Er broeit iets in de camper. De tijd tussen de momenten dat we elkaar in de haren willen vliegen word steeds korter en vandaag is zo’n dag dat Lyka met haar op haar tanden de trap af komt. De iPad en Samsung Tab komen meteen tevoorschijn en de spelletjes beginnen. De grote stilte is aangebroken. Hèt moment voor mij om maar eens boodschappen te gaan doen bij de Aldi supermarkt die we gisteren hebben gezien.
Zonder een woord te wisselen kleed ik me aan en vertrek met de HEMA rookworst boodschappentas naar de winkel. Een boodschappenlijstje is vandaag niet nodig, improviseren en overleven is vandaag de kunst. Wanneer ik een klein uurtje later weer terug in de camper kom zit ze met de iPad in haar handen met haar hoofd te schudden alsof ze Parkinson heeft. Mijn boosheid en teleurstelling is tijdens de wandeling en het boodschappen doen van me afgegleden. Laat ook maar, ieder zijn ding.
Lang heb ik niet de tijd om de boodschappen op te ruimen want mevrouw moet, tussen de spelletjes door, worden gevoerd. Het verse brood voor het ontbijt komt op tafel en in stilte eten we wat van de heerlijkheden die Portugal te bieden heeft. Lang duurt het niet want nog voordat ik klaar ben begint een volgende sessie van het weldadig verdelgen van fantasiefiguren op het internet. Het wordt, ondanks mijn beste voornemens, me al snel teveel! Ik grijp mijn camera en ga nog maar een stukje in de frisse buitenlucht wandelen. Er zijn wat leuke authentieke dingen die ik misschien kan fotograferen voordat ze voor de eeuwigheid verloren zijn gegaan.
De gemeenschappelijke wasruimte uit 1868 in haar wit en azuurblauw is een plaatje. Hier kwamen al honderd en vijftig jaar geleden de vrouwen uit het dorp bij elkaar om gezamenlijk de was te doen en de laatste roddels uit te wisselen. Ik zie het al voor me! Kinderen rennen rond de rokken en de grauwe katoenen kledingstukken kletsen op het nieuwe graniet. Geen elektriciteit dus alleen het daglicht als tijd om de huiselijke verplichtingen te vervullen. Het daglicht werd in die tijd nog optimaal gebruikt!
Wanneer ik voor de tweede keer bij de camper terugkeer is de stemming al een stuk beter. Misschien wordt ik tussen de spelletjes door wel gemist? We maken alles gereed om te vertrekken naar “Ferreira Do Alentejo” waar een speciale kapel is die je niet mag missen wanneer je hier in de buurt bent. De route voor vandaag gaat verder heb binnenland in. We hebben voor nu genoeg van de kust. Het is er heel erg mooi maar er zijn ook opvallend veel campers. Vanaf gisteren zijn ze zeldzaam geworden en dat bevalt me prima. Hoe ouder ik wordt des te meer stel ik de eenzaamheid op prijs. Grote drukten wil ik het liefst vermijden en een direct gevolg is dat we maar weinig steden bezoeken. Dat komt misschien wel een volgende keer.
De kapel is op zijn minst opmerkelijk, maar wat nog opmerkelijker is zijn de mensen in het binnenland. De lokale bevolking, de klederdracht, de gezichten, de grote gouden Creolen, de gouden tanden en donkere gezichten. Als ik niet beter wist dan zou ik denken dat ik tussen zigeuners in de Balkan terecht was gekomen. Het is indrukwekkend maar tegelijk ook intimiderend. Etnisch profileren geeft me een gevoel dat ik elk moment aangevallen of beroofd kan worden! Vanzelfsprekend is dat flauwekul want die mensen zijn net zo verbaasd om mij te zien als ik hun. Zo zie je maar dat etnisch profileren een gevaarlijk wapen kan zijn.
Snel terug naar de camper en weer op pad. We gaan verder het binnenland in op weg naar een stuwdam met een mooie picknickplaats en misschien wel een plaats om te overnachten. Het blijkt een schitterende plaats en de lunch smaakt uitstekend. Voor een moment heb ik zelfs de hoop dat de tablets onder de tafel blijven maar nee. Voordat we kunnen vertrekken dienen er eerst nog enkele vijanden te worden vermoord en bevriende stammen te worden geholpen in een oorlog tegen andere spelverslaafden over de hele wereld. Het ergste is dat de spelers ook nog met elkaar kunnen communiceren en zo smeden ze een hechte band tussen de spelers. Ik laat het maar voor wat het is en wacht buiten in warme winterzon totdat we eindelijk kunnen vertrekken.
“Pisões Roman Villa” is de volgende halte. Overblijfselen van een oude Romeinse villa met enkele van de mooiste behouden mozaïekvloeren in Portugal. Ik hoop dat ik Lyka’s interesse opnieuw kan wekken zodat we eindelijk van die rotspelletjes af zijn. In alle stress mis ik de afslag naar de villa en in het reisboekje lees ik dat er een paar kilometer verderop ook een alternatieve weg is. Zonder een woord te spreken verlaat ik de asfaltweg en rij de bewegwijzerde zandweg op. De weg had beter kunnen maar ik heb ze de afgelopen tijd ook wel slechter gehad.
Totdat we voor een strook modderwater van een meter of twee breed komen te staan die onpeilbaar diep is. Er zijn maar weinig donkere wielsporen zichtbaar zodat ik weet dat er maar weinig voertuigen de doorsteek wagen. Er zit dus niets anders op dan te draaien op de smalle zandweg. Dat blijkt dan ook nog eens moeilijker dan ik had gedacht. De rekensom van de draaicirkel van de camper en de breedte van de zandweg is erg ingewikkeld en maar moeilijk op te lossen. De uitlaat neemt een hap aarde uit de dijk langs de weg en ik ben allang blij dat er niets is afgebroken. Mijn zin om de villa te bezoeken is over! Terugrijden is voor vandaag geen optie dus gaan we maar verder naar de volgende Romeinse overblijfselen die bewaard zijn gebleven.
“Núcleo Museológico de S. Cucufate (op de parkeerplaats)” is een hele mond vol maar wel de moeite waard. Het zijn de overblijfselen van een enorme Romeinse boerderij die na het vertrek van de Romeinen verschillende verbouwingen hebben ondergaan en enkele keren hun bestemming hebben gewijzigd.
Er zitten twee verveelde twintigers achter de kassa met elkaar te praten. Ik weet haast zeker dat we vandaag de eerste bezoekers zijn. Het toerisme in het winterseizoen staat op een heel laag pitje en waarschijnlijk zijn het ook nog eens banen geschapen met subsidiegeld van de Europese Unie.
Ze weten me over te halen om de ruïnes nog vanmiddag te bezoeken. We hebben tenslotte nog voldoende daglicht over! Ze hebben gelijk, we bezoeken nu nog de ruïnes en gaan morgen weer verder.
Mijn vrouw zit alweer in “cyberspace” en jaagt op fantasievijanden terwijl ik terug in de tijd wil gaan om te zien hoe de Romeinen achttienhonderd jaar geleden dit deel van Portugal bewerkten en bewoonden.
‘Effe wachten!’, totdat ze klaar is met spelen, is aangekleed en opgemaakt.
Ik betaal slechts zes euro kunnen we naar binnen, we krijgen geen toegangsbewijs en dat trek een wenkbrauw bij me omhoog, de ruïnes zijn indrukwekkend. Wat me altijd het meeste van de Romeinen intrigeert zijn de baden. De Romeinen hadden in elke respectabele villa een serie van koude en warme baden. Inclusief aquaducten om vers water aan te voeren en rioleringen om het gebruikte water weer af te voeren. Zelfs loden waterleiding werd tweeduizend jaar geleden al gebruikt!
Een gedeelte van de verlaten boerderij is later door de Christenen gebruikt als kapel. Nadat de islamitische Moren dit gedeelte van Europa in bezit namen. Mooie oude fresco’s zijn de stille getuigen van deze periode. We kunnen alleen maar blij zijn dat de moslims uit die tijd niet zo vernielzuchtig waren als de moderne jihadisten.
Bij terugkomst in de camper is het al kwart over vijf en we staan niet eens op zo’n slechte plaats. Zonder Lyka te raadplegen beslis ik om de nacht maar hier te blijven. De zon gaat onder en de enkele verdwaalde lantaarnpalen langs de weg gaan aan. Voor mijn gevoel staan we goed hier vannacht.
Toch eindigt deze avond in mineur! Mijn experiment met de romige noedels met garnalen en mosselen valt niet goed uit en, terwijl niet eens zo slecht is, het Lyka in zijn geheel haar niet bevalt vervallen wij in een eindeloze haast kosmische stilte. Het zaad dat vanochtend werd gezaaid is vanavond gekiemd. Mijn bloed kookt maar ik blijf rustig en kijk een film. Het zijn de kleine problemen die een relatie spannend maken.
