zaterdag 30 september 2017

Filippijnen: Lege planken

San Antonio (Pilar) Mamsi House, zaterdag 30 september 2017

Dan weet je dus dat je lichaam helemaal van slag is! Terwijl de sporen alcohol nog nagalmen in mijn lichaam ben ik om kwart voor vijf klaarwakker. Buiten is er een wedstrijd hanen kraaien aan de gang die het eerste zonlicht verwelkomt. Zaterdag, de eerste èchte dag van ons familiebezoek aan de Filippijnen! Naast me ligt Lyka ook ongemakkelijk te draaien op de gestoffeerde planken die ze matras noemen. Zij heeft geen slok bier gedronken maar gaat ook gebukt onder een jetlag.
Pancit Canton als ontbijt
De eerste, zelf uit Nederland meegebrachte, kop koffie wordt gezet en het ontbijt wordt voor me bereid. Pittige Pancit Canton met twee gekookte eieren. Er is maar heel weinig in huis en daar moeten we het voor nu maar mee doen! Het advies van Dokter Barek om tijdens mijn verblijf in de Filippijnen een kilo of tien af te vallen zal op deze manier zeker geen probleem zijn!
Samen met mamsi en Lyka maken we een boodschappenlijst waar je zelfs in Nederland bang van zou worden. Haar huisje heeft alleen maar lege planken op het moment dat wij arriveren. Niet dat dat een probleem is maar de dagelijkse boodschappen kosten hier net zoveel, en soms wel meer, dan in Nederland. Ja, jullie lezen het goed! Ik denk zelfs dat de dagelijkse boodschappen in het algemeen in Nederland nog wel eens wat goedkoper zouden kunnen zijn. Elke keer wanneer ons wat te binnen schiet zeggen we het hardop waarna Lyka het op de boodschappenlijst zet. Gemengd in het Nederlands, Engels en Tagalog (Filippijns), in de winkel kijk ik wel wat we voorlopig even over moeten slaan. Het bier voor de belangrijkste bezoeker staat vanzelfsprekend helemaal bovenaan!
‘Zorg ervoor dat je meester het goed heeft dan krijg je het zelf vanzelfsprekend ook goed.’
Tricycle
Al voor acht uur zitten mamsi en ik, samen met drie anderen, in een tricycle op weg naar de markt en winkels in Pilar. Oude mensen in het zijspan, kinderen op het dak en de lange buitenlander achterop de buddyseat bij de chauffeur. Ze proberen het als “de beste plaats” aan me te verkopen maar ik weet wel beter. Opgevouwen onder het veel te lage dakje kijk ik de zestien kilometer naar het beton van de steeds slechter wordende weg. De aankomst is een verlossing voor deze passagier!
Ook in Pilar lijkt het alsof de tijd hier heeft stilgestaan. De tandloze dorpsgek rent nog steeds rond door de hoofdstraat en vraagt iedereen om geld dat hij vanzelfsprekend van niemand krijgt. De straten zijn aan weerszijden behangen met werkeloze Filipinos die het druk hebben met het niets doen. Een geliefde nationale bezigheid.
Opportunisme is hier het motto. Snel een onverwacht klusje en een kilo rijst is weer binnen. De lokale economie in deze kleine havenstad, of beter gezegd “havendorp”, is zo klein dat het geld maar rond blijft gaan totdat het is het helemaal in het niets is opgelost. Hier op het platteland zie je ook de muntjes van “Php 5 cent”! Dat zegt jullie waarschijnlijk weinig dus reken ik het maar even om, een muntje van € 0,0009. Ik moet er ook even goed naar kijken maar er gaan meer dan 1.000 muntjes in een Euro!
Op weg naar de markt loop ik met mamsi door de steeg van de dood. Ik weet de echte naam niet maar je kan de doordringende geur van de dood gewoon proeven. Links en rechts van me worden dagelijks varkens geslacht op een manier die in Nederland het nieuws zou halen en een week later in de tweede kamer zou worden besproken.
Dichter bij de zee wordt dagelijks de vers aangevoerde vis gesorteerd, gewogen en in piepschuimen boxen verpakt voor de beter bedeelden in de steden. Een kleine ijsfabriek zorgt voor het geschilferde ijs dat de verse vis goed moet houden tijdens het transport. Tientallen katten en schurftige honden wachten op hun kans. Een smakelijk toegeworpen stukje slachtafval of een gestolen stukje vlees of vis wanneer de inpakkers niet goed opletten.
Als eerste gaan we de groenten kopen. Ook een onvergetelijke ervaring! Mamsi heeft overal haar eigen leveranciers, vaak een verre neef of een nicht, en daar stormt ze zonder verder om zich heen te kijken naar toe. Onderweg staren honderden ogen de blanke man na. Die komen hier namelijk niet zo vaak. Hier in Pilar is niets te zien èn niets te doen, er is niet eens een hotel of een andere instelling waar een toerist veilig zou kunnen overnachten. De veerboot naar het volgende eiland in de Filippijnse archipel is het enige dat een buitenlandse toerist zou kunnen aantrekken.
Het aanbod van de groenteman is niet erg breed maar dat kan je ook niet verwachten, een kilo diepvrieskip is hier goedkoper dan een kilo groenten of fruit! De paksoi en Chinese kool vallen bij mij altijd in de smaak dus die worden gekocht in de eenheden van “one fourth”, 250 gram of ouderwets gezegd: ‘een half pond’.
Terwijl wij staan te kopen sluiten een tiental gebruinde mensen aan bij de kraam. De armoede is duidelijk zichtbaar. Goedkope teenslippers, veel te grote korte broeken en kapotte t-shirts met opvallende spelfouten. Ik herinner me het shirt nog van “David Backham”, nummer 7! Er wordt breeduit naar me gelachen en een gaaf gebit is net zo zeldzaam als een echte Rembrandt op het Waterlooplein.
De “Empire Bakery” heeft in de afgelopen twee jaar wel een metamorfose ondergaan. De tegenhanger van de landelijke supermarktketen kan nog steeds op veel plaatselijke klandizie rekenen. Er heeft een uitbreiding aan de achterkant van de winkel plaatsgevonden en de paden tussen de stellingen zijn nu ook op een breedte dat ik me geen zorgen meer maak dat ik er een omverstoot en daarmee een dominosteen effect in de winkel veroorzaak. Ik vraag me af of het assortiment is uitgebreid, ik denk het niet.
Logistiek is hier op het platteland van de Filippijnen het grote toverwoord. Het komt vaak genoeg voor dat de opslagloodsen in Manilla en Sorsogon vol liggen met goederen maar dat ze het niet voor elkaar krijgen om het naar de winkels van bestemming te sturen. Enkele weken zonder basis producten is in deze uithoek van de Filippijnen echt geen uitzondering! En dat terwijl de 7-11 nooit zonder zit, die hebben het wel allemaal goed geregeld.
We lopen samen de boodschappenlijst af en de boodschappenmand vult zich gestaag met boodschappen die de rest van het jaar maar heel sporadisch kunnen worden gekocht. Het is alweer ruim een maand geleden dat ik de laatste ondersteuning voor mijn schoonfamilie met Western Union naar mamsi heb gestuurd. Het beeld van de lege planken in het kleine huisje verschijnt in mijn hoofd.
Nadat we hebben afgerekend verlaten we de “Empire Bakery” en gaan we verder naar de tweede supermarkt, “LCC Market Savers”. Hier verkopen ze weer boodschappen die de “Empire Bakery” niet kan bemachtigen of veel duurder in de schappen legt. Opnieuw vullen we een mand met boodschappen.
Zodra we klaar zijn met het winkelen voor vandaag trommelt mamsi een tricycle op die we helemaal alleen voor ons charteren. De twee kratten bier gaan op het dak, de jerrycans met drinkwater achterop en mamsi wurmt zich met de volle doos van “Empire Bakery” en twee volle boodschappentassen, een van de Albert Heijn en de ander van de HEMA, in de zijspan.
Ik klim weer achter de motorrijder op de buddyseat en schokkend en stotend gaan we gebukt onder de zware last van de gekochte boodschappen weer op huis aan. Deze tricycle chauffeur is wat ruwer dan de vorige! Hij heeft duidelijk meer haast en ik moet dat bekopen met een pijnlijk hoofd. Door de abrupte stuurbewegingen en de slechte weg slaat mijn hoofd om de tien seconden tegen het stalen dak of een onderdeel daarvan. Ik voel de bulten met mijn vrije hand opkomen. Maar niet voor lang, het is veiliger om me met twee handen vast te houden.
Het einde van de rit voelt als een verlossing. De motorrijder sjouwt de boodschappen naar binnen en ik overhandig hem de afgesproken Php 120, zeg maar twee euro, voor zijn verleende diensten. Dat mag voor jullie dan wel niet veel lijken maar voor het gezin van de chauffeur betekend het drie kilo rijst of een kilo vlees. Het is in ieder geval een budget om een gezin van vier à vijf personen en dag van eten te voorzien.
De lege planken van mamsi worden weer gevuld, het is nog geen negen uur in de ochtend en we hebben er al, voor mijn gevoel tenminste, een hele dag opzitten. Ik trek wat luchtige kleding aan terwijl Lyka een kopje koffie voor me zet. Mamsi probeert in haar hoofd uit te rekenen hoeveel we vandaag hebben uitgegeven. Mij maakt het weinig uit, in Nederland moeten we ook eten. Woensdag gaan we weer want verse zaken zoals vlees en groenten zijn in deze hitte, ook in de koelkast, niet lang goed te houden.
Speklap met paksoi
’s Avonds kookt mamsi voor ons een speciale welkoms maaltijd. Speklappen met Hollandse “Karbonade kruiden” (Verstegen) met heerlijke paksoi en rijst. Het is een feestmaal en iedereen aan tafel zit met een brede glimlach te genieten. Helaas zijn we het beloofde mango ijs vergeten! Dat stond niet op de boodschappenlijst dus ik was mijn handen in onschuld. Volgende week dan maar. Een koffie en twee kleine biertjes om de maaltijd af te ronden en nog voor negen uur liggen we allemaal op bed. Het is een lange dag geweest.
Teentjes knoflook per stuk
Teentjes knoflook per stuk verpakt en verkocht, gewoonweg omdat een heel bolletje knoflook voor deze arme mensen teveel kost!

vrijdag 29 september 2017

Filippijnen: Op de plaats van bestemming

San Antonio (Pilar) Mamsi House, vrijdag 29 september 2017

Om kwart voor zes schuift Lyka de gordijnen van onze hotelkamer open als teken dat de nacht er op zit. Zo werkt dat nu eenmaal wanneer je getrouwd bent! Niet dat ik nog in diepe slaap verkeerde maar een half uurtje langer had me best kunnen bekoren. We hebben tenslotte geen haast. Met een beschaafde drang wordt ik uit bed gejaagd en met de opdracht voor een ontbijt naar de gouden bogen gestuurd. Wat kan ik er aan doen? Jetlag 2.0 bij mijn vrouw terwijl ik me al redelijk aangepast voel aan de fIlippijnse biologische klok.
Bij MacDonald’s slaat de vlam in pan wanneer ik me om iets over zes uur aan de counter meld voor een bestelling! Bij de jonge keukenbrigade slaat de angst op het hart en ze duiken weg als kleiduiven op een schietwedstrijd. Een manager herkend het probleem en jaagt zijn personeel terug naar de rij computer gestuurde kassa’s op de counter.
Om de meisjes gerust te stellen maak ik eerst een grapje, bestel daarna in het meest zuivere engels dat ik op dit vroege tijdstip kan uitspreken een ontbijt voor twee en besluit met een nieuw grapje over de onzekerheid bij de binnenkomst van een blanke. Iedereen achter de kassa gniffelt omdat ze de waarheid in mijn woorden herkennen.
De broodjes met ei en een platgeslagen worstje smaken uitstekend, ook de in Nederland wat minder bekende hashbrown’s gaan er goed in! Maar het belangrijkste op deze eerste ochtend in de Filippijnen is de prima koffie die MacDonald’s tegenwoordig in heel Azië serveert! Starbuck’s mag dan wel de bekendste, en de duurste, zijn maar de koffie van Ronald MacDonald doet er tegenwoordig niets voor onder.
De eerste trek van mijn vrouw is gestild en daarna wordt vanzelfsprekend de hogere god van het Facebook aangesproken. Zodra haar lichaam en haar geest zijn verzadigt heb ik weer tijd voor mezelf. Ik duik op het verhaal van onze vertrekdag en het verbaasd me dat het zo gemakkelijk uit mijn geest tevoorschijn komt.
Slok na slok verdwijnt de koffie en zodra mijn beker leeg is wordt het tijd om de gratis beker koffie in het restaurant te gaan gaan halen. Ik schaam me daar helemaal niet voor en ik heb het ook niet bedacht. Zonder enige schaamte presenteer ik het bonnetje aan de manager die zelf zonder enige twijfel twee nieuwe bekers koffie inschenkt. Zo gemakkelijk kan het hier dus gaan. Een gratis tweede beker koffie voor de oudere generatie! De klok tikt langzaam de seconden weg en mijn verhaal neemt langzaam haar definitieve vorm aan.
Zodra ik klaar ben met de eerste ruwe versie heeft het weinig nut meer om nog op de kamer te blijven. Het is iets over negen en ook mijn echtgenoot is klaar voor de derde, en laatste, etappe naar haar geboortegrond. Met onze drie drie koffers, twee rugzakken en wat kleinere handbagage dalen we af naar de receptie.
De bekende handelingen voor het uitchecken worden verricht en niet veel later staan we met onze bagage op de stoep van het hotel langs de straat. Gehuurde taxi’s rijden voorbij en de eerste lege stopt direct zodra hij mijn handsignaal heeft opgemerkt.
‘Terminal 3?’
Het is geen probleem. Lyka zit al in de airconditioning terwijl ik het laden van onze bagage in de taxi overzie. De Filippijnen is nog een arm en ruw, en soms ook onbetrouwbaar, land dat haar sporen in de vakantie industrie nog moet verdienen. Het blijft opletten! De Php 47 wordt ruimschoots aangevuld naar Php 120, twee euro, voor de korte rit van het hotel naar de luchthaven en daar staan we al naast de vertrekhal.
Ook hier leren ze snel om de passagiers en bagagestromen in goed geoliede en logestieke banen te leiden! We kunnen direct inchecken aan een moderne computergestuurde zuil en met weinig oponthoud zijn we ook van onze drie koffers verlost. Omdat het een binnenlandse vlucht betreft lopen we na de röntgen controle van onze handbagage zo naar de terminal voor binnenlandse vluchten. Op deze manier besteden de passagiers meer geld in de terminal dan dat ze lang moeten wachten in de vertrekhal èn tegelijker tijd op hun bagage moeten letten!
In de terminal lijkt het alsof de airconditioning is uitgezet òf defect is. Het ligt zeker niet aan ons want ik hoor in vele Europese talen om eens heen klagen over de drukkende vochtige warmte. We maken ook maar direct gebruik van de mogelijkheid om sim-kaarten voor ons verblijf aan te schaffen. We weten dat het mobiele internet buiten de steden erg slecht is maar een mogelijkheid om te testen hebben we niet.
De afwezigheid van de “Globe” verkoper werpt ons direct in de armen van de “SMART” verkoopster! Een meisje zo klein en iel dat ik een stoot adrenaline door mijn lichaam voel gaan wanneer ze me aankijkt. Rond de een meter vijftig en een kilo of vijfendertig schat ik! Met een klantvriendelijkheid die in Nederland al heel lang niet meer vanzelfsprekend is beantwoord ze al mijn vragen. Het is me allemaal duidelijk en bij terugkomst in het koffiehuis geef ik Lyka de opdracht om onze telefoons van nieuwe sim-kaarten te gaan voorzien. Zij spreekt een beetje Tagalog, de lokale taal, en dat zou eventuele misverstanden gelijk uit de wereld helpen.
Een klein kwartier later zitten we simultaan te testen of de 3G verbinding ons geeft wat SMART heeft beloofd. Vijf en twintig euro mag dan wel geen enorm bedrag zijn voor twee maanden internet op je telefoon maar je bent toch ook blij wanneer ze doen wat ze beloven.
Om Lyka bij het reizen te betrekken, en ook om haar wat te leren, is ze in het bezit van onze instapkaarten. Ik laat het gewoon aan haar over en zie wel waar we stranden. We zoeken een plaatsje bij Gate 117 en wachten op wat er gaat gebeuren. Facebook neemt over en van enig sociaal contact tussen ons is geen sprake meer. De klok loopt naar het tijdstip dat we toch ècht aan boord van het vliegtuig zouden moeten gaan en er staat nog steeds een rij passagiers te wachten voor een andere bestemming.
Ik ontwaak haar uit haar Facebook trance en vraag of we hier wel goed zitten. Ze knikt bevestigend, ik vraag me af of ze mijn vraag wel heeft gehoord, en ze gaat verder met haar communicatie op Facebook. Over mijn schouder zie ik dat de slurf van Gate 117 nog steeds slap naar beneden hangt. En snelle blik op mijn horloge en het angstzweet breekt me bijna uit. Zonder dat Lyka het opmerkt ga ik toch zelf maar eens vragen wat er aan de hand is.
‘Legaspi?’, vraag ik.
‘Ja, die zijn al aan het boarden aan gate 134A!’, antwoord ze vriendelijk.
Als een razende Roeland loop ik zo snel als mijn manke enkels me kunnen dragen terug naar de Facebook verslaafde. Verbaasd kijkt ze op. Nadat ze heeft begrepen wat er aan de hand is gaan we op zoek naar Gate 134A, en die ligt vanzelfsprekend niet naast Gate 117!
Twintig minuten voor het geplande vertrek van het vliegtuig naar Legaspi overhandigd ze onze instapkaarten in een leeg aquarium, zoals ik de glazen wachtruimte op vliegvelden altijd pleeg te noemen, aan een verbaasde medewerkster van Cebu Pacific. Met een bezweet en rood aangelopen hoofd kijk ik naar de kleine monitor waar een rood kruis op verschijnt wanneer een van onze instapkaarten wordt gescand.
Het zweet van de inspanning wordt vermengd met het zweet van de angst. De andere instapkaart wordt langs de scanner gehaald en opnieuw verschijnt er een groot rood kruis. Precies op het moment dat ik mijn pleidooi, doorspekt met duizend smoesjes en verontschuldigingen, wil beginnen schakelt het meisje over op het toetsenbord van de terminal en tot mijn grote opluchting verschijnt er een groene V, als in aangevinkt, op het scherm. Ik kan zonder mijn bril niet lezen wie er is goedgekeurd maar ik ga er toch wel van uit dat ze ons beide aan boord laat. Niet veel later verschijnt er ook een tweede grote groene V op de monitor en het meisje maakt een galant armgebaar, met een lichte buiging, dat we door kunnen lopen naar de gereedstaande bus.
Als laatste betreden we de Airbus A310 met als bestemming Legaspi. De spanning is alweer verdwenen want ook dit probleem hebben we weer overleefd. We zijn nu ongeveer 42 uur onderweg en we kijken uit naar het einde van deze vermoeiende heenreis. Gelukkig hebben we straks in de Filippijnse jungle voldoende tijd om uit te rusten!
De vlucht van slechts 65 minuten begint aan haar tweede segment, de daling naar het vliegveld van Legaspi, voordat we realiseren dat de eerste al is begonnen. Het is zwaar bewolkt en dat komt niet als een verrassing. De weerberichten zijn niet al te best. Zware onweersbuien afgewisseld met regen. Donkergrijze wolken, afgewisseld door haast zwarte wolken met hier en daar een pluk maagdelijk wit, schuiven gehaast langs de ramen van het kleine vliegtuig. Er valt weinig te zien en de Mayon vulkaan heeft geen zin om ons te begroeten. Dat is erg jammer want het beeld van die eenzame vulkaan aan de horizon is een indrukwekkende ervaring.
Mamsi staat al te zwaaien wanneer wij nog aan de lopende band staan om onze bagage op te vangen. Onze koffers lijken ook deze laatste geseling goed te hebben doorstaan! Het welkom is vriendelijk en ik ontdek veel emotie in de ontmoeting tussen mijn vrouw en haar moeder. Stel je maar eens voor om steeds bijna twee jaar van huis te zijn?
Op de terugweg kopen we de grote geschenken waarvoor we samen lang voor hebben gespaard. Het is nu eenmaal beter om iets te kopen waar ze echt wat aan hebben dan zomaar geld te sturen of een koffer vol met rotzooi uit Nederland mee te slepen. Goedkope Chinese rotzooi hebben ze hier ook in overvloed!
De koelkast en platte TV zijn aardig wat goedkoper dan hun soortgenoten in Nederland! Het zijn de bekende Koreaanse merken LG en Samsung. Het prijsverschil noemen we in Nederland belasting en verwijderingsbijdrage! Het idee achter belasting vindt ik nog steeds niet onaardig maar de uitvoering in Nederland is me wel wat te ver doorgeschoten!
De twee grote huishoudelijke apparaten krijgen een plaatsje in de gehuurde minibus en daarna gaan we linea directa naar een restaurant. Het broodje ei en worst van acht uur geleden is nog maar een vage herinnering en we kunnen alle vier wel een hapje gebruiken! Het lijkt dat het geserveerde eten in de afgelopen twee jaar veel is verbeterd. Het kan natuurlijk ook aan mij liggen nu ik voor de afwisseling weer eens haast stress vrij Nederland heb kunnen verlaten.
Op weg naar het vissersdorp waar mijn vrouw is geboren vecht ik tegen de opkomende slaap. De heerlijke noedelsoep met rundvlees heeft me rozig gemaakt en knikkebollend probeer ik zoveel als mogelijk van de laatste etappe van deze lange reis in me op te nemen. De enige weg, een zeer drukke tweebaansweg, naar het zuiden slingert als een slang door de groene jungle van Luzon. De armoede van de bewoners kruipt stroperig de weg op. Het is geen prettig gezicht maar het is de realiteit. De mensen nemen het gelaten zoals het komt en geloven vast in de liefde van Jezus Christus.
De weg naar San AntoinioDe weg naar San Antoinio
Bij aankomst ligt het dorp er nog even vredig bij zoals we het ruim achttien maanden geleden verlieten. Er heerst rust, er is weinig verkeer en een stukje verderop speelt een groep jongens basketbal op de weg. Beelden uit een ver verleden voor Nederlandse begrippen. In Nederland heeft het internet, videospelletjes, de mobiele communicatie en de oneindig saaie tv de interesses van de jeugd over genomen. Het is er volgens mij niet beter op geworden.
Als eerste worden er een paar flesjes bier voor mij gehaald en bij gebrek aan koud bier in de lokale winkel wordt er ook een zakje bevroren water gekocht. Ouderwets, op koloniale wijze sip ik aan het kleine glas bier waarin twee stukken ijs drijven. Thailand, alweer bijna twintig jaar geleden, herinneringen komen langzaam boven in het hoofd van deze oude romantische gek.
De vermoeidheid glijd weer van me af en de nieuwe tv moet ook worden aangesloten en getest. Na wat Filippijnse beelden, in een taal waar ik geen touw aan kan vastknopen, houdt Lyka het voor gezien. Ze is aan het einde van haar latijn en zoekt ons harde bed op. Samen met mamsi kijk ik in stilte de eerste aflevering van “Westworld”. Een SF-serie lichtjes gebaseerd op een boek van Michael Crighton. Dan slaat de vermoeidheid ook bij mamsi toe en verontschuldigend zoekt ze ook haar matras op.
Dat matras ligt op de grond want het bed is aan ons afgestaan. Zodra ik alleen ben schakel ik naar een ander tv-programma op mijn USB-stick. “De stille kracht”, de bekende tv-serie uit 1974, met Pleunie Touw. Buiten is het stil maar er scharrelt iets dat wij in de moderne wereld niet meer kunnen horen. Een gekko klikt, een hond huilt en een gekwelde geest zweeft over de met dun vloeibaar maanlicht overgoten rijstvelden. Hier in de Filippijnse jungle, op het platteland van Luzon, tikt de eeuwenoude klok van de cultuur, langzaam opgewonden door de geesten van de natuur.
Bij hoge wijze van uitzondering schenk ik op deze eerste avond een borrel uit de maagdelijke fles Jameson Ierse Whiskey. Hoewel mijn neus op de eerste dag verstopt is door de lange vlucht ruik ik het bouquet, ‘Bucket’, in het engels, van de godendrank. Mijn vingers dansen over het toetsenbord en mijn gedachten staan in overdrive. Wat kan het simpele leven toch mooi zijn!

donderdag 28 september 2017

Filippijnen: Een verdwaalde taxi

Manila (Condotel Newport Boulevard (3U), donderdag 28 september 2017

De tweede etappe van Istanbul naar Manila in een tot aan de rand gevulde Boeing 777-200 was van mindere kwaliteit! We vertrokken om iets voor 02:00 voor een vlucht van bijna 12 uur. Iedereen aan boord was meteen in diepe slaap totdat er een lichte maaltijd werd geserveerd. Mijn slaap, versterkt door de rode wijn, was sterk genoeg om deze lichte maaltijd maar over te slaan en zoveel mogelijk van deze nacht te maken. Over drie uur zou het tenslotte alweer licht zijn.
Dat laatste viel een beetje tegen! Het werd wel licht rond de verwachtte tijd maar de schuifgordijnen van het vliegtuig bleven omlaag. Terwijl drie honderd duizend kilo, het startgewicht Boeing 777-200, aluminium, brandstof, passagiers en bagage boven de wolken in de zon richting het oosten vliegen liggen binnen ruim driehonderd passagiers als zombies te slapen. Des te langer de passagiers liggen te slapen des te gemakkelijker het cabine personeel het heeft.
Met één oog open worstel ik me door de onnatuurlijke duisternis van de dag. Steeds wanneer ik naar buiten wil kijken en het gordijn een beetje omhoog schuif klinkt er een onaangenaam en angstaanjagend gekreun uit mijn omgeving, inclusief Lyka die slaapt als een roosje. Het zonlicht lijkt te branden op de huid van de slapende passagiers.
Het wordt een lange onaangename dag, dat voel ik nu al. Het is nog te vroeg voor een glaasje rode wijn, te laat voor een ontbijt en tv kijken heb ik geen zin in. Ik sluit mijn ogen in een ultieme poging de tijd wat te versnellen. Hazenslaapje na hazenslaapje, de tijd kruipt als een manke schildpad richting de verwachtte aankomsttijd.
Een sandwich met kaas en kalkoenham breekt de tijd, vult de maag en aan de koffie te proeven is die tijdens de vorige vlucht al gezet. Dit zijn de duidelijke nadelen van het reizen. Dit is een marteling die iedereen moet ondergaan op weg naar verre oorden, voordat het genot van de exotische reiservaring je in euforie brengt.
Ontbijt (Turkish Airlines)
En dan, plotseling uit het bekende niets gaat de verlichting langzaam aan in de cabine. De passagiers aan de raamzijden openen voorzichtig als vampieren de schuifgordijnen om te zien of het buiten ook licht is. De gordijntjes gaan sneller dicht dan ze werden geopend omdat het felle zonlicht brand in de ogen.
Het geserveerde ontbijt valt me niets tegen. Ik trek krom van de honger en kan wel wat energie gebruiken. Gelukkig is de geserveerde koffie nu wel vers! Het traditionele tweede en derde bakkie volgen, zwart, zoals koffie bedoelt is. Op mijn horloge is het nu 16:00 uur, Manila tijd, mijn lichaam en biologische klok zijn het daar niet helemaal mee eens. Mijn gevoelens zijn moeilijk te omschrijven maar dat ik me slecht voel staat als een paal boven water.
Goede avond Manila
Wanneer we boven de Filippijnen arriveren is de zon alweer achter de horizon verdwenen, tussen de zee en de onweerswolken hangen honderden tinten oranje. Vanuit de duisternis in de cabine staren honderden ogen in de duisternis boven Manila. Verlichte strepen geven de slingerende straten aan van deze wereldstad. Een metropool met bijna 13 miljoen inwoners. Het wachten is eindelijk voorbij en we zijn bijna op de plaats van bestemming.
Terminal 1 van Ninoy Aquino International Airport is absoluut onbekend terrein voor ons. Na al onze bezoeken aan de Filippijnen komen we voor het eerst aan op de èchte internationale terminal. Niet dat er tussen de terminals 1 en 3 veel verschil is! Bij de immigratie gaat het van een leien dakje en na enkele minuten staan we beiden met een gratis jaarvisum in onze paspoorten op onze koffers te wachten. Een voor een komen ze op de lopende band tevoorschijn en opgelucht gaan we door de douane op zoek naar een taxi.
En daar hoeven we niet lang naar te zoeken! Beter nog, we hoeven er niet eens om te vechten. Het couponsysteem is ook bij deze terminal op zijn plaats en de prijs wordt van tevoren kenbaar gemaakt, de fooi mag je zelf bepalen! Voor Php 340 brengt de oude Chinees ons naar het hotel waar we een nachtje moeten slapen voordat we morgen weer verder vliegen. Ik overhandig hem meteen na het instappen, nog voor het wegrijden, een knisperend vers geel briefje van Php 500. Verbaasd kijkt hij me aan terwijl ik mijn wijsvinger haaks op mijn mond leg. Het topje van mijn vinger raakt de punt van mijn neus.
Tijdens de korte rit naar ons hotel neemt mijn enthousiasme voor deze taxi snel af! De chauffeur lijkt de buurt waar ons hotel zich zou moeten bevinden voor geen centimeter te kennen. Na twee keer een verkeerde afslag te hebben genomen stopt hij bij de inrit van een “MacDonald’s Drive Thru" restaurant en verteld me met een stijf gestreken dat we er zijn. Verbaasd kijk ik hem aan en in de hoop dat ik me heb vergist kijk ik nog een keer naar rechts door het zijraam van de taxi. Misschien heb ik me vergist? Ik weet van mezelf dat ik in zulke situaties heel erg koppig kan zijn. Er is geen nummeraanduiding, geen hotelnaam en zelfs geen licht achter de gouden bogen te ontdekken. We stappen hier dus ècht niet uit met onze drie koffers en twee rugzakken!
Zodra de chauffeur doorheeft dat we niet zijn gevallen voor zijn slinkse plannetje trekt hij hortend en stotend de oude taxi op en gaat langzaam in de richting vanwaar we zijn gekomen. Gelukkig ziet hij iets in mijn advies om bij de eerste weg rechtsaf te slaan. Ik heb de kaart van de buurt grof in mijn hoofd dus details kan ik me niet herinneren. Een oude regel onder verdwaalde reizigers is om bewakers of taxi’s de juiste richting te vragen.  Helaas valt onze eigen taxichauffeur af! Ik moet in mezelf lachen. Ietsjes te hard zodat het lijkt dat ik de chauffeur uitlach en hij er niet gelukkiger van wordt.
Gelukkig kan de taxichauffeur zich ook in het wijzigen van de richting vinden en bij de eerste bewaker, die zit op een krukje voor zijn wachthuisje de krant te lezen, komt de taxi tot stilstand. Dan gebeurt er even niets! Ik blijf rustig zitten en wacht op wat er gaat gebeuren. Die taxichauffeur verwacht toch zeker niet dat ik de weg ga vragen? Of toch wel? Uiteindelijk komt hij met enige tegenzin in beweging en stapt uit. Na een kort gesprek met veel armgebaren stap hij, zonder een woord te zeggen, weer in de taxi en rijdt langzaam weg.
Zijn hoofd draait als het licht van een vuurtoren in het rond en ik krijg sterk de indruk dat hij geen idee heeft waar hij heen moet. De vermoeidheid van de reis begint in mijn hoofd te zeuren en ik verlang nu naar wat te eten en een comfortabel bed. Hij stopt voor de tweede keer bij een langs de weg zittende bewaker en het ritueel met de zwaaiende armen herhaald zich. Wanneer hij weer instapt kijkt hij nog steeds hopeloos in het rond, en dan naar mij. Ik glimlach verontschuldigend en geruststellend. Hij begrijpt meteen dat wij zijn taxi niet gaan verlaten voordat we voor ons hotel staan!
Hij slaat, met geluk denk ik, plotseling links af en ik zie met grote verlichte letters “Newport Boulevard” op de gevel van een glazen toren staan. De straat hebben we in ieder geval gevonden! Nog een stukje verder maan ik hem te stoppen in een parkeerhaven voor een andere glazen toren. In een grote fel verlichte lobby zit een bewaker, ik zal het hem zelf wel eens gaan vragen. In alle opwinding heb ik het getal “150” op het glas boven de deur over het hoofd gezien! We zijn er!
Condotel at 150 Newport Boulevard
Binnen enkele minuten staan we in de kamer, 3U. Een mooie schone kamer met een hoog IKEA gehalte en daardoor ook erg modern voor Filippijnse begrippen. Helemaal opgebrand vallen we neer op de kleine sofa en het bed. Toch zit voor mij de dag er nog niet op! Terwijl Lyka de douche opzoekt ga ik meteen weer op pad om wat te eten en bier te halen. Daar heb ik nu wel zin in en dat hebben we wel verdient! De tweede etappe zit er ook op en gelukkig is alles goed gegaan!
Om de hoek vindt ik een MacDonald’s en een stukje verder een kleine karaoke bar vol met jonge mensen. Ik moet de hoofdprijs betalen voor drie kleine flesjes “San Miguel Beer” maar eigenlijk kan me dat op dit moment geen moer schelen. We staan er veel beter voor dan twee jaar geleden en dan kun je wel wat extra betalen.
Tijdens het wachten tot de flesjes bier zijn ingepakt flirt een tafeltje vol met jonge Filippijnse schonen met de onbekende buitenlander. Ik glimlach vriendelijk terug dat weer wordt beantwoord met gegiechel. Ik maak een handbeweging alsof ik een trouwring om mijn ringvinger schuif en het gegiechel gaat over in lachen en verontschuldigingen. Alles in lichaamstaal zonder een gesproken woord!
Met een plastic tasje gevuld met drie flesjes bier en een bruine kartonnen zak met een Big Mac en friet arriveer ik weer in de kamer waar Lyka me aanvalt als een hongerige wolf. Een flesopener ligt op een tactische plaats en niet veel later gutst de eerste stroom ijskoud Filippijns bier door mijn slokdarm naar beneden. Zodra het voedsel verdwenen is en de flesjes bier leeg zoeken we het bed op. Douchen Jielus? Ja, morgen, een dag meer of minder kan geen kwaad!

woensdag 27 september 2017

Filippijnen: De geur van een gevulde luier

In het vliegtuig, woensdag 27 september 2017

Met ons vertrek lieten we ook de sfeer van het afgelopen jaar achter ons in Zaltbommel. Er lagen geen gemakkelijke tijden achter ons maar achterom kijken heeft geen nut want we gaan toch de andere kant op! Ik vertrek ook met enige schuldgevoelens. Schuldgevoelens over ons sociale gedrag en dat ik me de laatste tijd niet erg vaak als een goede vriend heb gedragen. Financieele en geestelijk problemen liggen daar aan ten grondslag. Het lijkt misschien een dun excuus maar zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Ik heb er moeite mee om naar de kroeg te gaan wanneer ik weinig geld in mijn zak heb. Mijn vrienden begrijpen wel waar ik het over heb, dus laten we het allemaal achter ons en wanneer we weer terug zijn van ons familiebezoek gaan we het dubbel en dwars inhalen.
De bagage
Bert stond al vroeg voor de deur en nog voor twaalf uur reden we al richting Düsseldorf. Turkish Airlines naar Manila is het plan voor vandaag. Het is alweer de vierde keer dat we via Istanbul naar het verre oosten vliegen. Wij zijn er in ieder geval erg content mee en zolang de prijs competitief blijft zullen we ook in de toekomst van deze maatschappij gebruik blijven maken.
De kilometers asfalt glijden onder ons door en wij lullen elkaar de oren van het hoofd. Bert heeft zijn broer Sjaak meegebracht als gezelschap voor de terugweg. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd denken we dan maar. Ik ken Bert en Sjaak al sinds de lagere school dus er is duidelijk sprake van een band. Met uitzondering van Lyka, zij zit in gedachten verzonden en luistert naar muziek op haar telefoon. Zij is hyper gespannen en kijkt er naar uit om na bijna twee jaar weer haar moeder te zien.
Klein en groot
Ruim vijf uur voor het vertrek zitten we, in een overigens niet onaantrekkelijke vertrekhal/winkel passage, aan de eerste koffie van deze reis. We hebben nog een lange taaie zit voor de boeg maar wie veel heeft gereisd is daaraan gewend en klaagt niet. Om de beurt maken we een wandelingetje langs de winkels en door de vertrekhal. Lyka om haar kooplust aan te wakkeren en ikzelf om uit te vinden waar we moeten inchecken. Gratis wijfij, en die werkt ook nog goed ook!
Een bericht van Turkish Airlines op mijn telefoon brengt me voor een moment van slag. Ik kan vanaf nu on-line inchecken! Dat is het bekijken in ieder geval waard. Ik slalom door de met Turkse woorden gevulde pagina’s totdat ik in het engels wordt gevraagd welke stoelen ik graag zou willen voor de twee vluchten naar Manila. Dan gaat het fout op mijn telefoon en er zit niets anders op dan mijn MacBook tevoorschijn te halen en daar het inchecken af te maken. Zo gezegd, zo gedaan! Voor Düsseldorf naar Istanbul gaat alles naar wens maar voor de vlucht van Istanbul naar Manila zijn onze favoriete stoelen allemaal al bezet. Uit nood kies is voor een noodoplossing en ik kan alleen maar hopen dat die oplossing voor ons gaat werken.
Wachten in Düsseldorf
Het on-line inchecken heeft er in ieder geval voor gezorgd dat we een hele lange rij medepassagiers vermijden en dat we als eerste aan de beurt zijn aan incheck balie 271. De koffers verdwijnen op de lopende band uit het zicht en onze reis is nu echt begonnen. Tot ziens koffers! Tot in Manila! De rest is een formaliteit en ietsjes later dan volgens het schema neemt de Airbus A330 bezit van het luchtruim. Vanaf dit punt is het een paar uur relaxen tot aan Istanbul!
Tenminste, dat dacht ik! Nog voordat ik mijn eerste rode wijntje van de stewardess heb ontvangen komt er een klein donker hoofdje achter de hoofdsteunen voor ons omhoog. Twee grote witte ontdekkende en onderzoekende ogen staren me aan. Een korte blik om de stoel voor me heen onthult me zijn even zo donkere moeder die er een dagtaak aan heeft om Facebook en WhatsApp bij te werken. Het kind is aan zijn lot overgelaten en moet de wrede wereld om zich heen alleen ontdekken. Naast mij zit ook zo’n Facebook/WhatsApp zombie zonder enige emotie op het virtuele toetsenbord te ratelen. Als dit de toekomst is geef mijn portie dan maar aan Fikkie!
Zodra de kleine ècht lastig wordt verkast mijn lieve vrouw naar een andere stoel in een middenrij van het grote maar half gevulde vliegtuig. Probleem opgelost! Ik hou mijn hart vast hoe ze zelf met een baby zal omgaan. Mijn grap over de getatoeëerde aan/uit knop op de buik van de baby raast voor een moment door mijn hoofd.
Mijn eerste rode wijntje wordt tegelijkertijd geserveerd met een potje Olvarit babyvoeding voor de kleine donkere man. De kleine voor me is voor enkele minuten uit mijn zicht verdwenen en ik hoop dat de kant en klaar maaltijd hem voldoende zal vermoeien zodat hij tot Istanbul uit het zicht blijft. Helaas! Een gekrijs als uit de donkere Afrikaanse oerwouden zwelt aan van achter de rugleuningen voor me. Een korte blik naar de nog steeds in een digitale trance verkerende medicijnman voor me voorspelt weinig goeds. Snel nog een tweede wijntje bestellen om het ongemak enigszins dragelijk te maken. De moeder ontwaakt voor een moment uit haar trance en selecteert een cartoon op het beeldscherm voor de kleine man waar ik nu zelfs medelijden mee begin te krijgen. Hij heeft tenslotte zijn moeder niet zelf kunnen kiezen.
Kip met rijst (Turkish Airlines)
De avondmaaltijd voor de rest van de passagiers wordt geserveerd en de kleine verlegt zijn interesse naar de maaltijd van zijn moeder die ook met één hand haar activiteiten op haar telefoon voortzet terwijl ze met de andere hand probeert te eten. Ik weet niet wat ze aan het doen is maar volgens mij moet haar telefoon in het vliegtuig toch niet werken? Of heeft ze voor enkele tientallen euro’s een wifi verbinding tijdens de vlucht? De maaltijd is erg smakelijk zei het een beetje te zout, maar toch, de Turkse rode wijn maakt veel goed en verzacht mijn gevoelens.
Met mijn ogen dicht en muziek van Robert Cray op de achtergrond geniet ik van het werk van enkele Turkse wijnboeren. En dan pikt mijn neus een geursliert op die me maar aan een ding kan laten denken. Een goed gevulde luier! Voorzichtig open ik langzaam mijn linkeroog en zie langzaam de glimlach van de kleine jongen voor me scherper worden.
De geur ervaring duurt gelukkig niet zo lang! Ook de moeder lijkt de ouderwetse analoge ervaring op te pikken en na een tiental minuten tovert ze een schone luier uit haar cabine bagage tevoorschijn. De moeder loopt met de kleine over haar schouder naar het toilet om de luier te verschonen. De kleine zwaait alsof hij blij is om afscheid van me te nemen.
De terugkeer van de twee heb ik niet meer ervaren! De vermoeidheid heeft toegeslagen en me in een diepe slaap geworpen.
De stewardess maakt me wakker. Snel opdrinken en me gereed maken voor de landing. De eerste vlucht van deze lange reis zit er op.
Copyright/Disclaimer