Osaka (Cote House) 406), woensdag 14 februari 2024
Het eerste deel van woensdag 14 februari 2024.
Bij terugkomst in het hotel vandaag kijk ik tegen 297 foto’s aan die ik moet verwerken. Mag ik dan zeggen dat het vandaag een geslaagde dag is geweest? De aanloop naar deze dag was een hele vreemde. Ik had de “Katsuō-ji” tempel al eens eerder op het internet gezien en mijn interesse ging uit naar de lange wandeling door een kloof, met halverwege een waterval, door een bosrijke omgeving op weg naar de Boeddhistische tempel. Ruim zeven kilometer bergopwaarts zou moeilijk aan Lyka te verkopen zijn?
Mijn verbazing is te begrijpen toen mijn meisje gisteren begon over een tempel in de bergen met veel rooie poppetjes. Tsjinga, of misschien B.I.N.G.O! Het idee moest toch met enige voorzichtigheid worden behandeld want ik verwacht dat ze niet wist van de wandeling naar de tempel. We bespraken het idee samen zodat het duidelijk was dat deze dag voor ieder wat wils had. En we waren het er snel over eens! Ondanks de lange wandeling gaan we vandaag naar de “Katsuō-ji” tempel.
De weersvooruitzichten bepalen al een paar dagen mede ons programma. Lyka en ik zijn het er ook al helemaal over eens dat we niet 28 dagen vol gas elke dag op pad kunnen. Daarom gaan we zeker de intensieve en drukke dagen afwisselen met “rustdagen”. Ik kan ondanks mijn 64 jaar best nog wel wat hebben maar soms speelt de vermoeidheid me toch wel enige parten.
‘De geest zegt ja en het lichaam zegt nee’, ik neem aan dat dit een bekend verschijnsel is bij reizigers van mijn leeftijd, of ouder. Ik moet nu meteen denken aan Henk en Gerda Siteur die ook weer onderweg zijn deze winter. ‘Het bloed kruipt nu eenmaal waar het niet gaan kan’, alleen kruipt het bloed wat langzamer.
We gaan voor de tweede keer tijdens ons bezoek aan Osaka op weg met de trein. Een prima, schoon en goedkoop vervoermiddel. Hoor je me Wouter Koolmees? Voor € 3,25 zitten er een uur in een schone trein en stappen twee keer over! De eerste overstap is op het Umeda treinstation.Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Station Umeda (梅田駅, Umeda-eki) is een spoorweg- en metrostation in de wijk Kita-ku in de Japanse stad Osaka. Het wordt uitgebaat door de Hanshin, Hankyu (beide private spoorwegmaatschappijen) en de Metro van Osaka. Het station heeft in totaal 15 sporen en behoort tot de grootste en drukste stations van Japan. In totaal maken dagelijks meer dan tweeënhalf miljoen mensen gebruik van het station (exclusief de stations Osaka, Nishi-Umeda, etc.)
We kijken onze ogen uit. De efficiëntie in Japan is van een ongekende klasse en tot in de puntjes geperfectioneerd. Het in en uitstappen gaat in alle rust en zonder enige wrijving. Respect en verdraagzaamheid zijn alom aanwezig. We moeten zelfs nog een keer overstappen en ook dit overstappen is een hele belevenis. De deuren van de trein gaan allemaal tegelijk aan dezelfde kant open om de passagiers te laten uitstappen. De conducteur of machinist, wie is me niet helemaal duidelijk, kijkt op een beeldscherm mee en zodra hij zich ervan heeft overtuigd dat iedereen is uitgestapt sluit hij de deuren weer en opent hij aan de andere kant de deuren. De reizigers stappen in alle stilte en vol van respect weer in en zoeken een zitplaats zonder te rennen of te duwen. Ellebogen zijn niet erg zinvol in de Japanse samenleving!
Na gebruik te hebben gemaakt van de kraakheldere gratis openbare toiletten op het station van “Minō” stappen we naar buiten de zonnige dag in. Direct op het stationsplein staan er al wegwijzers voor de toeristen in verschillende talen. Ook het Chinees en het Koreaans zie je vaak om je heen, maar wel iets meer dan het Engels. Gelukkig hebben we Google Translate op de telefoon waarin de camera subiet het Japanse schrift vertaald naar het Engels.
Binnen enkele minuten bevinden we ons in de kloof die aan het einde een waterval heeft die de bron voor het water in de beek door de kloof is. We kijken onze ogen uit. Dit is het klassieke Japan met de stijlvolle houten huisjes. Een houten huis is aardbeving bestendig! Misschien een idee om in Groningen alleen nog maar houten huizen te bouwen?
Alles om je heen is tot in de puntjes van de perfectie uitgevoerd. Of het nu om putdeksels, standbeelden of tuinen en wegen gaat. Het ontbreken van dissonanten versterkt je innerlijke rust tijdens de wandeling.
Nog niet bekomen van de rust en de natuurlijke schoonheid in de kloof van de Minoh rivier staan we enkele honderden meters verder bij de eerste tempel van de dag. De weg, en de rivier, naar de waterval snijdt het tempelterrein van de “Ryuan-ji” tempel in tweeën. Ik kom woorden te kort wanneer ik dit onder woorden wil brengen. Mijn gevoelens zijn subjectief en vluchtig als een schaduw.
Laat ik vanaf dit moment maar onze foto’s laten spreken met hier en daar aangevuld met een uitleg. Een foto zegt meer dan duizend woorden. Woorden die ik steeds moeilijker kan vinden om uit te drukken wat ik om me heen zie en wat ik voel.
Naast een gravel pad staat een wegwijzer met de mededeling dat dit pad omhoog gaat naar een punt met een uitzicht. Het duurt even voordat we het er over eens zijn maar uiteindelijk stappen we toch het steile pad op. Het pad slingert en slingert zich langs de berghelling omhoog totdat we opnieuw bij een standbeeld komen.Het mag een verrassing heten dat het uitzicht al sinds jaar en dag wordt weggenomen door de kruinen van de bomen in de kloof. Misschien was het in een ver verleden een mooi punt maar voor nu was het een zware beklimming dus neem ik even de tijd om wat uit te rusten.
We dalen weer af naar de asfalt weg en dat afdalen is een stuk zwaarder op de losse gravel dan het stijgen. Elke stap moet worden gecontroleerd om niet te vallen of niet geblesseerd te raken. Onderweg passeren we een bordje dat de Nederlandse politiek zich eens ten harte moest nemen: “Verboden de dieren te voederen, ze worden afhankelijk van het voer dat u geeft!” Terug op het asfalt vervolgen we onze weg naar de waterval.
Het is er wel veel drukker dan verwacht. Er liepen niet zoveel mensen met ons mee door de kloof naar de waterval. Maar dat komt omdat er nog een tweede toegangsweg is vanaf een enorme parkeerplaats hoger op de heuvel.
We eten een broodje dat we vanochtend gekocht hebben in de “Life-Supermarkt” en drinken een flesje warme groene thee, uit een van de vele automaten, in de zon en bereiden ons voor op de laatste etappe naar de “Katsuō-ji” tempel.Het vervolg van de weg naar de tempel is saai te noemen. Eerst een steile klim naar autoweg 43 en dan diezelfde geasfalteerde autoweg 43 volgen tot we bij de tempel zijn. Net voor de tempel zie ik bij een bushalte dat er hier elk uur een bus vertrekt naar het treinstation van Minō. De prijs voor een enkele reis is hoger dan die voor de treinreis van Namba naar Minō. We zijn blij dat we straks weer gewoon dezelfde weg naar beneden terug gaan lopen.
