Vandaag was mijn eerste echte dag in de Filippijnen. Ik kon de dag invullen naar mijn eigen wensen. Natuurlijk was ik al vroeg wakker en in de kamer naast me lagen Kees en Roxanne nog op één oor. Zij hadden weinig anders te doen dan wachten totdat de nachtbus naar Sorsogon zou vertrekken. Mijn rugzak was heel snel gepakt en met een goed humeur was ik op weg naar mijn nieuwe kamer in de “Slouch hat”.
“Goodmorning”, klonk het vriendelijk vanachter de bar toen ik het restaurant/receptie van het kleine hotel binnen stapte.
De sleutel van kamer 205 lag al klaar en werd me overhandigd. Ik liep maar meteen door naar boven om mijn rugzak voor mijn ontbijt in de kamer te leggen. En deze kamer was inderdaad een stuk beter dan waar ik de afgelopen twee nachten had geslapen. Een kingsize bed en een stapelbed stonden tegenover elkaar in de familyroom en ik had zelf de keuze waar ik wilde slapen. Ik had zelfs de bunkhouse optie van een backpackers! Er was ook een kleine keuken waar ik ‘s morgens een kopje koffie kon maken en een flinke douche waar verschrikkelijk heet water uit de kraan kwam. Ik zou hier dus vijf nachten met plezier blijven.
Mijn gebruikelijke ontbijt van eieren met spek en worstjes smaakte me uitstekend. Het vroeg naar bed gaan en vroeg opstaan was ook een goed plan. Mick voegde zich om half elf bij me aan tafel en bestelde ook een flink ontbijt. Nadat we de borden hadden geleegd gingen we samen op pad naar Intramuros, maar wel met een flinke omweg! Terwijl ik gisterenavond door de “Rough Guide” van de Filippijnen ging viel het me meteen op dat bijna alle toeristische bezienswaardigheden in Manila op maandag gesloten zijn. Komende maandag zou dus de ideale dag zijn om “Corregidor” te bezoeken.
Ik had gisteravond aan de bar uiteenlopende informatie gekregen van verschillen bezoekers. Allemaal in de trant van “ik heb gehoord” en “er is mij verteld”. Er zat dus niets anders op om gewoon zelf naar het kantoor van de reisorganisatie te lopen en een kaartje te kopen voor maandag.
Samen met Mick struinde ik over de smerige boulevard langs de baai van Manila. Het is hier niet echt gevaarlijk maar gewoon smerig en je wordt vooral lastig gevallen door bedelaars. Zelf kijk ik gewoon door ze heen en meestal geven ze het dan ook meteen op. Het is te begrijpen dat mensen zich onveilig voelen door het aandringen van deze bedelaars. Aangekomen bij het kantoor van Sun Cruises bleken er nog voldoende plaatsen te zijn en Mick vond de prijs van 1900 Peso een beetje te gortig. Kan ik me wel voorstellen maar ik kom nu eenmaal niet elke week in Manila en dit was iets dat ik zeker niet wilde missen.
Mijn zaken waren gedaan en nu moesten we de vier kilometer weer terug lopen om via het Rizal Park in Intramuros te komen. We keken elkaar aan en wisten meteen dat we niet weer langs de bedelaars wilden lopen en kozen voor een pad door de drukke straten van Manila. En dat bleek gelukkig een goed idee want na een half uurtje begonnen mijn darmen te rommelen. Normaal kan ik het nu weer een tijdje ophouden maar deze keer liep de druk wel erg snel op! Een modern winkelcentrum bracht uitkomst. De toiletten waren niet helemaal standaard maar ik heb ze wel eens slechter gezien. Mijn darmen vloeiden leeg en het zien van de bruine vloeistof stemde me niet blij! Ik was wel blij dat ik zelf toiletpapier bij me had want daar ontbreekt het meestal aan in Azië.
Na een lunch van spaghetti met kipfilet bij sbarro gingen we dan dus eindelijk de oude binnenstad van Manila bekijken. Het was een aangename verrassing om een mooi groen park te betreden naast Ermita en midden in de luchtvervuiling.
Het was er erg druk en gezellig. Dit park is opgedragen aan “José Protasio Rizal Mercado y Alonso Realonda” zeg maar de “vader van de Filippijnen”. Mooi groen en bezaaid met beelden. Aan de grens van het park liggen ook nog een paar bijzondere tuinen. Zo is de plaats waar José Rizal is gefusilleerd omgetoverd tot een monument met een schitterende bronzen beeldengroep.
Er zijn ook nog een paar vreemde tuinen aangelegd, wij bezochten de Chinese tuin die we voor 5 Peso konden bezoeken (1 Euro = 60 Peso). Voor deze kleine prijs konden we het natuurlijk niet laten. En we hadden geluk! Er was een kleine groep bezig met een amateur film op te nemen. De held was erg interessant maar wat veel mooier was was het kleine meisje dat belaagd zou worden door de schurk. Natuurlijk mocht ik een paar foto’s schieten van de helden. Mick vond het prachtig en moest op de foto met de hoofdschurk.
Het werd al redelijk laat toen we eindelijk aankwamen bij het hoofddoel van deze dag. Intramuros! Bij het zien van de muur en de oude gebouwen moest ik meteen aan Macau denken.
Je bent in Azië maar met zuid-Europese gebouwen. Heel vreemd! Via smalle straten kwamen we boven op de muur terecht en kregen een goed uitzicht op de omgeving. In 1898 kwamen de Filippijnen in handen van de Verenigde Staten van Amerika via de Spaans-Amerikaanse oorlog. Zelf wist ik niet dat het had bestaan maar zo waren de Amerikanen dus in de Filippijnen beland. De stadsgracht werd dichtgegooid en wat was de juiste bestemming voor de mooie open plaats midden in de stad? Juist, er werd een golfbaan aangelegd die nu nog steeds in gebruik is.Mick had best wel zin om nog een balletje te gaan slaan maar mijn doel was de San Agustine kerk met het bijbehoren klooster. Mick merkte grappig op dat hij nerveus werd bij dingen die ouder dan tweehonderd jaar zijn. Dat zit in het bloed van de Australiërs. Hij was niet zo cultuur man maar na kort aandringen vond hij dat de kerk toch maar een kans moest krijgen. Na onze rondgang was hij blij dat hij mee naar binnen was gegaan. Natuurlijk heeft de katholieke kerk ook hier veel rijkdommen temidden van al die armoede. Al die spirituele kunst in donkere zalen maakt wel indruk op je.
De dag werd afgesloten met een paar biertjes in de Casa Manila. Het was een mooie dag geweest. Het avondeten schoot erbij in en ik lag al vroeg op bed. Er was wel een nieuwe bezoeker bij de ploeg gekomen. Wes Brown uit Buffalo, New York. Morgen ga ik met hem op pad in de wereldstad Manila.
