Ja, ik kon het zelf ook moeilijk geloven maar vandaag stond mijn instelling op wandelen. Nadat ik de blonde Deense optocht had zien vertrekken ging ik ook zelf op pad. Gelukkig was de praatgrage Engelsman met een Nederlands meisje naar het strand gegaan en zo kon ik alleen op stap.
Het is misschien een “grote tegenstelling”, zie ik jullie denken maar ik ben niet zo wanhopig dat ik met iedereen op stap wil.
Ik sloeg de “Waitangi Treaty Grounds” maar over. Gisteren had een meisje verteld over meer oorlogskano’s, houten beelden en meer van die onzin. En om twintig dollar entree te betalen om een foto van een nagebouwde hut te maken ging me te ver. Vanaf het terras van de koffieshop kon ik een glimp opvangen van wat er te zien was. Weinig dus!
En zo begon ik aan de “Haruru Falls Track”, het was maar vijf kilometer maar ik moest ook weer terug. Een mooie wandeling door het regenwoud en Mangrove bossen. Aan het einde viel ik vermoeid op het bankje voor mijn kamer neer. Zeventien kilometer totaal afgelegd onder de brandende zon! Niet slecht voor zo’n oude kerel als ik!
De praatgrage Engelsman viel me meteen aan met excuses dat hij te laat terug was en dat hij het jammer vond dat ik al weg was toen hij in het hostel terugkwam. Volgens mij verzon hij maar wat en ik had zeker niet de indruk dat hij oprecht was want nog voordat hij zijn laatste zin had afgemaakt klampte hij weer aan bij een ander aan! Deze keer was het slachtoffer een rok uit Canada.
“Ja, daar ben ik ook geweest!”
“Hoe lang blijf je in Nieuw Zeeland?”
“Heel mooi, waar kom je vandaan in Canada?”
“Ja de Rockies zijn prachtig!”
En meer van die oppervlakkige vragen en antwoorden.
Door de wandeling van vandaag is er ook iets in me veranderd. Ik ga met veel plezier mijn laatste week in. Morgen ga ik verder naar het noorden en vrijdag slaap ik nog ergens halverwege tussen Kaitaia en Auckland. Maar ik zie dat morgen wel. Nu ik weer meer tijd heb om mijn foto’s te bekijken realiseer ik me dat ik wel heel veel mooie dingen gezien heb, maar ik blijf ook bij mijn stelling dat het een land is dat je samen met een ander moet bereizen. Misschien ben ik mentaal niet sterk genoeg om al die treks alleen te gaan maken maar ik ben niet op reis om mezelf te zoeken.
Ondertussen is de teller op “Travels and Troubles” de 70.000 gepasseerd!
Mijn dank aan jullie trouwe lezers. En mochten jullie nog ideeën of op en aanmerkingen hebben dan hoor ik dat graag. Je kunt het anoniem doen en later gewoon je naam onderaan het bericht toevoegen.
