Wanneer ik ruim drie weken later dan de bovenstaande datum dit verhaal zit te schrijven, naast de warme kachel, in Zaltbommel lijkt het wel of er al maanden voorbij zijn gegaan. We zijn al lang thuis maar ik schrijf nog steeds over onze mooie reis naar het zuiden. Ik roer in mijn herinneringen en kijk naar de foto’s. Een foto plaatst me vaak weer op de plaats en de tijd wanneer die foto werd genomen, de herinneringen komen zo weer in me boven.
Na het meningsverschil van gisterenavond heb ik niet zo goed geslapen. Buiten was het ook nog onrustig op deze ogenschijnlijk rustige overnachtingsplaats. In het veld naast ons, onder de olijfbomen, grazen schapen waarvan enkele bellen om de nek hebben. En die bellen speelden de hele nacht als een vals carillon. Een volle maan hangt onheilspellend boven het Portugese platteland.
In stilte bekijk ik de foto’s van gisteren en schrijf korte passages in de verhalen van enkele dagen geleden. Na al die dagen, weken, maanden onderweg, komt de slijtage. Je weet uit ervaring dat die komt en elke ochtend moet je jezelf weer opladen om met hetzelfde enthousiasme de nieuwe wereld tegemoet te treden. Ook bij Lyka zijn de donkere wolken opgetrokken en met een opgewekt humeur beginnen we aan het ontbijt. Het is opmerkelijk hoe gemakkelijk het leven onderweg weer wordt. Vandaag gaan we weer verder landinwaarts en ons doel voor vandaag is Elvas. Een oude vestingstad met een UNESCO status.
Maar voordat we richting Elvas gaan moeten we eerst een stukje de andere kant op om een achttienhonderd jaar oude Romeinse brug te bekijken. De brug ligt in een rustig vergeten dal ver van de bekende wegen. Het is een van de best bewaard gebleven Romeinse bruggen in deze omgeving. Het dorpje dat op weg naar de brug ligt kan maar met moeite worden doorkruist. Smalle straatjes en uitstekende balkons maken het een avontuurlijke tocht. Ik ben doodsbang om met de alkoof een balkon te raken en we hebben ècht vier ogen nodig om ons veilig door het dorp te loodsen. Gelukkig is het verkeer hier op het platteland niet zo druk.
De brug wordt nog steeds gebruikt! Hoewel het maximale gewicht nu op 5 ton (5000 Kg) is gesteld. Mijn gedachten dwalen af en ik vraag me af of de “Martinus Nijhoff Brug” voor de bewoners van Zaltbommel “de Bommelse Brug” in het jaar 3800 ook nog dagelijks door voortuigen zal worden overgestoken. Lyka blijft achter in de camper want ze heeft de Romeinse bruggen nu wel gehad.
‘Allemaal hetzelfde!’, mompelt ze, en misschien heeft ze ook wel een beetje gelijk.
Voor mij, als oude romanticus, zijn ze nog steeds bijzonder. De Romeinen, het volk dat Europa verenigde en beschaving bracht. Wegen aanlegde en bruggen bouwde. Volkeren onderwierp en tegelijk verenigde. Ik heb een zwak voor die Romeinen!
En dan gaan we op weg naar Elvas!
Hoe het kwam, òf wat de aanleiding was weet ik niet maar als een vonk in een vat met gas in de juiste mengverhouding met zuurstof ontploft de sfeer in de cabine van de camper. Ik ben meteen verdoofd en verward. In de stilte na de uitbarsting van emoties besluit ik impulsief en eenzijdig om richting huis te gaan. Het zit er op! Het was een mooie reis en laten we dat dan in onze herinneringen ook zo houden? De smaak van de kauwgom is verdwenen en laten we de smakeloze gom dan maar uitspuwen.
De radiozenders komen en gaan, iedere stad heeft in Portugal zijn eigen FM radiostation. Ook zo’n antiek monument, FM-radio! We moeten van onze bestuurders allemaal aan de DAB+, een haperende slecht functionerende uitzendstandaard die de radio misschien wel voorgoed zal vermoorden.
We rijden en rijden door het droge dorre Spaanse landschap, alleen onderbroken door het volgooien van de brandstoftank en een bliksembezoek aan een Spaanse Lidl. We passeren enkele schitterende, veelal op heuveltoppen gelegen, kastelen en burchten die ik graag had willen bezoeken. Maar de sfeer is weg en de stilte, met een voelbaar spanningsveld, ligt als een donkere deken over ons heen.
Met topsnelheden tot 85 Km/u gaat het natuurlijk niet zo heel snel en voordat ik het weet is het al voorbij drie uur en vindt ik het tijd om een camping voor een douche en de nacht op te zoeken. Zonder overleg! De stilte overheerst nog steeds in ons kleine verblijf op wielen. Het is als de stress bij ratten die leven in een overbevolkt terrarium. We bijten van ons af en proberen zoveel mogelijk eigen ruimte op te eisen doormiddel van agressie.
Met een kleine omweg belanden we op “Camping Cáceres” in Cáceres. De camping is met € 23,00 tot nu toe de duurste camping van deze reis maar daar krijg je wel wat voor terug! Terwijl Lyka in stilte haar spullen bij elkaar zoekt om te gaan douchen laat ik de tv naar de beschikbare kanalen zoeken. Tot mijn grote, een tevens aangename, verbazing kom ik op het Nederlandstalige kanaal van BVN uit. En ook een hele rits van engelstalige BBC kanalen kunnen me wel bekoren.
‘Waar zijn de douches?’, verbreekt ze de stilte.
Zonder een woord te zeggen wijs ik naar het kleine gebouw naast de camper. Lyka kijkt me verbaast aan, alsof ik een flauwe grap maak. Nee, serieus, dat is ònze douche en wc! Op deze camping heeft elke staanplaats een privé badkamer! Met een spoor van een glimlach verlaat ze de camper.
Acht foto’s voor vandaag! Daar ben ik dus ook zo klaar mee. Met een muziekje op de achtergrond probeer ik wat te schrijven maar ook dat is moeilijker dan ik had gehoopt. Ik zit emotioneel op slot en begrijp er eigenlijk geen bal van wat er vandaag is gebeurd. Dus dat schrijven laat ik ook maar voor wat het is. Ik trek een blikje bier open, ik weet dat alcohol niets oplost maar het maakt de stilte wel dragelijker, en ga rustig op de bank liggen. Mijn gedachten proberen zich te ordenen als data in een computer. Er komt uit de chaos maar een conclusie: “We zijn op weg naar huis!”
Lyka betreed zingend en neuriënd, met de natte handdoek als een tulband op haar hoofd, de camper. Ik ben verbaasd, het douchewater heeft het slechte humeur van haar afgespoeld? Voorzichtig probeer ik haar te benaderen, ik weet dat een overhaastte òf onverwachte benadering tot een catastrofe kan leiden.
‘Wat eten we vanavond?’, vraagt ze opgewekt.
Mijn klomp is gebroken! Ik ben verbaasd en blij!
‘Ehhh, dat weet ik nog niet!’
Ze kijkt me verbaasd aan met een blik van: Je weet toch altijd een goede maaltijd op tafel te toveren!
In het gesprek dat volgt wordt de lucht geklaard en we moeten hard lachen om de misverstanden en communicatie stoornissen die hebben geleid tot ons gedrag van vandaag. Naar huis? Ben je nu helemaal gek geworden? Wat moeten we met dit weer in januari in Nederland doen? Nee, we gaar morgen terug naar Portugal en vervolgen onze ontdekkingsreis van het Iberisch schiereiland!
Ik ben geestelijk afgepeigerd en Lyka besluit om me maar eens wat werk uit handen te nemen. Ze maakt vanavond een Filippijnse specialiteit! Omelet met haring in tomatensaus op witte rijst. Het mag dan een beetje karig lijken, en de verse groente ontbreekt, maar voor mij is het een heerlijke afwisseling. Ik sip van mijn ijskoude biertje en geniet van de simpele Filippijnse arbeidersmaaltijd.
We kijken samen een film en besluiten de strijdbijl te begraven. Morgen gaan we terug, morgen gaan we naar “Elvas Presley” zoals Lyka het schertsend noemt. Dit is een dag om snel te vergeten!
