De titel voor dit verhaal had ik gisterenavond al bedacht. Het is vandaag sportzaterdag in de camper met de laatste loei zware bergetappe in de Giro en de finale van de Champions League. Hoe anders zou het voor mij als sportliefhebber kunnen zijn!
Vannacht heb ik mijn knie opnieuw verdraait. Een oerkreet van de pijn rolde over de nog in diepe slaap verkerende camping. Ik hoopte op beter maar mijn weekend zit er op. Na drie maanden vooral ontlasten en/of voorzichtig belasten, revalideren en rust en inspanning af gewisseld te hebben lijkt het er op dat ik weer terug ben bij AF! En daar wordt je niet blij van!
Minder dan dertig kilometer te rijden, onderweg boodschappen doen voor het weekend en hopen dat me straks weer beter voel. Maar nee, ook het bedienen van de koppeling tijdens het rijden is een pijnlijke bezigheid. We rijden richting Vianden waar we al snel een mooi plaatsje hebben gevonden aan de rivier met zicht op het “Château de Vianden”, een kasteel op de top van de kloof waarin het stadje ligt. Na een tiental minuten en lichte overlast van de plaatselijke jeugd die naar luide Franstalige hip-hop luistert besluiten we om toch maar verder te rijden.
Ik heb nog een mooi plaatsje gezien en misschien zelfs wel twee. Een goede 3/4G verbinding is op deze sportdag voor mij het allerbelangrijkst! Op de parkeerplaats naast de oude begraafplaats van Vianden zijn er op dit vroege tijdstip nog enkele plaatsjes vrij. We staan nog lang genoeg in de zon om de accu te laden en het is rustig genoeg om vanavond goed te kunnen slapen.
Alles doet me werkelijk pijn, elke beweging is een marteling en zelfs gewoon stil op de bank liggen doet me pijn. De etappe van de Giro valt enorm tegen, de finale van Champions League is slaapverwekkend. Dus we liggen vroeg op bed. Ik heb pijn en ik kan alleen maar hopen dat de paracetamol werkt. We hebben besloten om morgen, een dag eerder dan gepland, naar huis te rijden. Zonder de gelegenheid om te wandelen heeft het voor ons weinig zin om nog langer van huis te blijven. Ik moet weer gaan werken aan mijn gezondheid en ik kan alleen maar hopen dat mijn knie weer snel beter is.
