Op deze tweede dag van het nieuwe jaar ben ik beter uitgerust dan de afgelopen dagen. Ik ben zelfs al voor zeven uur wakker! De gordijnen gaan meteen open en de buscamper staat nog steeds in het zicht en de verlichting van het kasteel is gedoofd. Bij de eerste slok koffie bedenk ik dat het nog bijna vier uur duurt voordat de poorten van het kasteel zich voor ons openen. Het wordt dus een luie ochtend met Lyka die weer een keer kan uitslapen.
De kachel heeft de afgelopen nacht gebrand en het woongedeelte aangenaam verwarmt. We gaan aan het schrijven met Radio3 op de achtergrond. Zo’n KPN simkaartje met onbeperkt internet heeft natuurlijk als grootste voordeel dat je heerlijk naar de Nederlandse radio kan luisteren.
De tijd vliegt en om half tien schuiven de gordijnen van onze “slaapkamer” in de alkoof open. Een verbaasde Lyka kijkt me enkele minuten in stilte aan. Ik schrijf gewoon rustig door. De toetsen klikken op het toetsenbord terwijl de letters op mijn beeldscherm woorden vormen.
Roerei met brood, oud brood, we hebben nog een broodje van gisteren over. We eten het niet uit zuinigheid maar we nu eenmaal een hekel hebben aan eten weggooien.
De buscamper opent de kraan van zijn afval watertank, start de motor en rijdt weg, een lange donkere streep achterlatend op het grijze asfalt van de lege parkeerplaats. Soms is het niet moeilijk om te begrijpen waarom campers op veel plaatsen niet meer welkom zijn.
Om iets voor elf zijn we dik aangekleed en klaar om de heuvel voor de tweede keer in evenveel dagen te beklimmen. We staan moederziel alleen op de enorme parkeerplaats en kijken vol verbazing naar de Spaanse personenauto’s die de smalle steile weg beklimmen in de hoop op de top van de heuvel voor het kasteel te kunnen parkeren.
Het is verschrikkelijk koud! We hebben de afgelopen weken al wat frisse ochtenden meegemaakt maar de snijdende wind op deze tweede ochtend van 2017 is gelijk de koudste ochtend van het jaar! Mijn muts gaat op en Lyka klaagt over haar oren. De wind bijt als een hongerige wolf. Ze heeft zich helemaal opgetut en is in haar enthousiasme een muts vergeten.
De enorme poorten van het kasteel staan al open en na het betalen van vijftien euro voor twee personen kunnen we naar binnen. Het eerste dat we opmerken is dat het kasteel in privaat bezit wordt beheerd. Het is een de best bewaard gebleven voorbeelden van een vroeg Moors kasteel met Christelijke aanpassingen!
Op de enorme binnenplaats staan we voor het geplande woonhuis van een man met uitzonderlijke dromen. Alleen het trappenhuis met de leeuwen is toegankelijk. Hier leren we ook over de treurige geschiedenis van het kasteel en haar eigenaars. Aan het begin van de twintigste eeuw werd het geërfd door een romanticus die al zijn geld en energie in het project stortte. Zijn grootste wens om het vervallen kasteel in al haar glorie te herstellen en te gaan bewonen werd zijn levenswerk. De beste architecten en vaklieden werden van over heel Zuid-Spanje aangetrokken. Er waren geen tekeningen of andere documenten in de archieven. Er waren alleen de kennis van de architect, de fantasie van de eigenaar en het inzicht van de vaklieden. Helaas heeft de eigenaar nooit in zijn levenswerk kunnen wonen. Drie jaar voor de oplevering van het gerestaureerde kasteel kwam hij in 1939 te overlijden.
Het zal hier zomers ongetwijfeld ook verschrikkelijk druk zijn! Er is in ieder geval goed werk geleverd om de route door het kasteel voor iedere bezoeker, jong en oud interessant te houden.
De in volledig islamitische architectuur gebouwde moskee is omgevormd tot kapel. In mijn fantasie zie ik de mannen op hun gebedskleden buigen naar Mekka om even later in een perfecte synchronie weer omhoog te komen. Allah en Mohammed hebben geen beeltenissen. De islam wijst beeltenissen in welke vorm dan ook af. Op de lege plaats is nu een altaar met de Maagd Maria met het kindje Jezus op haar arm.
Na de rondleiding gaan we op weg naar “Palma del Rio”. En daar is eigenlijk niet zoveel te zien! Na de geweldige intense ervaring van deze ochtend wordt het toch al moeilijk om je interesse weer opnieuw leven in te blazen! Tijdens een korte inkoop pauze bij de Lidl heb ik eindelijk zelfrijzend bakmeel, of iets wat er op lijkt, gevonden! En wàt wordt dan onze lunch voor vandaag?
Pannenkoeken met spek en stroop!Mijn dag had niet beter kunnen zijn. Nu we na een koffiepauze op de camperplaats ook nog onze, zo goed als lege, drinkwatertank kunnen vullen kan ons bezoek aan “Palma del Rio” al niet meer kapot. De volgende halte is “Écija”, de stad van de torens! Met het oog op de tijd gaan we daar ook overnachten.
Het landschap word droger en de dorre droge grond snakt naar de voorjaarsregens. Wat ons meteen opvalt zijn de, door de Europese Unie gesubsidieerde, enorme zonne-energie installaties die links en rechts van de weg opduiken. Installaties om water te verwarmen en installaties met zonnepanelen die het zonlicht meteen omzetten in bruikbare elektriciteit. Wat nog het meest verblind zijn de bedragen op de borden die naast de ingang staan. Met dank aan “de Europese Unie” en de 478.000.000 € subsidie.
Ik rij haast van de weg af na het bedrag te hebben gelezen! Hier is een half miljard uitgedeeld, en daar zijn heel veel mensen beter van geworden, terwijl er nog zoveel ellende in het verenigde Europa is! Een ander verwerpelijk en van corruptie verzadigd verschijnsel zijn de midden in het niets aangelegde rotondes en parken met fitness toestellen. Gewoon een rotonde met slechts twee afslagen, je rijdt gewoon rechtdoor, in een weg die opvalt door het ontbreken van enig verkeer. Allemaal vergezeld van de bekende Europese Unie subsidie borden. Een tonnetje hier, een tonnetje daar en een paar ton om de burgemeester beter te laten lijken dan hij is.
Het vinden van een plaatsje voor de nacht is moeilijker dan ik had verwacht. We rijden een rondje over de rondweg van de stad om uiteindelijk op een verlaten parkeerplaats achter een school neer te strijken. Wat zijn die Spanjaarden toch viespeuken! Ze gooien al het afval zo maar op straat en op en langs het wandelpad naar het park liggen meer honden drollen dan goed is voor de bodem. Je ruikt het op het moment dat je een deur van de camper opent. Ik vergeet zelfs een foto van onze staanplaats te maken!
We eten vanavond Japanse kerrie met broccoli op rijst. Buiten is het lawaaierig met de opgeschoten jeugd. Auto’s komen, met luide radio’s en vertrekken weer met piepende banden. Voor een moment denk ik er aan om maar te verkassen. Lyka weerhoud me om weer te gaan rijden. Het lawaai zal later wel afnemen. Gelukkig is het vanaf een uur of tien stil. Ik kijk nog een keer over de parkeerplaats. Hij is goed verlicht en haast verlaten. Ik denk dat we prima zullen slapen.
