Voor mezelf ben ik er in ieder geval al uit! Na een kort gesprek over het onderwerp tijdens het voedzame ontbijt stemt Lyka er mee in. We gaan terug naar de kust! Voor de simpele reden dat het daar druk is en haast alle campings op volle toeren draaien.Een kilometer nadat we de camping hebben verlaten stuurt de GPS ons een smalle landweg op. Na twee kilometer begin ik toch ernstige twijfels te krijgen of dit een goed idee is. De toestand van de weg is belabberd en worden heen en weer geschud. Alles achter ons in de camper rammelt!
En dan plotseling, uit het niets, zien we een van de zo onderhand bekende witte borden van de Europese Unie met onderaan een groot bedrag in euros. Tien meter ervoor is de asfalt weg als nieuw! Mooi breed met nieuwe belijning. Het is nu alleen nog wachten op het verkeer! De eerste dertig kilometer zien we helemaal niemand! Pas bij een kruising waar de weg samenkomt met een andere driecijferige weg zien we wat verkeer.
In een stevig dorp wordt het weer krap! We worden door een stadje met zeer smalle straten geleid. Het is de enige, waarschijnlijk eeuwenoude, weg door de nederzetting. Ik heb de GPS goed bestudeert en omrijden is de enige andere mogelijkheid. Nu moet het wel heel erg worden willen we zenuwachtig worden maar in deze straat, die ècht wel tegenliggers heeft kan ik niets en ook ècht niets passeren! Aan het einde van de straat zit een smalle links/rechts knik die ook nog eens flink steil omhoog gaat. Ik kijk snel naar alle kanten, de eerste versnelling en met een flinke dot gas slalommen we door de hindernis omhoog. Net na de rechtse bocht stuiten we op een vrachtwagen gevuld met zand die ons ook niet had verwacht! Beiden gaan we van de schrik boven op de rem staan. Het is een ongeschreven wet dat stijgend verkeer voorrang heeft dus zal hij een meter of twee achteruit moeten. De twee politieagenten, die ik nu pas opmerk, staan geamuseerd voor een plaatselijk café met de koffie in de hand te kijken hoe wij dit gaan oplossen.
De enige angst die ik heb is dat ik met de alkoof tegen een van de lage balkons langs de weg zal rijden. Terwijl Lyka de balkons in de gaten houdt laveer ik me langzaam langs de stilstaande vrachtwagen. En dan is deze hindernis ook weer genomen, we halen opgelucht adem, en kunnen we verder de bergen in.
We rijden langs de “Sierra de las Nieves” richting “Marbella”. Ik had zelf nooit gedacht hier ooit te komen maar nood breekt nu eenmaal wet. Landschappen kunnen mooi zijn maar een landschap fotograferen is een van de moeilijkste disciplines die er zijn! Ik doe mijn best en tijdens een koffiepauze maak ik een foto van de omgeving.
Zodra we de Middellandse Zee vanaf de bergen kunnen zien verandert er om ons heen heel veel. De berghelling zijn als een lappendeken bedekt met vakantieparken vol met appartementen in de meest exotische namen. Een golf resort in een dal en veel sportwagens uit de categorie “ik heb er niet ècht hard voor hoeven te werken”rijden met het dak open over de drukke wegen. Vooral om gezien te worden! Het verkeer wordt drukker èn asocialer. Met onze oude langzame camper kom ik haast ogen te kort om ons veilig door de chaos te laveren.
Net na één van de ontelbare rotondes in Marbella stuur ik de parkeerplaats op bij een MacDonald’s restaurant. Ik moet even bijkomen. Lyka is zo blij dat we meteen maar wat te eten halen. Het is alweer drie maanden geleden dat we de gouden bogen hebben bezocht, voor ons hebben ze veel van hun glans verloren. Lyka heeft geen zin om hier op die ongezellige parkeerplaats te eten dus gaan we met de hamburgers nog in de papieren zak op zoek naar een mooi plaatsje.
En dat blijkt veel moeilijker dan we ooit hadden kunnen vermoeden! Kilometer na kilometer zijn er vakantiehuizen, hotels en winkelcentra langs de kust. Én dan begint alles weer van voor af aan! Een kleine veertig kilometer van de MacDonald’s verwijdert rijden we een soort parkeerplaats, een droge zandplaat, op. Wat er vandaag ook nog verder gebeurt, hier blijven we overnachten!
Een meter of tien voor ons staat een grote Engelse camper en voor de zekerheid ga ik even een praatje maken. Ik ben benieuwd of zij ook vandaag zijn aangekomen of dat ze misschien hier al een paar dagen staan. Een vriendelijk alleen reizend oud baasje past precies in mijn straatje. Zijn naam is Chris en hij staat hier al een paar dagen zonder problemen. Dat stelt me in ieder geval gerust! Maar wat nog interessanter is is zijn 100 Wp losse zonnepaneel dat flink meer stroom in de huishoudaccu perst dan mijn vaste, plat op het dak liggende, 150 Wp zonnepaneel.
Ik weet dat we een laadcapaciteit probleem hebben. Ik weet ook wanneer dat probleem is ontstaan. Ik weet ook hoe het is ontstaan. Mijn doel is nu om zo simpel mogelijk en met zo weinig kosten als mogelijk het probleem op te lossen. Op het “Camperforum” heb ik contact gehad met “Kroppie” en daar heb ik al veel van opgestoken.
Mijn interesse is in ieder geval gewekt en Christ geeft me de actuele laadgegevens van het losse paneel. Het wordt nòg beter wanneer Chris spreekt over een vriend die panelen en accessoires verkoopt niet ver van hier, wij komen er zelfs langs later deze week. Ik moet daar maar eens diep over nadenken. Wachten tot we terug zijn in Nederland is natuurlijk ook een oplossing!
We genieten van de zon en het uitzicht over de zee. We kunnen goed begrijpen dat veel pensionado’s hier de winter willen doorbrengen. Nadat de zon is onder gegaan gaan we aan de spaghetti met gehaktballen en overgebleven groenten. Ik koop nog steeds teveel eten in. Morgen gaan we richting Gibraltar!
