Met ons vertrek lieten we ook de sfeer van het afgelopen jaar achter ons in Zaltbommel. Er lagen geen gemakkelijke tijden achter ons maar achterom kijken heeft geen nut want we gaan toch de andere kant op! Ik vertrek ook met enige schuldgevoelens. Schuldgevoelens over ons sociale gedrag en dat ik me de laatste tijd niet erg vaak als een goede vriend heb gedragen. Financieele en geestelijk problemen liggen daar aan ten grondslag. Het lijkt misschien een dun excuus maar zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Ik heb er moeite mee om naar de kroeg te gaan wanneer ik weinig geld in mijn zak heb. Mijn vrienden begrijpen wel waar ik het over heb, dus laten we het allemaal achter ons en wanneer we weer terug zijn van ons familiebezoek gaan we het dubbel en dwars inhalen.
Bert stond al vroeg voor de deur en nog voor twaalf uur reden we al richting Düsseldorf. Turkish Airlines naar Manila is het plan voor vandaag. Het is alweer de vierde keer dat we via Istanbul naar het verre oosten vliegen. Wij zijn er in ieder geval erg content mee en zolang de prijs competitief blijft zullen we ook in de toekomst van deze maatschappij gebruik blijven maken.
De kilometers asfalt glijden onder ons door en wij lullen elkaar de oren van het hoofd. Bert heeft zijn broer Sjaak meegebracht als gezelschap voor de terugweg. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd denken we dan maar. Ik ken Bert en Sjaak al sinds de lagere school dus er is duidelijk sprake van een band. Met uitzondering van Lyka, zij zit in gedachten verzonden en luistert naar muziek op haar telefoon. Zij is hyper gespannen en kijkt er naar uit om na bijna twee jaar weer haar moeder te zien.
Ruim vijf uur voor het vertrek zitten we, in een overigens niet onaantrekkelijke vertrekhal/winkel passage, aan de eerste koffie van deze reis. We hebben nog een lange taaie zit voor de boeg maar wie veel heeft gereisd is daaraan gewend en klaagt niet. Om de beurt maken we een wandelingetje langs de winkels en door de vertrekhal. Lyka om haar kooplust aan te wakkeren en ikzelf om uit te vinden waar we moeten inchecken. Gratis wijfij, en die werkt ook nog goed ook!
Een bericht van Turkish Airlines op mijn telefoon brengt me voor een moment van slag. Ik kan vanaf nu on-line inchecken! Dat is het bekijken in ieder geval waard. Ik slalom door de met Turkse woorden gevulde pagina’s totdat ik in het engels wordt gevraagd welke stoelen ik graag zou willen voor de twee vluchten naar Manila. Dan gaat het fout op mijn telefoon en er zit niets anders op dan mijn MacBook tevoorschijn te halen en daar het inchecken af te maken. Zo gezegd, zo gedaan! Voor Düsseldorf naar Istanbul gaat alles naar wens maar voor de vlucht van Istanbul naar Manila zijn onze favoriete stoelen allemaal al bezet. Uit nood kies is voor een noodoplossing en ik kan alleen maar hopen dat die oplossing voor ons gaat werken.
Het on-line inchecken heeft er in ieder geval voor gezorgd dat we een hele lange rij medepassagiers vermijden en dat we als eerste aan de beurt zijn aan incheck balie 271. De koffers verdwijnen op de lopende band uit het zicht en onze reis is nu echt begonnen. Tot ziens koffers! Tot in Manila! De rest is een formaliteit en ietsjes later dan volgens het schema neemt de Airbus A330 bezit van het luchtruim. Vanaf dit punt is het een paar uur relaxen tot aan Istanbul!
Tenminste, dat dacht ik! Nog voordat ik mijn eerste rode wijntje van de stewardess heb ontvangen komt er een klein donker hoofdje achter de hoofdsteunen voor ons omhoog. Twee grote witte ontdekkende en onderzoekende ogen staren me aan. Een korte blik om de stoel voor me heen onthult me zijn even zo donkere moeder die er een dagtaak aan heeft om Facebook en WhatsApp bij te werken. Het kind is aan zijn lot overgelaten en moet de wrede wereld om zich heen alleen ontdekken. Naast mij zit ook zo’n Facebook/WhatsApp zombie zonder enige emotie op het virtuele toetsenbord te ratelen. Als dit de toekomst is geef mijn portie dan maar aan Fikkie!
Zodra de kleine ècht lastig wordt verkast mijn lieve vrouw naar een andere stoel in een middenrij van het grote maar half gevulde vliegtuig. Probleem opgelost! Ik hou mijn hart vast hoe ze zelf met een baby zal omgaan. Mijn grap over de getatoeëerde aan/uit knop op de buik van de baby raast voor een moment door mijn hoofd.
Mijn eerste rode wijntje wordt tegelijkertijd geserveerd met een potje Olvarit babyvoeding voor de kleine donkere man. De kleine voor me is voor enkele minuten uit mijn zicht verdwenen en ik hoop dat de kant en klaar maaltijd hem voldoende zal vermoeien zodat hij tot Istanbul uit het zicht blijft. Helaas! Een gekrijs als uit de donkere Afrikaanse oerwouden zwelt aan van achter de rugleuningen voor me. Een korte blik naar de nog steeds in een digitale trance verkerende medicijnman voor me voorspelt weinig goeds. Snel nog een tweede wijntje bestellen om het ongemak enigszins dragelijk te maken. De moeder ontwaakt voor een moment uit haar trance en selecteert een cartoon op het beeldscherm voor de kleine man waar ik nu zelfs medelijden mee begin te krijgen. Hij heeft tenslotte zijn moeder niet zelf kunnen kiezen.
De avondmaaltijd voor de rest van de passagiers wordt geserveerd en de kleine verlegt zijn interesse naar de maaltijd van zijn moeder die ook met één hand haar activiteiten op haar telefoon voortzet terwijl ze met de andere hand probeert te eten. Ik weet niet wat ze aan het doen is maar volgens mij moet haar telefoon in het vliegtuig toch niet werken? Of heeft ze voor enkele tientallen euro’s een wifi verbinding tijdens de vlucht? De maaltijd is erg smakelijk zei het een beetje te zout, maar toch, de Turkse rode wijn maakt veel goed en verzacht mijn gevoelens.
Met mijn ogen dicht en muziek van Robert Cray op de achtergrond geniet ik van het werk van enkele Turkse wijnboeren. En dan pikt mijn neus een geursliert op die me maar aan een ding kan laten denken. Een goed gevulde luier! Voorzichtig open ik langzaam mijn linkeroog en zie langzaam de glimlach van de kleine jongen voor me scherper worden.
De geur ervaring duurt gelukkig niet zo lang! Ook de moeder lijkt de ouderwetse analoge ervaring op te pikken en na een tiental minuten tovert ze een schone luier uit haar cabine bagage tevoorschijn. De moeder loopt met de kleine over haar schouder naar het toilet om de luier te verschonen. De kleine zwaait alsof hij blij is om afscheid van me te nemen.
De terugkeer van de twee heb ik niet meer ervaren! De vermoeidheid heeft toegeslagen en me in een diepe slaap geworpen.
De stewardess maakt me wakker. Snel opdrinken en me gereed maken voor de landing. De eerste vlucht van deze lange reis zit er op.
