herinneringen in mijn grijze massa verloren zijn gegaan of op de verkeerde plaats opgeslagen. Voor een dag als deze doen we het, Reizen, niet iedereen zal ooit deze inspanning en de drang om te reizen voelen, en deze ervaringen moeten verwerken. Ga reizen? Je komt rijker terug dan dat je van huis bent vertrokken!
Pruimenbloesem - Ume blossomHertje De vijver met daarin het sprookjesachtige “Ukimido” paviljoen is helaas drooggemalen voor onderhoud. Een rede te meer om hier nog eens naar toe te gaan. Een laatste foto met een van de honderden tamme hertjes en onze mooie dag in Nara zit er bijna op.
Het is nog geen half twee en we gaan de weg terug naar Osaka aan. We hebben nog niets gegeten dus we moeten op zoek naar een betaalbare maaltijd in een toeristen stad. Dat kan een veel moeilijkere opdracht zijn dan dat het op het eerste oog lijkt. Zodra we het park verlaten worden we geconfronteerd met grote posters van noedels in de ramen van de restaurants. Veel zijn er zonder prijzen maar die posters die wel een prijs tonen laten zien dat de prijs voor een lunch in een van deze restaurants niet binnen ons budget past. Dus we gaan verder richting het treinstation van Japan Rail.
Matcha Mochi makenMatcha Mochi maken In de straat richting het station passeren we een enorme lange gedisciplineerde rij wachtenden toeristen en Japanners. We hebben geen idee waarop ze staan te wachten totdat we aan het einde van de rij komen. Er worden hier de traditionele Japanse snack “Mochi” gemaakt. “Mochi” is een Japans rijstcakeje gemaakt van mochigome rijst. Het zijn een soort cakejes van gestoomde Japanse kleefrijst in pastelkleuren met vaak een ronde vorm. Mochi is een zeer populaire wagashi en wordt vaak geserveerd met matcha.
Lyka wil ze dolgraag proberen en neemt plaats aan het einde van de lange rij. Iedereen wacht beschaafd op zijn of haar beurt. Tijdens het wachten verken ik de andere eetgelegenheden verder in de straat. Ik kom niet verder dan een gesloten Turkse Kebab verkoper en een klein stalletje waar de Takoyaki wordt verkocht.
Matcha MochiMatcha Mochi Deze “Mochi” hebben de zoete rode bonenvulling waar ik zo van gruwel dus sla ik Lyka’s aanbod af en bestel twaalf takoyaki. Die twaalf balletjes gevuld met octopus vullen je meer dan je denkt. Na zes van die balletjes ben ik in ieder geval verzadigt. Ook Lyka vecht met de laatste twee omdat ze al een mochi naar binnen heeft gewerkt. Ik help haar met het laatste octopus balletje en zodra die verdwenen is lopen we verder naar het station.
De verkeerde treinDe juiste trein Het kopen van de vervoersbewijzen is een fluitje van een cent en eenmaal door de poortjes is het perron ook snel gevonden. Daar komt de eerste trein, een groene deze keer, en dat zou onze trein moeten zijn. Helaas, ik vertrouwde het al niet dus vraag ik aan de machinist of dit onze trein is.
‘Osaka Namba’ kan ik niet zeggen, alleen ‘Osaka’ omdat er misschien wel honderd treinstations zijn in en om Osaka!!
Ik laat hem mijn treinkaartje zien met het bedrag dat we hebben betaald en hij knikt begrijpend. De machinist kijkt naar zijn horloge en dan naar het bord met de vertrektijden boven het perron. Hij steekt twee vingers op als teken dat we de tweede trein moeten hebben.
Ondertussen heb ik al wel begrepen dat de treinen niet voor niets een andere kleur hebben. De kleur van de trein is een extra aanwijzing zodat de passagiers in een oogopslag kunnen zien dat het hun trein is.
Matcha Mochi eten
Tijdens het wachten besluit Lyka om haar laatste Mochi te nuttigen met een flesje warme groene thee. Het kan maar op zijn!
En zo gaat deze mooie drukke dag als een nachtkaars uit. We zijn te lui om de deur uit te gaan en we eten enkele boterhammen met kaas en ham als avondmaaltijd. We zijn beiden erg vermoeid en liggen nog voor negen uur op bed. Wat zal morgen ons brengen?

Japan: Hertjes

Trein naar Nara
Osaka (Cote House) 406), maandag 12 februari 2024

Ook het verhaal van deze maandag komt in twee delen. Het enorme aantal foto’s en indrukken maken het onmogelijk om alles in een verhaal te publiceren. Ondertussen heb ik ook al twee klachten gekregen dat ik teveel schrijf en teveel foto’s plaats. Ik kan me daar niet in vinden en ik ben toch ook wel een beetje nieuwsgierig hoe het merendeel van jullie daarover denkt. Positieve en opbouwende kritiek wordt altijd op prijs gesteld.

Vandaag is een heel andere dag dan de vorige uitstapjes in Osaka. We gaan vandaag voor eerste keer met de trein naar een plaats buiten Osaka. Ik kan me nog goed herinneren van vijftien jaar geleden dat het reizen met de trein in Japan fantastisch was. Mooie schone en eerlijk geprijsde treinen brengen je comfortabel en snel naar de plaats van bestemming.
Vijftien jaar geleden was het een heel gedoe om het traject en de juiste trein te zoeken, Tettje en ik reisden met de "JR-Rail Pass”, en dat maakte het gelukkig wel wat gemakkelijker. Terugkijkend naar die tijd moet ik helaas concluderen dat de “JR-Rail Pass” comfortabel is maar tegelijkertijd ook veel te duur. Ik zou de “JR-Rail Pass” in ieder geval niet meer aanraden. Gelukkig is er nu “Google Maps” en met dat mooie stukje digitaal gereedschap kun je snel en gemakkelijk de beste mogelijkheden voor het openbaar vervoer, inclusief reistijd en reiskosten, opzoeken.
Ik geef in dat ik van het “Namba Treinstation” naar de stad “Nara” wil. Er verschijnen onmiddellijk meerdere mogelijkheden met de trein waarvan ik de “Japan Rail” optie kies. Ik stuur de route, inclusief alle tussenstations en overstapstations, naar mijn iPhone en ik weet ook meteen dat het 760 yen enkele reis per persoon gaat kosten. Het internet maakt het reizen in dit digitale tijdperk een stuk gemakkelijker!
Ontbijt bij de gouden bogen De witte boterhammen met kaas, een gebakken ei met ham of een worstje op de kamer smaken ons goed maar we hebben afgesproken dat wanneer we met de trein op pad gaan we ontbijten bij de gouden bogen. Twee broodjes, twee hash-browns met twee goede verse koffie voor 1.100 yen (€ 6,75) is natuurlijk een koopje. We laten het ons goed smaken en wat er van de koffie overblijft nemen we mee voor onderweg in de trein zodat we ook daar nog van een lauw bakkie kunnen genieten.
Trein naar NaraIn de trein De eerste etappe van deze reis gaat voor 180 yen met de “Osaka Metro” naar een station vanwaar de “Japan Rail” vertrekt naar de stad Nara. Het zijn niet de taferelen met de mensenmassa’s zoals de propagandamachine jullie op het tv-scherm laat zien. Het is druk, maar er heerst ook discipline en dat maakt de drukte dragelijk. Het kaartje wordt bij het verlaten van de metro door het poortje ingeslikt en op het scherm verschijnt “Thank You!”, alles onder het controlerende oog van een beambte van de “Osaka Metro”. Mocht er iets niet kloppen met je vervoersbewijs gaat er een rode lamp knipperen en een akoestisch signaal af. De beambte komt je dan “helpen” om waarschijnlijk het juiste bedrag voor je reis te betalen.
Het is een paar honderd meter wandelen van de metro naar de volgende trein. Op de kaartjes automaat weten we ondertussen waar alle voor ons belangrijke aanraak knoppen zitten. Het lukt ons zelfs foutloos op de automaten zonder de mogelijkheid van de Engelse taal. Het is een verbazingwekkend eenvoudig systeem. Je kijkt op de routekaart waar je heen wil en leest op de kaart wat het kost. Dat bedrag kies je op het beeldscherm! Niets bestemming en/of overstappen, gewoon het bedrag voor je treinreis. Mocht je onverhoopt een verkeerde prijs hebben ingetoetst dan ga je op het station van aankomst naar de speciale automaten “Aanpassen Ritprijs”. Heb je te weinig betaald dan betaal je wat bij en heb je teveel betaald dan krijg je je geld terug.
“Nara” staat extra duidelijk aangegeven op de routekaart met een plaatje van een hertje om het de toeristen nog gemakkelijker te maken. 580 yen enkele reis, retourkaartjes bestaan alleen maar in Nederland, het idee van een korting wanneer je eigenlijk twee enkele reizen tegelijk koopt ontgaat mij nog steeds. Twee personen kiezen en een briefje van 1.000 yen en enkele muntjes gaan in de automaat. Even later verschijnen de kaartjes en een kwitantie gevolgd door het overtollige wisselgeld. Allemaal zonder een keer te haperen NS!
We gaan richting het perron dat op de vertrekschermen vermeld staat. Wanneer de trein arriveert waarvan ik denk dat het onze trein is nemen we snel plaats en wachtten het vertrek af. Tijdens het wachten roept een Engelstalige stem in de trein om dat we in een “Special Express” trein zitten, een soort van intercity trein, waarvoor een extra vervoersbewijs nodig is. We kijken elkaar verbaasd aan en verlaten snel de trein.
Er staat ook op de wagons van de trein aangegeven dat het een “Rapid Service” is. Maar waar vinden we dan de gewone trein? Ik kijk op het scherm met de vertrektijden boven het perron en verbaas me erover dat elke trein die op het scherm boven het perron wel speciaal is. Om het nog gemakkelijker te maken vertrekken er minstens zeven treinen het komende uur naar Nara van dit perron. Wachten is geen optie dus we nemen plaats in de volgende “Rapid Service” trein en wachten op de boodschap dat er een extra vervoersbewijs nodig is. Die boodschap komt niet en tien minuten later zoeven door het zonovergoten Japanse landschap richting “Nara”.
Zelf afval opruimen De Japanse treinen zijn comfortabel en kraakhelder. Er zijn zelfs geen afvalbakken in de trein! Hoe zou dat toch komen? Nou, wanneer je de trein verlaat staat er recht tegenover de deuren van de trein een groep afvalbakken om je afval te scheiden. En iedereen werkt daar met plezier aan mee. Iets van de juiste instelling en mentaliteit?
TreinkaartjesWelkom in NaraJR Station Nara Om tien voor tien staan we op het enorme stationsplein en zijn we klaar voor onze lange culturele dag in Nara. De zon schijnt uitbundig en het is nog aangenaam fris. Niet te warm en niet te koud voor een dag cultuur snuiven. Er zijn veel mensen uit de trein gestapt in Nara en een groot gedeelte daarvan zijn toeristen. Ook veel Aziatische toeristen waarvan het moeilijk is om ze in te delen uit welk land ze komen. Wij, met nadruk op “wij”, zijn de toeristen die zelf hun weg zoeken. Er vertrekken ongetwijfeld dagelijks honderden bussen in alle formaten uit Osaka en Kioto gevuld met toeristen die liever een georganiseerde dagtocht maken naar een van de culturele parels van Japan.
Eenzame lantaarnPutdeksel De weg van het “Japan Rail Station” naar het “Narapark” loopt door een kaarsrechte winkelstraat met aan beide zijden toeristenwinkels en souvenirwinkels zo ver als je kan kijken. De gietijzeren putdeksels hebben zelfs een afbeelding van de iconische hertjes. De straat is autoluw dus ook heerlijk om rustig doorheen te wandelen totdat mijn darmen het signaal afgeven dat het weer tijd is om te lossen. Bij de eerste “Family-Mart” loop ik naar binnen waar ik een kraakhelder openbaar toilet aantref. Nadat ik de zaken heb gedaan koop ik uit beleefdheid nog een flesje warme groene thee als dank. De drie verkoopsters kijken mij verlegen aan als teken dat dat helemaal niet nodig was geweest.
‘Wij zijn er om u te dienen en het naar uw zin te maken, service is vanzelfsprekend, dat is onze taak’, staat op de gezichten van de verkoopsters te lezen.
De laffe, luie, linkse oplossingen voor problemen als drugs, geweld, criminaliteit en immigratie hebben hun doelen niet gemist in Nederland en de mantel der liefde bedekt alles dat een aanval op onze beschaving zou kunnen zijn. Gelukkig hebben ze het in Japan niet zo ver laten komen. Zonder de linkse toeslagen is er ook geen tekort aan vriendelijk personeel!
Enmei JizosonEnmei JizosonKōfuku-ji ChukondoKofuku-ji Nan-endo (Southern Round Hall) Aan het einde van de straat, nog voordat we in het “Nara Park” zijn, staan we voor de eerste tempels/altaren van de dag. De “Kofuku-ji” tempel is er niet minder heilig om en ook niet minder bezocht. We bekijken de schitterende houten gebouwen en de kleinere altaars.
Op dit moment van schrijven, vier weken later, besef ik me dan terdege dat het beschrijven van zo’n bezoek aan een eeuwenoude tempel heel moeilijk is. Ik wil geen saaie lijsten met historische feiten uit Wikipedia opsommen. Mijn gevoelens over de schoonheid van de gebouwen en de omgeving is nog moeilijker op te schrijven. Laat de foto’s maar voor zichzelf spreken.
Kofuku-ji Gojunoto (Five Story Pagoda)Hertjes We laten de “Kofuku-ji Gojunoto (Five Story Pagoda)” achter ons en zodra we een bredere weg over steken staan we in het park De toegang tot het “Nara Park” is gratis maar wil je een van de eeuwenoude tempels bezoeken moet je per tempel toegang betalen. Een mooi systeem omdat je zo ook zonder kosten kunt recreëren in het park met de honderden hertjes die er rondlopen.
HertjesHertjesHertjes De hertjes zijn heel tam en ook erg slim. Overal staan er karretjes speciaal voor de hertjes gebakken koekjes te verkopen. Grote en kleine koekjes voor de grote en kleine beurs van de bezoekers aan het “Nara Park”. Iedereen kent het grapje van de buigende Japanners maar hier zijn het de hertjes die buigen! Ze hebben geleerd te buigen voor de mensen die dan op hun beurt terug buigen. Het schouwspel herhaalt zich enkele keren totdat het hertje als beloning een koekje krijgt. Overal om ons heen staan toeristen naar de hertjes te buigen en buigen de hertjes terug.
Kasuga-taishaSake vatenHanden reinigen Na de verplichte foto’s gaan we verder naar onze eerste echte altaar van de dag. De “Kasuga-taisha” is een Shintō heiligdom van meer dan 1.300 jaar oud. Zelf vindt ik de stapels vaten gevuld met sake, een gestookte alcoholische drank die onder andere wordt gemaakt van rijst, altijd indrukwekkend.
Kasuga-taishaKasuga-taishaKasuga-taishaKasuga-taisha
Het is het heiligdom van de Fujiwara-familie, gesticht in 768 CE en door de eeuwen heen verschillende keren herbouwd. Het interieur is beroemd om zijn vele bronzen lantaarns, evenals de vele stenen lantaarns die naar het heiligdom leiden.

Op dit moment hebben we al besloten om niet bij alle bezienswaardigheden te betalen om naar binnen te gaan. Ons reisbudget laat dit helaas niet toe. We staan er financieel veel slechter voor dan dat we hadden begroot. We zullen deze last moeten dragen, maar daar zullen we niet minder plezier om hebben. De Boeddha heeft het beste met ons voor en zal ons later voor ons geloof in de goede afloop belonen. Daar twijfel ik geen moment aan.
Sumiyoshi Shrine Sanctuary We vervolgen onze weg naar het “Sumiyoshi Shrine Sanctuary”, een verzameling van kleine altaren met ieder hun eigen doel.
Wakamiya ShrineWakamiya ShrineTakeuchi ShrineTamukeyama Hachimangu Shrine Heel kleine tot heel grote altaren met namen uit Japanse gedichten. Het is hier veel minder druk dan elders in het “Nara Park” omdat we langs de grens met een omtrekkende beweging op pad zijn naar de grootste attractie in het park. Het is te ver, te moeilijk of niet belangrijk genoeg voor veel toeristen.
Hair TowerTamukeyama Hachimangu Shrine - wensen van mensenTodai-ji HokkedoShinto altaar We hebben ondertussen al stevig geklommen tegen de berghelling aan. Ook dat zal ongetwijfeld voor veel bezoekers een reden zijn om deze mooie verzameling altaren links te laten liggen.
Todai-ji Nigatsudo (February Hall)Todai-ji Nigatsudo (February Hall)Todai-ji Nigatsudo (February Hall)Zicht op Nara Het is een stevige klim naar de “Todai-ji Nigatsudo (February Hall)”, het is het wel waard. We weten dat we vanaf hier gaan afdalen en dat de weg weer wat gemakkelijker gaat worden.
Japans straatjeJapanse tuinJapans straatjeJizoson We vervolgen onze weg over een smal autovrij straatje richting de “Todai-ji”. Wat zal het hier heerlijk wonen zijn in deze serene omgeving zonder de geneugten en drukte van de 21st eeuw? Geen verkeer en een hemelse stilte die alleen wordt onderbroken door een verdwaalde toerist.
In de verte doemen de muren op van de “Todai-ji”. Ik kijk naar links van me naar een klein altaar op een splitsing van de weg. Het luistert naar de naam “Jizoson”, afmeting is geen weerspiegeling van de waarde. Onze eerste etappe/verhaal van vandaag zit er op.

Copyright/Disclaimer