Osaka (Cote House) 406), vrijdag 16 februari 2024
Ondanks alle goede voornemens van gisteren is het op deze winderige ochtend al snel duidelijk dat we nog een dag op de kamer gaan doorbrengen.
‘De ouderdom komt met gebreken!’, voor mij en maandelijkse ongemakken voor Lyka.
Deze vrijdag markeert precies de helft van ons verblijf in Japan. Helaas moeten we nog een dag rust houden. Gelukkig hebben we voldoende eten in huis voor het ontbijt met koffie en een beker zwarte thee. Mijn lichaam doet pijn en mijn geest kraakt aan alle kanten. Tegenslag na tegenslag stapelt zich op en de last is nu bijna te zwaar voor mijn schouders. Als geboren optimist vecht ik als een leeuw tegen de negatieve gedachten. Ik zal niet elk gevecht winnen maar aan het einde van mijn strijd zal ik ongetwijfeld mijn beide vuisten in de lucht steken!
Voor het middageten moet ik weer naar de “Life-Supermarkt” en deze keer probeer ik het te combineren met een korte wandeling door de straten van Osaka die ik nog niet heb ontdekt en onderzocht. Onderweg passeer ik een winkel voor je Japanse trommels genaamd “Taiko”.Ik ga ervan uit dat jullie allemaal de Japanse trommelaars wel eens aan het werk hebben gezien en gehoord, zo niet klik dan op deze link: “Taiko drummers of Japan”.
Mijn inkopen blijven op deze ochtend beperkt tot twee maaltijden en een zak sla. Deze maaltijden kosten rond de drie euro per stuk in de supermarkt. Ze zijn supervers, gezond en smaken beter dan ze er uit zien. Denk maar eens na over de magnetronmaaltijden in de Nederlandse supermarkten? De vitamines doen hun werk voor mij en Lyka neemt nog een halve Paracetamol tegen de krampen en de pijn.“Moby Dick” is een klassieker uit de wereldliteratuur maar het is ook een taai verhaal. De karakters worden beetje bij beetje bloot gelegd en ook de noodzaak van de walvisvaart in de negentiende eeuw is verbazingwekkender dan je zou denken. In die tijd was de aardolie nog geheel onbekend bij het grote publiek en hield de olie van de walvissen ’s avonds de lampen brandend over de hele wereld!
Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en rond half vier hou ik het niet meer. Ondanks de toch wel wat kleiner geworden ongemakken trek ik mijn lekke schoenen aan en ik ga wandelen. Voor de tweede keer vandaag neem ik een onontdekte route. Je weet tenslotte nooit wat je verderop in een straat zal tegenkomen.
Eerst passeer ik een van de weinige café’s die ik tot nu tot heb gezien. De naam is “Belgian Beer”, ik moet lachen om het afgezaagde logo in de vorm van “Manneke Pis” uit Brussel. Toch weet ik zeker dat het menig glimlach op het gezicht van de toch wel wat verlegen Japanse dames zal toveren. Een verkorte “menukaart” op een plaat voor de deur van het kleine café vermeld Hoegaarden, Leffe, Duvel en Affligem. Man, wat zou ik hier graag naar binnen zijn gegaan! Helaas zijn de prijzen per fles minimaal het dubbele van België dus schuifel ik lichtelijk teleurgesteld verder door de straten van Osaka. Misschien nog later deze maand?
Nog geen honderd meter verder verbaas ik me opnieuw bij een menukaart die voor de deur staat. In dit restaurant bestel je een T-Bone steak van een Japanse koe en betaal je per gram! Hoe kun je dat verzinnen? Maar het is wel eerlijk, je betaald precies voor wat je krijgt!Ik slenter verder en absorbeer de indrukken van het dagelijkse Japanse leven in een grote stad. Op weg naar de winkel hemel van “Shinsaibashi”, langs de “Chuo-Dori Avenue” worden de winkels met elke stap luxer en neemt het aantal kappers en nagelstudio’s gestaag toe. Ook zijn er veel exclusieve bakkerijen en koffie restaurants. De dames paraderen opgemaakt en in kleding van wereldberoemde ontwerpers door de straten van Osaka. Met plezier, verwondering en waardering aanschouw ik dit vrouwelijk schoon op mijn leeftijd.
Ik sla een straat eerder rechtsaf dan ik had gepland en kom terecht in de “Yotsubashi-Suji”. Ook in de straat parallel aan de Shinsaibashi zijn er luxe-winkels maar hier zijn de mindere goden gevestigd die de huur aan de dure winkelstraat niet kunnen of willen betalen.Een eindje op weg zie ik een gebouw dat er meteen uitspringt. De Christelijke kruizen op het gebouw zetten mij in eerste instantie op het verkeerde been. Het lijkt in alles op een mediterrane katholieke kerk. Tijdens de verwerking van de foto’s leer ik dat het een gebouw is voor exclusieve trouwerijen. Dit is het Japanse toppunt voor een bruiloft in westerse stijl.
De bovenstaande foto’s heb ik van de website van het trouwbedrijf gehaald om jullie te laten zien waar veel rijke Japanse dames tegenwoordig van dromen. Wanneer ze überhaupt van een bruiloft dromen want nergens in de wereld groeit het aantal vrijgezellen sneller dan in Japan. Steeds meer mensen in deze streng gereguleerde samenleving vinden dat de nadelen van een (huwelijkse) relatie groter zijn dan de voordelen. Ook het percentage ouderen groeit als kool en neemt het geboortecijfer met de dag af. Er zijn ruim voldoende betaalbare leegstaande appartementen om alleen te gaan bewonen! Toch houden ze de poorten dicht voor emigranten, een juist besluit!
Mijn gedachten dwalen af naar 2009 toen ik voor de eerste keer in Japan was. Een heel ander Japan, dat staat als een paal boven water! We mochten op het iconische eiland “Miyajima” een traditionele Japanse trouwerij aanschouwen, met alle symbolische rituelen. Het westen is trekt de oosterlingen aan en het oosten trekt de westerlingen aan. Iets met de kleur van het gras en een hek?
Voor de deur van een Japanse drogisterij staan grote bakken met aanbiedingen en de KitKat trekt meteen mijn aandacht. Twee smaken die absoluut onbekend zijn in Europa. De groene is duidelijk matcha maar de andere is “Bran”, na onderzoek kom ik uit op “zemelen”. Nu ik er over nadenk, ik heb maar heel weinig bruin/volkoren brood gezien. Op deze manier worden de gezonde zemelen weer teruggebracht in de voedselketen. Niets wordt verspild in Japan waar de agrarische gebieden schaars zijn.En wie houdt er niet van chocolade? In Nederland komt chocolade voor in drie verschillende kleuren, puur, melk en wit, maar in Japan in tientallen gekleurde en smaak varianten. De wereldberoemde “Pocky” koekstaafjes komen en gaan in ontelbare varianten! Er is een variant die er in Japan met nek en schouders bovenuit steekt. Dat is de groene “Matcha” variant.
Matcha is een poedervormige thee en wordt dan ook anders genuttigd dan thee met losse bladeren of theezakjes. Het poeder wordt snel opgelost in een vloeistof zoals water of melk.
Matcha is een groene thee uit Japan, maar de geschiedenis ervan begint in China. Tijdens de Song-dynastie (960-1279) was het populair om poedervormige thee te maken van gestoomde en gedroogde theebladeren. Hierbij werden het theepoeder en heet water bij elkaar geklopt. Zenboeddhisten uit Japan kwamen tijdens hun reizen door China in aanraking met matcha. Daarna hebben de boeddhisten hun eigen tradities en productiemethoden ontwikkeld. De theeplanten die gebruikt worden voor matcha worden ongeveer een drietal weken voor het oogsten in de schaduw geplaatst. Om af te dekken worden meestal matten of zeilen gebruikt. Omdat de plant in de schaduw wordt geplaatst produceert de “Camellia sinensis” meer L-theanine en cafeïne. De combinatie van beide stoffen zou verantwoordelijk zijn voor het rustgevende gevoel dat matcha drinkers ervaren.
Terug op de kamer zet ik meteen een grote beker zwarte thee en genieten we van de KitKat’s in beide smaken. We voelen ons allebei een stuk beter en we zijn het er al snel over eens dat we morgen weer op pad kunnen. Op bed met een hand achter mijn hoofd, de andere arm ligt nog langs mijn lichaam omdat ik mijn schouder niet wil/kan belastten, denk ik diep na over de twee weken die achter ons, en de twee weken die nog voor ons liggen.
Wat is Japan toch een intense reiservaring! Alles, en ook werkelijk alles is een intense ervaring die eerst geestelijk verwerkt dient te worden voordat je het op een beeldscherm kan formuleren en later publiceren. Ik weet op dit moment voor meer dan 100% zeker dat het lang gaat duren voordat ik alle verhalen van ons bezoek aan Japan in februari 2024 heb geschreven en gepubliceerd op mijn weblog.
Tegen zevenen gaan we nog een keer naar buiten voor een goedkope en eenvoudige maaltijd bij het Japanse “Nakau” fastfoodrestaurant. Twee mooie kommen met rijst en een topping, inclusief oneindig matcha-water, voor nog geen tien euro. De kom met gestoofd rundvlees en roerei voor Lyka ziet er fantastisch uit. Voor mij is de “Various Seafood Chirashi Rice Bowl with Avocado” een absolute winnaar. Het is een nieuw gerecht dat tijdelijk aan het assortiment is toegevoegd. Verschillende soorten verse vis zoals zalm en tonijn op een bed van groenten op rijst. Wasabi en sojasaus complimenteren de smaak. Denk maar aan de ingrediënten voor een bord sushi’s die ik door elkaar moet mengen?Terug op de kamer kruip ik meteen onder de dekens en mijmer over de zin van het bestaan.
‘In de twintigste eeuw namen ze ons onze vrijheid af, in de eenentwintigste eeuw maken ze ons slaven door middel van belastingen, regels en wetten, om de overheid, onze bewakers en onderdrukkers, te bekostigen! We moeten betalen voor onze eigen gevangenis?’ 1984 komt elke dag een stap dichterbij!
