zondag 28 februari 2010

Australië, weerzien met de familie

Lake Haven, 28 februari 2010

Ik was op tijd maar mijn mijn geest lag nog te slapen! Ik trok nog half slapend de lakens van mijn bed en stopte ze in mijn kussensloop, gooide de gisterenmiddag al ingepakte rugzak om mijn schouders en keek voor de laatste keer om het bed om te zien of ik niets was vergeten. Beneden werd mijn geduld zwaar op de proef gesteld! De 24/7 receptie was gesloten en er hing een papier dat ze binnen vijf minuten weer terug zouden zijn. En die vijf minuten had ik nu juist niet! Vloekend gooide ik het vuile wasgoed in de was mand en stapte de frisse ochtendlucht in. Dat geintje kostte me wel tien Euro! Borg voor de sleutelkaart en de handdoek.
Snel met de taxi naar het “Roma Street Station” en op perron twee stond de trein naar Wyong al klaar. Ik zocht mijn stoel op in de lege wagon en nog geen vijftien minuten later verlieten we Brisbane. Een ham/kaas croissant met een beker slappe koffie waren het welkome ontbijt.
Nadat we de voorsteden achter ons hadden gelaten en het landschap langzaam overging in het monotone landschap van golvende weiden en uitgestrekte bossen brak er iets in me. Het was mijn vijfde bezoek down-under en ik had al zoveel van Australië gezien dat ik het gevoel kreeg dat ik het allemaal al een keer had gezien.
De twaalf uur in de trein kwamen me goed van pas om nog eens diep na te denken over van alles en nog wat. Het monotone landschap, het schudden van de trein en mijn eindeloze stroom gedachten brachten me in een trance waardoor de tijd leek stil te staan. Ik nam beslissingen en maakte plannen voor de rest van dit jaar, en dacht na over zaken die niet relevant zijn aan het reizen.
Maar de allerbelangrijkste beslissing die ik vandaag nam was dat ik er een einde aan ging maken. Ik was nu bijna zeven weken op stap en ik was het zat. Het waren zeven mooie en onvergetelijke weken geweest maar ik was van mijn gebruikelijke vier weken reis afgeweken en dat brak me nu op. Dus! Het zat er op! Het had ook een keerzijde want ik moest het bezoek aan Nicole afzeggen. En dat was toch wel iets waar ik naar had uitgekeken. Maar ik kon het niet meer opbrengen. Het eindeloze lege Australische landschap deed me er weer aan herinneren hoe ongelofelijk groot dit land wel is. En eenzaamheid was wel het laatste waar ik nu behoefte aan had!
Morgenvroeg zou ik Singapore Airlines bellen om te kijken wat ze voor me konden doen.
Betty en Mark stonden me op te wachten op het station van Wyong. Het was een emotioneel weerzien. En hier realiseerde ik me dus echt dat het alweer vijf jaar geleden was dat ik hier voor het laatst was geweest.
Na het avondeten en een paar biertjes zocht ik mijn bed op. Ik was kapot maar ik had vandaag ook een paar belangrijke besluiten genomen. De komende dagen ga ik lekker uitrusten en ik hoop dat ik aan het einde van de week terug naar mijn geliefde Azië kan.

zaterdag 27 februari 2010

Australië, een avondje Australische volkssport

Brisbane (Bunk Backpackers), 27 februari 2010

Ik had bijzonder goed geslapen en gedroomd. Met een glimlach op mijn gezicht werd ik wakker en ik maakte me op voor de tweede opwindende dag in Brisbane. Deze zou wel van een ander cultureel gehalte zijn maar al was hij maar half zo goed als gisteren met Cynthia dan zou ik al tevreden zijn.

Vandaag zou ik weer een oude bekende ontmoeten en deze keer in de vorm van een drinkmaat uit Pattaya. Greg is een rechtdoorzee persoonlijkheid met de “Southern Cross” op zijn hart. Helaas moest hij vandaag overwerken en ik moest mezelf tot een uur of half vier zelf bezig houden. De stad had ik al in de afgelopen dagen verkend en ik kwam niet verder dan rondhangen afgewisseld met goede koffie’s en eten. Ik bestudeerde de bevolking van Queensland en werd af en toe getrakteerd op een circusvoorstelling. Het is onmogelijk te beschrijven wat ik zo op een middag aan tatoeages, piercings, vreemde haardrachten en kleding heb gezien.

Om vier uur toosten we het eerst op een mooie avond. Het was goed om Greg weer te zien en hij had kaarten voor een Rugby Union wedstrijd geregeld. De Queensland Reds tegen de Auckland Blues. Na een paar pinten gingen we met de bus op pad en het weer was er ondertussen niet beter op geworden. Zoveel regen heb ik heel lang niet op mijn reizen gezien. Onze zitplaatsen waren niet overdekt dus we bleven maar onder de hoofdtribune staan.

Ik at mijn eerste vleespastei van deze reis en genoot van de wedstrijd. Natuurlijk gingen we na afloop de stad in om nog een paar biertjes te drinken. Een vreemde ervaring was het drinken van een pint water als de barkeeper denkt dat je dronken bent! Ja een pint water! Je dorst is dan wel een hoop minder maar het werkt wel!

Het werd later dan gepland en ik was bang voor morgen. De trein vertrekt om 06:30 uur en als ik er niet ben dan is mijn ticket verlopen. Mijn laatste foto is van half twaalf dus misschien zal het allemaal nog wel meevallen.

vrijdag 26 februari 2010

Australië, tropische stranden

Brisbane (Bunk Backpackers)

Om half zes stond ik opgewonden naast mijn stapelbed. Ik had redelijk goed geslapen maar ik voelde me een beetje onzeker om Cynthia weer te ontmoeten. Eigenlijk had ik haar maar twee avonden en één hele dag gezien in Japan. Toch had ik het gevoel dat er een binding was.
Toen ik de gordijnen van de dorm open schoof was het wel even schrikken! De regen kwam met bakken uit de hemel, en dat terwijl ik een tropisch paradijs op een “Bounty eiland” zou gaan bezoeken. Natuurlijk had ik me weer onnodig zorgen gemaakt of de bus me wel zou oppikken. Uiteindelijk bleken de onbegrijpelijke afkortingen op het stuk papier de naam van een winkel en een nummer van een bushalte aan Brunswick Street.

De regen nam geleidelijk af en voordat ik het eiland bereikte brak er een zwak zonnetje door. Op het achterdek van de snelle catamaran staarde ik in het steeds helder wordende water. Ik dacht na over wat er zou gaan gebeuren als ik op de steiger van het “Tangalooma Wild Dolphin Resort” zou staan.
“Zouden we gewoon doorgaan met de gesprekken op het punt waar we waren gestopt in Japan, of zou de grote stilte komen?”
Nog voordat ik het antwoord op mijn vraag had gevonden minderde de boot vaart en draaide een honderdtachtig graden om haar as. Op de steiger was geen spoor van Cynthia te bespeuren maar vreemd genoeg vielen alle zorgen van me af. Mijn ogen speurden de wal af en in de verte zag ik de kleine verschijning van Cynthia in een rap tempo dichterbij komen.
Het weerzien gaf me een goed gevoel en na de eerste voorzichtige gesprekken, misschien was het voor haar net zo ongemakkelijk als voor mij, gingen we richting het huis waar ze woont op het eiland. Het ontbijt van pannenkoeken smaakte me uitstekend en de gesprekken verliepen steeds natuurlijker en gemakkelijker. De zon was doorgebroken en we hadden een mooie dag voor ons. Van het maken van een plan kwam weinig! Ik vond alles in orde en we zouden wel zien wat we samen zouden gaan doen.
Ik werd voorgesteld aan de collega’s en we werden ingeschreven op lijsten voor verschillende activiteiten.
Tegen de middag was er plaats op een boot om de wrakken voor de kust te bezoeken en de vissen te voeren. Het is natuurlijk altijd fijn om op het water te zijn en samen met een goede vriend is het alleen maar beter. Het vreemde was het weer! We verlieten het strand met de zon hoog aan de hemel met hier en daar een wolkje. Binnen tien minuten stak er een flinke wind op en de wolken kregen zware grijze koppen. Nog voordat we weer op de vertrekplaats waren viel de regen als een douche uit de hemel. Ik borg mijn camera op in een waterdichte zak en hoopte er maar het beste van.

Het zou met dit weer wel moeilijk zijn om er een mooie dag van te maken! Maar zo plotseling als de regen was komen opzetten was ze ook weer verdwenen. We dronken een kopje koffie en kletsten over meer persoonlijke zaken. Het liep goed tussen ons en dat was een hele opluchting.
De tijd vloog om en de volgende attractie was met een grote vierwiel aangedreven vrachtauto/bus de binnenlanden in te gaan. Ook hier waren we op de lijst gezet en als er plaats was konden we mee. Ze zorgen hier voor vrienden van vrienden! De rit er naar toe was spectaculair de enorme zandduinen enorm indrukwekkend. Het plan was om hier op een plaat kunststof vanaf te razen. De duinen zijn meer dan tachtig meter hoog en er worden snelheden tot wel veertig kilometer per uur gehaald. En plat op je buik is dit heel hard! Ik was al bekend met dit fenomeen en ik dacht meer aan het zand in mijn onderbroek, haren en contactlenzen dan aan het naar beneden razen. Ik sloeg het dus maar over maar Cynthia kon er geen genoeg van krijgen.
De stevige bries speelde met het zand op de top van de duinen. Het was dus geen goed idee om de D700 mee naar boven te nemen, de waterdichte Olympus zou hier zijn werk wel doen. Het schieten van springende mensen was veel moeilijker dan ik dacht, maar het lukte me wel!

Het werd nu tijd voor een uurtje strand en dat was ook erg leuk. Strand in je eentje is niet leuk maar als je met iemand bent waarmee je goed overweg kunt is het erg leuk. We spetterden wat in het toch wel frisse water en zo kwamen we langzaam bij het einde van de dag. Fish & Chips voor het avondeten en toen verliet Cynthia me om haar wetsuit aan te trekken en zich voor te bereiden voor het hoogtepunt van de dag. Als verrassing en afsluiting van onze dag samen zou ik de wilde dolfijnen voeren.

Ik had droge kleren bij me want ik was gewaarschuwd dat ik nat zou kunnen worden. De zon ging onder en ik kreeg instructie van mijn kleine vriend. Rij vier, onder mijn echte voornaam! Jielus! Toen de dolfijnen allemaal waren gearriveerd en alles klaar stond begon het voeren. Het was honderd keer beter en interessanter dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Het was niet echt eng maar om zo’n groot beest uit je handen te laten eten geeft je toch wel een vreemd gevoel.

Ik kleedde me snel om op de pier en liep naar de veerboot die meteen na het voeren zou vertrekken. Op de steiger wachtte ik op Cynthia om afscheid te nemen. Ze moest eerst haar werk met de dolfijnen afmaken en opruimen. Toen ik haar in de verte zag aankomen kreeg ik het een beetje moeilijk en ik had het liefst aan boord gegaan. Ik ben nu eenmaal niet zo’n held in het afscheid nemen van mensen waar ik om geef. Het afscheid was moeilijk en we spraken af om te proberen elkaar weer in Azië te zien dit jaar. Op de terugweg staarde ik in het donker en zag de lichtjes van het resort langzaam vervagen. Mijn gedachten waren bij Cynthia, een heel bijzonder meisje.

donderdag 25 februari 2010

Australië, Urban Trekking

Brisbane (Bunk Backpackers), 25 februari 2010

Van negen tot zes als een os geslapen, wat een nacht zeg! Ik heb alleen pijn in mijn heupen van het met dik plastic overtrokken matras. Gelukkig zweet ik niet zo bij de 23 graden Celsius van de airconditioning.
Vandaag ging ik na het ontbijt op pad in Brisbane, en zoals de titel al zegt is ook deze stad gebouwd op heuvels. Na mijn verblijf in de heuvels van Auckland ben ik nu aangekomen in de heuvels van Brisbane. Ik heb dan misschien weinig echte wandeltochten in de natuur gemaakt maar de heuvels in deze steden zijn ook echte kuitenbijters. Het is de enige dag die ik alleen ben in Brisbane! Ik heb contact kunnen leggen met twee vrienden die ik in verschillende werelden heb ontmoet. Morgen en overmorgen ga ik ze één voor één ontmoeten.

Na de middag was er nog steeds geen bericht van Cynthia en ik werd bang dat er misschien wat was misgegaan. Ik besliste om nog maar wat langer af te wachten en eerst het transportcentrum van “Roma Street” te gaan bezoeken. Op zondagochtend vertrekt mijn trein om 06:30 van perron twee en op zo’n vroeg tijdstip is het goed om van te voren te onderzoeken hoe de steel in de vork steekt. De lange omweg naar het station voerde me door een mooi park met aangelegde tuinen die steeds een ander onderwerp hadden. De hoeveelheid “Water Dragons” en “Ibissen” was enorm! Ze leven hier gewoon midden in de stad.

Nog steeds geen nieuws en na een goede kop koffie met een saucijzenbroodje, jaja die hebben ze hier ook ;), ging ik naar het “Queensland Museum”. Gratis toegang en het was er dus erg druk. Veel spelende schoolkinderen en een paar verdwaalde toeristen inclusief mezelf. Er was een redelijk interessante tentoonstelling. Natuurlijk waren de oude auto’s en motoren mijn favoriete.

16:00 uur. Nog steeds geen nieuws en het werd tijd om te beslissen! Ik nam het onzekere voor het zekere en boekte de veerboot en de bus voor morgen naar het “Tangalooma Resort”. Ik hoopte stilletjes dat het allemaal goed zou komen maar deze zekerheid had ik natuurlijk niet. Mocht er iets verkeerd gaan dan boekte ik gewoon een extra excursie voor de middag en maakte het mooiste van de dag.
Nog voordat ik in het hostel terugkeerde kreeg ik het verlossende telefoontje van Cynthia! Alles was geregeld en ze zou me aan de pier van de veerboot komen ophalen. Met een veel beter gevoel ga ik morgen dus op stap naar een tropisch eiland, helaas staat de weersverwachting op regen maar ik hoop op beter weer.

woensdag 24 februari 2010

Australië, en nu vakantie?

Brisbane (Bunk Backpackers), 24 februari 2010

Helaas voor mij, en voor een paar andere gasten in het hostel, waren er een paar drinkebroers in het hostel vannacht erg luid geweest. En omdat mijn kamer recht onder de keuken lag werd ik bij elke beweging van die drie jongens wakker. Een paar hazenslaapjes was alles wat ik kreeg op mijn laatste nacht in de “Lantana Lodge”. De lawaaierige en luide Argentijn keek me verbaasd, met glazige ogen, aan toen ik om half vier alweer in de keuken stond en hij nog naar bed moest.
“Whye you gette uppe so earlye?”, vroeg hij verbaasd.
Alleen al het feit dat hij me die vraag stelde was voldoende om hem niet te beantwoorden. Hij begreep sowieso niet dat hij met zijn luide gedrag de oorzaak van het probleem was! Ik schonk een koffie voor mezelf en controleerde of er nog een bericht was over mijn vriend Peter uit Haarlem, Hij is afgelopen weekend het slachtoffer geworden van een hersenbloeding. Helaas was er geen bericht en zo borg ik mijn computer weer op en wachtte tot de taxi zou arriveren. Onderweg naar buiten nam ik nog afscheid van Ladi die gisteren mijn wok en tas met inhoud had gekocht.
Op het moment dat ik in de taxi stapte zaten mijn zes weken in Nieuw Zeeland er dus eindelijk op. Op de luchthaven van Auckland stelde ik mijn horloge, GPS en camera in op de nieuwe tijd, die van Brisbane dus. Drie uur vroeger dan Auckland! Dat betekende dat ik al om half één was opgestaan!
Op de luchthaven ging alles snel genoeg en de drie uur in het vliegtuig waren ook zo voorbij, opnieuw door een paar hazenslaapjes. In Brisbane was het allemaal veel drukker en wat problematischer en hier moest ik mijn ultieme wapen gebruiken. De mededeling dat ik diabetes heb en dat ik me niet goed voelde opende alle deuren onmiddellijk en binnen vijf minuten stond ik in de ontvangsthal.
De trein naar het centrum was gemakkelijk te vinden en zelfs met mijn afnemende concentratievermogen liep ik zo naar mijn hostel. Ik was dus op Australische bodem en het was me gelukt om een nachtje extra te boeken. Dit extra nachtje stelt me in staat om hele mooie dingen in het weekend met oude vrienden te gaan doen. Ik was ondertussen wel aan eten toe want mijn bloedsuikerspiegel was natuurlijk tot een minimum gedaald. De eieren met spek en een kop koffie deden wonderen.
Brisbane is een vriendelijke en welkome verandering op deze reis! Oude gebouwen, cultuur en een verandering van de bevolking was een enorme verandering in mijn beleving. Mijn camera klikte er vrolijk op los en al zingend ging ik op pad om de eerste belangrijke zaken te onderzoeken.
“People are strange, when you’re a stranger. Faces ook ugly when you’re alone!”
Mijn treinkaartje naar Wyong voor zondag werd gekocht en nu was het afwachten hoe ik uiteindelijk op “Moreton Island”, en om precies te zijn, in het “Tangalooma Resort” zou moeten komen. Bij de toeristen info kreeg ik alle informatie die belangrijk voor me was. AU$ 40,- voor de boot en AU$ 28,- voor een retour met de minibus naar de terminal van de veerboot. Het was nu afwachten of Cynthia tijd voor me had.

Mijn ogen vielen bijna dicht van de vermoeidheid en mijn benen waren ongelofelijk zwaar geworden, desondanks ging ik al vechtend tegen de slaap weer op pad.

Een snelle blik op de kaart van Brisbane en ik wist dat ik een rondje over de “South Bank” kon maken. Het pad langs de rivier was verlaten maar er was genoeg moois om te fotograferen. De oude gebouwen van “@@@” waren bewaard gebleven en overal was er beeldende kunst langs de rivier.

Aan de voet van de voetgangersbrug ligt het Maritiem Museum waar ik vandaag helaas te moe voor was. De “Duyfken” lag er aangemeerd! Het eerste schip uit het westen dat ooit op Australische bodem was geland.
Maar ook de natuur is midden in deze stad goed vertegenwoordigd! Een schitterende wandeling over een steiger door mangrove bossen in de rivier op de noord-oever.
Helaas had ik nog niets van Cynthia gehoord en ik moest dus nog langer afwachten.
Ik was kapot maar ik wilde niet te vroeg naar bed. Na deze zes kilometer wandelen was ik blij dat ik terug was in mijn hostel en na een douche en een gratis “Fish & Chips” zocht ik mijn bed op in een acht persoonsdorm die nog steeds verlaten was. Pas om half acht arriveerden de eerste gasten. En dit was het moment dat ik klaar was om te gaan slapen.
Morgen heb ik een mooie en drukke dag voor de boeg.
Copyright/Disclaimer