Om half zes stond ik opgewonden naast mijn stapelbed. Ik had redelijk goed geslapen maar ik voelde me een beetje onzeker om Cynthia weer te ontmoeten. Eigenlijk had ik haar maar twee avonden en één hele dag gezien in Japan. Toch had ik het gevoel dat er een binding was.
Toen ik de gordijnen van de dorm open schoof was het wel even schrikken! De regen kwam met bakken uit de hemel, en dat terwijl ik een tropisch paradijs op een “Bounty eiland” zou gaan bezoeken. Natuurlijk had ik me weer onnodig zorgen gemaakt of de bus me wel zou oppikken. Uiteindelijk bleken de onbegrijpelijke afkortingen op het stuk papier de naam van een winkel en een nummer van een bushalte aan Brunswick Street.
De regen nam geleidelijk af en voordat ik het eiland bereikte brak er een zwak zonnetje door. Op het achterdek van de snelle catamaran staarde ik in het steeds helder wordende water. Ik dacht na over wat er zou gaan gebeuren als ik op de steiger van het “Tangalooma Wild Dolphin Resort” zou staan.
“Zouden we gewoon doorgaan met de gesprekken op het punt waar we waren gestopt in Japan, of zou de grote stilte komen?”
Nog voordat ik het antwoord op mijn vraag had gevonden minderde de boot vaart en draaide een honderdtachtig graden om haar as. Op de steiger was geen spoor van Cynthia te bespeuren maar vreemd genoeg vielen alle zorgen van me af. Mijn ogen speurden de wal af en in de verte zag ik de kleine verschijning van Cynthia in een rap tempo dichterbij komen.
Het weerzien gaf me een goed gevoel en na de eerste voorzichtige gesprekken, misschien was het voor haar net zo ongemakkelijk als voor mij, gingen we richting het huis waar ze woont op het eiland. Het ontbijt van pannenkoeken smaakte me uitstekend en de gesprekken verliepen steeds natuurlijker en gemakkelijker. De zon was doorgebroken en we hadden een mooie dag voor ons. Van het maken van een plan kwam weinig! Ik vond alles in orde en we zouden wel zien wat we samen zouden gaan doen.
Ik werd voorgesteld aan de collega’s en we werden ingeschreven op lijsten voor verschillende activiteiten.
Tegen de middag was er plaats op een boot om de wrakken voor de kust te bezoeken en de vissen te voeren. Het is natuurlijk altijd fijn om op het water te zijn en samen met een goede vriend is het alleen maar beter. Het vreemde was het weer! We verlieten het strand met de zon hoog aan de hemel met hier en daar een wolkje. Binnen tien minuten stak er een flinke wind op en de wolken kregen zware grijze koppen. Nog voordat we weer op de vertrekplaats waren viel de regen als een douche uit de hemel. Ik borg mijn camera op in een waterdichte zak en hoopte er maar het beste van.
Het zou met dit weer wel moeilijk zijn om er een mooie dag van te maken! Maar zo plotseling als de regen was komen opzetten was ze ook weer verdwenen. We dronken een kopje koffie en kletsten over meer persoonlijke zaken. Het liep goed tussen ons en dat was een hele opluchting.
De tijd vloog om en de volgende attractie was met een grote vierwiel aangedreven vrachtauto/bus de binnenlanden in te gaan. Ook hier waren we op de lijst gezet en als er plaats was konden we mee. Ze zorgen hier voor vrienden van vrienden! De rit er naar toe was spectaculair de enorme zandduinen enorm indrukwekkend. Het plan was om hier op een plaat kunststof vanaf te razen. De duinen zijn meer dan tachtig meter hoog en er worden snelheden tot wel veertig kilometer per uur gehaald. En plat op je buik is dit heel hard! Ik was al bekend met dit fenomeen en ik dacht meer aan het zand in mijn onderbroek, haren en contactlenzen dan aan het naar beneden razen. Ik sloeg het dus maar over maar Cynthia kon er geen genoeg van krijgen.
De stevige bries speelde met het zand op de top van de duinen. Het was dus geen goed idee om de D700 mee naar boven te nemen, de waterdichte Olympus zou hier zijn werk wel doen. Het schieten van springende mensen was veel moeilijker dan ik dacht, maar het lukte me wel!
Het werd nu tijd voor een uurtje strand en dat was ook erg leuk. Strand in je eentje is niet leuk maar als je met iemand bent waarmee je goed overweg kunt is het erg leuk. We spetterden wat in het toch wel frisse water en zo kwamen we langzaam bij het einde van de dag. Fish & Chips voor het avondeten en toen verliet Cynthia me om haar wetsuit aan te trekken en zich voor te bereiden voor het hoogtepunt van de dag. Als verrassing en afsluiting van onze dag samen zou ik de wilde dolfijnen voeren.
Ik had droge kleren bij me want ik was gewaarschuwd dat ik nat zou kunnen worden. De zon ging onder en ik kreeg instructie van mijn kleine vriend. Rij vier, onder mijn echte voornaam! Jielus! Toen de dolfijnen allemaal waren gearriveerd en alles klaar stond begon het voeren. Het was honderd keer beter en interessanter dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Het was niet echt eng maar om zo’n groot beest uit je handen te laten eten geeft je toch wel een vreemd gevoel.
Ik kleedde me snel om op de pier en liep naar de veerboot die meteen na het voeren zou vertrekken. Op de steiger wachtte ik op Cynthia om afscheid te nemen. Ze moest eerst haar werk met de dolfijnen afmaken en opruimen. Toen ik haar in de verte zag aankomen kreeg ik het een beetje moeilijk en ik had het liefst aan boord gegaan. Ik ben nu eenmaal niet zo’n held in het afscheid nemen van mensen waar ik om geef. Het afscheid was moeilijk en we spraken af om te proberen elkaar weer in Azië te zien dit jaar. Op de terugweg staarde ik in het donker en zag de lichtjes van het resort langzaam vervagen. Mijn gedachten waren bij Cynthia, een heel bijzonder meisje.
