Boven mijn hoofd hoor ik zachtjes snurken, buiten is het nog donker en de koffie pruttelt in de mokkamaker. Het beeldscherm van mijn MacBook komt tot leven en toont de datum. Vrijdag de dertiende januari tweeduizend en zeventien! Vrijdag de dertiende? Ik dacht dat we die gisteren al hadden gehad!
Hoewel er na de problemen van gisteren maar weinig uit mijn hoofd op het beeldscherm komt voel ik me toch goed. De koffie smaakt me prima en zodra de kleine wakker is zal ik een ontbijt maken. NPO radio2 op de achtergrond en filosofische gedachten in mijn hoofd. De oorzaak van de problemen zijn duidelijk maar worden, zoals een doorsnee mens altijd probeert, aan de kant geschoven.
We beginnen vandaag weer met een schone lei na het ontbijt gaan we weer op pad. Terug richting Portugal, terug richting “Elvas” Presley, zoals Lyka het nog steeds noemt. In Cáceres doen we eerst een Lidl aan, veel boodschappen, vooral bier en wijn, die zijn namelijk een stuk goedkoper in Spanje. Ook de dieselolie scheelt twintig cent per liter dus wordt de tank ook nog een keer tot aan de rand gevuld.
Met een muziekje op de achtergrond en een glimlach op ons gezichten rijden we over precies dezelfde weg terug naar Portugal. Het is een leeg, verlaten, eentonig, maar ook mooi landschap met onwillekeurig verspreide grote ronde rotsblokken als een knikkerspel van de reuzen. Toch gaat het me toch snel genoeg vervelen en ga ik op zoek naar een andere route. Ik weet dat het niet mag, maar onder het rijden op de verlaten weg tussen Cáceres en Badajoz kies ik voor een onlogische route die ons sneller naar Portugal brengt. De wegen worden smaller en wij zijn nog steeds in vrede. De rust werkt ook op ons in!
Bij “Alburquerque” kijken we elkaar aan en zijn het gelijk met elkaar eens. Het kasteel op de top van een heuvel is uitnodigend, maar de problematische ritten door smalle straatjes en de overdosis kastelen die we in de afgelopen weken hebben gezien laat ons besluiten om maar verder te rijden.
Deze beslissing staat haaks op wat we besluiten wanneer we het “Ermita De Carrión” zien. Het is weer tijd voor een pauze en dan is een korte wandeling op een verlaten plaats altijd welkom om even de benen te strekken.
Twee boeren zijn bezig om een hek rond een weide te repareren. Een tiental schapen staan schaapachtig te kijken naar de werkzaamheden. Meteen begrijp ik de uitdrukking en moet voor een moment aan de vaderlandse politiek denken. Schapen die volgen.
De oudste van de twee mannen stapt op onze camper af en begint in een voor mij onbekend dialect te ratelen. Ik kan niets anders doen dan vriendelijk knikken en mijn schouders ophalen terwijl ik nog achter het stuur zit. Met een vriendelijke glimlach, er komen enkele vergeelde tanden tevoorschijn, wijst hij met knokige kromme, met dik eelt bedekte, vinger richting een vlak stuk terrein voor de trappen naar het witte gebouw. Pas wanneer hij een grote oude roestige sleutel tevoorschijn tovert begrijp ik wat hij bedoeld. Hij heeft de sleutel en kan ons binnen laten om het “Ermita De Carrión” te bezichtigen.
In het begin van deze reis had ik twijfels om zomaar overal naar binnen te stappen. Je moet tenslotte, uit beleefdheid, een bijdrage doen aan alle culturele schoonheden die je bezoekt. Dat kan ik een land als Spanje of Portugal elke dag flink in de papieren lopen.
We worden binnen in het gebouw, waar het erg donker is tot de oude man de lichtschakelaars omzet, ontvangen door een overweldigende glans van goud. In dit “Ermita De Carrión” huist de beschermheilige van het ommuurde stadje waar we net langs zijn gereden. De oude boer volgt ons als een schaduw!
Het doel van een “Ermita” (een woning van een heremiet of kluizenaar) ontgaat me nog steeds terwijl het doel van een kerk natuurlijk wel duidelijk is.
Schitterende religieuze kunstwerken bevolken het sobere witte gebouw.
Na dit meer dan welkome bezoek gaan we weer rustig verder. Het wordt alweer laat ondanks we een uur in de tijd zijn terug gegaan! De rustige wegen spiegelen zich in de cabine van de “oude Dame”. Na de hectische dag van gisteren zijn wij ook weer geheel rustig.
Hoewel we steeds uit hebben gekeken naar een leuk plekje om te lunchen duurt het tot half twee voordat we een plekje hebben gevonden. Een mooie plaats aan een stuwmeer! De lunch van vers brood met diverse gedroogde worst en sardines in tomatensaus smaakt uitstekend.
Het was ons oorspronkelijke idee om hier, het is ècht een schitterende plaats, de nacht door te brengen. Tijdens het eten schud de camper stevig heen en weer in de harde wind. We staan geheel onbeschut en de wind heeft vrij spel over het water van het stuwmeer. Het lijkt ons ook dat de kracht van de wind langzaam toeneemt. Een korte blik op het internet bevestigd dat. De wind zal de komende dagen kouder en krachtiger worden! Een noordwester storm is op komst met zelfs kans op sneeuw. Na het eten gaan we dus weer verder, op zoek naar een plaatsje voor de nacht.
Voor de tweede keer lijkt het dat we een fantastische plek hebben gevonden. Eerst een bakkie koffie en dan een korte verkenning van de omgeving. En die verkenning valt tegen en geeft een duidelijk signaal dat dit op het eerste gezicht zo mooie plekje! Op en rond de mooie natuurlijke parkeerplaats langs deze stille landweg is het een bende. Zwerfvuil, lege blikjes van sport- en energiedrankjes liggen naast gebruikte tissue’s en dichtgeknoopte condooms. Het is me al snel duidelijk wat zich hier na zonsondergang afspeelt en daar wil ik niet bij aanwezig zijn. Lyka vindt het vreemd dat ik opnieuw wil verkassen! Een korte uitleg van wat ik buiten heb aangetroffen en ze stemt in met ons aanstaande vertrek.
Veel mogelijke overnachtingsplaatsen zijn er niet langs de weg naar “Elvas”. Er is een bouwwerk op een top van een heuvel maar daar zal de wind nog harder waaien! Dus het wordt “Elvas”. Zodra we over de heuvelrug zijn gereden en “Elvas” in de verte zien liggen valt het enorme aquaduct op.
Ver hoeven we niet te rijden. Naast het aquaduct is een enorme parkeerplaats aangelegd voor het verkeer dat bezoekers van heinde en ver naar deze oude stad brengt. Het is een schitterende rustige plaats. We nemen een plaatsje in aan de verre grens en hebben alle privacy voor zover we die zoeken.
Voor het eten maak ik nog een korte wandeling langs het aquaduct en het valt me op dat er nog steeds campers arriveren. Ik tel zeven verschillende nationaliteiten! Het is een heel mooi plekje.
De ovenfriet, bij gebrek aan de uitverkochte potato wedges, gaat niet zo goed in onze oven. Maar bij gebrek aan wat anders eten we het toch maar, wat er over is gaat meteen, nog diepgevroren, in de vuilniszak. Gelukkig zijn de steaks wel mals en zij redden de avondmaaltijd.
Het is in de camper weer net als twee dagen geleden. Pais en vree! Onbegrijpelijk dat een kort moment van onbegrip tussen twee mensen zo uit de hand kan lopen. Onze reis gaat weer verder!
