Iets voor zeven uur begint er een gemotoriseerde bladblazer te huilen. Ik ben meteen wakker en Lyka trekt het dekbed over haar hoofd. Nadat de jeugd gisterenavond was vertrokken kwam er elk uur een auto over de parkeerplaats. Die auto wekte me elke keer. Ik had geen zin om uit bed te klimmen om te gaan kijken of het misschien de politie was die kwam controleren, mijn voorkeur ging uit naar het warme bed onder het dekbed.
De route die ik voor vandaag heb geprogrammeerd rijden we verder nadat we weer de Lidl hebben bezocht. Ik kan het zelf ook niet geloven maar we kopen meer etenswaren dan thuis. Waarom weet ik niet maar het smaakt ons een stuk beter onderweg.
Op weg naar “Carmona” is er nog niets aan de hand maar wanneer we samen koffie, met een overheerlijke appelflap, drinken op een parkeerplaats voor de wonderschone poort van de “Carmona” kom ik tot de conclusie, nadat ik mijn iPhone heb geraadpleegd, dat er geen enkele camping in de nabijheid open is. Er zit niets anders op dan in plaats van de route te rijden en een camping langs de route te zoeken naar een beschikbare camping te rijden. Sevilla ligt wel op de route maar ik heb voorlopig toch geen zin om grote steden te gaan bezoeken. We blijven graag weg van de drukte en zoeken rustige landwegen.
Die camping die ik op het oog heb, èn volgens de NKC app open is, ligt zestig kilometer naar het zuidoosten! Dus dan gaan we die kant maar op. De route is niet heilig en overal langs de weg is er wel wat te zien. Hoewel het landschap eentonig is genieten we het laatste stuk weer van de bergen. Die vlakte bezaaid met kastelen en mooie steden kan ons wel bekoren maar bergen hebben toch wel de voorkeur!
De camping is snel gevonden en die mag dan wel op een mooie bergtop liggen maar de rest is wat karig. Een oude aftandse wasmachine zonder een droogtrommel in de buurt kan mij niet bekoren, zeker niet nu de wasmand aardig vol begint te raken en ik aan mijn laatste schone onderbroek ben begonnen. De was wordt voor de zoveelste keer geannuleerd en blijft in de wasmand tot het volgende camping bezoek.
Na twee maanden heeft er ook een ander gevoel de kop op gestoken. Ik ken dit gevoel van vorige lange reizen. Het wordt namelijk steeds moeilijker om je ’s nachts weer op te laden om de volgende dag weer te kunnen genieten van de uitzichten, vergezichten en ervaringen. Het wordt tijd dat we even een pauze nemen om onze hoofden weer leeg te maken. Het 24/7 samenzijn in een kleine ruimte wordt ook steeds moeilijker! Je voelt bij elke beweging en elk gesprek dat het stroever gaat en over de kleinste dingen begint er zomaar een discussie die nergens op slaat.
Na de speklappen met snijbonen en aardappelpuree, een combinatie die ook geen schoonheidsprijs verdient, sla ik een paar biertjes achterover en we kijken naar “The accountant”. Een onderhoudende film die je met een korreltje zout moet nemen.
We zijn aardig vermoeid en liggen er al vroeg op. In bed denk ik na over wat we verder gaan doen. Lyka is al snel vertrokken en ik blijf alleen achter in de stilte van de duisternis met mijn gedachten. Er moeten beslissingen worden genomen! Ik denk dat ik er morgen wel uit ben!
