Een engelse titel voor een Nederlands verhaal? Ja het klopt, maar dit schoot me als eerste titel voor het verhaal voor vandaag te binnen! Door alle drukte met de was en filosoferen over het extra zonnepaneel ben ik helemaal vergeten om een foto van ons plekje voor de afgelopen nacht te maken. Sterker nog, ik ben helemaal vergeten dat we Chris zijn vlees in de koelbox hebben gelegd. De eenvoudige koelbox die we alweer twee jaar geleden van Tettje hebben gekregen. Het is een eenvoudige polystyreen koelbox maar het doet zijn werk uitstekend, dus wij zijn er nog steeds erg blij mee.
Wanneer het tijd is om te lunchen komt het eerste vlees van Chris op tafel, gemengde salade met gebakken eendenborstfilet. Een stuk vers stokbrood om de maaltijd compleet te maken! De rode wijn onder de tafel roept maar ik moet nog rijden dus de fles blijft onder de tafel!
Het uitzicht tijdens de lunch is niet wonderschoon maar toch wel bijzonder. We rijden al enige tijd door een landschap met oneindige tunnel kassen gevuld met groenten. Waarschijnlijk groenten voor de Noord-Europese markt. De omgeving waar het geld vandaan moet komen om de Spaanse economie gaande te houden. Een aanvulling voor alle miljarden die we toch al in de vorm van subsidie naar deze omgeving laten stromen. “Marktwerking” was in Nederland toch een toverwoord enkele kabinetten geleden? Oops, ik begin weer politiek getint te schrijven, ophouden dus!
We volgen ook vandaag zoveel mogelijk de kust en bij de laatste Lidl, althans dat denken we, voordat we Portugal binnen rijden sla ik nog een keer goed in. Vooral het bier en de wijn die me goed zijn bevallen en zeker niet te duur zijn, èn plastic tasjes van twee cent per stuk die de afgelopen dagen hun goede diensten hebben bewezen!
Bij het laatste benzinestation voor de grens met Portugal gaat de tank voorlopig voor de laatste keer vol met Spaanse diesel. Diesel is namelijk in Portugal minimaal dertig cent per liter duurder! Met dank aan de socialisten.
We passeren een brug waar in de rivier onder ons de grens tussen Spanje en Portugal ligt. Een ouderwetse eeuwenoude natuurlijke grens! Net over de brug worden we min of meer gedwongen een afrit te nemen om tol te betalen. Ik ben verbaasd en verward tegelijk. Waarom? We gaan meteen weer van deze snelweg af en er is geen andere mogelijkheid om Portugal binnen te komen! Nadat ik de aanwijzingen op het apparaat in het engels drie keer heb gelezen stop ik uiteindelijk mijn creditkaart maar in het apparaat. Ik ben verzekerd tegen misbruik van de kaart en mocht ik worden opgelicht dan zal ICS mij ongetwijfeld helpen en schadeloos stellen. Er komt een papierstrook van zeker dertig centimeter lang uit het apparaat en terwijl Lyka de papierstrook bestudeert stop ik mijn creditkaart terug in mijn roze portemonnee/agenda. Lyka kan niets ontdekken dus loop ik met mijn ogen ook maar een keer over de smalle strook thermisch papier. De papierstrook bevat veel informatie maar geen bedragen of andere aanwijzingen wat ik heb betaald òf moet gaan betalen. Ik laat het maar voor wat het is en we gaan verder.
Hallo Portugal! Weer een nieuw land bezocht, ik heb het nooit meegeteld toen Macau nog Portugees gebied was, de lijst wordt gelukkig met de jaren nog steeds langer maar nieuwe bestemmingen ook steeds moeilijker. Natuurlijk verandert er aan de omgeving weinig tot niets. Hoewel, de wegen zijn, zodra we van die vreemde tolweg af zijn, een stuk slechter dan in Spanje en zelfs slechter dan in België Kris.
Hoewel het pas twee uur in de middag is gaan we op zoek naar een plaatsje voor de nacht. En dan doemt er een probleem op waar we op het internet al voor waren gewaarschuwd. Overal, werkelijk overal, staan verkeersborden dat het verboden is voor campers te parkeren òf zelfs te stoppen, laat staan om te overnachten. Geen man overboord, we gaan een stukje het binnenland in. Deze dwaling in mijn gedachten brengt ook geen oplossing! Zeer weinig toegankelijke parkeerplaatsen langs de weg en wanneer we ons compleet vastrijden in een piepklein dorpje besluiten we om toch maar weer terug te gaan naar de kust. Het enige mooie plaatsje dat we passeren heeft natuurlijk ook de ondertussen gehate verkeersborden en een stukje verder verhinderd een hoogtebalk de toegang tot een parkeerplaats. Dus rijden we maar door langs de kust totdat we vanaf de weg een verzameling campers op een enorme parkeerplaats zien staan. We kijken elkaar aan en knikken tegelijk dat we daar maar eens moeten gaan kijken. Met een flinke omweg komen we op een enorme parkeerplaats terecht waar het vandaag de markt is geweest. De omgeving is na de markt nog wel opvallend schoon en dat is een mooie meevaller. Ratten, en zeker muizen, hebben we weinig trek in.
Het is pas tien over drie en we hebben nog wat tijd in de middag voor ons. Totdat ik mijn MacBook aanzet en op het beeldscherm zie dat het volgens mijn laptop pas tien over twee is. Ik krab me voor een moment achter mijn oren en het kwartje valt onmiddellijk. Wij zijn nu in Portugal en daar is het een uur vroeger dan in Spanje! Portugal ligt in dezelfde tijdzone als Londen.
We gaan niet meer verplaatsen want dat heeft voor vandaag toch geen zin meer. We hebben geen haast en we hebben geen vast reisschema, we nemen het maar zoals het uitkomt. Terwijl Lyka wat opruimt in de camper ga ik een eindje lopen. Het enorme gebouw waar we achter staan blijkt een busstation te zijn uit een tijd dat verliesmakende gesubsidieerde busdiensten in Portugal nog aan de orde van de dag waren. De bussen zijn verdwenen, de winkels zijn verdwenen en de enkele café’s en cafétaria’s die nog open zijn in de verlaten terminal ogen te armoedig om naar binnen te gaan.
Mijn eerste indrukken van Portugal zijn niet om vrolijk van te worden. Hoe hebben ze in hemelsnaam een land als dit kunnen uitnodigen om mee te doen aan de euro? Het is hier na vijftien jaar nog “armoede troef”!
Het vlees van Chris moet op en nu moet ook de biefstuk er aan geloven! Biefstuk met friet en gemengde bloemkool/broccoli. Heerlijk! En nogmaals onze dank Chris!
De avond vul ik met schrijven en bladeren in het nieuwe boekje. WOMO-serie deel Portugal. We gaan tegen de route in en dat is moeilijker gebleken dan ik had kunnen vermoeden.
