Van de twee Franse campers die gisterenavond na zonsondergang wel wel heel erg dicht bij ons kwamen staan hebben we gelukkig geen last gehad. Ik kan het echt niet begrijpen! Er is een parkeerplaats zeker zo groot als drie voetbalvelden en die twee campers komen vlak naast je staan, leg het mij maar uit?
Wij nemen de tijd vandaag. Lyka slaapt wat uit en met de deur open luister ik naar de op het grindstrand brekende golven van de Middellandse zee. Na het ontbijt verdiep ik me in de reisboekjes van Zuid-Spanje en Portugal. Dat zijn twee verschillende boekjes en ik moet die twee naadloos aan elkaar zien te koppelen.
Bij het afscheid van Chris krijgen we nog wat lekkers van hem mee. Hij is namelijk bijna aan het einde van zijn reis en vertrekt over anderhalve week naar “Down Under". Er ligt nog biefstuk en ander vlees in zijn vriezer dat wij van hem meekrijgen voor later onderweg. Die Chris is een mannetje naar mijn hart. Al een eeuwigheid op reis en ondanks zijn vijfenzeventig jaar nog steeds niet van plan om te stoppen met reizen. We nemen afscheid met een stevige hand en de belofte om contact te houden. Ik weet dat het goed zit en dat we elkaar wel weer zullen ontmoeten.
Net voordat we Gibraltar bereiken is er een uitkijkpunt langs de weg. Vanuit de hoogte kijken we neer op “La Línea” en de rots van “Gibraltar. Een schitterend plaatje onder de warme Spaanse mediterrane winterzon.
Helaas is de werkelijkheid anders. “La Línea” is precies als “Marbella” alleen met minder klasse! Engelse radiozenders met Britse muziek. Winkels die hun waar aanprijzen in de engelse taal en veel rechts rijdende auto’s met het stuur aan de verkeerde kant en Britse kentekenplaten. Nog voordat we de door Cris aanbevolen parkeerplaats hebben bereikt nemen we de beslissing om door te rijden. Dit is ons ding niet en we kunnen Gibraltar ook nog wel in de toekomst bezoeken!
Er is namelijk ook nog het probleem met Lyka. Zij moet een visum hebben voor Groot-Brittanië, en Gibraltar valt daar onder. Nu gaan de verhalen dat er nooit wordt gecontroleerd maar wij willen dat risico toch niet lopen. Er staat meer op het spel dat we niet in gevaar willen brengen. Dus in plaats van links gaan we rechtsaf en rijden richting “Taifa Algeciras” een lelijke havenplaats aan de “Atlantische Oceaan”.
Ja! De “Atlantische Oceaan”! Een stukje verder zien we ook de bergen van Marokko uit het blauwe water omhoog steken. Op de GPS zie ik dat we niet ver van het zuidelijkste puntje van het “Iberisch schiereiland” zijn en dat puntje moet dan vanzelfsprekend ook worden bezocht. Na eerst bij de Lidl te hebben geshopt en een lunch op de parkeerplaats te hebben gegeten gaan we op zoek naar het monument dat het meest zuidelijke puntje van Spanje wat glans moet geven.
Het blijkt toch niet zo’n goed idee! De straten van “Tarifa” zijn steiler dan verwacht, drukker dan verwacht en er is geen enkele parkeerplaats te vinden omdat er een veerdienst is tussen “Tarifa” en Marokko is. Haast alle parkeerplaatsen zijn ingenomen door voertuigen die wachten om aan boort van de veerboot te kunnen. We staan vast, muurvast! Een agent regelt het verkeer naar zijn beste kunnen op een rotonde. Zodra hij zich in de richting van een auto draait om hem het signaal te geven dat hij aan de beurt is om te rijden gaat de auto achter zijn rug ook rijden. Met als gevolg dat het muurvast staat en muurvast blijft staan. Gelukkig voegt zich, na een tiental minuten, een collega bij hem en samen gaan ze proberen wat de agent alleen niet lukte. De Gordiaanse knoop van het moderne verkeer te ontrafelen! En met succes, in plaats van auto voor auto gaat de nieuwe brigadier anders te werk. Eerst de ene poot naar de rotonde een auto of twintig, dan de volgende poot een auto of twintig enz. enz.. Het getoeter van ongeduldige automobilisten verstomd en een half uur later rijden we richting “Cadiz”
Het landschap wordt mooier en we gaan enkele keren van de hoofdweg af om te zien of we een plaatsje kunnen vinden. Er zijn wel plaatsen maar die kunnen ons steeds niet bekoren omdat die een te steile helling hebben. We hebben bewust de oprijblokken thuis gelaten dus wij kunnen de helling van de camper niet aanpassen. Oprijblokken zijn sowieso geen goed idee voor wild campeerders. Die blokken promoveren je tot ongewenste bezoekers! Veel van de mooiere plaatsen hebben ook de gevreesde borden: “Geen Campers en Caravans!” met daaronder “Verboden te overnachten!”.
We rijden dus maar door totdat we in “Playa de Sahara” terecht komen. Direct achter de zandduinen is een parkeerplaats waar een tiental campers geparkeerd staan. De hoogtebalk is verwijdert om ruimte te maken voor campers die hopelijk inkopen gaan doen in het door de vakantievierders verlaten dorp. Het lijkt ons een geschikt plekje om de nacht door te brengen.
Lyka gaat meteen weer aan het spelen op de iPad en dat stemt me een beetje treurig en kriegelig. Ik ga op het strand uitwaaien. Ik kan het ècht niet begrijpen dat je ver van huis in een exotisch land in een mooie omgeving videospelletjes ga liggen spelen terwijl je heerlijk in de zon en wind kan wandelen. Dat je ’s avonds een spelletje speelt kan ik wel begrijpen, maar bij daglicht? Laat ook maar! Bij terugkomst barst de bom want ik had op haar moeten wachten! Wachten? Moet ik wachten totdat zij eindelijk klaar is om te gaan? Ècht niet! Ga maar alleen wandelen!
In gepaste stilte maak ik het avondeten klaar. Lekker gemakkelijk, gehaktballetjes in satésaus met friet en sla. Daar heeft het in ieder geval niet aan gelegen. Ik voel dat de ergernis tussen ons aan het opbouwen is zoals de druk onder een vulkaan. Totdat een van ons de druk niet meer kan weerstaan en stoom zal moeten afblazen. Ik weet dat dit normaal is wanneer mensen te lang met elkaar in een te kleine ruimte doorbrengen, er zijn maar heel weinig uitzonderingen.
