Australië, weerzien met de familie

Lake Haven, 28 februari 2010

Ik was op tijd maar mijn mijn geest lag nog te slapen! Ik trok nog half slapend de lakens van mijn bed en stopte ze in mijn kussensloop, gooide de gisterenmiddag al ingepakte rugzak om mijn schouders en keek voor de laatste keer om het bed om te zien of ik niets was vergeten. Beneden werd mijn geduld zwaar op de proef gesteld! De 24/7 receptie was gesloten en er hing een papier dat ze binnen vijf minuten weer terug zouden zijn. En die vijf minuten had ik nu juist niet! Vloekend gooide ik het vuile wasgoed in de was mand en stapte de frisse ochtendlucht in. Dat geintje kostte me wel tien Euro! Borg voor de sleutelkaart en de handdoek.
Snel met de taxi naar het “Roma Street Station” en op perron twee stond de trein naar Wyong al klaar. Ik zocht mijn stoel op in de lege wagon en nog geen vijftien minuten later verlieten we Brisbane. Een ham/kaas croissant met een beker slappe koffie waren het welkome ontbijt.
Nadat we de voorsteden achter ons hadden gelaten en het landschap langzaam overging in het monotone landschap van golvende weiden en uitgestrekte bossen brak er iets in me. Het was mijn vijfde bezoek down-under en ik had al zoveel van Australië gezien dat ik het gevoel kreeg dat ik het allemaal al een keer had gezien.
De twaalf uur in de trein kwamen me goed van pas om nog eens diep na te denken over van alles en nog wat. Het monotone landschap, het schudden van de trein en mijn eindeloze stroom gedachten brachten me in een trance waardoor de tijd leek stil te staan. Ik nam beslissingen en maakte plannen voor de rest van dit jaar, en dacht na over zaken die niet relevant zijn aan het reizen.
Maar de allerbelangrijkste beslissing die ik vandaag nam was dat ik er een einde aan ging maken. Ik was nu bijna zeven weken op stap en ik was het zat. Het waren zeven mooie en onvergetelijke weken geweest maar ik was van mijn gebruikelijke vier weken reis afgeweken en dat brak me nu op. Dus! Het zat er op! Het had ook een keerzijde want ik moest het bezoek aan Nicole afzeggen. En dat was toch wel iets waar ik naar had uitgekeken. Maar ik kon het niet meer opbrengen. Het eindeloze lege Australische landschap deed me er weer aan herinneren hoe ongelofelijk groot dit land wel is. En eenzaamheid was wel het laatste waar ik nu behoefte aan had!
Morgenvroeg zou ik Singapore Airlines bellen om te kijken wat ze voor me konden doen.
Betty en Mark stonden me op te wachten op het station van Wyong. Het was een emotioneel weerzien. En hier realiseerde ik me dus echt dat het alweer vijf jaar geleden was dat ik hier voor het laatst was geweest.
Na het avondeten en een paar biertjes zocht ik mijn bed op. Ik was kapot maar ik had vandaag ook een paar belangrijke besluiten genomen. De komende dagen ga ik lekker uitrusten en ik hoop dat ik aan het einde van de week terug naar mijn geliefde Azië kan.