Een stuk beter! Zo niet een heel stuk beter, voelde ik me toen ik om zes uur vanochtend op stond. Ik was maar drie keer naar het toilet geweest en ik had nu gevoel dat ik het ergste had gehad. Snel douchen, aankleden en een kopje koffie gemaakt met mijn eigen waterkoker!
Natuurlijk was Wes niet door de nachtwaker van het hotel gewekt en toen ik om vijf over half zeven de lobby van het hotel binnen kwam zaten ze me als mongolen aan te staren. Ze zijn namelijk wel gewend dat er mensen zo laat met een meisje thuiskomen maar niet dat er mensen zo vroeg opstaan. Tenminste, behalve als ze naar de luchthaven moeten.
Een telefoontje naar de kamer van Wes was voldoende. Binnen een kwartier stond hij beneden en gingen we samen op pad naar de pier vanwaar de boot zou vertrekken. De zwervers en bedelaars waren ook al vroeg uit de veren. Ze zijn lastiger dan vliegen op een zomerdag. Dat is eigenlijk ook het enige waarvan ik tot nu zou zeggen dat het me tegenvalt in de Filippijnen.
De papieren reservering van Sun Cruises werd omgeruild voor een toegangsbewijs, een sticker en een lunchbon. De organisatie was prima! Alleen de boot zat bijna vol en opnieuw speelde dat verhaal van maximaal twintig personen door mijn hoofd. Nadat we een instructie briefing hadden gehad wat te doen bij een noodgeval, net als in het vliegtuig, mochten we eindelijk naar buiten. De airconditioning binnen was wel lekker maar ik zit zelf nu eenmaal liever in de buitenlucht, zeker op een boot die tussen Aziatische eilanden heen en weer vaart.
Manila lag bedekt met een deken van smog in de achtergrond en de boot gromde zich door het steeds schoner wordende zeewater. Aan de stuurboordzijde, rechts dus, doemde het schiereiland van Bataan op! Bataan is erg bekend door zijn dodenmars. Al zwervend door zuidoost Azië ben ik steeds meer te weten gekomen over de geschiedenis en met name wat er zich allemaal in tweede wereldoorlog zich hier heeft afgespeeld. Er is dus veel meer dan de Brug over de rivier de Kwai in Thailand!
De top van de slapende vulkaan, Mt. Natib, bracht me in gedachten nog even terug naar Java. Vulkanen zijn erg indrukwekkend en zeker als ze actief zijn. De lucht werd steeds blauwer en van de regen die was voorspeld kon je niets zien. Alles duidde er op dat het een mooie dag zou worden.
Nog voordat we de boot verlieten werd ook mijn dringende vraag over de “niet meer dan twintig personen” beantwoord. Op de kade stonden een stuk of zes vreemd gebouwde toeristen bussen klaar en de bezoekers werden netjes over die bussen verdeeld. Ieder ging zijn eigen weg en we zouden elkaar alleen weer bij het aanvangen van terugreis zien. Nou ja, lunch in twee groepen!
Nu kan ik hier wel de hele geschiedenis van Corregidor gaan zitten plakken en knippen maar het is beter als jullie even op de link klikken!
Brandplekken van de witte fosfor
Het was enorm indrukkend! Om de paar minuten werd er gestopt bij verschillende bezienswaardigheden en de gids deed zijn praatje. Grote kanonnen en platgebombardeerde barakken. Het meest interessante was dat de verdedigingswerken van het eiland waren gebouwd rond 1910. De tijd van voor het gebruik van vliegtuigen! De kanonnen waren dan ook uit het zicht geplaatst zodat de aanvallers alleen maar konden raden waar ze stonden. De komst van verkenningsvliegtuigen gooide natuurlijk roet in het eten. De Japanners wisten precies wat en waar het stond.
Wes was ook erg blij dat hij de moeite had genomen om vroeg uit zijn bed te komen. Wat me wel meteen opviel was dat het allemaal heel professioneel was georganiseerd. Het is zeker een aanrader mocht je ooit in de Filippijnen en met name in Manila terecht komen dan zou ik dit niet overslaan. Na de zeer leerzame en interessante ochtend werd het eindelijk tijd voor de lunch. Mijn darmen waren ondertussen weer tot rust gekomen en ik had een stevige trek gekregen. Wat bleek bij het betreden van het restaurant? Het buffet was ook uitstekend geregeld. Kippenbouten en stoofvlees, groenten en rijst. Het gleed allemaal best naar binnen.
Na de lunch stond er nog een vrijblijvend bezoek aan de “Malinta tunnel” op het programma. Voor het geld, 150 Peso, hoefde je het niet te laten dus kochten we allebei een kaartje voor de lichtshow. Doormiddel van een licht en geluidsshow word de geschiedenis van de belegering van Corregidor nog één keer verteld. Langzaam schuifelend door de donkere, benauwend warme tunnel krijg je ook een goede indruk hoe het hier moet zijn geweest tijdens de belegering van het eiland. Er was in de tunnel ook een ziekenhuis en eigenlijk was het gewoon een dorp onder de grond beschermd tegen de bombardementen van de Jappen.
Een mooi detail voor vandaag is toch het standbeeld van Generaal Douglas MacArthur. Mijn favoriete generaal die in het Asia-Pacific Theater voor veel spectaculaire acties heeft gezorgd met als hoogtepunt de invasie bij Incheon in Korea. Maar dat was een ander gewapend conflict.
Tijdens de terugtocht op het achterdek van de boot liet ik de indrukken van deze dag nog een keer de revue passeren. Wes en ik hadden het beren naar ons zin gehad en mijn trip naar de Filippijnen was nu al geslaagd en een mooie herinnering.
‘s Avonds waagde ik me aan de Filippijnse biefstuk met patat. Gebakken reepjes biefstuk met ui ringen die met een zware sojasaus zijn overgoten. Ik had zo’n trek dat ik ben vergeten om er een plaatje van te schieten, misschien morgen. Mick voegde zich bij ons en na een paar biertjes nam ik afscheid van de jongens. Ik was moe en redelijk hersteld, maar ik wilde het niet al te gek maken. Wes ging morgen verder naar Jakarta en Mick zou met me mee gaan naar Chinatown. Weer een mooie dag voorbij, ik ben benieuwd wat morgen me weer zal brengen.
