Zodra ik opsta voel ik al dat de spanning bijna is verdwenen. Ik vraag me nog wel af voor hoelang dus laat ik Lyka nog maar wat slapen en ik ben zo stil als een muis. Alleen de toetsen op mijn toetsenbord klikken in het leefgedeelte van de camper. De geur van koffie verspreid zich en ik vraag me af of Lyka daar wakker van zal worden. Gelukkig niet! Het is een hemelse gift wanneer een mens zo gemakkelijk en onder alle omstandigheden kan slapen.
Het zijn minder foto’s dan normaal, dat komt door de spanning, dan neem je gewoonweg niet genoeg tijd om de omgeving tot je te laten inwerken. Ook het schrijven van de verhalen gaat een stuk moeizamer wanneer je er met je gedachten niet helemaal bij bent. Een tweede koffie en er is wat gestommel in de alkoof boven de cabine. Het is vandaag weer een camping dag dus weten we waar we naartoe gaan. Dat maakt het soms gemakkelijker maar soms geeft het ook een flinke afstand die je moet afleggen! Met de waypoints uit het Womo-boekje in het achterhoofd stippel ik een route uit die ons langs enkele bezienswaardigheden zal voeren.
Maar eerst moeten we nog ontbijten, dat wordt ook restjes opeten, net als gisterenavond het diner. Ik ben allang blij dat er niet aan tafel wordt geklaagd, sterker nog, er wordt vandaag weer aan de ontbijttafel gelachen. Zodra alles is opgeruimd of vastgesjord vertrekken we van deze parkeerplaats, het was er de afgelopen nacht heerlijk rustig. We hebben een kleine twee honderd kilometer voor de wielen.
Onze oude diesel snort langzaam door het slaperige Portugese landschap. Af en toe passeren we een dorpje of slaperig stadje. De rust in de cabine is wedergekeerd. Hoewel mijn vrouw bij elke koffiepauze steevast haar spelletje begint te spelen zeg ik er niets meer van en ga met mijn beker koffie buiten in de zon zitten. Ze schijnt zich nu ook aan mijn gedrag niet meer te storen dus ik krijg goede hoop dat we de reis wel zullen afmaken zoals we gepland hebben.
Bij het “Almourol Castle” verlaat ze ook de camper. Vanzelfsprekend moet ik weer een berg foto’s maken van haar met het kleine doch schitterende kasteel dat gebouwd is op een rots in de rivier. Facebook, dat is pas belangrijk! We staan op een aanlegsteiger waarvandaan een bootje vaart naar de ingang om het kasteel te bezichtigen. Nog voordat ik het mijn vrouw kan vragen bedenk ik me en kies ervoor om verder te gaan. We zijn pas halverwege de maand en mijn portemonnee begint al aardig leeg te raken. Kastelen hebben we tenslotte al voldoende bezichtigd en het vooruitzicht dat we aan het einde van de maand op een houtje moeten bijten is niet erg aantrekkelijk.
Na de koffie gaan we verder en worden we in Tomar getrakteerd op een portie rondrijden in de stad. Alles lijkt eenrichtingsverkeer en ook de Garmin ziet geen fatsoenlijke uitweg naar ons volgende routepunt. Nadat we tien minuten hebben stilgestaan en ik de verschillende elektronische hulpmiddelen heb geraadpleegd ben ik er uit. Het is een vrij brede straat die waarschijnlijk nog als zandweg in de kaart van Portugal staat geregistreerd. En zandwegen heb ik in mijn voorkeuren aangegeven om te vermijden! In plaats van de instellingen voor de Garmin te wijzigen rijden we gewoon de straat in. Bijna honderd meter verder begint de Garmin weer richtingen aan te geven en zijn we verder op weg naar het “Aqueduto Dos Pegões”. Op weg naar het aquaduct passeren we het “Convent Can Christus” en ook hier gaan we niet bezichtigen. Later vandaag gaan we namelijk een ander klooster bezoeken.
Het “Aqueduto Dos Pegões” is voor de verandering een keer niet gebouwd door de Romeinen maar rond 1600 A.D. door de monniken om het “Convent Can Christus” van vers water te voorzien. Hoewel het pas 400 jaar oud is is het toch indrukwekkend om te zien. Het is ook een prima plaats om weer even te pauzeren.
Een hoge zoemtoon trekt onze aandacht en niet ver van de oude waterleiding zijn een man en een vrouw met een drone bezig, zo’n vliegend ding dat op een helikopter lijkt met meerdere rotors. Er hangt een camera onder en ik ben benieuwd naar de beelden die zo’n vliegend ding kan maken. Maar eerst nog een koffie! Wanneer is weer buiten sta met de beker koffie in mijn hand is het geluid, de drone en de auto van de bestuurders al verdwenen. Dat is dan jammer! Ik heb het gevoel dat die drones ook een rage zijn. Er komen er nu zoveel dat het straks wel verboden zal worden. Stel je eens voor dat zo’n ding van een kilo of drie op je hoofd valt?
Het loopt al tegen half twee en maken dus ook maar meteen gebruik van de mogelijkheid om te lunchen. Het drie dagen oude volkorenbrood met zaden van de Lidl smaakt nog prima en is nog redelijk vers. Met fijne vleeswaren, olijven en de kleine kaasjes van gisteren wordt het zelfs een prima maaltijd.
Ons volgende doel is het klooster van Batalha. We komen nu in het religieuze cultuur gedeelte van onze reis door Portugal terecht. Ze zijn hier nog katholieker dan in Rome!
In 1386 gaf koning Johan I de opdracht tot het bouwen van het klooster, nadat de Portugezen het jaar daarvoor de Castilianen hadden overwonnen tijdens de slag bij Aljubarrota (batalha betekent "slag"). Het klooster is officieel vernoemd naar de Heilige Maagd Maria vanwege deze overwinning (in het Portugees vitória). De constructie van het dominicaanse klooster duurde anderhalve eeuw, onder de heerschappij van zeven verschillende koningen, tot ongeveer 1517, tijdens de regeerperiode van koning Emanuel I. Al vanaf 1388 woonde er een aantal Dominicanen in het klooster. Het gebouw is één groot kunstwerk en bevat veel elementen van de Portugese laatgotische stijl, de manuelstijl. Sinds 1983 staat het Klooster van Batalha op de werelderfgoedlijst van UNESCO.
Met dank aan Wikepedia, ik had het niet beter kunnen vertellen.
Het is een enorm complex met binnen vele kunstschatten van onschatbare waarde. We moeten wel betalen om al dat moois te kunnen zien maar dat is voor een keer geen probleem. We willen dit klooster nu eenmaal gezien hebben.
Binnen is er maar een ding dat ik apart wil vermelden. Dat is het graf van de onbekende soldaat! Portugal heeft natuurlijk tijdens hun reizen en veroveringen op zee veel matrozen verloren. Maar ook in een niet zo ver verleden heeft het koloniale Portugal oorlog gekend. Met een saluut en een kort gebed eer ik de gevallen mannen en vrouwen van de verschillende krijgsmachten.
Eenmaal weer bij de camper vindt ik het best wel jammer dat het vandaag een camping dag is. Ik had hier best wel de nacht willen doorbrengen omgeven door zoveel moois, het lijkt ook nog wel een schattig stadje te zijn. Misschien een volgende keer? We hopen het wel want tot nu toe bevalt Portugal ons prima.
Maar we moeten door! Het is nog een kleine honderd kilometer naar “Camping Vale Paraiso” in Nazaré waar we de nacht zullen doorbrengen en genieten van de welverdiende hete douche. Het is niet echt een nadeel maar veel van de campings zijn ’s winters in Portugal, en Spanje, gesloten. Het is echt zoeken naar een camping waar je terecht kan. Vooral het internet, een website genaamd “Campercontact” en het groene boek van ACSI zijn een grote hulp. Ik hoor veel verhalen over de voordelen en de nadelen van het douchen in de camper en we krijgen ook vragen waarom wij niet douchen in de camper.
Het antwoord is niet zo moeilijk! Ten eerste bleek na een week dat onze boiler lek was en die heb ik er dus meteen maar uitgesloopt. Na lang wikken en wegen hebben wij ervoor gekozen om elke derde of vierde nacht een camping op te zoeken. De aanschaf en inbouw van een nieuwe boiler loopt aardig in de papieren en is eigenlijk een onverantwoorde investering in een ruim 25 jaar oude camper. Mocht er ooit een andere camper kopen dan gaan wij misschien ook douchen in de camper, maar ik denk het niet.
Heel veel mensen die wel in de camper douchen moeten ook elke derde of vierde dag een camping, of complete betaalde camperplaats, bezoeken om het grijze water te lozen en schoon water in te nemen. Het is dus lood om oud ijzer. Daarnaast kunnen wij de extra opslagruimte ook prima gebruiken. Het blijft namelijk heerlijk koel in de natte cel wat dan weer prima is om de groente er te bewaren.
Ik heb de kortste weg ingesteld en zonder ook maar een keer stoppen leggen we de honderd kilometer in iets meer dan een uur af. Bij de camping aangekomen moet ik natuurlijk even naar binnen om de formaliteiten af te handelen. Er is plaats genoeg en volgens de medewerker kunnen we gewoon zelf een plaatsje zoeken. De kortingskaart wordt hier niet meer geaccepteerd omdat hij van 2016 is. Dat is jammer, want mijn nieuwe kortingskaart ligt in Zaltbommel tussen de post.
Terug in de camper wordt ik verrast door hartje versierd met rode rozen dat aan de spiegel hangt. Lyka is even aan het knutselen geweest en laat me op deze bijzondere manier weten dat de ruzie weer is bijgelegd. Gelukkig maar!
We staan pal naast het sanitair en nog voordat ik de kabel op het elektriciteitsnet heb aangesloten vertrekt mijn vrouw naar de douche. Met haar armen vol. Ik doe niet zo moeilijk op een staanplaats. Redelijk waterpas is voor ons voldoende dus die blokken zijn in Nederland achter gebleven. Om eerlijk te zijn heb ik ze maar een keer in al die jaren gebruikt. Ook de uitdraai poten tegen het schommelen worden nooit gebruikt. Die heb je tenslotte op een boot ook niet! Ik trek een fles rode wijn open, schenk een glaasje vol, en ga aan de gang met de foto’s en mijn verhalen van enkele dagen geleden.
Zodra Lyka terug is is het mijn beurt om te douchen. Het is toch nog redelijk fris wanneer de zon achter de horizon is verdwenen. Een wind vanaf de Atlantische Oceaan ruist door de toppen van de dennenbomen. Hier en daar valt een dennenappel in het donkere bos om ons heen. Omdat het alweer een paar dagen geleden is blijf ik wat langer onder douche dan nodig. Het is ook om even afstand van elkaar te nemen, een beetje tijd voor jezelf. Eenmaal terug in de camper zit Lyka al in haar fleece broek en jas op de lange bank haar spelletjes te spelen. De kachel snort en het is aangenaam warm en gezellig binnen. De kerstlichtjes die we nu als verlichting gebruiken geeft de camper wat feestelijks vanbinnen. Het is een van die momenten dat ik blij ben dat we deze oude camper hebben gekocht.
Door het schrijven van de verhalen vergeet ik een beetje de tijd en dat maakt dat we vandaag heel laat eten. Het smaakt ons er niet minder om. Ik heb een snelle spaghetti in elkaar geknoopt die we met een glaasje rode wijn binnen handbereik ons prima laat smaken. Het wordt niet laat vandaag! Het was een drukke en inspannende dag. Wat we morgen gaan doen zie ik morgenvroeg wel, nu eerst slapen, we zijn heel moe.
Op Flickr staan nog veel meer foto's! Klik op een foto om naar het album te gaan.
