In het vliegtuig, donderdag 1 februari 2024
Het voelt vreemd aan op deze ochtend van onze vertrekdag naar de volgende bestemming. We gaan bijna 23 uur onderweg zijn maar eigenlijk moet ik deze hele donderdag, die ook helemaal in het teken van onze verplaatsing staat, erbij tellen. Dan kom ik op 32 uur reistijd! Wanneer je zo lang onderweg bent is het heel belangrijk om de slaap voor, tijdens en na deze verplaatsing goed te reguleren!
Dan ga je de avond voor je vertrek op een redelijke tijd, half elf, naar bed om de eerste grote slaap in ieder geval achter je te hebben. Helaas voor ons gaat er in de kamer naast ons om half vijf een telefoon trillen en de eigenaar is waarschijnlijk zo dronken dat hij er gewoon doorheen slaapt. Wanneer de telefoon om vijf uur eindelijk stopt is de grootste slaap bij mij verdwenen en lig ik nog wat te rollen tot ik om kwart over zeven op sta en de eerste beker koffie zet. Zie het als een valse start voor deze lange, en hopelijk niet te zware, reisdag?
Na het gebruikelijke ontbijt van een tosti en een half broodje hamburger ga ik mijn dagelijkse wandeling maken. Mijn tred is zwaarder als gewoonlijk. Er rust een last op mijn schouders van ons aanstaande vertrek. Een gevoel dat ik me niet kan herinneren. Voor de Covid-19 samenzwering was ik altijd opgewonden wanneer ik weer op reis ging. Covid-19 heeft veel in de wereld voorgoed veranderd, ook dingen die je zelf blijft ontkennen. Ik kijk om me heen maar ik registreer niets uit mijn omgeving. In mijn hoofd gebeurt er veel meer. Er zijn voldoende problemen en puzzels in Nederland die ik de komende weken nog moet oplossen. Hoewel ik me realiseer dat ik me meer bezig moet houden met onze komende reis blijft het erg moeilijk om me daar op te concentreren.
We hebben zoals altijd bij “Instyle Travel and Service” de taxi besproken rond half zeven. Dat is laat in de middag, of vroeg in de avond, dus heb ik ook een extra nacht in het hotel geboekt om de middag voorafgaande aan ons vertrek in alle rust en in alle comfort op de kamer door te kunnen komen. Ook dit voelt vreemd aan omdat het niets anders is dan een veredeld wachten op ons vertrek. En wachten moeten we vandaag en morgen nog veel doen.Om kwart over zes, net voordat de duisternis valt, staat Yuki met haar grote zwarte Toyota RV voor het hotel. Precies op tijd zoals verwacht. Er is nog enige consternatie voordat we kunnen vertrekken, ik heb boven de sleutel van de kamer vergeten en de borg is al terug gegeven. We worden nog een moment opgehouden totdat het bericht van boven komt dat de sleutel nog in de onderbreker op onze kamer zit. Niet veel later glijden we in stilte door het verkeer van Pattaya op weg naar het “Suvarnabhumi International Airport” in Bangkok. Lyka opent de grote fles Beer Leo voor mij die gisteren is blijven staan in de koelkast. Ik vind het zonde om die heerlijke fles Thais bier weg te gooien of te laten staan in de koelkast van het hotel. Gewoon meenemen en onderweg opdrinken als een passend afscheid van drie weken Thailand.
De bekende routines van het inchecken en de immigratie gaat over rolletjes. Het geluk is aan mijn zijde en ik speel de “Senior Citizen” charme kaart met veel zwier en gemak. Voor het eerst aanschouw ik met mijn eigen ogen het veel beschreven en besproken moderne elektronische digitale systeem van de immigratiedienst voor het verlaten van Thailand met mijn eigen ogen. Ik moet wel wat aandringen bij de vrouwelijke beambte voordat ik wordt toegelaten omdat er een streng beleid is ingesteld voor welke paspoorten de nieuwe technologie moet worden getest. Mijn charme is gelukkig voldoende om de beambte van de immigratiedienst te verleiden en samen met Lyka de enorme rij wachtende toeristen te omzeilen.
Afgelopen middag hebben we een broodje tonijn van Subway als lunch gegeten en ook voor vanavond heb ik twee broodjes gemixte Italiaanse salami voor het avondeten meegebracht. Mijn opspelende spijsvertering van de afgelopen dagen moet rust hebben en alle stress voor mijn spijsvertering moet absoluut worden vermeden. Het zekere voor het onzekere is de enige manier. Diarree in een vliegtuig is iets dat je ten koste van alles moet vermijden! Ik weiger te geloven dat het door mijn vers gezette koffie komt.
Na het broodje en de heerlijke koffie, “Whittard of London” is helaas verdwenen maar het nieuwe koffietentje serveert ook een heerlijk bakkie, gaan we naar de gate omdat we iets willen doen dat in ieder geval niet op wachten lijkt. Maar we ontkomen niet aan het eindeloze wachten.Ook voor het aan bood gaan van de Airbus A321-200 speel ik in op het personeel dat het aan boord gaan van de passagiers in goede banen moet leiden. Met een speels gemak krijg ik het voor elkaar dat we als eerste aan boord mogen omdat ik opnieuw de “Senior Citizen” kaart met veel zwier en gemak heb gespeeld. Zoals verwacht bij het online inchecken hebben wij als een van de weinigen drie stoelen voor ons tweeën te beschikking. Helaas is het maar een korte vlucht en dan ook nog eens op een ongelukkig tijdstip.
22:50 vertrekken betekend dat je voor de verplicht gereserveerde maaltijd aan boord geen oog dicht kan doen! Lyka kiest voor het varkensvlees met pasta en ik laat de maaltijd voor deze keer maar wat het is. Ik ben met mijn gedachten al heel ergens anders en zie midden in de nacht overal beren op de weg. Het zal wel mijn gebrek aan slaap zijn. Ook speelt mijn spijsvertering me weer parten. Ik zit niet goed in mijn vel voor deze reis! Gelukkig weet ik waarschijnlijk ook waarom, dat maakt mij strijdbaar en weet ik bijna zeker dat het uiteindelijk allemaal wel weer goed zal komen. Knikkebollend komen we in het luchtruim boven de Filipijnen en deze eerste reisdag is ten einde zonder dat er een duidelijke grens is die we kennen als slapen. We hebben nog geen oog dicht gedaan.
