Met elektriciteit van het vaste net nodigt het uit om wat langer en meer tv te kijken dan normaal. Het was dan ook erg laat toen ik mijn gisteren mijn slaapplaats opzocht. Dat wordt op deze grijze ochtend vertaald naar een uur later opstaan dan normaal. Voor het eerst sinds weken heb ik geen verhaal meer om te publiceren. Met een mok koffie binnen handbereik begin ik mijn geheugen te pijnigen. Het is slèchts acht dagen geleden maar het lijkt voor mijn gevoel wel een maand of nog langer. Er gebeurt veel maar soms ook tegelijk niets vermeldenswaardig. Nog voordat Lyka opstaat heb ik de ruime lijnen van het verhaal over twee januari klaar.
Dan wordt het tijd om te ontbijten en mijn fantasie heeft me gebakken Smac met een gebakken ei en witte bonen in tomatensaus ingegeven. Een Filippijnse lekkernij, maar dan met witte rijst en bananenketchup. Voor het brood moeten we improviseren omdat al het brood aan boord al minstens twee dagen oud is. Vooral het stokbrood dat ik achter de voorbank heb gevonden is zo hard dat het onder de wapenwet valt en zeker niet meer eetbaar is.
Voordat we vertrekken van de camping praat ik nog even met Luuc, de bestuurder van de camper die gisteren bij duisternis arriveerde. Vanochtend viel het me op dat hij hetzelfde onderstel heeft als wij. Een Ford Transit MK3, en dat schept meteen een band. We wisselen wat ervaringen uit en ik hoop dat we beiden wat van hebben opgestoken. Het meest vreemde was wel dat hij gisterenavond door de politie weg was gestuurd. Gelukkig hebben wij dat nog niet meegemaakt. We nemen afscheid met het voornemen om contact met elkaar te houden. Misschien kunnen we elkaar helpen en ervaringen uitwisselen over onze Fordjes.
Ik kies voor een weg die dicht langs de kust loopt. Door natuurgebieden, van de ruige kust krijgen we maar weinig te zien, je moet namelijk een uitzichtpunt hebben en die zijn vaak bebouwd met eeuwenoude dorpjes waar de wegen zo smal zijn dat je er alleen maar te voet kan komen. Tel daar het ontbreken van parkeerplaatsen bij op dan heb je algauw de som “doorrijden”!
Gelukkig kunnen we lunchen op een mooie parkeerplaats met enig uitzicht op de Atlantische Oceaan. We hebben een keer zacht brood gekocht bij een “Intermarche” supermarkt, de stokbroden beginnen nu een beetje te vervelen. Voor mij de laatste twee frikadellen uit Nederland en voor Lyka een gemengd beleg van kazen en droge worsten. Dit is zo bijzonder dat ik het wel moet vermelden. Het leven kan niet mooier zijn! Tijdens de lunch hebben we besloten om de kust voor een tijdje te laten wat het is. We gaan landinwaarts en weg van de door de vele campers plat gereden wegen.
Ons doel voor vandaag is “Santiago do Cacém”, een stadje met een tweeduizendjaar oude geschiedenis. Niet alleen de Romeinen waren hier maar ook al voor de Romeinen arriveerden zwierven hier stammen rond die hun stempel op het landschap hebben gedrukt.
We vinden een plekje op een parkeerplaats waar duidelijk staat aangegeven dat die verboden is voor campers. Voor nu heb ik daar even geen boodschap aan. Eerst ga ik de lager gelegen grote parkeerplaats bekijken waar geen verbod geld voor ons soort! Deze is in zijn geheel zo steil dat er geen fatsoenlijke staanplaats voor een camper voorhanden is.
Na een korte cameraloze wandeling door de oude binnenstad kom ik bij de tweehonderd jaar oude kerk en het vestingwerk dat al van verre zichtbaar is. Het kasteel is niet te bezichtigen omdat de binnenplaats door de gelovigen is gebruikt als de plaatselijke begraafplaats. M.a.w., is is hier heel weinig te zien en zeker nog minder om te bezichtigen! Voordat we de verboden parkeerplaats verlaten neem ik nog een foto van een ruïne en de vesting op de heuvel.
We gaan verder naar “Ferreira do Alentejo” en wanneer we onderweg een plaats zien om te overnachten dan slapen we daar. Nog voordat we onder aan de heuvel zijn zie ik het logo van de NKC op mijn Garmin verschijnen als teken dat er een camperplaats of camping is. Snel als ik ben druk ik, onder het langzaam in zijn eerste versnelling naar beneden rollen van “de Oude Dame”, op het aanraakscherm.
Het is inderdaad een gemeentelijke camperplaats! De route die de GPD geeft is zeker niet de goede want die gaat dwars door de oude stad en daar zijn de straatjes veel te smal. De roodbruine wegen op de GPS zijn altijd een goede keuze en die worden dus gevolgd totdat we tegen een “verboden in te rijden” verkeersbord aanrijden. Dus linksaf en de gele borden van de wegomleiding volgen. Helaas nemen ze het daar in Portugal niet zo nauw mee als wij in de beschaafde wereld. We rijden zeker een half uur rondjes door smallere en brede straten, soms ook steil maar nooit een probleem. Een paar doodlopende wegen waar we met moeite kunnen keren en we zitten weer op hetzelfde rondje waar we zijn begonnen.
Het is als een 3D puzzel, maar dan in het echt! Van paniek is er nooit sprake geweest maar wel van frustratie, we zitten in een vicieuze cirkel waar we niet uit kunnen breken! Totdat ik wat extra rekenkracht van mijn hersenen aanspreek en de gereden routes projecteer op mijn GPS samen met wat de mogelijkheden zijn. De enige oplossing is vijftig meter tegen het eenrichtingsverkeer in! Zwaaiende en met de grote lichten knipperende tegenliggers worden begroet met een glimlach en ik gooi mijn beide handen in de lucht als teken dat ik er ook niets aan kan doen. Vijftig meter verder is ons probleem opgelost. We rijden in de richting van de camperplaats en kunnen ons geluk niet op!
Het is geen bijzondere camperplaats maar goed genoeg voor een nachtje slapen. Schoon, niet te steil, verlicht en aan de rand van de woonwijk. Maar wat het aller belangrijkste is: De camperplaats ligt uit de wind. Op de top van de heuvel staat een ijzige wind die zeker onaangenaam is, dat scheelt een schep kolen om de camper te verwarmen vannacht.
We staan en nu gaan we verder testen met het verbruik van de apparaten die we allemaal aan boord hebben. Het scheelt al iets dat ik de 230V lader van mijn MacBook niet meer gebruik en ben overgestapt op de 12V lader.
Het voelt een beetje als een verplichting maar ik ga meteen aan de slag met het verhaal van vandaag. Dat kan maar klaar zijn nu de herinneringen nog fris zijn. Een lekker koud Spaans biertje erbij en de kachel aan. Het verhaal van twee januari komt op mijn beeldscherm en wordt gecontroleerd en gecorrigeerd. Morgen zijn drie, vier en elf januari aan de beurt. De eerste twee zijn maar korte verhalen omdat ik in “Adobe Lightroom 5” in totaal maar tien foto’s zie. Trek van die tien foto’s twee maaltijden en twee staanplaatsen af dan schiet er maar weinig over om over te vertellen.
De voorraad moet worden weggewerkt dus vanavond staat er Chili con Carne uit een blik met witte rijst op het menu. Ik heb wel wat verse paprika en ui toegevoegd om het toch nog enigszins gezond te maken! Het smaakt beter dan verwacht ondanks dat we de afgelopen weken zijn verwend. Na het eten zijn alweer de laatste twee afleveringen van Blindspot aan de beurt. Het wordt weer een paar weken wachten voordat we met die serie verder kunnen. We liggen vroeg onder de wol. We zijn een paar dagen zuinig met de elektriciteit!
