Het volgende stukje ontdekte ik op Facebook. Het sprak me wel aan omdat ik na enkele zinnen gelezen te hebben weer in “Jongerensoos de Boemel” aan het einde van de zeventiger jaren was beland.
Het was elke zaterdagavond in die tijd haast hetzelfde ritueel. Vanuit de even legendarische Bar ’t Torentje, waar we het het weekend met het happy hour hadden gevierd, gingen we met een groepje vrienden op weg naar de Binky's Cafétaria om patat te eten. Het was pas net na acht uur en de deur naar een avond vol plezier stond net open. De eerste klanten van de Boemel stonden altijd al voor acht uur voor de deur te wachten om naar binnen te kunnen, maar de grote vloedgolf jeugd kwam pas tussen half negen en negen uur.
Met de smaak van vette mayonaise nog in de mond stond je een moment voor de bioscoop stil om te kijken welke films er dat weekend draaide. Niet dat dat belangrijk was want we gingen toch naar de Boemel en de film van acht uur was al begonnen. Daarna naar de Boemel!. Boelie van Hees, een scheldnaam uit zijn jeugd, waar ik altijd gewoon Aart tegen bleef zeggen, stond aan de deur geflankeerd door die andere mooie man, ben even zijn naam kwijt, maar hij bracht wel speciale gevoelens bij me los.
Of later in de periode dat je een pasje moest hebben om aan te tonen wat je leeftijd was. Computers bestonden nog niet en bij de aanvraag werd je recht in je ogen aangekeken of je je zestienjarige verjaardagsfeest al had gevierd en of je als zestienjarige door het leven kon. Iedereen die een beetje had gelogen over zijn leeftijd stond elke keer weer zenuwachtig aan de voordeur. Je wist van te voren nooit of je wel naar binnen mocht. Eigenlijk was je te jong en je moeder dacht thuis op de bank dat je in de Orion zat.
Wanneer je wat later binnen kwam probeerde je steevast je Jas achter in het hok naast de bar te hangen. De lange gang met kapstokken hing altijd zo vol dat je bijna het pad niet meer door kon. Eenmaal op de grond gevallen werd je aan het einde van de avond de trotse eigenaar van een jas met honderden vuile voetstappen er op gedrukt. Showen met nieuwe kleding kon ook ècht nooit! De drab, kapot getrapte bierviltjes vermengt met honderden peuken die er op de grond lagen besmeurde je broekspijpen en dat kreeg je nooit meer schoon.
Eenmaal binnen, waar je aan de tafel rechts altijd dezelfde mensen kon vinden, net als aan de bar.Achter de bar zag je de drukke en zenuwachtige Bolle de Vries, druk aan het tappen alsof zijn leven er vanaf hing. Wanneer je vroeg kwam kreeg je soms een bakkie koffie met n plakkie cake.In de winter was het nog fris binnen, de twee gevelkachels hadden de grootste moeite met het voorverwarmen van de enorme lege ruimte. Zodra de Boemel, op een topavond met meer dan 200 bezoekers, gevuld was werd het al snel zo warm dat de kachels en heel veel overtollige kledingstukken uit gingen. Door naar mijn vaste plek achterin, iedereen had eigenlijk een vaste plek, kan ze nu nog zo uit mijn hoofd uittekenen.
Eric Vos en Edje van Zelst achter de draaitafels, je hoefde maar te blèren en ze draaide wat je op die avond graag wilde horen. Voor de discobar, in het midden van een geïmproviseerde dansvloer, het vaste rijtje dansende mensen. Bijna altijd alleen vrouwen met hun handtasjes tussen hen in op de grond gezet. Later op de avond stonde ze ook op de banken langs de zijkant van de dansvloer en op het podium te dansen. Het werd dan zo vreselijk vochtig binnen dat de druppels van het plafond als regen op de bezoekers vielen. Zien kon ik nooit zo veel, mijn bril was altijd beslagen.Henk de Vries, een elektricien buiten dienst, was de verantwoordelijke voor de licht- en geluidsinstallatie. Haast elke maand verraste hij de bezoekers van de jeugdsoos weer met vreemde lampen en zelfgebouwde lichteffecten. Ineens was er een blacklight, een speciale lamp die ultra violet licht uitstraalt, en liep menig vrouw voor schut met haar witte BH. Zodra die lamp aan ging kon bij enkele onschuldige meisjes die witte BH dwars door haar kleding heen zien. En wanneer je roos had was dat niet zo heel prettig omdat die lamp het liet lijken of je net door een sneeuwbui was gewandeld. Het was nieuw en het was leuk, het was ook zeker de aanleiding tot vele lachbuien van vrienden en vijanden
Later kwam er ook een flikkerlicht waar iedereen misselijk van werd of een epileptische aanval van kreeg. Zelfs het simpele bier drinken werd plotseling moeilijk. Een verlichte dansvloer van spiegels hing aan het plafond, en iedereen maar omhoog kijken hoe je er vanuit de lucht uit zag. En dat terwijl niemand je kon zien! Er kwamen van die neongezichten, die nu in de Spin hangen, aan het plafond die plotseling opgloeiden wanneer het blacklight in actie kwam. Henk kwam op een van die winteravonden met een rookmachine! Maar die mistmachine was helemaal niet nodig, er hing al een deken van sigarettenrook in de hele ruimte.
Rosé stond nog niet op de prijslijst, en er werden ook geen glazen bier verkocht! Bier kocht je in voorgeboorde dienbladen waar 10 glazen in gingen en die je toch wel tot 7 hoog kon opstapelen! Daarom moest je ook altijd zo lang wachten wanneer je wilde bestellen. Wanneer je dan eindelijk je bestelling in ontvangst had genomen was er de moeilijke weg terug naar je plaats. Voordat je op je eigen plekkie was aangekomen was de helft van je bier er al uit gejat en lag de andere helft op de grond.
Naar de wc moest je altijd een vriendin meenemen, de rij voor de dames wc was altijd lang. Dat kon ook niet anders met maar 1 toilet voor 100 meisjes en vrouwen. Hoe je de deur van de wc ook met de schuifjes en haakjes probeerde af te sluiten, de deur kon gewoon open. Je vriendin hielt de wacht zodat niemand plotseling de deur open trok terwijl jij daar bezig was, en vanzelfsprekend deed jij hetzelfde voor je vriendinnen.
Je altijd kon ook vaak rekenen op een opstootje of vechtpartijtje. Die waren soms zo heftig dat sommige snel opgetrommelde moeders ook nog kwamen helpen.
Veel mensen hebben hun grote liefde in “Jongerensoos de Boemel” gevonden.Sommige zelfs meerdere op één avond!
Op zondagochtend hingen we vaak een lange tijd met een de kater van de vorige avond op de oude bankstellen op het podium. Waar op de zondagmiddag vaak geweldige bandjes speelden. De Boemel was je hele weekend!
Zo kan ik eigenlijk nog wel een tijdje doorgaan….
Eigenlijk herinner ik me dit allemaal naar aanleiding van de foto's van Henk de Vries en van Kees Vermaas die er vandaag en gisteren op facebook verschenen. Het lijken allemaal negatieve dingen, maar wat een gouden tijden! We realiseerden ons op dat moment niet dat we geschiedenis schreven. Daar waren we nog veel te jong en onschuldig voor.Dit verhaal is geschreven door Mario van Assendorp, ik heb het een beetje aangepast en hier en daar herschreven zonder de originele strekking van het verhaal te veranderen. Ik weet zeker dat iedereen die eind jaren zeventig regelmatig jeugdsoos de Boemel bezocht zich weer deze leuke tijden voor de ogen kan halen.
