maandag 16 februari 2009

De Filippijnen, het weekend van de hete luchtballonnen

Angeles , maandag 16 februari 2009

“Met alleen goede voornemens kom je er niet!”

Kees en zijn meisje waren vanochtend dus al vroeg gearriveerd. Kees had mijn SMS wel ontvangen maar zijn antwoord was niet bij mij aangekomen. Dat was dus allemaal goed gegaan en dat was voor mij ook een flinke opluchting.
Ze gingen samen al vroeg op pad naar de Thaise ambassade om het paspoort met het nieuwe visum voor zijn meisje op te halen. Terwijl ik tijdens het wachten op die twee in de Swagman van het internet en een kopje genoot keek ik naar de mogelijkheden voor het komende weekend. Er was een groot luchtballonnen festival of de Clark Airforce Base. Mooie plaatjes van felgekleurde luchtballonnen in vreemde vormen kwamen in mijn gedachten op. Lekker over het grote grasveld slenteren en mooi plaatjes schieten.
Het werd dus een compleet ander weekend dan ik had verwacht! Na veel onderzoek bleek dat de show ’s morgens om half zes begon. Dat is wel een beetje heel erg vroeg, zelfs voor mij. Tussendoor was de luchthaven dan gewoon geopend voor al het normale vliegverkeer. ‘s Avonds was er dan nog een korte sessie net voor zonsondergang. Laat dat nu net het moment zijn dat ik geniet van een koud biertje. M.a.w., in plaats van hete luchtballonnen werd het een weekend met veel ijskoude biertjes in de Go-Go’s van Angeles.
Kees en Roxanne sliepen bij een vriendin en de communicatie onderling was erg moeilijk. Meestal zagen we elkaar net na de middag in het Shopping Mall Clark. Het was goed vertoeven in de koele lucht. Een bakkie koffie en een beetje winkelen. Later terug naar de kamer om wat te rusten en om een uur of vijf naar het kleine winkeltje van de vriendin, Donna. Koude biertjes voor € 0,35 per stuk. Ja, dat is goed uit te houden!
Na een paar biertjes ging ik dan op stap en Kees gingmet zijn meisje eten. Later op de avond vonden we elkaar dan weer bij een lokale 7-11 of in het nachtleven van Angeles City. Fields Avenue om precies te zijn is een lange straat waar het allemaal gebeurd. Er zijn teveel bars en Go-Go’s om ze allemaal op te noemen. Mijn favoriete waren in ieder geval de Champagne en Butterfly Rock. Die laatste wordt gerund door een paar Nederlanders en de traktatie van echte UNOX rookworst was erg welkom.


Natuurlijk wordt Angeles City na een lang weekend vergeleken met Pattaya. Mijn persoonlijke mening is deze:

Voor een korte vakantie zijn de Filippijnen zeker goed als Thailand. Er is voldoende te doen en te zien om je een week of twee bezig te houden. Een mix van Manila en Angeles City is zeker aan te raden. Vanuit Angeles kun je uitstapjes maken naar enkele plaatsen die op een paar uur rijden van het stadje liggen. In Manila is er heel veel te zien, kijk maar naar de andere verhalen over de Filippijnen.

Thailand - Filippijnen 1:1

Natuurlijk is het grootste voordeel van de Filippijnen dat de meesten mensen er goed Engels spreken. Voor een ander, inclusief mijzelf, kan het juist ook leuker zijn als er een taal barrière is. Daarom moet ik ook voor deze zaak een onbeslist geven.

Thailand - Filippijnen 2:2

De hotels die ik tijdens mijn bezoek heb bezocht in Angeles en Manila waren niet van de kwaliteit zoals ik die in Thailand over het algemeen aantref. Daartegen liggen de prijzen ook veel hoger dan in Thailand. De prijs/kwaliteit verhouding is dan ook slecht te noemen.

Thailand - Filippijnen 3:2

Het eten in de Filippijnen is smakeloos en geheel gebaseerd op de Amerikaanse en Australische fastfood restaurants. Ik heb nog nooit van mijn leven zoveel pizzeria's en spaghetti restaurants bij elkaar gezien. Volgens mij zijn er zelfs meer dan in Italië. Zware, vette en grote ontbijten bij de hotels. Wel erg lekker na een avond stevig stappen maar niet erg gezond en na een paar dagen wil je wel een keer iets anders.

Thailand - Filippijnen 4:2

Het op stap gaan en het bieren. Nu eisen de Filippijnen met afstand de eerste overwinning op. Het bier is er erg goedkoop, ook in de bars en Go-Go’s. Het is wel San Miguel gebrouwen voor de Amerikanen met een alcoholpercentage van 3,5-4%. Het is goed te drinken mits het maar ijs en ijskoud is.

Thailand - Filippijnen 4:3

De Go-Go’s en bars winnen ook met gemak van die in Pattaya. Goede westerse, niet te luide, muziek en erg vriendelijke bediening maken het tot een plezierige ervaring om avond na avond uit te gaan. Op de derde avond wordt je bij je voornaam aangesproken en de mensen nemen de tijd om een praatje met je te maken. Vier op een rij en dat spelletje met die houten blokjes zijn hier nog niet doorgebroken.

Thailand - Filippijnen 4:4

Nu de meisjes! “Aan de overkant is het gras altijd groener” ,is niet voor niets het gezegde. Mijn persoonlijke mening is dat de meisjes vriendelijker en zachter zijn dan de Thaise. Ze zitten er natuurlijk ook om geld te verdienen maar het is nooit het gespreksonderwerp. Ze kosten ook de helft van hun collega’s in Pattaya en staan niet om vijf uur ‘s ochtends aangekleed met hun hand opgehouden naast je bed. Ze zijn beter opgeleid en weten heel veel meer van de wereld.

Thailand - Filippijnen 4:5

De einduitslag is in het voordeel van de Filippijnen maar dan ook met een kleine marge. Tegen iedereen die langer dan vier weken naar Thailand komt zou ik zeggen: “Gebruik het geld voor je toeristenvisum voor een korte vakantie in de Filippijnen”.


Mijn korte reis naar deze nieuwe bestemming in Azië zit er bijna op. De Fillippijnen is een land dat ik zeker in de toekomst voor een langere tijd ga bezoeken. Een tour van vier weken in noord Luzon zal zeker een mooie en aangename reis zijn.

Een beeld van Angeles City:









woensdag 11 februari 2009

De Filippijnen, de laatste dag in Manila

Manila (Slouch Hat Inn)

Met een buskaartje op mijn nachtkastje, geen enkel idee wat Kees van plan was en een lucht in mijn kamer alsof ik op een vuilnisbelt sliep werd ik vanochtend wakker. Het eerste wat ik deed was het raam van de badkamer weer open zetten, de frisse bries vervuilde ochtendlucht van Manila was honderd keer beter dan de graflucht in mijn kamer.
Terwijl ik mijn dompelaar in het water voor mijn eerste kopje koffie van de dag zette voelde ik iets vreemds aan mijn grote teen. Een snelle blik naar de grond onthulde de oorzaak het vreemde gevoel én de oorzaak van de stank. Onder de keukenkastjes lag een Aziatische muizenval met twee dode, in verregaande staat van ontbinding verkerende, muizen. Een Aziatische muizenval werkt heel simpel. Het is een stuk plastic met een sterke lijm er op. De muis rent de lijm op en zit vast. Hij begint te piepen en broer muis komt kijken waarom hij zo piept. En zo is broer muis ook de pineut en de rest van de familie volgt.
Bij het zien van de muizenval, en het ruiken van die ontbindende muizen moest ik meteen kokhalzen. Een korte snelle sprint naar de gang en ik stond weer in de frisse lucht. De kamermeisjes stonden me met grote ogen aan te kijken! Nadat ik verteld had wat ik had gevonden moesten ze wel een beetje verlegen lachen en ze riepen de vloermanager erbij. Deze verwijderde de muizenval en mijn probleem was opgelost.
Pufffffff, dat was een stuk beter! Na een bakkie koffie en een stukje internet ging ik op naar naar de gouden bogen voor mijn ontbijt. Ik voelde me goed en vandaag zou ik gewoon heel weinig doen. Gewoon een beetje rondhangen en koffie met gebak in Robinson’s.

Tijdens mijn koffie kreeg ik een telefoontje van Kees uit Sorsogon dat hij vanavond in de nachtbus zou zitten en dat hij morgen om vijf uur zou aankomen in Manila. En of ik even een kamer voor hem wilde boeken in het Juliano Hotel. Op zich een niet zo moeilijk verzoek maar bij navraag was het hotel vol en ik kon geen contact met Kees meer krijgen.
“Wat nu?”
Ik moest een logische oplossing bedenken zodat de twee bij aankomst toch een bed hadden en dat ze begrepen wat er aan de hand was. Het werd de goedkoopste kamer in de “Slouch Hat”, 1099 Peso voor één nacht. Ik stuurde een korte SMS naar Kees in de hoop dat hij hem zou ontvangen.
“Hotel vol, kamer in Slouch Hat. Ze weten dat je rond vijf uur aankomt. Bevestig ontvangst?”
Na twee uur had ik nog geen bevestiging en ik vond het vreemd. Ik probeerde Kees nog een keer te bellen, tevergeefs.
Het speelde de hele avond in mijn gedachten en toen ik zelf in mijn bed kroop hoopte ik er maar het beste van. Morgen gaan we in ieder geval terug naar Angeles waar dit weekend een groot luchtballonnen festival plaatsvind.


Geen onroerend goed belasting betaald? Dan kom je gewoon in de krant te staan!

dinsdag 10 februari 2009

De Filippijnen, China Town en een dodenstad

Manila (Slouch Hat Inn)

Vanochtend werd ik wakker met een vreemde lucht in mijn neus. Ik kon de geur niet thuis brengen maar het was de geur van de dood vermengd met een flinke vleug rioolgas. Eerst dacht ik dat het mijn eigen adem was of mijn lichaamsgeur in de afgesloten kamer. Bij terugkeer van het toilet was de geur er nog en er zat niets anders op dan het raam van de badkamer open te zetten.
De eerste week in de Filippijnen zit er alweer bijna op! Van Kees en zijn vriendin had ik tot nu toe ook niets meer vernomen en dat moest ik dan maar onder de noemer “Geen nieuws is goed nieuws” plaatsen. Bij gebrek aan informatie zou ik zelf in ieder geval de terugreis op aanstaande donderdag naar Angeles boeken bij “Fly the bus”. Een goede betrouwbare busservice tussen de verschillende hotels van de Swagman.
Nu ik een MacDonald’s had gevonden niet al te ver van mijn hotel schoot het zware en calorierijke Australische ontbijt erbij in. Gewoon weer een broodje ei met bacon en een lekker bakkie koffie samen met de lokale krant. De ontdekking van een open netwerk met internet was ook nog een welkome meevaller. Nu kon ik tenminste mijn foto’s al uploaden en de Nederlandse krant op het internet lezen.
Na het het ontbijt en het boeken van de bus voor de terugreis ontmoette ik Mick weer in de Slouch Hat. Hij zat met moeite zijn ontbijt naar binnen te werken. Zijn verhaal over de afgelopen nacht zal ik jullie onthouden maar hij had in ieder geval niet veel geslapen.
Samen gingen we op pad naar China Town. China Town ligt over de brug aan de andere zijde van de rivier van Intramuros. De wandeling was aangenaam en een iets langere route over de stadsmuur bracht ons aan de grens van China Town.
Mijn kleine vriend zag er slecht uit en hing als nat zand aan elkaar. De lange nachten van drinken en uitgaan hadden hun tol geëist. Toch wilde hij niet meteen opgeven en een beetje met me door de stad slenteren. Langzaam, heel langzaam slenterden we door de steeds warmer wordende stad. Een flesje Coke Zero leste de grootste dorst en een stukje verder lag de rivier aan onze voeten. Aan de overkant lag het China Town van Manila.
Een grote boog in Chinese stijl verwelkomde ons terwijl wij ons door de oneindige stroom auto’s en jeepney’s worstelden. Voor het eerst waren de uitlaatgassen een probleem en we hapten naar frisse lucht.

Voor de Binondo Church lag een groot plein en daar moest ik even rustig zitten en haalde de Rough Guide tevoorschijn. We zaten dus op de Plaza San Lorenzo Ruiz en keken naar de Binondo Church. Het boek vermeldde dat China Town eigenlijk Binondo heet en dat de oorspronkelijke Chinezen door de Spanjaarden tegenover Intramuros aan de overkant van de rivier waren ondergebracht. Deze groep was (nog) niet bekeerd! Eenmaal een devoot katholiek, dan mocht de Chinees naar de overkant van de rivier komen en zich in Intramuros vestigen.

De eerste barsten begonnen zich te vertonen en Mick vond het welletjes. De luchtvervuiling en de vochtige warmte werden hem teveel. Hij zou nog een half uurtje meelopen en dan terug gaan naar de bar. Er was een cricket wedstrijd tussen Australië en Nieuw Zeeland op de tv en het idee van een koud biertje en een Cricket wedstrijd in de airconditioning leek hem beter dan tien kilometer naar een Chinese begraafplaats lopen.

Veel China Towns heb ik al van dichtbij gezien en deze moet wel een van de slechtste zijn tot nu toe. Misschien waren de gezichten een beetje anders maar voor mij leek het toch nog gewoon de Filippijnen. Overal stonden ze pinda’s te branden en er was ook voldoende Chinees voedsel te krijgen. Loempia’s en noedels, jammer dat ik me er nog niet aan durfde te wagen. Ik wilde nog even op zeker spelen.

Mick nam met een bezweet voorhoofd afscheid en ik volgde de treinbaan naar het noorden. Het was best vreemd om een trein zo hoog boven je hebben terwijl het rond om je heen op een sloppenwijk leek. Manila is veelal een chaos van van alles en nog wat. Gebouwen zijn schots en scheef tegen elkaar aan gebouwd en in miljoenen verschillende kleuren geverfd. Hoofdwegen eindigen gewoon in een smalle straat. Het verkeer kruipt door elkaar en van een verschil tussen het voetpad en de rijbaan is niets te bekennen. Het enige dat me echt opviel was een paarse streep die met me mee ging van het begin tot het einde. Het doel van die streep was me niet duidelijk.

Na een dik anderhalf uur wandelen kwam ik bij de bocht die duidelijk op de kaart stond. Ik was nu aan de grens van het “Chinese Cemetery van Binondo”. Nadat ik voor het eerst de weg had gevraagd kwam ik aan de Zuid-Poort van het kerkhof.
Wat ik hier aantrof maakte me stil en mijn mond viel open. Dit was nog veel anders dan ik me in de verste verten had voorgesteld. Hier stonden huizen voor de doden! Boeddhisten en katholieken door elkaar heen. Het was een schrijnend verschil met de buitenwereld van de levenden. In stilte slenterde ik door de wijk. Straten hebben namen en monumenten zijn er opgericht om de helden niet te vergeten. Meestal zijn de deuren van de huizen afgesloten maar daar waar er toegang is heeft een verdwaalde zwerver/bedelaar/dakloze zijn intrek genomen om aan de zijde van een overledene te wonen. In ruil voor het onderdak houd de bewoner het huis schoon. Een mooi voorbeeld van een symbiose. De armere bewoners van Binondo worden aan de muur, of beter gezegd, in de muur bijgezet.



Je zou hier uren kunnen ronddwalen maar het werd al laat en ik wilde voor het donker weer in het hotel terug zijn. Ik heb me tot nu toe nog niet bedreigt gevoelt. Manila is in mijn ogen een veilige stad. Althans, in het daglicht. Voor de tweede keer maakte ik gebruik van de trein. 15 Peso voor een enkele reis naar United Nations.
Bij terugkomst in de kamer was die verschrikkelijke stank nog steeds aanwezig. Ik keek nog eens goed rond maar kon de oorzaak niet vinden en nam snel een douche. De nare geur leek wel een minder te zijn geworden toen ik de kamer weer verliet om beneden in het restaurant opnieuw een Filippijnse biefstuk met patat te eten. Het verhaal van deze maaltijd is dezelfde als die van gisteren. Ik had zo’n trek dat ik weer vergat om een foto te schieten. Na een paar biertjes zocht ik mijn bed op en had nog een korte internet sessie. Welterusten, morgen doe ik rustig aan!
Copyright/Disclaimer