vrijdag 17 november 2017

Filippijnen: Ziek

Angeles City (Walkabout Hotel (poolside 1), vrijdag 17 november 2017

Na de heel gezellige avond sta ik vanochtend erg brak op. Naast me ligt Lyka nog te slapen en die heeft zo te zien gisterenavond ook genoeg gehad. De ventilator raast een stervenskoude poolwind over het bed. De combinatie van airconditioning met een loeiende ventilator is dodelijk! Ik heb dat haar, en veel van mijn reisgenoten, al tientallen keren verteld maar om de een of andere reden schijnt mijn waarschuwing nooit aan te komen.
Als eerste gaat de airconditioning uit en als tweede verschuif ik de windrichting van de ventilator wat hoger naar het plafond, weg van de hoofdkussens en het bed. De lichte indirecte luchtstroom voelt aangenaam, veel beter dan die poolwind van net. Nog even, tien minuten, liggen voordat ik naar de gouden bogen loop voor de koffie. Ik denk veel koffie, man wat ben ik brak.
Om half tien schrik ik voor de tweede keer wakker, ik voel me niet veel beter en tegen mijn gevoel in stap ik toch maar uit bed. Buiten schijnt de zon en lonkt het zwembad. Misschien knap ik daar straks wel van op! Bij de gouden bogen bestel ik alleen maar een ontbijt voor mezelf omdat ik het ontbijt voor Lyka later wel mee breng, wanneer ik voor de gratis 2e beker koffie ga. Met lange tanden werk ik me, in de zon naast het zwembad, door de hashbrown en het broodje met ei en worst. Zelfs de koffie smaakt me niet zoals ze hoort te smaken. Nu is dat hier geen uitzondering want koffie zetten vinden ze hier nog steeds moeilijk. Hoe vaak gebeurt het niet dat het filter niet goed wordt geplaatst en bij de eerste druppels water dichtvalt. Gekleurd water zonder smaak is dan het gevolg. Gelukkig leren ze hier wel van hun fouten en komt het steeds minder voor.
Een frisse duik in het zwembad en ik begin me zelfs wat beter te voelen. Het koele water van het zwembad neemt de overtollige warmte weg die de alcohol in mijn lichaam opwekt. Even uit het koele water in de zon die me weer opwarmt en een tiental minuten later weer een duik. Zo kom ik de ochtend wel door! Totdat, om een uur of half elf, Lyka aan het tafeltje onder het raam van onze kamer verschijnt. Zij is er nog slechter dan ik aan toe. Ik moet er wel een beetje om lachen en ga snel voor haar op pad om een klein ontbijt te halen, met koffie! En voor mij de tweede gratis beker koffie.
De verhalen dat ze nooit meer zal drinken komen me bekend voor en mijn ervaring is dat ze ook een langere tijd niet meer zal drinken. Maar met de kerst op komst zal dat deze keer niet zo heel lang duren! Zelf had ik ook zo’n periode net na aankomst in de Filippijnen. Het bier smaakte me van geen kanten en ik kwam nooit verder dan een flesje of drie. Voor een moment dacht ik ècht dat ik mijn laatste biertje had gedronken. Maar na een week of zo kreeg ik aan het einde van de dag rond een uur of vijf, wanneer de zon achter de kokospalmen verdween, weer trek in een koud biertje. Sindsdien drink ik weer een paar grote per dag. Ze smaken me weer prima.
Plotseling loopt er een koude rilling over mijn rug die daar niet hoort te lopen. Verbaasd probeer ik hem van me af te schudden maar de rilling blijkt hardnekkiger dan ik dacht. Deze aankondiging geeft me een onaangenaam gevoel. Ik ga nog maar even op bed liggen, naast Lyka, om de alcohol gelegenheid te geven om mijn lichaam geruisloos te verlaten.
De late lunch smaakt me van geen kanten en ook het bezoek aan de “MacDo”, zoals ze de gouden bogen hier noemen, voor een koffie met vrienden en bekenden is maar van korte duur. Een slecht gevoel heeft plaatsgemaakt voor een onaangenaam gevoel. Van de kater is geen sprake meer. Ik ben bang dat de afgelopen nacht een virus zijn kans heeft gezien om zich van mijn lichaam meester te maken. In de koelte tijdens mijn slaap lig ik bezweet boven op de lakens en dat is funest in een plaats als bijvoorbeeld “Angeles City”.
Het is aan het einde van de herfst, het begin van de winter, wanneer er veel mensen op vakantie gaan. Een dodelijke cocktail van ziekmakende virussen reist per vliegtuig de hele wereld over om in de drukke vakantie plaatsen toe te slaan. De verminderde weerstand van de mensen in combinatie met slecht onderhouden en vuile airconditioners in de hotels en uitgaansgelegenheden is de ideale voedingsbodem voor deze ziekmakers.
Op de terugweg naar ons hotel voel ik me met elke stap zwakker worden. Mijn heupen, knieën en enkels beginnen pijn te doen. Het koude zweet breekt me uit en mijn overhemd word kletsnat. Het bed in onze kamer voelt als een verlossing. Ik ga maar even liggen en hopen dat het slechte gevoel uit me wegtrekt.
Dat was maar een ijdele hoop, een half uur later lig ik schokkend en rillend in mijn bed. Zonder airconditioning en ventilator heb ik het toch verschrikkelijk koud. Half slapend, steeds weer wegdommelend en ontwakend zie ik door de spleetjes van mijn ogen een onscherpe Lyka de kamer betreden. Zij is vanmiddag bij haar zus op bezoek geweest en voelt zich ook nog een beetje brak. Zelf ben ik er een stuk slechter aan toe.
Geschrokken van wat ze heeft aangetroffen in onze hotelkamer gaat ze meteen voor me op pad om medicijnen tegen de griep te kopen. “Bioflu” is hier het wondermiddel. Ik ben te ziek om te lezen welke vergiften ik tot me neem. Ik heb genoeg aan mezelf. Ik lig in een doorweekt bed. Omgewoeld als een stuk landbouwgrond in de lente. Het is erg lang geleden dat ik me zo beroerd heb gevoeld!
Ik kan hier zo niet blijven liggen en Lyka stelt zelfs voor om naar het ziekenhuis te gaan. Het zou zo maar dengue koorts of malaria kunnen zijn en dan moet je er snel bij zijn. Ik voel me erg slecht, maar dat ik er zo slecht uit zie heb ik niet verwacht. Ik hijs me in een korte broek en trek een overhemd aan. Lyka snelt naar de 7-11 om een paar flessen “Pocari Sweat”, een isotone frisdrank, te kopen terwijl ik aan de receptie uitleg wat er aan de hand is. Met plezier komen ze ons bed voor de tweede keer vandaag verschonen. Een prima service van het sterloze “Walkabout Hotel”! Ik heb dat in een drie sterrenhotel in Thailand wel eens anders meegemaakt, daar kreeg ik achteraf gewoon een rekening voor het tweede keer schoonmaken gepresenteerd.
Rillend en schokkend van de kou wacht ik op een stoel naast het zwembad tot het bed weer droog en opgemaakt is. Ondertussen is ook Lyka weer terug en ik laat het koele zout/zoete water mijn lichaamsvloeistoffen weer op peil brengen. Uitdroging is altijd een gevaar in de tropen, laat staan wanneer je ziek bent. Ik neem nog een “Bioflu” en kruip tussen de lakens. door de geopende gordijnen ziek ik Lyka genieten van haar Filippijnse maaltijd. De kwaliteit van het eten in het hotel is niet hoogstaand maar ik zeker ook niet slecht te noemen, laten we het maar op gemiddeld houden. Ik dommel snel in slaap en wordt geregeld wakker door een oncontroleerbare rilling of stuiptrekking van mijn zieke lichaam. Het is binnen zeker zeven en twintig graden en ik sterf van de kou.
Ik heb geen idee van de tijd wanneer Lyka me wakker maakt voor mijn volgende Bioflu, ik spoel de grote blauwe pil weg met een halve liter Pocari Sweat. De ventilator gaat aan op de laagste stand en ik zoek rillend mijn plaats op tussen de lakens. Het bed is alweer kletsnat. Zeer oncomfortabel en onaangenaam maar het moet maar zo zijn. Zonder een woord te wisselen ben ik weer in slaap gezakt. In de wetenschap dat het de vorige keer een week heeft geduurd voordat ik weer hersteld was.

donderdag 16 november 2017

Filippijnen: De lichtjes van Angeles City

Angeles City (Walkabout Hotel(poolside 1), donderdag 16 november 2017

Na de vermoeiende reis en de hele goede nachtrust sta ik vanochtend om zeven uur alweer naast het uitnodigende zwembad. Helaas mag je pas vanaf tien uur zwemmen dus zal ik nog wat moeten wachten. Het is nog heel rustig in het hotel. Op zich niet zo vreemd want dit is een hotel aan de hoofdstraat van de “Rosse Buurt” en de bewoners zijn hier niet gekomen voor het uitzicht of de vriendelijke mensen. Nee, wanneer je in dit hotel verblijft ben je maar voor een ding gekomen. Vrouwen en drank, en wanneer het enigzins mogelijk is hèèl vèèl van beiden! Gelukkig ben ik tegenwoordig een uitzondering, wij zijn op familiebezoek, maar dat neemt niet weg dat ik toch ook geniet van de zwoele avonden in Angeles City.
Het wachten tot ik in het zwembad mag valt me zwaarder dan verwacht, ik kan me niet langer bedwingen en om kwart over negen glij ik stil als een zeeleeuw het koele water in. De monitor achter de receptie zal me verraden maar zolang ik geen lawaai maak hoop ik dat ze mijn zwemmen gedogen. Daar draait het namelijk allemaal om, geen lawaai voor de slapende gasten! Geen “Pool and Swimming Pool” between 10 PM and 10 AM. Het hoofd van de onderhoudsdienst passeert vriendelijk zwaaiend en met een ‘Goodmorning’, ik weet nu dat het wel goed zit.
Een plons en weer opdrogen, wanneer ik dat een paar keer heb herhaald komt ook Lyka tevoorschijn en kleed ik me snel aan voor het traditionele ontbijt van de gouden bogen. Een broodje met een gebakken ei en een varkensvlees burger die ze worstje hebben gedoopt. De tweede grote koffie is hier gratis! Het smaakt me prima na zeven weken op het platteland te hebben doorgebracht.
Hier in Angeles City is overdag helemaal niets te doen! Het regent of de zon brand alles weg. Er is geen cultuur, er zijn geen oude gebouwen, er is alleen een tien jaar oud winkelcentrum genaamd “SM Mall”. Daar trekken dan ook alle bezoekers naar toe die niet op hun bed liggen in hun geairconditioneerde slaapkamer. Wij dus ook! Buiten is het onaangenaam warm. Aan zee is het al onaangenaam warm, dat kunnen jullie begrijpen maar hier in het midden van Luzon is het nog een paar gradaties onaangenamer. De zon, aan een staalblauwe hemel, brand op alles wat zich onder haar bevind. De elektrische klapdeuren van het winkelcentrum, met daarachter de geforceerde koelte van de airconditioning, zien er uitnodigend uit. Eenmaal binnen gaan de benen van mars snelheid naar slenter snelheid.
Duizenden vierkante meters winkels en restaurants liggen voor ons. Van heel duur tot spotgoedkoop. Je kan hier eten van € 2,- tot € 50,- per persoon. Er is ècht voor ieder wat wils. Als eerste zoeken we een plaatsje om wat te drinken. Starbucks heeft bij ons jaren geleden al afgedaan om de eenvoudige reden dat het vandaag de dag te duur is voor wat ze te bieden hebben. We vallen neer bij een Chow King Restaurant en ik ga wat te drinken halen. Het is een van de weinige restaurants waar ze suikervrije frisdrank verkopen. We komen de dag wel door met winkels bekijken, inkopen doe je nu eenmaal niet op de eerste dag van je vakantie, een Koreaanse lunch eten, koffie drinken met oude bekenden en nog wat wandelen totdat het tijd is om door de zwoele avondwarmte naar het hotel te gaan.
Op de kamer begint Lyka me de communicatie en niet veel later krijg ik de mededeling dat ze vanavond met haar zus naar de KTV-room (karaoke) gaat. Wie ben ik om daar wat van te zeggen? We zijn hier na zeven weken platteland om ons te vermaken en niet om als monniken in onze hotelkamer te blijven zitten, dat doen we wanneer we weer op het platte land zijn! Afgesproken is afgesproken en Roxanne zal Lyka later die avond ophalen.
Met een koud San Miguel biertje in de hand zit ik op de rand van het zwembad, mijn benen bungelen in het koele water. Een flesje bier voor een euro! Wat kan het simpele leven toch mooi zijn!
Chamchi GimbapSpicy Pork
Na een kort overleg besluiten we niet al te ver te gaan voor het avondeten en dan komen we al snel uit bij het Koreaanse restaurant tegenover het hotel, ik zie jullie al denken: Alweer Koreaans?, ja, en dat is niet zo vreemd want het is een heel gevarieerde Aziatische keuken. Na de Chamchi Kimbab verschijnt de pittige varkensvlees en de dolsot bibimbap. Ik ben wat teleurgesteld omdat in deze uithoek van de wereld goede restaurants ten onder gaan aan hun eigen succes. Authentieke ingrediënten worden vervangen door lokale variëteiten en dan gaat het snel mis. De prijs maakt het wat dragelijker maar het doet wel afbreuk aan je culinaire ervaring. Snel wegspoelen met lauw bier, de koelkast blijkt niet goed te werken, en naar buiten waar Roxy al op Lyka staat te wachten.
Het is een warme ontmoeting want we hebben elkaar al bijna twee jaar niet gezien. De problemen met haar man, ook een Nederlander, maken het ook niet gemakkelijker. Ik heb er geen trek in om die problemen op te zoeken dus een bezoek aan hun huis is dit jaar uitgesloten. Gearmd en heupwiegend vertrekken de twee en ik kijk de twee na over Fields Avenue, ik moet lachen, het geeft me een goed gevoel die twee samen, ik hoop dat ze vanavond samen veel plezier hebben.
Voor mij is het vanavond een soort van reis terug in de tijd. Ik ga op zoek naar de plaats waar ik twee jaar geleden ben geëindigd. Dat valt niet mee! Het verandert hier allemaal heel snel, en wanneer ik dan toch de uitsmijter herken val ik neer bij een buitenbar waar een biertje tot tien uur ’s avonds maar 60 peso kost. Een euro voor een biertje, dat is geen happy hour maar een happy evening.
Helaas wordt ik ook teleurgesteld, van de groep waar ik twee jaar geleden elke avond mee optrok is er niemand meer over. Vertrokken, verplaatst of misschien wel overleden, ik weet het niet en de uitsmijter weet het ook niet, hij heeft trouwens alleen maar oog voor een basketbalwedstrijd op zijn mobile telefoon. Biertje na biertje zit ik alleen naar de voorbij trekkende blanke mannen met hun pas verworven partners te kijken. Jonge meisjes, oude meisjes, gender neutrale en dual genders, het blijft fascinerend om naar te kijken.
Na enkele biertjes heb ik het wel gezien en wordt het tijd om naar een club te verkassen. Vanzelfsprekend wordt dat “La Bamba” omdat het maar een paar deuren verderop is richting het hotel. De mama-san trekt aan een touw en de deur zwaait open. Ondanks dat het avond is en mijn ogen een beetje aan de duisternis zijn gewend stap ik in een donker gat. “Denk aan het afstapje!”, dat kan ik me nog van een vorig bezoek herinneren. Ik moet in mezelf lachen wanneer ik bedenk hoeveel dronken klanten hier op hun snufferd zijn gevallen.
Vanaf het podium kijken de danseressen naar het licht en zij zien mij als een donker silhouette de club betreden. Zij koesteren de hoop dat ik vanavond een van hen mee naar mijn hotelkamer neem. Het geld verdienen doen ze niet met dansen of het vangen van ping-pong ballen, nee, zij moeten hun geld verdienen met het oudste beroep ter wereld. Zodra ik een kruk heb gevonden bestel ik een biertje en bekijk de danseressen op het podium. Het is een goede mix waar de mama-san trots op kan zijn. Het zou me zeer verbazen wanneer er vanavond niet enkele danseressen naar een hotelkamer zouden verdwijnen. Mijn gedachten zijn nog niet weg geëchood en de eerste verdwijnt achter het gordijn omdat een oudere man aan de bar de zogenaamde barboete heeft betaald. Even later keert ze haast onherkenbaar terug. Het is nu een vroom katholiek schoolmeisje! Hand in hand verlaat ze met de man de club, ik zit nu aan de andere kant van de deur en zie twee donkere silhouetten in het felle neonlicht verdwijnen.
De oude rockmuziek kan me prima bekoren en een tweede en derde biertje volgen. Een snelle blik op een bonnetje leert me dat ze hier 115 peso, nog geen twee euro, voor een koud flesje bier rekenen. De prijs is te doen voor het uitzicht en de muziek die me worden geboden. Uiteindelijk gaat alles vervelen en na mijn derde biertje ga ik verkassen. Het loopt al tegen half twaalf en ik denk dat ik nog een of twee biertjes bij “Champagne” drink voordat ik mijn bed ga opzoeken. “Champagne” is ook al zo’n klassieker in de clubscene van Angeles City! Leuke danseressen, vriendelijke bediening en prima muziek uit de jaren zestig en zeventig. Mijn vaste plaatsje aan de bar is vrij en ik wordt meteen herkend. Dat is altijd fijn wanneer je in het verleden een positieve indruk hebt achtergelaten!
Nog voordat ik mijn flesje leeg heb komt er een nieuw flesje voor me te staan. Het zo voor de Filippijnen unieke witte servetje om de half gedraaid. Ik heb niets besteld dus vraag ik me af waar dat flesje bier vandaan is gekomen. Ik hoef niet lang te wachten want de bediening achter de bar verteld me dat het van “the Boss” is gekomen. Mijn ogen gaan door de drukke bar en een onbekende man houdt een flesje naar me omhoog als teken van een toost! Met een glimlach hef ik het volle flesje als teken van dank voor het bier.
Niet veel later voegt de baas zich bij mij en op mijn vraag waarom het biertje antwoord hij eenvoudig en snel dat zijn personeel had verteld dat ik een regelmatig terugkerende klant ben. Ik weet niet of ik dat als een compliment moet beschouwen maar het vleit me wel. Biertjes gaan heen en weer terwijl we een gesprek hebben over van alles en nog wat. De tijd vliegt en het is zo een uur. Tijd om te gaan slapen! We nemen afscheid en ik beloof volgend weekend zeker nog langs te komen. Het was een mooie avond in “de stad van de zonden!”

woensdag 15 november 2017

Filippijnen: Angeles City

Angeles City (Walkabout Hotel(poolside 1), woensdag 15 november 2017

De afgelopen dagen en weken zijn sneller voorbij gegaan dan ik had verwacht. Ondanks dat ik maar weinig projecten, een ander woord voor afleiding, had zijn de eerste zeven weken omgevlogen. Het lijkt wel dat ik op deze leeftijd berusting heb gevonden in mijn lot en dat ik steeds meer van de kleine dingen kan genieten.
Kipsaté met boontjesPad Krapow Moo
De simpele maaltijden die ik door Lyka’s moeder krijg voorgeschoteld in combinatie van de uit Nederland meegebrachte kruidenmixen maken mijn verblijf in San Antonio draagbaar. Maar nu gaan we naar de bewoonde wereld voor een welverdiende vakantie.
Walkabout Hotel
Wanneer ik om half acht uit mijn bed stap kan ik de Jamesons Ierse Whiskey nog in mijn hoofd voelen. Ik ben niet erg stabiel! Mijn bewegingen zijn lomp en ongecoördineerd. Mijn hersenen werken maar op halve kracht en hebben moeite om mijn gedachten en herinneringen te ordenen. Gelukkig is het vandaag een reisdag! Een dag waarop ik niet veel hoef te doen. Wakker worden en mijn rugzak inpakken is voor vandaag voldoende.
Zolang ik om elf uur maar klaar sta voor het vertrek naar Angeles City is eer niets aan de hand. De eerste kop koffie helpt voor geen meter om mijn hoofd op orde te krijgen. De tweede kop koffie werkt al wat beter of het moeten de twee boterhammen met omelet zijn geweest. De lading zout op de omelet verbeterd de communicatie tussen mijn synapsen en ik ga me met de minuut beter voelen.
De rugzak heb ik snel gepakt! IAlleen het tafeltje naast mijn bed leegmaken is eigenlijk voldoende. Hoewel ik niet registreer wat ik allemaal inpak krijg ik toch het gevoel dat alles op de juiste plaats in mijn rugzak terecht komt. De routine van een oude rot in het vak.
Het wachten duurt gelukkig niet zo lang. Nog voordat ik mijn derde kop koffie leeg heb staat de oude Mitsubishi bus voor de deur. Vijf over half elf, dat is in ieder geval mooi op tijd! We hebben niet veel om mee te nemen dus zijn we snel op weg. Het afscheid valt ons niet zo zwaar omdat we maar twee weken weg zijn. Zwaaiend verdwijnt mamsi in de verte. De oude bus rammelt vriendelijk over de slechte weg.
De weg naar Pilar heb ik al vaak bereden de afgelopen weken, die kan ik wel dromen. Ik weet precies waar de gaten en hobbels zitten. De weg van Pilar naar de snelweg blijkt gereed te zijn. Twee jaar geleden waren ze hier hard aan het werk. Eerst een laag puin, dan een dikke plaat gewapend beton gevolgd door een laag asfalt. De weg is zo glad als een spiegel. Ik ben verbaasd dat ik dit op de heenweg niet heb opgemerkt. Dat bewijst maar weer eens dat reizen heel erg vermoeiend is!
Op de kleine luchthaven van Legazpi zijn de veiligheidsmaatregelen amateuristisch maar dat zijn we ondertussen wel gewend. Alle bagage, inclusief de MacBook, blijft in je rugzak en er wordt eigenlijk alleen maar gekeken of je geen vuurwapen bij je draagt.Persoonlijk zet ik na ruim vijftien jaar nog steeds grote vraagtekens bij al die zogenaamde controles. Ik wil niet zeggen dat het onnodig is maar een volle intercity trein laten ontploffen heeft ook honderden doden tot gevolg en daar is geen enkele controle op.
In het aquarium, de glazen wachtruimte, laten enkele Russische medeburgers zich van hun beste kant zien. Er liggen vier stuks van dat ongedierte languit over de banken. Vier Russen nemen de plaats in waar normaal twintig mensen zouden kunnen zitten. De medewerkers van de luchthaven twijfelen. We hebben het er vroeger vaak over gehad hoe het toerisme zou veranderen wanneer de Chinezen in Indiërs zich over de planeet zouden verspreiden. Niemand, en ook werkelijk niemand heeft het rode reisgevaar zien aankomen! Ze zijn arrogant, hondsbrutaal, luid en voor geen meter te vertrouwen.
In plaats van hun aan te spreken op hun gedrag kiezen de medewerkers van de luchthaven voor de gemakkelijkere oplossing om ook maar het tweede gedeelte van het aquarium open te stellen voor de wachtende passagiers. Ik hou mijn mond maar ik voel in mijn lichaam dat ik me toch opwind. Dat zou ik niet meer doen, dat heb ik mezelf een tijdje geleden beloofd.
Over een vlucht van iets minder dan een uur valt er weinig te melden. Je stijgt op, de gezagvoerder maakt een aankondiging over de hoogte, de snelheid en het weer op de luchthaven van bestemming. En dan wordt de landing alweer ingezet en voordat je het weet sta je weer op de grond. Hallo Manila!
Deze keer proberen we iets nieuws! Geen taxi’s en bussen meer wisselen, nee, deze keer hebben we een taxi besteld die ons rechtstreeks van de luchthaven naar het hotel brengt. Voor slechts € 15,- meer hoef ik geen ruzie te maken met de taxichauffeur over de rit van Terminal 3 naar Ermita. We hoeven niet uren in een restaurant van een hotel te wachten op de bus die ons naar Angeles zal brengen. We hoeven niet halverwege een half uur te wachten op oude sekstoeristen die teveel bier hebben gedronken tijdens het wachten met als gevolg dat ze onderweg nodig naar de wc moeten. Nee, voor die € 15,- meer staat er een chauffeur klaar met een bordje waar de naam “Reverente” op staat.
En het is precies zoals we hebben verwacht. Een chauffeur staat in de aankomsthal klaar met een naambord. Een hele taxibus alleen voor ons! Voordat we aan de laatste etappe naar de eindbestemming beginnen koop ik nog snel een hamburger maaltijd bij Burger King. Niet mijn favoriete hamburger restaurant maar het is al half vier in de middag en mijn lichaam schreeuwt om vast voedsel. Mijn ontbijt is allang verteerd en vergeten.
Vanuit de minibus, terwijl we ons tegoed doen aan een hamburger en lauwe friet, zien we Manila aan ons voorbij glijden. Ik ben hier al heel wat keren geweest en ik kan er maar niet aan wennen. De armoede in tegenstelling tot de rijkdom. Het is hier gewoon smerig, het is geen uitnodigend gezicht. Ik wil nogmaals benadrukken dat ik hier nooit van mijn leven zou kunnen wonen. Ik zie het als een sociale gevangenis! Leven met tralies voor de ramen?
Mocht voor mij de AOW gerechtigde leeftijd aanbreken, en nog in goede gezondheid verkeren, dan zie ik me met de seizoenen over de wereld reizen. Zomer in Zaltbommel, herfst in Zuid-Korea/Taiwan, winter in Thailand/de Filippijnen en lente in Spanje/Japan. Wat is dat toch een aantrekkelijke gedachte!
Poolside 01
We worden gastvrij ontvangen in het hotel en de gevraagde kamer is gereed. “Poolside 1”, voor mij de beste kamer van het hotel. Het voelt voor ons echt als thuiskomen! We weten de weg en kennen elke hoek van de kamer. Nog voor we hebben uitgepakt neem ik duik in het uitnodigende zwembad. Het koele water wast alle vermoeidheid en de laatste sporen van de Jamesons van me af. Een ijskoude SMB, San Miguel Beer, staat op me te wachten. Het is happy hour en met de prijs van een euro voor een flesje bier heb ik ook geen reden tot klagen. Na die weken op het platteland zijn we in de bewoonde wereld aangekomen.
Karbonade's
Wanneer ik dan ook nog eens ontdek dat onze favoriet “Varkenskarbonade’s met friet en groenten” het menu van de dag zijn kan het helemaal niet meer kapot. Op het terras voor het hotel genieten we van de maaltijd en de voorbij trekkende stoet van vreemde vogels. Deze vreemde wereld van sekstoeristen en hoeren in een zee van neonlicht is onwerkelijk. Je blijft gewoon kijken naar het geboden schouwspel. Je kan je ogen er niet van afhouden.
Het is tenslotte ook onschuldig en ongevaarlijk! Betaalde liefde, een ieder mag er op zijn manier naar kijken en goed- of afkeuren. Ik heb er persoonlijk helemaal geen probleem mee. De meisjes lijken zo onschuldig en jong maar dat komt alleen doordat ze zo klein zijn in verhouding tot Nederland. De gemiddelde Filippijnse prostituee zou in Nederland bij de C&A op de kinderafdeling voor kleding terecht komen.
Na het eten ga ik ook nog even in de barren kijken waar de meisjes in bikini staan te dansen. Gelukkig kun je vanaf buiten al horen welke bar goede muziek laat horen. In “La Mamba” is het gelukkig nog oude rockmuziek dus daar gaan we dan maar naar binnen. In de duisternis zitten oude mannen te plukken aan kleine, jonge en oude, meisjes. Het ontbreken van goede verlichting zal voor menig man vanavond een verrassing opleveren wanneer hij weer naar buiten in het neonlicht stapt. Het blijft gewoon een mooi en fascinerend spel om naar te kijken. Een soort van kat en muis tussen de klant en de verkoopster.
De vermoeidheid wint uiteindelijk het gevecht en ik ga mijn bed opzoeken. Het was een lange dag met een mooie beloning. Welterusten!

dinsdag 14 november 2017

Filippijnen: Groene vingers

San Antonio (Pilar) Mamsi House, dinsdag 14 november 2017

De grootste tegenstander die een westers mens in de tropen vindt is de verveling. Overwin de verveling, overwin de onrust in je innerste zelf en het leven in een ver vreemd land zal van een golvende kolkende oceaan veranderen in een kalme zee.
Persoonlijk ken ik mensen die tijdens een verblijf van enkele jaren in verre warme landen honderden duizenden euros hebben verspeeld om de doodeenvoudige reden dat ze zich kapot verveelden. Mooi weer en het witte tropische strand hebben maar een verdomd dun laagje chroom! Niets verveeld sneller dan het eindeloos staren naar een lege blauwe zee.
Het aller vreemdste is toch wel dat deze grote verliezers elkaar, ook weer uit pure verveling, opzoeken en tijdens het drinken van veel bier tegen elkaar gaan zitten klagen hoeveel geld ze wel niet hebben verloren. Alsof het een wedstrijd betreft wie de domste is en wie het meeste geld heeft verspeeld. Een groepje oude, en ook enkele jongere, verbitterde mannen die de hele wereld en iedereen waar ze ooit mee te maken hebben gehad de schuld geven van hun kapitale verlies. Ze zijn zo verblind door zelfmedelijden dat ze alle gevoel voor de werkelijkheid hebben verloren. Hun verveling en pure hebzucht zijn de twee belangrijkste redenen voor hun tegenspoed, maar zij zijn de laatste die dat zullen bekennen!
Ik zal zeker niet ontkennen dat ik in het verleden tijdens mijn verblijf in de tropen geen geld heb verspild. De verveling en eenzaamheid heeft ook mij tijdens enkele periodes met huid en haar opgevreten! Domme impulsieve aankopen en overmatig drankgebruik als gevolg. Het enige verschil is dat ik niemand anders de schuld geef of ooit heb gegeven, ik heb het allemaal zelf gedaan en ik ben de enige die daar schuldig aan is, wat de drijfveer of het doel ook mocht zijn.
Waar ik wel enige spijt van heb is dat ik in het verleden mensen op sleeptouw heb genomen om met mij Azië te ontdekken. Enkele zijn me nog steeds dankbaar en we bespreken nog regelmatig onze gezamenlijke avonturen. Japan en Taiwan waren zeker hoogtepunten waar ik nog veel aan terugdenk.
Anderen zijn kwaad!
Kwaad omdat ik ze op sleeptouw heb genomen?
Kwaad omdat ze geld hebben uitgegeven aan andere zaken dan waarvoor ze waren gekomen?
Kwaad omdat ze zelf nooit zo ver hadden kunnen komen?
Kwaad omdat een ander alles voor ze heeft geregeld?
Ik heb duizenden euros van mijn eigen geld uitgegeven om het iemand anders, die niet op eigen houtje op ontdekkingsreis kon, naar zijn zin te maken. Alles plannen, alles boeken en voorschieten, luisteren naar zijn klagen, de verhalen op mijn weblog afzwakken zodat hij niet voor gek staat en aan het einde krijg je stank voor dank.
Het is tenslotte allemaal mijn schuld!
Ik kan het niet begrijpen dat iemand zo vol met boosheid kan zitten over zijn eigen gedrag!

Dit verhaal begint eigenlijk al een week of drie geleden wanneer ik ook sterke sporen van verveling bespeur. Mijn bier gebruik liep op en er ontstond een onrust in mijn geest die ik meteen herkende. Wandelen helpt, maar rond het middaguur is het veel te warm dus dan zocht ik in de wind van de ventilator op het internet een doel om de dagen door te komen.
Het internet is zeer slecht en tergend langzaam! Het directe gevolg is dat je zo een paar uur bezig bent waar je in Nederland aan een kwartiertje genoeg zou hebben. Het zonnepanelen project loopt nog maar het project van een kleine groentetuin is vandaag gestart.
Een groentetuin brengt me terug naar mijn jeugd aan de Nonnenstraat in Zaltbommel. Mijn grootvader besteedde veel tijd en liefde aan “het land” zoals de enorme tuin achter mijn ouderlijk huis werd genoemd. Wij hadden altijd verse groente op tafel die zelden bij de groenteboer vandaan kwam. Groente kost in de Filippijnen meer dan in Nederland! Groente is in de Filippijnen een luxe die maar weinig mensen buiten de stad zich kunnen veroorloven. Zelfs in de restaurants kan je het merken. Ze zijn gul met kip- en varkensvlees maar de portie groenten op je bord is meestal minimaal.
Na wat heen en weer te hebben geklikt, en vier koppen koffie verder, kwam ik uit bij “Zaadhandel Roozen” in Haarlem. Daar verkopen ze zaden waar ik wel interesse in had. Mijn lijstje was snel gemaakt, de enige beperking die ik had was het gewicht. Ik moest namelijk onder de 250 gram blijven om in het gunstige posttarief van een envelop te vallen.
Mijn email werd nog op dezelfde dag beantwoord waarna ik direct een bestelling plaatste. Snijbonen, slabonen, paprika, courgette en Spaanse pepers zouden het in het Filippijnse klimaat zonder problemen goed moeten doen. Het is hier warm genoeg, er valt hier regen genoeg en er is hier zon genoeg.
Untitled
Nog dezelfde dag volgde mijn betaling en ging de envelop in Nederland op de post. Ik moet eerlijk toegeven dat ik de post in derde wereld landen niet geheel vertrouw. Er zal hier en daar best een poststuk verdwijnen dat niet is aangetekend.
Precies drie weken na het eerste email contact arriveerde de envelop uit Nederland. We moesten die wel zelf in het dorp, tien kilometer verderop, gaan ophalen in het postkantoor omdat er in de nederzetting waar we verblijven geen postbezorging plaatsvind! Trots als een pauw kwam mamsi met de envelop uit Nederland, waar haar naam op stond, thuis. Vanzelfsprekend ging de envelop direct open en werden de zakjes kwaliteitszaad door iedereen bekeken.
Maar we konden nog niet aan de slag! Eerst moest er nog een vrachtwagen met grond worden besteld om de voortuin op te hogen. Wegens de grote drukte kon die pas in het weekend worden bezorgd. Dat ging wel op zijn Filipijns! Op vrijdag geen vrachtwagen, op zaterdag ook niet, op zondag wordt er niet gewerkt en op dinsdag ging mamsi maar eens vragen wanneer we de vrachtwagen grond konden verwachtten. Wanneer we vandaag zouden betalen dan zou de grond op woensdag worden geleverd.
‘Woensdag?’
Dat is de dag van ons vertrek naar Angeles City! Het zaaigoed zal dus twee weken langer moeten wachten voordat het in de grond kan.
Copyright/Disclaimer