donderdag 27 november 2014

Nederland: Ambtelijke incompetentie

Zaltbommel

Gisterenavond ben ik op de inloopavond van “Het voorontwerp bestemmingsplan 'Zaltbommel, Binnenstad'“ geweest. En het verbaasd me, beter gezegd, schokt me dat een heel korps van ambtenaren, onderzoekers en extern ingehuurde adviseurs een voorontwerp bestemmingsplan presenteren dat aan alle kanten rammelt.
Ik zal niet overdrijven door leerlingen uit groep 8 van de lagere school aan te halen maar met vier eindexamen kandidaten voor een HAVO-diploma had ik de klus in twee weken kunnen klaren. Voor zeker lagere kosten èn met een beter resultaat. Het is tenslotte nog maar een voorontwerp!

Klagen zonder een oplossing aan te dragen kan de grootste gek en meest depressieve zwartkijker. Gelukkig prijs ik me bij geen van deze groepen ingedeeld te zijn.

“Het voorontwerp bestemmingsplan 'Zaltbommel, Binnenstad’” blijkt niets anders dan een slecht uitgevoerde inventarisatie, waarschijnlijk vanachter een bureau ver buiten Zaltbommel met behulp van “Google Earth”, van de huidige toestand die over de vorige bestemmingsplannen zijn gelegd. In gesprek met een van de onderzoekers van het ingehuurde adviesbureau ontdekte ik al snel meer dan een handvol fouten rond de Nonnenstraat, Omhoeken, Oliestraat en Kloosterstraat.
Dan krijg ik al snel een gevoel van machteloosheid over wat er met onze OZB bijdragen aan de gemeente Zaltbommel gebeurd. Die worden namelijk in een bodemloze put gestort! En mocht de bodem zichtbaar blijven dan verhogen we volgend jaar gewoon de OZB met enkele procenten.



Beste, mijn zo geliefde, Gemeente Zaltbommel,

neem dit “voorontwerp bestemmingsplan 'Zaltbommel, Binnenstad’” uit handen van het ingehuurde adviesbureau? Ik heb deze winter voldoende tijd om te inventariseren en ik zal voor het bedrag van mijn OZB aanslag voor 2015 een beter voorontwerp bestemmingsplan en tekening aanleveren dan het prijzige adviesbureau u zal presenteren! Laat dat bureau het rapport maar kopiëren en aanleveren.

Het korte gesprek met de onderzoeker,
‘U heeft een reactie formulier ingevuld?’
Een knikje mijnerzijds.
‘Ja, dan nemen wij misschien voor maart/april van volgend jaar nog contact met u op.’
heeft het laatste sprankje vertrouwen in het ambtelijke apparaat bij me weggenomen!

Beste burgermeester en wethouders,

een korte wandeling binnen de vestingmuren met oude Bommelaren die de binnenstad als de binnenkant van hun broekzak kennen, daar lopen er gelukkig nog genoeg van rond, zal meer en nuttigere informatie opleveren dan zo’n duur voorontwerp bestemmingsplan door een ver van mijn bed advieskantoor die er alleen maar baat bij hebben om het de eerste keer fout te doen zodat er een aan een zekerheid grenzende onwaarschijnlijkheid een vervolg aan hun kostbare incompetentie kunnen geven.

Ik hou me aanbevolen en kan zo wel drie anderen opnoemen die graag voor € 5.000,- het vooronderzoek op zich zouden willen nemen. Onderzoek op 31 december 2014 klaar!

Mijn advies aan u:
Kijk, en zoek, eerst naar de kennis in uw omgeving en ga daarna pas op zoek naar andere oplossingen. Dat zal de gemeente veel kosten besparen en veel gelukkigere inwoners opleveren.

Uw nederige dienaar,

Jielus Hendrik Kuijntjes

dinsdag 25 november 2014

Nederland: Wintervitaminen

Zaltbommel

Ik geniet met volle teugen van wat ons in de herfst geboden wordt in Nederland. Om nog eerlijker te zijn, ik vindt het zelfs heerlijk om na zoveel winters in de tropen weer eens keer in Nederland te zijn. De glimlach van Lyka bij het ontdekken van het St Maarten feest en de Sinterklaas intocht is gewoonweg onbetaalbaar.
De laatste week van november, ondanks dat het nog geen ècht winterweer is geweest, heeft ons toch ook een andere kant van het winterseizoen in Nederland geschonken. Pijnlijke gewrichten kondigen een opkomende griep aan. Mijn toch al door enorme poliepen getergde neus zit dicht en de pijnscheuten uit mijn voorhoofdsholten trekken door tot in mijn gebit, althans naar wat er na bijna vijf en vijftig jaar nog van over is. Het bier smaakt me door het koude weer niet meer. Afwachten en uitzieken! De griep komt elke winter, dat is net zeker als dat kerstmis en de jaarwisseling voor de deur staan.

mijn traditionele wandeling over de singels en dijken langs de Waal, gehuld in drie lagen bovenkleding, laat zien hoe mooi het oude vestingstadje Zaltbommel kan zijn in de winter. De wandeling en het aangezicht van Zaltbommel geeft me wintervitaminen om de komende maanden door te komen.

Het is nu wachten op de sneeuw. Niet voor mij maar voor mijn vrouw. Ze kijkt dagelijks naar een foto van Zaltbommel bedolven onder een maagdelijk wit tapijt. De mensen uit de tropen hebben net zo’n fascinatie voor sneeuw als wij westerlingen voor blauwe zeeën omrand met parelwitte stranden en wuivende palmbomen.

Lyka springt op de fiets om naar school te gaan en realiseert zich dan hoe koud het eigenlijk in Nederland is. En het is nog niet ècht winter! Herinneringen van twee jaar geleden in zuid-Korea komen weer in me op. De snijdende kou en het verwarmende eten, lange wandelingen onder rode en gele bladerdaken.

Terwijl de helft van Nederland tijdens de lange avonden en nachten worstelt met opkomende depressies lijken die van mij in het niets op te lossen. Ik voel me weer veel beter terwijl mijn situatie haast gelijk bleef. Natuurlijk weet ik niet wat de toekomst gaat brengen. Toch ga ik ervan uit dat we volgend jaar weer enkele leuke reizen kunnen gaan maken. Het plannen van reizen die misschien nooit worden gemaakt maken geeft me al veel voorpret.
Daartegen blijft het op momenten toch ook moeilijk. Bij slecht weer valt er weinig anders te doen dan tv kijken, lezen en video spelletjes spelen. Mocht ik me over enkele weken nog beter gaan voelen dan ga ik weer verhalen herschrijven. Indonesië lonkt.

woensdag 19 november 2014

Nederland: Boter op hun hoofd

Zaltbommel

Zoals beloofd zou ik jullie op de hoogte houden van de problemen met de ondergrondse afvalcontainers van de AVRI aan de Omhoeken in Zaltbommel.

Er is in de afgelopen vier weken waarschijnlijk veel op manager niveau gepraat, veel aan elkaar beloofd, de zaak gezegend en gezalfd, het glas geheven en daarna weinig gedaan. Ik heb slechts een keer een medewerker van het bedrijf gezien die het elektronische gedeelte van de ondergrondse afvalcontainers levert en onderhoud.
De gewraakte container is omgewisseld en de ondergrondse afvalcontainer met nummer 1183 is voor de onhandelbare ondergrondse afvalcontainer in de plaats gekomen.
Enkele telefoongesprekken met, altijd even vriendelijke, dames van de AVRI gevoerd, gelukkig niet met Mevr. van B.. Of ik misschien tips en ideeën had hoe de service van de AVRI zou kunnen worden verbeterd?

Nou, na vier weken gelazer met de ondergrondse afvalcontainers aan de Omhoeken in Zaltbommel zou het al een hele vooruitgang voor de buurt zijn wanneer ze gewoon normaal werken!

Voor de lezers die de aanleiding voor dit verhaal niet hebben gelezen, dit zijn de voorgaande publicaties op mijn weblog over dit probleem en de afhandeling door de AVRI.

1. Even het huisvuil uitlaten
2. Over Domme ambtenaren en slimme burgers
3. Het is weer zover!

Op zes november heb ik na telefonisch contact de volgende email met een verzoek om mijn telefoonkosten te vergoeden naar de AVRI gestuurd:

Ik heb de afgelopen twee weken god weet hoeveel keer naar de AVRI gebeld over de problemen met de ondergrondse containers. Een financiële compensatie voor het verbruik van mijn beltegoed zou zeker op zijn plaats. Daarom vraag ik u goed te na te denken en een financiële tegemoetkoming toe te kennen.

Mijn dank is groot,


Jielus Hendrik Kuijntjes


Bijna twee weken later arriveerd eindelijk het antwoord om mijn toch niet al te ingewikkelde verzoek. Ik was ècht benieuwd hoe dankbaar ze waren met mijn medewerking om de problemen rond de ondergrondse afvalcontainers op te lossen, mijn gehele beltegoed van november in de eerste week er door te jagen en mijn aanbieding dat de AVRI me altijd kon bellen wanneer ze inlichtingen wilden over de toestand van de ondergrondse afvalcontainers aan de Omhoeken.

Het antwoord van de AVRI:

Geachte heer Kuijntjes,

Zoals beloofd zouden wij nog contact met u opnemen.


U heeft gevraagd om een vergoeding voor de telefoonkosten die u heeft gemaakt vanwege problemen met de ondergrondse container bij de Omhoeken.


Ten eerste willen wij u heel hartelijk bedanken dat u, en met u vele anderen, de moeite heeft genomen om contact met ons op te nemen.

In dit geval heeft het helaas langer geduurd dan anders, omdat dit specifieke probleem zich nog niet vaker had voorgedaan. Hierdoor zijn onze technici langer bezig geweest dan anders om het probleem in kaart te brengen en daardoor te kunnen verhelpen.

Avri zal de telefoonkosten niet voor u vergoeden. Graag wil ik u wijzen op de mogelijkheid om een melding bij ons te maken via de AvriApp of via onze website.


Omdat wij het wel waarderen dat u de moeite heeft genomen en wij het betreuren dat u zo’n negatief beeld heeft van Avri, willen wij u graag op persoonlijke titel uitnodigen voor een open excursie (voor volwassenen) bij ons bedrijf. Deze vinden plaats op de volgende data:


Datum verwijdert           09.30 – 12.00 uur

Datum verwijdert           10.00 – 12.30 uur
Datum verwijdert           13.00 -15.30 uur
Datum verwijdert             09.30 – 12.00 uur
Datum verwijdert             13.00 – 15.30 uur
Datum verwijdert             10.00 – 12.30 uur

Mocht u interesse hebben dan horen wij graag van u welke datum uw voorkeur heeft. Wij willen u wel verzoeken deze data voor u te houden, deze zijn namelijk nog niet gepubliceerd naar de inwoners.


Als u naar een van onze excursies wilt komen, bieden wij u aan de reiskosten (berekening volgens routeplanner) te vergoeden.


Met vriendelijke groet,

Naam verwijdert

Medewerkster Avri

(0345) 58 53 53

‘Dit is mijn uitspraak en hier moet u het mee doen!’

Nou, dat “negatief beeld” dat ik zou hebben “van Avri” is niet echt beter geworden! Erger nog, het is nog negatiever geworden! Lichtjes teleurgesteld, over het van te voren verwachte antwoord op mijn email, heb ik netjes een email gestuurd dat ik nù echt klaar ben met de AVRI

Het valt me persoonlijk zeer tegen dat ik € 15,-- kosten heb moeten maken om herhaaldelijk te klagen over de niet of slecht functionerende ondergrondse container. Hij doet het ook nu weer niet. Dit is mijn laatste communicatie met de AVRI. Ik zal alleen nog communiceren wanneer u contact met mij opneemt al dan niet naar aanleiding van mijn weblog.
Ik heb net gehoord dat ze bij gebouw "de Vlinder" ook al in contact zijn getreden met de Gemeente Zaltbommel over het slecht functioneren van de ondergrondse containers.
Ik dank u voor uw moeite, uw antwoord en uw tijd en ik wens u veel succes met de onhoudbare situatie rond de ondergrondse containers.

Jielus Hendrik Kuijntjes


Dat ze me die vijftien euro, werkelijk gemaakte kosten en dan praat ik niet eens over de tijd die ik er in heb gestoken, niet gunnen kan ik begrijpen. Het is tenslotte maar een kleine organisatie waar 144 mensen werken met een jaaropbrengst van een kleine twintig miljoen euro (Bron: € 19.856.000,-, financieel jaaroverzicht 2013). Op die bijna twintig miljoen is die vijftien euro, werkelijk gemaakte telefoonkosten, vanzelfsprekend moeilijk in te passen, je wil de AVRI natuurlijk niet opzettelijk financieel aan het wankelen brengen!

Dat de problemen met de ondergrondse afvalcontainers groter waren had ik wel verwacht. Maar dat het slechts het topje van de ijsberg bleek was voor mij toch ook geheel onverwacht. Mijn ster is rijzende en ik wordt regelmatig op straat en in de winkels aangesproken over mijn weblog en de ondergrondse afvalcontainer problematiek.
Ik durf nu zelfs hardop te verklaren dat haast iedereen wel problemen heeft met de ondergrondse afvalcontainers, behalve de AVRI zelf. Zij denken nog steeds dat het een zegen voor de mensheid is.
Het verbaasde me dan ook niet dat de gebruikers zelf schuld hebben aan het slecht functioneren van de ondergrondse afvalcontainers!

‘Wat zegt U?’
‘De gebruikers zijn zelf schuldig aan de problemen met de ondergrondse afvalcontainers?’
‘Dat is toch te gek voor woorden?’
‘Hebben wij om die dingen gevraagd?’
‘Zijn de gebruikers ooit betrokken geweest bij het beleid?’
‘Zijn de gebruikers ooit gevraagd om hun ervaringen met de ondergrondse afvalcontainers?’
‘Zijn de gebruikers ooit gevraagd hoe ze AVRI de ondergrondse afvalcontainers kan verbeteren?’
Een maal “ja” en vier keer “NEE” als antwoord!

We zijn nu vier weken verder sinds ik de problemen met de ondergrondse afvalcontainers aan de AVRI heb gemeld en het pasje van de AVRI voor de ondergrondse afvalcontainers werkt nog steeds niet! Ik bel niet meer! Ik heb het wel met de AVRI gehad. Dit was de situatie vanochtend aan de Omhoeken in Zaltbommel, ziet u enig verschil met drie weken geleden?

2 november 2014


19 november 2014



De vuilnisbakken puilen uit!

Ik ook niet! Het enige verschil met haast drie weken geleden is dat nu ook de openbare afvalbakken niet meer elke dag worden geleegd. Dan kunnen ze dus maar een maal in de week worden gevuld! Vol is vol, en dan gaat de rest op straat. Leuk voor de buurt want die ruimt het afval dan wel op.

Een kleine tip voor de AVRI aan het einde! We betalen € 1,20 voor een storting van ten hoogste 60 liter. “Ten hoogste”, van de ruimte wordt nooit geheel gevuld! Zelfs wanneer er maar een klein zakje vuil in gooit!
Voor mij voelt het net als wanneer je met je auto naar de benzinepomp gaat en er gebeurt het volgende.

‘Vol graag?’
Ting, ting, ting, ting, ting, ting, ting, ting, ting, ting, ting.
‘Volkswagen? Tank van vijftig liter? Dat is dan 50 maal € 1,60! Tachtig euro alstublieft?’
‘Ja maar, de tank zat nog half vol!’
‘Dat is ons probleem niet! Wij verkopen alleen volle tanks benzine! Dat u uw tank niet helemaal leeg rijdt is uw eigen probleem! Tachtig euro wordt automatisch van uw rekening afgeschreven! Volgende?’

Wat nù, wanneer we die hoeveelheid per storting, en de bijbehorende kosten, kleiner maken? 30 liter voor € 0,60, of 10 liter voor € 0,20? Voor de gebruikers van de ondergrondse afvalcontainers die bij flatgebouwen en in de binnenstad van Zaltbommel wonen zou dit al een aangename verbetering kunnen zijn! Mensen die geen andere opslagplaats dan hun keuken hebben voor het afval zou dat zelfs de ultieme oplossing kunnen zijn!
Elke avond met een gerecycled plastic tasje of pedaalemmerzak huisvuil naar de ondergrondse afvalcontainer. Elke avond een heerlijke schone en frisse keuken! Minister Edith Schippers, Minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, had het er de afgelopen week in de media over het ongezonde vaatdoekje en de miljoenen bacteriën die daar heerlijk bij elkaar wonen. We zouden miljoenen kunnen besparen op de zorg wanneer we wat hygiënischer te werk zouden gaan.
Wat zou de minister van Volksgezondheid denken van een vuilniszak die een week bij zomerse temperaturen van rond de dertig graden in een keuken op een zolderappartement staat de heumen? Lijkt me op het eerste gezicht ook niet al te fris en gezond? Volksgezondheid? Nee, financiële resultaten lijken een drijfveer.

En over die genereuze aanbieding van de AVRI- een open excursie (voor volwassenen) bij ons bedrijf - kan ik kort zijn. Ik heb allerminst interesse om te zien wat er met het huisvuil gebeurt! Ik heb het allemaal al vijf en veertig jaar geleden gezien toen ik met “Hannes de Jong” op de oude vuilnisbelt in Oensel ging schuimen, oud papier opvissen wat we dan bij “Lauw van Bruchem" weer gingen verkopen. Toen was afval al geld!
Persoonlijk zou ik al blij zijn wanneer er naar de klanten wordt geluisterd.
‘De klant is koning!’, is al heel lang gelden door de AVRI bij het grof vuil gezet.
Wanneer er een andere vuilverwerker beschikbaar zou zijn dan zou ik, en met mij velen inwoners van de binnenstad, geen milliseconde twijfelen om naar de nieuwe vuilverwerker over te stappen. Slechter dan de AVRI kan het haast niet!

Ondertussen heb ik wel het geheim over “de restafvalteller” ontrafeld!

1. Ga naar de website van BSR: https://www.bsr.nl?
2. Klik op: Particulieren “Ga verder”?
3. Log is met uw DigiD?
4. Onderaan de pagina “Mijn gegevens” vind u “naar de restafvalteller”?
5. Klik op de link en verbaas u van de moderne informatica?
6. Controleer uw gegevens en klik op: “specificatie”?

Daar is uw overzicht van de door u verrichte stortingen in de ondergrondse afvalcontainers! Ik vertrouw er op dat uw eigen administratie ter controle klaar ligt. Voor een moment denk ik weer aan die tank benzine en mijn belbundel.
Uiteindelijk hebben ze gelijk, wanneer de klant er geen gebruik van maakt maar toch betaald is dat kassa! Niets leveren en toch geld daarvoor ontvangen is de droom van elke zakenman! Gelukkig mag de AVRI geen winst maken want dan waren we nog veel slechter af.


Over een week of twee maar weer eens kijken of het pasje alweer werkt!

zondag 16 november 2014

Nederland: Wat een gedoe met die zwarte Piet

Zaltbommel

Op een regenachtige zondagochtend in november, de zondag na de Sinterklaas intocht, zo’n regenachtige dag waar ik altijd een hekel aan heb, maak ik de balans op van de Sinterklaas intocht in Nederland.


“Diep triest”, kopt de Telegraaf, de wakkere en volgens velen de rechtse krant van Nederland.

De andere politieke kant van Nederland brengt het nieuws genuanceerder.

“Iedereen wil op de foto met de stroopwafel-Piet”, kopt de linkse volkskrant.

Gevolgd door de bagatelliserende: “Ondanks een opstootje en zestig aanhoudingen bij de controversiële Sinterklaasintocht in Gouda, verliep het evenement vandaag grotendeels in een gemoedelijke sfeer.” tekst in de digitale zondag editie van de krant.

Wanneer ik dezelfde tekst een klein beetje verander verschijnt het schrijnende probleem van de Nederlandse verdraagzame samenleving in het groot en vetgedrukt!

“Ondanks een opstootje en zestig aanhoudingen bij de jaarlijkse klassieker Feyenoord - Ajax in Rotterdam, verliep het evenement vandaag grotendeels in een gemoedelijke sfeer”.

Dezelfde zin, hetzelfde idee, maar wel veel anders in de ogen van veel linkse Nederlanders! T-shirts met teksten en door fanatisme verblinde aanhangers van een groep waar ze graag deel van uitmaken. De ene groep bejubeld en de andere verguist!

‘Begrijpt u welke kant ik op wil?’
‘Nee?’
‘Dan zal ik het voor de laatste keer uitleggen, ècht voor de laatste keer want dit is een onomkeerbaar fenomeen van onze mislukte multiculturele samenleving zoals de communisten en socialisten het voor hun, met tevens een dikke plank voor hun kop, ogen hadden.
Dertien mensen hebben, in de afgelopen twee jaar (volgens de Telegraaf), aangifte gedaan dat in hun ogen Zwarte Piet racistisch is.!
Ook het woord knecht zou denigrerend zijn! Het gerucht gaat dat een twee en negentig jarige slagersknecht uit het Drentse Valthermond zich ziek heeft gemeld naar aanleiding van een uitspraak van Quinsy Gario. Hij onderzoekt nu samen met Mr. Wim en Mr. Hans Anker of ze Quinsy Gario kunnen aanklagen voor smaad. De twee en negentig jarige slagersknecht voelt zich in zijn eerbaarheid aangetast omdat hij al acht en zeventig jaar met veel plezier, en veel waardering van zijn klanten, zijn werk uitvoert
 ‘Dertien mensen die het voor elkaar krijgen om een traditioneel kinderfeest in hun gastland te vermoorden en te verkrachten zoals hun oude strijdbroeders in het mooie en goede Afrika op hetzelfde moment doen’.
‘Dertien mensen die vrijwillig een keuze hebben gemaakt om tussen ruim zestien miljoen anderen te gaan wonen om de rest van hun leven in de warme, verzorgde en veilige schoot van moedertje Nederland te leven’.
Maar waar die Quincy Gario en zijn twaalf discipelen, een vreemde overeenkomst met Jezus aan het laatste avondmaal, niet aan hebben gedacht is het bijproduct van hun, in mijn ogen totaal onzinnige, actie tegen racisme in Nederland.
Ik zal het maar meteen volmondig toegeven dat deze hele actie, gevoed door talkshows op jacht naar hoge kijkcijfers op de tv, mijn beeld van onze donkere medemens heeft verschoven.
Ik heb genoeg donkere vrienden die me dierbaar zijn! Je kan me niet als racist wegzetten, maar mijn beeld over die groep is mede door Quinsy Gario wel enigzins verandert! Wanneer ik nu een foto zie van een boot vol met vluchtelingen voor de kust van het Italiaanse Lampedusa zie ik plotseling geen gevluchte Afrikanen meer maar een boot vol zwarte Pieten die zich nog moeten verkleden! Dit gaat onbewust, ècht waar! Ik ben niet de enige in Nederland, geloof me maar. Zelfs een groep binnen zijn eigen etnische afkomst is die publiciteit geile neger helemaal zat.

Maar nu genoeg politiek gezwets en naar de werkelijkheid van een vrije staat en samenleving!



Het stuk afgeprijsde abrikozenvlaai van de Albert Heijn was zo zoet dat mijn tanden plotseling naar binnen schoten! De koffie van de HEMA was daartegen heerlijk. Wij zitten net voor één uur klaar om naar de Sinterklaas intocht in Zaltbommel te gaan kijken.Een laatste blik op “Buienradar” heeft laten zien dat het de komende twee uur hoogstwaarschijnlijk droog zal blijven en daarmee kan de intocht een succes worden. In Gouda regent het helaas en dat is heel jammer voor die duizenden kinderen en ouders die de moeite hebben genomen om naar Gouda te gaan.
Het is voor mij al heel lang geleden dat ik de Sint in den levende lijve heb kunnen aanschouwen. In het verre oosten is natuurlijk het Amerikaanse kerstfeest uitgegroeid tot een orgie van consumeren. Daar staan op dit moment de winkelcentra al vol met kerstbomen, kerstmannen en kerstsleden.
Gelukkig hebben wij Sinterklaas als een culturele buffer voordat ook hier in het vrije westen na vijf december het kerstseizoen in alle kracht losbreekt. Wat me wel opvalt is dat de discussie van enkele jaren geleden over de pakjesavond verstomd is. Ik zou niet weten of de grootste groep elkaar met Sinterklaas verrast met cadeaus of dat op eerste kerstdag de cadeaus onder de kerstboom voor de centrale verwarming liggen.

Terwijl we op de hoge loswal staan te wachten op de aankomst van de Sint zwelt het publiek langs de muren van de kleine haven aan tot wel vier à vijf rijen dik. De kleinsten voorop of bij papa op de schouders.
“Blaaskapel de Mispelkrakers” speelt sinterklaas liedjes en de vele toegestroomde kelen zingen uit volle borst de klassieke teksten mee. Kinderen kennen geen racisme, zijn worden onbevlekt en onbevooroordeeld geboren! Dat wordt door papa’s en mama’s, ook aan de zwarte kant van de maatschappij, aangeleerd.
Een blik om me heen bevestigd dat er maar bar weinig Nederlandse papa’s en mama’s zich druk maken over de hele zwarte Pieten discussie. Er zijn witte kinderen met alleen een zwarte Piet muts, inclusief gekleurde veer, op en er zijn volledig als zwarte Piet verkleden kinderen inclusief de gitzwarte schmink en vuurrode lippen die ze zeker niet op negers laat lijken, en alles daartussen in.

En daar is dan eindelijk de boot met Sinterklaas en zijn leger van zwarte Pieten. Een zucht van opluchting glijdt over de Bommelse haven. Maar weinig kinderen denken aan de Sint met zijn zwarte Pieten die ze twee uur geleden op de tv in Gouda hebben zien aankomen. Kinderen denken sowieso niet zoveel na over deze zaken! Er wordt door de volwassenen aangenomen dat kinderen zo denken.

Lyka geniet ook met volle teugen en haar ogen glinsteren bij het zien van de goedheiligman. Mijn vrouw is Filippijns en katholiek. Dus hoe je het ook wend of keert, die in het rood geklede man met zijn witte baard en hoge mijter heeft toch wel wat weg van een katholieke heilige zoals ik die vaak in de Filippijnen heb gezien.
De boot legt aan en wij vertrekken naar ’t Stadscafé voor een opwarmertje in de vorm van een koffie en een cappuccino. Het is me nog wat te vroeg voor alcohol. Om ons heen verzamelen zich de vaders en moeders die met hun kinderen aan de hand gezellig kletsen. Niemand heeft het over het onderwerp dat een zeer klein gedeelte van Nederland voor belangrijk houd.

Met “Blaaskapel de Mispelkrakers” voorop verschijnt Sinterklaas onder de waterpoort. Niet alleen de pieten zijn ondeugend! De drummer van de blaaskapel wil koste wat het kost weten wat er allemaal in de zak van zwarte Piet zit!

Vanzelfsprekend wil Lyka met zwarte Piet en Sinterklaas op de foto! De regen laat zich weer gelden en de eerste druppels vallen zachtjes op de wachtende menigte van ouders en kinderen. Een lange rij mensen heeft zich verzameld om bovenop het bordes van ons monumentale oude Stadhuis de goedheiligman persoonlijk zijn hand te schudden en een klein presentje in ontvangst te nemen. Voor ons zit de Sinterklaas intocht er op!
Met een papieren zak, gevuld met twee warme saucijzenbroodjes van de HEMA, gaan we richting huis. Lyka begrijpt nog steeds niets van die vreemde negers die een probleem van zwarte Piet maken en vraagt me steeds naar het hoe en waarom. Ik heb er geen antwoord op!
In stilte vraag ik me af of ze het zelf wel begrijpen of dat gewoon ergens bij willen horen? Voordat ik als Surinamer of Antilliaan zwarte Piet zou aanvallen als stereotiep zou ik eerst mijn eigen volk en omgeving vrijmaken van het stereotiepe beeld dat Nederland heeft van die zwarte mensen.
Het was voor ons een leuke middag en we hebben genoten van de tweede Nederlandse traditie binnen een week! En laten we dat alsjeblieft zo houden?




Een laatste gedachte:

Waarom is de intocht van de Sint in Zaltbommel niet verstoord?

Simpel: Hier vinden ze geen podium voor hun achterlijke ideeën en wij hebben een goede burgermeester die zich niet laat intimideren!

Dus wat gaan we volgend jaar doen wanneer die achterlijke linkse sympathisanten met hun gekleurde broeders weer tevoorschijn komen?

Negeren, we gaan ze negeren! Net als die dikke bruine drol die net dampend uit de reet van een enorme Deense dog midden op het voetpad is beland! Niemand is blij met zo’n stinkend bruin onding maar negeren is het gemakkelijkst en over een paar dagen is die drol ook weer door de tand des tijds weggetoverd en denkt niemand er ooit nog aan!

zaterdag 15 november 2014

Nederland: Mijmeringen over jeugdsoos de Boemel

Zaltbommel

Het volgende stukje ontdekte ik op Facebook. Het sprak me wel aan omdat ik na enkele zinnen gelezen te hebben weer in “Jongerensoos de Boemel” aan het einde van de zeventiger jaren was beland.


Het was elke zaterdagavond in die tijd haast hetzelfde ritueel. Vanuit de even legendarische Bar ’t Torentje, waar we het het weekend met het happy hour hadden gevierd, gingen we met een groepje vrienden op weg naar de Binky's Cafétaria om patat te eten. Het was pas net na acht uur en de deur naar een avond vol plezier stond net open. De eerste klanten van de Boemel stonden altijd al voor acht uur voor de deur te wachten om naar binnen te kunnen, maar de grote vloedgolf jeugd kwam pas tussen half negen en negen uur.
Met de smaak van vette mayonaise nog in de mond stond je een moment voor de bioscoop stil om te kijken welke films er dat weekend draaide. Niet dat dat belangrijk was want we gingen toch naar de Boemel en de film van acht uur was al begonnen. Daarna naar de Boemel!. Boelie van Hees, een scheldnaam uit zijn jeugd, waar ik altijd gewoon Aart tegen bleef zeggen, stond aan de deur geflankeerd door die andere mooie man, ben even zijn naam kwijt, maar hij bracht wel speciale gevoelens bij me los.
Of later in de periode dat je een pasje moest hebben om aan te tonen wat je leeftijd was. Computers bestonden nog niet en bij de aanvraag werd je recht in je ogen aangekeken of je je zestienjarige verjaardagsfeest al had gevierd en of je als zestienjarige door het leven kon. Iedereen die een beetje had gelogen over zijn leeftijd stond elke keer weer zenuwachtig aan de voordeur. Je wist van te voren nooit of je wel naar binnen mocht. Eigenlijk was je te jong en je moeder dacht thuis op de bank dat je in de Orion zat.
Wanneer je wat later binnen kwam probeerde je steevast je Jas achter in het hok naast de bar te hangen. De lange gang met kapstokken hing altijd zo vol dat je bijna het pad niet meer door kon. Eenmaal op de grond gevallen werd je aan het einde van de avond de trotse eigenaar van een jas met honderden vuile voetstappen er op gedrukt. Showen met nieuwe kleding kon ook ècht nooit! De drab, kapot getrapte bierviltjes vermengt met honderden peuken die er op de grond lagen besmeurde je broekspijpen en dat kreeg je nooit meer schoon.
Eenmaal binnen, waar je aan de tafel rechts altijd dezelfde mensen kon vinden, net als aan de bar.Achter de bar zag je de drukke en zenuwachtige Bolle de Vries, druk aan het tappen alsof zijn leven er vanaf hing. Wanneer je vroeg kwam kreeg je soms een bakkie koffie met n plakkie cake.
In de winter was het nog fris binnen, de twee gevelkachels hadden de grootste moeite met het voorverwarmen van de enorme lege ruimte. Zodra de Boemel, op een topavond met meer dan 200 bezoekers, gevuld was werd het al snel zo warm dat de kachels en heel veel overtollige kledingstukken uit gingen. Door naar mijn vaste plek achterin, iedereen had eigenlijk een vaste plek, kan ze nu nog zo uit mijn hoofd uittekenen.
Eric Vos en Edje van Zelst achter de draaitafels, je hoefde maar te blèren en ze draaide wat je op die avond graag wilde horen. Voor de discobar, in het midden van een geïmproviseerde dansvloer, het vaste rijtje dansende mensen. Bijna altijd alleen vrouwen met hun handtasjes tussen hen in op de grond gezet. Later op de avond stonde ze ook op de banken langs de zijkant van de dansvloer en op het podium te dansen. Het werd dan zo vreselijk vochtig binnen dat de druppels van het plafond als regen op de bezoekers vielen. Zien kon ik nooit zo veel, mijn bril was altijd beslagen.
Henk de Vries, een elektricien buiten dienst, was de verantwoordelijke voor de licht- en geluidsinstallatie. Haast elke maand verraste hij de bezoekers van de jeugdsoos weer met vreemde lampen en zelfgebouwde lichteffecten. Ineens was er een blacklight, een speciale lamp die ultra violet licht uitstraalt, en liep menig vrouw voor schut met haar witte BH. Zodra die lamp aan ging kon bij enkele onschuldige meisjes die witte BH dwars door haar kleding heen zien. En wanneer je roos had was dat niet zo heel prettig omdat die lamp het liet lijken of je net door een sneeuwbui was gewandeld. Het was nieuw en het was leuk, het was ook zeker de aanleiding tot vele lachbuien van vrienden en vijanden
Later kwam er ook een flikkerlicht waar iedereen misselijk van werd of een epileptische aanval van kreeg. Zelfs het simpele bier drinken werd plotseling moeilijk. Een verlichte dansvloer van spiegels hing aan het plafond, en iedereen maar omhoog kijken hoe je er vanuit de lucht uit zag. En dat terwijl niemand je kon zien! Er kwamen van die neongezichten, die nu in de Spin hangen, aan het plafond die plotseling opgloeiden wanneer het blacklight in actie kwam. Henk kwam op een van die winteravonden met een rookmachine! Maar die mistmachine was helemaal niet nodig, er hing al een deken van sigarettenrook in de hele ruimte.
Rosé stond nog niet op de prijslijst, en er werden ook geen glazen bier verkocht! Bier kocht je in voorgeboorde dienbladen waar 10 glazen in gingen en die je toch wel tot 7 hoog kon opstapelen! Daarom moest je ook altijd zo lang wachten wanneer je wilde bestellen. Wanneer je dan eindelijk je bestelling in ontvangst had genomen was er de moeilijke weg terug naar je plaats. Voordat je op je eigen plekkie was aangekomen was de helft van je bier er al uit gejat en lag de andere helft op de grond.
Naar de wc moest je altijd een vriendin meenemen, de rij voor de dames wc was altijd lang. Dat kon ook niet anders met maar 1 toilet voor 100 meisjes en vrouwen. Hoe je de deur van de wc ook met de schuifjes en haakjes probeerde af te sluiten, de deur kon gewoon open. Je vriendin hielt de wacht zodat niemand plotseling de deur open trok terwijl jij daar bezig was, en vanzelfsprekend deed jij hetzelfde voor je vriendinnen.
Je altijd kon ook vaak rekenen op een opstootje of vechtpartijtje. Die waren soms zo heftig dat sommige snel opgetrommelde moeders ook nog kwamen helpen.
Veel mensen hebben hun grote liefde in “Jongerensoos de Boemel” gevonden.Sommige zelfs meerdere op één avond!
Op zondagochtend hingen we vaak een lange tijd met een de kater van de vorige avond op de oude bankstellen op het podium. Waar op de zondagmiddag vaak geweldige bandjes speelden. De Boemel was je hele weekend!
Zo kan ik eigenlijk nog wel een tijdje doorgaan….
Eigenlijk herinner ik me dit allemaal naar aanleiding van de foto's van Henk de Vries en van Kees Vermaas die er vandaag en gisteren op facebook verschenen. Het lijken allemaal negatieve dingen, maar wat een gouden tijden! We realiseerden ons op dat moment niet dat we geschiedenis schreven. Daar waren we nog veel te jong en onschuldig voor.


Dit verhaal is geschreven door Mario van Assendorp, ik heb het een beetje aangepast en hier en daar herschreven zonder de originele strekking van het verhaal te veranderen. Ik weet zeker dat iedereen die eind jaren zeventig regelmatig jeugdsoos de Boemel bezocht zich weer deze leuke tijden voor de ogen kan halen.

woensdag 12 november 2014

Nederland: Sintere Maarten Mik Mak

Zaltbommel

Wat was het gisterenavond een heerlijk avondje in het katholieke Nederland zonder religieuze grenzen! Het was namelijk St Maarten, het kinderfeest genoemd naar Martinus van Tours en wordt ook wel Sint-Martinus, Sinter Merte of Sinte-mette genoemd. Een grensoverschrijdend kinderfeest dat traditioneel wordt gevierd op 11 november in sommige streken van Nederland, Vlaanderen, Noord-Frankrijk en sommige Duitstalige gebieden.
Voor enkele momenten waren de lege beschuldigingen aan het adres van Sinterklaas en Zwarte Piet vergeten. Toch kon je ook wel voelen dat er een deken van angst over de ouders en begeleiders lag. 11 november was namelijk ook de avond van het eerste “Sinterklaas journaal”, het programma dat de kleinste en onschuldigste kinderen voorbereid op de komst van de goedheiligman. Een aardige man met een witte baard op een wit paard en een troep zwarte acrobaten die alles gaan voorbereiden voor pakjesavond. Marsepein en suikergoed, en natuurlijk veel cadeaus.
‘Wie zoet is krijgt lekkers, wie stout is de roe!’

Maar eerst naar het St Maarten feest.

Helaas was onze tijdsplanning voor deze avond niet zo goed. Het is langer dan tien jaar geleden dat ik de klokken van de St Maartenskerk op 11 november hoorde roepen om naar het schitterende monument te komen om gezamenlijk het St maarten feest te vieren.
Om zes uur, terwijl ik mijn avonddosis Metformine en Tolbutamide wegspoelde met een slok lauwe dieet cola, spoorde ik Lyka aan om zich sneller aan te kleden. Laat ik er maar van uitgaan dat het niet haar ongeïnteresseerdheid maar meer de onbekendheid met het kinderfeest de oorzaak was dat het niet allemaal zo snel liep.
Eenmaal aangekleed en gewapend met mijn Nikon D600, die ook kwispelde van blijdschap dat hij weer een keer buiten mocht, stapten we de frisse mooie herfstavond binnen. Duizenden sterren schitteren aan een wolkenloze hemel en onze adem is zichtbaar in de koude avondlucht. Geloof het of niet maar dit is een bijzonder beeld voor iemand uit de tropen waar 20 graden Celsius een koele avond is.

Enkele straten in de binnenstad zijn voor het verkeer afgezet en dragen sfeerverhogend bij aan dit unieke kinderfeest. In de nieuwstraat, weerszijden geflankeerd met vuurkorven waarin de gele vlammen met elkaar tikkertje in de wind spelen, kijkt Lyka haar ogen uit. Met haar ogen wijd geopend en een brede glimlach op haar gezicht slenteren we met elke kleine stap dichter naar de verlichte toren van de St Maarten kerk toe.

Mijn gedachten dwalen terug, ongeveer een jaar of zeven en veertig om preciezer te zijn. St Maarten gaat om de minder bedeelden. Armen en bedelaars zijn er natuurlijk al lang niet meer! Dat is de grote verdienste van Drees sr. Minder bedeelden waren er in de jaren zestig nog wel. Veel mensen van mijn leeftijd zijn hoogstwaarschijnlijk ook de trotse bezitters geweest van een “Zondagse jas of broek”. Kleding die alleen op zon- en feestdagen uit de kast kwam. Buitenspelen was er in die kleren niet bij! Wel als een wassen beeld op de sofa zitten. In die jaren was snoepgoed ook een luxe artikel dat thuis niet hoog opgestapeld in een keukenkastje lag.
St Maarten was de ideale dag, naast de rapportdag, om de deuren in de buurt langs te gaan voor een traktatie. Al weken van tevoren waren we er op school en onderling mee bezig. Er werden op de Peeënbol suikerbieten gestolen die we dan met een achterover gedrukt aardappelschilmesje stiekem omtoverde tot een angstaanjagend gezicht of masker.
Kinderlijke onschuld dan al besmet met het commerciële Halloween uit Amerika? Een paar uur met zo’n zware suikerbiet sjouwen zag ik niet zo zitten dus kwam ik met een ander plan. Natuurlijk had ik mijn grootmoeder ook om een echte mooie lampion kunnen vragen. Die koste maar een paar kwartjes bij Boekema, inclusief een wassen kaarsje dat ongelofelijk lang brandde. Ze waren mooi, dat wel, maar een zuchtje wind gecombineerd met een moment van onoplettendheid veranderde je lampion in een mini Hindenburg! De de rest van de avond liep je snotterend van verdriet van deur tot deur. Mijn plan was even simpel als briljant.
De basis was een leeg conservenblik. Nadat ik mijn grootvader ervan had overtuigd, en beloofd, dat ik niet meer aan zijn vlijmscherpe aardappelschilmesje, dat zo scherp als een scheermes was, zou komen beloofde hij me dat hij mij met mijn plan zou helpen. Maar we konden er alleen aan werken wanneer we samen in de schuur waren! Een prima afspraak.
Na school stond er een glimmend leeg conservenblik op de keukentafel op me te wachten. Nu ik er aan terugdenk vraag ik me af wat er in zo’n conservenblik zou kunnen hebben gezeten. Ons huis aan de Nonnenstraat in Zaltbommel had een flinke stadstuin die elk voorjaar tot een moestuin van industriële omvang vol aardappelen en groenten werd omgetoverd. Ik kan me niet herinneren dat we vaak bij de groenteboer van Hees in de Karstraat kwamen. Onze vitaminen kwamen uit onze eigen moestuin!
Mijn etui met stiften kwam tevoorschijn en ik tekende allerlei figuren en versieringen op de buitenkant van het blik. Ik kan me nog herinneren hoe teleurgesteld ik was dat ik na het avondeten, en dat was in die tijd rond kwart voor vijf, niet met mijn grootvader naar de schuur mocht om verder te werken aan mijn lampion.
Na een veel te lange schooldag kon ik eindelijk aan mijn lampion beginnen. Mijn grootvader had al enkele voorbereidingen getroffen. In de enorme stalen bankschroef zat een blok hout geklemd. Het blok was aan het uitstekende einde afgerond zodat het ongeveer dezelfde ronding had als de binnenkant van het conservenblik. Met een kleine hamer, er hingen er zeker vijf van verschillende grootte aan de muur achter de werkbank, en een dunnen stalen spijker maakte ik de eerste gaatjes in het conservenblik.
Gaandeweg sloop er twijfel in mijn werk! Op school maakten tijdens de handenarbeid ook papieren lampionnen en die stroomden over van de kleur, mijn lampion was van een eentonig zilver. Zou dat wel indruk maken?
Alsof mijn grootvader mijn twijfels bespeurde viel hij me bij: ‘Deze wordt heel mooi! Vertrouw me maar!’
Nog steeds vol vertrouwen, al was het wel wat minder, werkte na school aan mijn lampion. Enkele middagen stond ik in de onverwarmde schuur een stalen spijker door wand van het conservenblik te hameren. Ik kreeg het steeds warmer, met mijn winterjas op de steel van de schoffel stond ik daar in mijn wollen trui als een uitvinder aan een geheim project te werken. Met elke slag van de hamer groeide mijn vertrouwen weer in de door mijzelf bedachte lampion.
Eindelijk was de dag daar dat we konden proefdraaien! Natuurlijk had ik ook een lampion op school gemaakt en met een zesje als cijfer was hij voor mij goed genoeg geweest. Ik zou die lampion toch niet gebruiken, ik had een geheim wapen achter de hand waar nog niemand van wist!
Batterijen waren duur en een kapot lampje van de fietsverlichting werd door de meeste mensen steevast met een binnensmonds gevloek verwelkomd. Die waren voor ons kinderen dan natuurlijk ook niet voorradig, wij moesten het met een waxine lichtje uit het theelicht doen. Met een ijzerdraadje werd het conservenblik aan het uiteinde van een dunnen stok bevestigt en alles was klaar voor de alles betekende test.
“Licht uit en spot aan!”
Door de tranen in mijn ogen, van trots en geluk, vertekend beeld keek ik naar het lichtspel dat zich door de honderden kleine gaatjes in het conservenblik naar buiten worstelde. Ik weet het niet zeker maar voor een moment leek mijn grootvader, een man van weinig emotie, ook ontroerd. Mijn project was geslaagd en over enkele dagen zouden de andere kinderen jaloers zijn op mijn lampion, dat was zeker!
Nou, zo zeker bleek dat niet te zijn! Zodra ik op straat was zag ik al de eerste lampions van conservenblikken. Ik kon wel janken, zo teleurgesteld was ik! Ik had me willen onderscheiden van de rest en verdronk nu in een plas van gelijkdenkenden! Traumatiserend is die avond niet voor me geweest maar ik heb er wel op jonge leeftijd een belangrijke levensles geleerd. “Het is verdomd moeilijk om boven de massa uit te stijgen!”

Aan de deur van de St Maarten begroet ik Stef die ik al meer dan veertig jaar ken. Lyka, die voor de eerste, of misschien wel de tweede, keer de kerk bezoekt kijkt haar ogen uit. Voor een eenzijde katholiek uit de Filippijnen is het moeilijk te bevatten dat er ook nog andere godsdiensten op het Christendom gebaseerd zijn. In het kort leg ik haar uit wat de geschiedenis achter deze scheuring in de kerk is geweest.
Mijn laatste zin: ‘dus dit was vroeger een katholieke kerk’, tovert een glimlach op haar gezicht en schenkt haar een gevoel van rechtvaardiging.

Onze korte wandeling naar de Markt voert ons door de Kerkstraat en Gasthuisstraat. Ook daar staan de sfeer verhogende vuurkorven langs de weg. Verbaasd kijkt lyka naar de kinderen met lampions die voor de open liedjes staan te zingen. Haar ogen gaan nog verder open wanneer ze ziet dat ze een beloning krijgen in de vorm van snoepgoed of een alternatieve appel. Ze kijkt me vragend aan, en het antwoord blijft uit.

Op de Markt missen we de St Maarten maar net. Enkele Romeinse soldaten zijn er nog wel aanwezig en onze burgervader, Albert van den Bosch, geniet zichtbaar van zijn burgers in Zaltbommel.Het is een frisse avond en de St Maarten kerk lonkt verlicht voor een passende afsluiting.

Lyka geniet van al dit nieuws dat op haar afkomt. Om eerlijk te zijn moet ik zelf ook toegeven dat het weer heel leuk is om na al die Aziatische en Islamitische feesten en festivals weer eens een festiviteit in Nederland mee te maken. Op de achtergrond klinkt er klassieke muziek. Tijd om wat te drinken!
Glühwein

Een wijntje gaat er altijd in en omdat Jezus twee duizend jaar geleden al water in wijn veranderde kiezen voor twee glazen rode wijn.
’Rode wijn of glühwein?’ vraagt de vrouw vriendelijk.
‘Een momentje graag? Ik moet het eerst aan mijn Filippijnse vrouw uitleggen.’
Na een kort overleg bestel ik een glühwein, Lyka wil het eerst proberen. Na een sip van de warme wijn verschijnt er een glimlach op haar gezicht.
‘Lekker èn warm!’, lacht ze.
‘Maak er maar twee glühwein van?’ zeg ik tegen de vriendelijke vrouw achter de kraam en met ieder een glas warme, kruidig ruikende, rode wijn in de hand verdwijnen we tussen de toegestroomde mensen in de kerk.
Op zo’n moment besef je hoe mooi de wereld naast de deur is! Je moet het gewoon zien! We luisteren naar het mooie kerkorgel en de korte optredens van jeugdige bands. Een schitterende avond in een schitterende omgeving.

Thuisgekomen neemt de alledaagse wereld weer haar plaats in. Tijdens het koken van het avondeten luister ik met een oor naar de geluiden van de tv. En hoe kan het ook anders? Die gaat natuurlijk over het Sinterklaas journaal. Zwarte Piet is zwart maar de boot maakt water! Is dat de voorbode dat zwarte Piet in het water zijn kleur verliest?
Ik hoop het van niet want dan moeten tienduizenden bezorgde ouders aan hun verwarde kinderen uitleggen waarom een verdronken zwarte Piet op Lampedusa nog steeds zwart is?

Een gevestigde feestavond voor kinderen, ouders en grootouders wordt wreed verstoord door een uitspraak van “Quinsy Gario”, een racistische egoïstische neger die in zijn hele leven nog nooit iets positiefs aan de Nederlandse samenleving heeft toegevoegd. Deze racist verwijt de ketel tot hij zwart ziet!
Of heb ik de afkeuring van “Quinsy Gario" gemist over de “Moderne Noord-Koreaanse slaven in Quatar”.
Òf zijn die Aziaten niet zwart genoeg om voor op te komen?
Òf zijn de Aziaten te gevaarlijk omdat ze op grote schaal het met grondstoffen rijke zwarte Afrika opkopen?
Waarschijnlijk zullen we het nooit weten want die Quinsy Gario lijkt mij een laffe neger die liever niet meer aan zijn ondoordacht actie wordt herinnerd. Hoe had hij ooit kunnen bedenken dat hij tot aan zijn graf, en waarschijnlijk ook nog lang daarna, de neger was, die met zijn linkse gekleurde en vol van zelfmedelijden discipelen, een onschuldig kinderfeest heeft vermoord?

Wanneer de NPO (Nederlandse Publieke Omroep) zich door een zeer kleine groep tegenstanders uit onze democratische samenleving laat beïnvloeden wordt de deur wagenwijd opengezet voor andere minderheden!

Krijgt ISIS straks een uitzending van de politieke partijen?

Wordt het suikerfeest straks een nationale feestdag?

Moeten vrouwen straks in een straal van 500 m rond een moskee een hoofddoek dragen?

Mogen we straks op zondag niet meer telefoneren in Staphorst?

Laten we ons alsjeblieft gaan bezighouden met naastenliefde en ons niet laten uitdagen en verleiden door groepen in onze samenleving die alleen maar door eigenbelang worden gedreven.

Het is vandaag ook alweer vier jaar geleden dat ik mijn Filippijnse vrouw in Thailand ontmoette. De tijd vliegt en er is nog veel te ontdekken in de wereld. Dat is aan het einde van dit verhaal nog het beste nieuws.

vrijdag 7 november 2014

Nederland: Een drukke week vol vreemde gebeurtenissen

Zaltbommel

Het was me de week weer wel! Bedankt voor alle steunbetuigingen en emails, en NEE, ik maak me niet te druk over deze zaken. Mijn hartslag is nog steeds even rustig alleen mijn geest is wat onrustig omdat ik zeer slecht tegen (ambtelijk) misbruik van de eerlijke man en vrouw in de straat kan.

Verder met de klucht over de ondergrondse containers van de AVRI:

Er moet geprobeerd zijn om de problemen met de niet of slecht werkende beeldschermen op te lossen! Dat kan ik niet ontkennen maar ik heb wel moeten constateren dat de problemen niet voor iedereen zijn opgelost.
Maar ook, helaas voor de inwoners en de gebruikers van de ondergrondse afval containers aan de Omhoeken in Zaltbommel, wordt het waarschijnlijk niet getest voordat ze het knelpunt weer verlaten. Er leek een andere container geplaatst maar het pasje van mijn zus werkte nog steeds niet. En wij waren niet de enige! De zakken huisvuil stapelden zich weer naast de ondergrondse container op en enkele uren nadat ik ons pasje had geprobeerd had een gefrustreerde en woedende belastingbetalende gebruiker het hele beeldscherm er uit geslagen!


Dat is puur vandalisme en nooit goed te keuren, hoe begrijpelijk het ook lijkt wanneer je al meer dan een week dagelijks met je vuilniszakken vruchteloos naar de dure ondergrondse afvalcontainers heen en weer bent gelopen.
Ook deze keer bel ik weer op mijn eigen kosten naar de AVRI waar ik gelukkig niet meer door Mevr. van B. te woord ben gestaan. Wanneer die muts aan de andere kant van de lijn opduikt duik ik meteen weer weg!
Mijn klacht wordt weer netjes aangehoord, aan de andere kant wordt een notitie gemaakt en ik krijg toch wel echt het gevoel dat er wat met die klacht wordt gedaan.

Donderdag middag krijg ik netjes een telefoontje van de AVRI dat de storing is opgelost en de excuses voor het ongemak. Maar een bedankje van de AVRI betaald niet mijn telefoonrekening, en omdat ik minstens tien keer met de AVRI in de afgelopen twee weken heb gebeld, trek ik de stoute schoenen aan en vraag om een financiële tegemoetkoming voor de door mij gemaakte kosten. AVRI is tenslotte een bedrijf dat winst maakt en hoe vriendelijk de uitnodiging ook is om bij problemen de AVRI te bellen betaald niet mijn telefoonrekening.
Zo ook deze keer wordt er een notitie gemaakt en mij verzocht om dit verzoek ook per email aan de AVRI aan te bieden. Heb ik dus gedaan. Een antwoord van de afvalverwerker voor wat aanvullende informatie heb ik ook beantwoord en nu is het afwachten wat de AVRI als financiële tegemoetkoming redelijk vindt. Mijn belbundel van vijftien euro is leeg dus persoonlijk zou ik met die vijftien euro wel tevreden zijn.

Wat schertst mijn verbazing? Ik krijg om 10:00 uur, terwijl ik dit stukje zit te schrijven, een mededeling op mijn beeldscherm dat de Gemeente Zaltbommel een reactie op mijn Facebook bericht heeft geplaatst! Zou er dan toch iemand op het stadhuis, ja ik ben al zo oud, enig gevoel van medeleven hebben met de getroffen bewoners van de binnenstad?


Wat me nog meer verbaasd is dat wanneer ik enkele luttele seconden later een LIKE aan het bericht van de Gemeente Zaltbommel wil toevoegen ik de volgende melding krijg:



Dan hebben ze zich wel heel erg snel bedacht! Ik ben benieuwd wat er verder gaat gebeuren en of we ooit nog wel van de gemeente zullen horen.

De rest van de afgelopen week stond in het teken van een uit de lucht komen vallen conflict met de Sociale Dienst Bommelerwaard en de afdeling Publiekszaken Gemeente Zaltbommel.
Nee, ik geniet geen uitkering want mijn eergevoel is daarvoor te groot en de zaak met de afdeling Publiekszaken Gemeente Zaltbommel gaat over discriminatie.
‘Discriminatie?’, zie ik u denken.
‘Ja, discriminatie, pure eenzijdige misselijkmakende discriminatie!’
Net nu het hele volk van Nederland zich weer met het zwarte Pieten debat bemoeid dat door die bemoeizuchtige neger nieuw leven is ingeblazen! Ik gebruik met nadruk het woord neger omdat dat woord niet discriminerend (b)lijkt te zijn! Een van mijn grootste idolen op Facebook is dan ook “Brabo Neger”! Een donkere komiek die heeft geaccepteerd in welke vorm hij is geboren, dat hij in Brabant woont en niet leeft van staatssubsidies voor theaterproducties waar alleen de “Jostiband”, in het bezit van gratis toegangsbewijzen, op af komt om een collega gedwongen te steunen.
En wanneer “Steven Brunswijk” in de donkere huid van de “Brabo Neger” het woord neger mag gebruiken omdat hij een donkere jongen is dan mag ik dat ook want anders is dat discriminatie. Klopt toch Geert?



Maar wat nog erger is dat mijn twee conflicten, met twee verschillende afdelingen van de gemeente Zaltbommel en gehuisvest in twee verschillende gebouwen, met elkaar verbonden lijken te zijn! M.a.w. samenspannen, samenzweren! En dan wordt het smullen voor veel lezers! Niets is mooier dan het klassieke “David en Goliath” verhaal voor het volk omdat de kleine David altijd de sympathie van het volk heeft, ook wanneer hij door de enorme Goliath wordt verslagen!

Omdat we nog niet op het punt zijn aangekomen dat de twee keffende partijen niet meer terug kunnen kan ik er verder nog niets over loslaten. Misschien blijkt het allemaal een storm in een glas water? Ik hoop wel dat ik jullie nieuwsgierig heb gemaakt en dat jullie regelmatig komen kijken of ik al een aflevering heb geplaatst van het grote mensen sprookje over de prins en prinses die, uit hoogmoedswaanzin en ijdelheid, de strijd aangaan met een boer over zijn boerenkar.
Omdat ik weinig of geen hoop heb dat ze, uit pure ijdelheid, tot inkeer komen ben ik al wel aan het eerste deel begonnen! Kinderen kunnen er ook wat van leren, namelijk hoe het er in de grote mensen wereld ècht aan toe gaat en dat je niemand, vooral de politiek en de lokale overheid, voor geen cent kan vertrouwen.
Gelukkig is de pen sterker dan het zwaard!

UPDATE

Voor de laatste keer lees ik mijn verhaal van deze week door en om 12:36 uur verschijnt er opnieuw een mededeling op mijn beeldscherm dat de de gemeente Zaltbommel op mijn Facebook bericht heeft gereageerd. Ik kan mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en laat dit verhaal voor wat het is.


Schaterend van het lachen lees ik het bericht! De vuilniszakken zijn opgeruimd en de storing is verholpen, maar ze zijn er nog wel mee bezig? Wat zijn ze dan in hemelsnaam aan het doen? Uren maken?


Voor mij is het in ieder geval genoeg voor deze week! Ik ga een biertje drinken, de week zit er weer op! Ik vraag me af voor welke verrassingen ik volgende week weer kom te staan. Een prettig weekend gewenst van Lyka en mezelf.

maandag 3 november 2014

Nederland: Het is weer zover!

Zaltbommel

Ondanks de stortvloed van klachten door de bewoners van de binnenstad vandaag heeft de AVRI ons weer in de steek gelaten. Zo snel als de vuilniszakken, om iets over half negen in de ochtend, verdwenen kwamen ze weer terug. Ik vraag me af welk excuus de AVRI nu weer zal verzinnen om deze structurele tekortkoming te verhullen.


Maandag middag om 16:43 uur

Het korte, maar heftige, gesprek met een mevrouw van B. van de AVRI kon ik niet erg verhelderend noemen. Ik werd als een kleuter te woord gestaan en er werd me verzocht om aan het einde van de middag of morgen nog maar eens terug te bellen. Ik heb geen woorden voor de klantvriendelijkheid van de AVRI! Maar ik heb nog liever een call-center in India met mensen die weten waar ze over praten.

zondag 2 november 2014

Nederland: Over domme ambtenaren en slimme burgers

Zaltbommel,

Toen een paar jaar geleden de ondergrondse afvalcontainers voor de binnenstad van Zaltbommel werden aangekondigd spleet de bevolking van de binnenstad vrijwel direct in twee kampen.
De voorstanders die de verscholen stank verspreiders omarmden, meestal werden ze een eind van hun voordeur vandaag geplaatst, en de groep die met argusogen toekeek of het wel allemaal zo goed en mooi was als het werd voorgespiegeld.

Na enkele jaren van dit milieu succes verhaal zijn we hier aanbeland!
  1. We moeten voor een pasje, dat ik persoonlijk nog nooit heb gehad, € 15,- betalen!
  2. Zelfs wanneer je geen pasje hebt, en dus geen gebruik van de ondergrondse containers kan maken, moet je € 109,- per jaar betalen!
  3. De container stinkt zomers zo hard dat het winkelplezier in de binnenstad van Zaltbommel je ontgaat!
  4. Het stinkt zelfs zo hard dat er enkele winkels op zomerse dagen hun deuren stijf dicht moeten houden!
  5. Het kleine scherm op de ondergrondse containers is veelal onleesbaar en de helft van de tijd werkt de container niet goed!
  6. Niet ingeschreven bewoners van de binnenstad, moderne nomaden op zoek naar betaald werk, betalen niets en zetten hun huisvuil gewoon naast de ondergrondse container of dumpen het in de groene afvalbakken.
  7. De grijze kliko’s zijn ook nog steeds niet, zoals nadrukkelijk beloofd, uit het straatbeeld verdwenen zodat het algemene stadsbeeld nog steeds is verontreinigd!

Maar het slimme ambtenaren en managers apparaat heeft de burgers onderschat! De mensen in de onderste laag, zoals “de proles" in het boek 1984 van George Orwell. In een systeem waar straffen haast onmogelijk is zoeken de ondergeschikten naar manieren om het systeem te ontwijken of te omzeilen met als hoofddoel geld te besparen.
Duizenden kleine tasjes met huisvuil zijn er in de groene openbare vuilnisbakken in de binnenstad en in de stadsparken verdwenen en door de gemeente dagelijks afgevoerd. Zonder dat er ook maar een bewoners beboet of betrapt is!
Zelf vraag ik me hardop af of een burger überhaupt wel beboet kan worden voor het deponeren van (huishoudelijk) afval in een afvalbak. Daar zijn ze toch voor?



Met het uiterst slimme idee van goedkope papieren laserprinter labels zou het allemaal wel eens tot het verleden gaan behoren! Een simpele goedkope en doeltreffende oplossing! Eureka, en een schouderklopje voor mezelf! Een kind van tien jaar zou op school worden gestraft voor deze oplossing!
Helaas, de ontruiming van een pand aan de Boschstraat heeft meer invloed gehad op de vermindering van het huisvuil in de groene afvalbakken dan de stickers.



Wat meer verontrustend zijn de door de wind voortgestuwde volle babyluiers die over de Omhoeken en door de Boschstraat rollen en het ophopen van volle vuilniszakken naast de ondergrondse containers.
“Zaltbommel, een stad met allure!”, klonk het jaren geleden toen een wakker geschrokken ambtenaar plotsklaps bedacht dat Zaltbommel een promotie campagne nodig had met een passende slagzin. Ik vraag me af of de toeristen die Zaltbommel op een mooie november zondag met een bezoek vereren het hiermee eens zijn.

s'Morgens om 11:10 uur.

Een kort gesprek met een handhaver heeft me in ieder geval geleerd dat er alleen kan worden opgetreden wanneer een persoon op heterdaad wordt betrapt. Dat zou dan wel tijdens de contract uren van de handhavers moeten zijn, minus de koffiepauzes en lunchbreaks.
De pakkans is dus nihil en of het daarna ook nog tot een boete en/of veroordeling komt is hoogst onwaarschijnlijk. Ook het aantreffen van documenten en/of andere zaken die naar een overtreder zouden kunnen wijzen zijn wettelijk niet ontvankelijk. Die documenten of zaken kunnen daar door derden zijn geplaatst om zo de aandacht van zichzelf af te leiden.


s'Middags om 13:59 uur.

Deze week is het dus de vierde keer dat er op de hoek van de Omhoeken met de Boschstraat vuilniszakken naast de ondergrondse containers is geplaatst. De belanghebbenden, je spaart ten slotte € 1,20 per zak uit, hebben al snel in de gaten dat ze ongrijpbaar zijn zodra de duisternis over de verdoemde binnenstad van Zaltbommel valt.
Op een mooie herfstzondag in november zwelt de vuilnisbelt naast de ondergrondse containers met het uur aan. Morgenvroeg, op maandag, komt handhaving en laat de zakken een voor een gratis in de ondergrondse container verdwijnen. Een beloning voor burgerlijke ongehoorzaamheid op een vanaf het begin aan falend idee. Mensen leren snel en het zal mij niet verbazen dat dit straks de trend wordt. Mensen sparen nu eenmaal graag geld uit! Zo ook ik! Ik zal mijn belminuten niet meer gebruiken om de AVRI te bellen. Het gaat me echt te ver om een falend systeem en beleid met het geld van de burgers te laten betalen. Handhaving moet op elke werkdag als eerste de Omhoeken komen opruimen!
Dit systeem rammelt aan alle kanten en eerlijk gezegd verbaast het me dat er nog niemand tegen de ondergrondse containers in opstand is gekomen. Misschien ontstaat er straks wel een soort van ondergronds anti-AVRI terrorisme die de ondergrondse afvalcontainers saboteren en het gebruik onmogelijk maken?
Het door de AVRI eenzijdig ingevoerde systeem met per keer betalen, voor 60 liter, is door de consument niet te raadplegen of te controleren! De inwoners krijgen straks gewoon een rekening die je moet betalen. Wie kan bewijzen dat hij in februari 2014 niet zes vuilniszakken op een dag in de ondergrondse container heeft laten verdwijnen? Wie voert een boekhouding over het aantal keren dat hij gebruik heeft gemaakt van zijn pasje? Wie is er 100% van verzekerd dat er geen tweede pasje in omloop is? Zelfs de pasjes van de best beveiligde banken worden gekopieerd! Waarom een pasje van de AVRI dan niet? We zouden aan het einde van het jaar geen van allen de rekening moeten accepteren! De AVRI heeft dan een bewijslast waar zij niet aan kan voldoen. De kans is groot dat de rechter een stichting van gedupeerden daarin gelijk zal geven! Denk daar maar eens goed over na?

De oplossing in mijn belevingswereld straalt van de eenzaamheid en de eerlijkheid!

De pasjes laten verdwijnen, een ieder op een adres ingeschreven persoon betaald een vast bedrag. Ook hier is er ruimte voor fraude en mensen die niet betalen! Dat besef ik ook wel.
Maar op deze manier kan de vuilniszakken politie, de handhavers en de medewerkers buitendienst van de gemeente Zaltbommel zich bezig gaan houden met belangrijkere zaken dat het ophalen en verwerken van huisvuil. Daar hebben we tenslotte de AVRI voor!

UPDATE 1 (Zondag 2 november)


s'Middags om 15:49 uur.

UPDATE 2 (Maandag 3 november)


Maandag s'morgens om 08:09 uur.

Zoals verwacht is de berg vuilniszakken afgelopen nacht weer gegroeid! Vijftien vuilniszakken staan te wachten om te worden verwerkt door een leger van rechercheurs op zoek naar aanknopingspunten waar het huisvuil vandaan is gekomen. Totale verspilling van geld opgehoest door een gemeenschap zonder een keuze. Misschien moet deze huisvuil maffia wat concurrentie krijgen? Marktwerking, weet u nog?

Nog even over de ambtenaren. Vanzelfsprekend wil ik niet alle ambtenaren over een kam scheren. Er zijn meer dan voldoende vlijtige ambtenaren die dagelijks hun werk uitvoeren voor de burgers die hun salaris betalen. Mijn excuses wanneer zij zich gekwetst voelen. Maar ik weet ook zeker dat ze het wel kunnen begrijpen en weten over wie ik het hier heb!

Nederland: De zegen van het internet

Zaltbommel

De verhouding tussen het daglicht en de nachtelijke duisternis is nu zover naar de duisternis verschoven dat ik ook van tv, eigenlijk bedoel ik video of iets dergelijks in digitale vorm, kan genieten.
Terwijl half Nederland als een data verslaafde naar het kleine beeldscherm van zijn mobiele telefoon zit te staren gebruik ik de grootste encyclopedie aan deze zijden van het sterrenstelsel, het internet, voor het zoeken naar interestante films en tv series. Elke zichzelf respecterende website heeft wel enkele van die lijsten gemaakt of door zijn lezers laten maken. Honderdenduizenden lijsten zijn er gemaakt!
Nu moet ik na het bestuderen van een tiental lijsten wel even vermelden dat de Amerikanen duidelijk van andere films houden dan de Europeanen. De preutse christelijke, aan de andere kant van de oceaan levende, Amerikanen houden niet van seks maar kopiëren wel graag een goede Europese film die in 99% van de gevallen een commercieel gedrocht blijkt te zijn. Net als Chinees eten in Nederland! Probeer maar eens je geliefde Babi Pangang in Shanghai te bestellen?
Gelukkig heb ik prima vrienden en een van die vrienden bezorgde mij een 1 terabyte draagbare harde schijf met de top 500 films zoals vermeld in de lijst van de “Empire website” en een flink aantal interessante tv series.
‘Kijk maar wanneer je tijd hebt!’, galmt er nog door de gang terwijl de voordeur in het slot valt.
Voldoende kijkmateriaal om de lange donkere winteravonden in Nederland door te komen, duizenden uren getest en goed bevonden beelden over alle uiteenlopende onderwerpen. Van science fiction tot stomme films en van de goorste kettingzaag horror tot de zoetste liefdes geschiedenissen. Ik heb maar niet gevraagd waar het vandaan is gekomen want ook dat is “de zegen van het internet”!


Een schitterende serie over mensen die ogenschijnlijk schuldig zijn maar eigenlijk alleen maar op een normale en begrijpelijke manier op de situatie hebben gereageerd.
De opbouw van het verhaal is zo goed dat je soms, tot ongeveer vijf minuten voor het einde, zeer veel sympathie voor de “Aangeklaagde” koestert. Die laatste vijf minuten geven je plotseling een heel ander gevoel waardoor je de boosheid en machteloosheid van de hoofdrolspeler overneemt. Ik heb nu drie afleveringen gezien en ga zeker de rest van deze serie de komende dagen kijken.
Copyright/Disclaimer