Osaka (Cote House) 406), maandag 12 februari 2024
Wij komen dus achterom bij de “Todai-ji”.Het verhaal van de “Todai-ji” begint in het jaar 728 wanneer keizer Shomu de opdracht geeft om een Boeddhistisch tempelcomplex te bouwen in Nara. Dit decreet vertegenwoordigde een poging om Chinese tempels uit de veel bewonderde Tang-dynastie te imiteren. Todaiji staat bekend om de Nara Daibutsu, ook bekend als "De Grote Boeddha van Nara", een afbeelding van de Boeddha Birushana. De huidige Boeddha werd gerepareerd na aanzienlijke schade te hebben opgelopen in 1692. Onder leiding van abt Shunjobo Chogen (1121-1206) werden in 1180 talrijke structuren in Todaiji herbouwd op de manier van de zuidelijke Song-dynastie van China.
Aan de houten buitenbuur is meteen af te leiden wat voor een enorm houten gebouw er zich binnen deze muren moet bevinden. Het is hier aan de achterkant nog heel erg rustig en met elke schrede komen we een stap dichter bij de drukte.
De toegang voor de hal met daarin de grote bronzen Boeddha, de “Nara Daibutsu”, bedraagt 600 yen (€ 3,75) per persoon. Wanneer hebben we deze prijzen in Europa voor ons culturele erfgoed gezien?
Vanaf de veranda, een stukje voorbij de kassa’s, kijk je naar de enorme omvang van het houten gebouw dat de laatste keer in 1709, na een enorme brand, is herbouwd. Dit gebouw is ongeveer 30% kleiner dan het oorspronkelijke huis voor de grote Boeddha. Met de afmetingen van 57 meter (187 voet) lang, 50 meter (160 voet) breed en 49 meter (161 voet) hoog mag je het gerust zeer indrukwekkend noemen. Om deze afmetingen te visualiseren voor mensen die niet zo goed zijn in het denken in meters: Het vloeroppervlak is groter dan de helft van een modern voetbalveld en het gebouw is even hoog als een moderne flat van twaalf verdiepingen. Tot 1998 was het 's werelds grootste houten gebouw. Dat is dus ook zeer indrukwekkend te noemen!
We zijn er in al onze bescheidenheid stil van geworden. Zelfs de enorme hoeveelheden toeristen op de brede laan naar de tempel kunnen niets van de grootheid van de “Todai-ji” wegnemen. Een gebruikelijke selfie moet natuurlijk worden gemaakt.
Vanaf de eerste veranda kijk je omhoog naar het hout. Veel hout, met ongekende nauwkeurigheid gezaagd, gebeiteld en geschaafd totdat het precies in elkaar past en de enorme druk van het eigen gewicht verdeeld op het hout onder zich. Ook in Japan was de boog nog niet bedacht om de druk gelijkmatig te verdelen. Hier wordt veel het contragewicht principe toegepast. Waardoor een gebouw bijna twee keer zo zwaar kan worden.
Rechts naast de ingang staat een houten beeld uit de 18e eeuw. Het is “Binzuru” (Pindola Bharadvāja), Pindola was een van de zestien discipelen van de Boeddha. Pindola was een meester in veel bovennatuurlijke krachten. Aan dit beeld wordt toegewezen dat wanneer je over het lichaamsdeel van het beeld wrijft waar je zelf problemen mee hebt de problemen door de Pindola worden weggenomen.
Zijn houten ogen lijken je na driehonderd jaar nog steeds te volgen. Het is spiritueel en bovennatuurlijk.
Eenmaal binnen sta je voor de enorme bronzen Boeddha. Een foto doet haar tekort. Daarom vermeld ik ook deze keer de afmetingen.Afmetingen van de Daibutsu, De tempel geeft de volgende afmetingen voor het standbeeld
Hoogte: 14,98 m (49 ft 2 in), Gezicht: 5,33 m (17 ft 6 in), Ogen: 1,02 m (3 ft 4 in),
Neus: 0,5 m (1 voet 8 in), Oren: 2,54 m (8 ft 4 in).
De schouders van het standbeeld zijn 28 meter breed en er zijn 960 zes krullen bovenop het hoofd.
De gouden halo van de Birushana Boeddha is 27 m (87 ft) in diameter met 16 afbeeldingen elk 2,4 m (8 ft) hoog.
Onlangs werd met behulp van röntgenfoto's een menselijke tand ontdekt, samen met parels, spiegels, zwaarden en juwelen in de knie van de Grote Boeddha; dit wordt verondersteld de relikwieën van keizer Shomu te zijn. Het standbeeld weegt 500 ton (500.000 kilo).
De houten pilaren van dit gebouw zijn enorm. Er zijn in de bossen van Japan nog steeds van deze enorme levende woudreuzen te vinden. En die bossen en bomen worden beschermd zodat ze in de toekomst weer kunnen dienen waar ze voor groeien in de natuur. Het bouwen van tempels en altaren.Je voelt je nederig en nietig door de enorme omvang van de ruimte om je heen en de grootsheid van de voorwerpen om je heen. Zoals de bijna vier meter hoge gouden nok versiering die ook op het houten gebouw staan. Kijk een stukje verder nog een keer naar het houten gebouw? Dan realiseer je je pas goed hoe groot dit houten gebouw is.
Overal om je heen staan houten en bronzen beelden die druipen van de symboliek. Je schuifelt langzaam met de stroom zwijgende toeristen en geïnteresseerden mee. Het is zeer indrukwekkend. Iedereen is er stil van.
Tegen de achterwand van het gebouw staat een maquette van het heiligdom in originele afmetingen en met de twee verdwenen pagodes met de zeven daken. Het is natuurlijk op schaal en niet iedereen kan driedimensionaal denken en zien. Vijfhonderd jaar geleden moet het voor elke passerende vreemdeling nog indrukwekkender zijn geweest dan vandaag de dag.
Een laatste blik op de “Daibutsu”, een afscheid, maar hopelijk geen vaarwel. Lyka en ik zijn het er over eens dat we hier bijna zeker nog wel een keer komen wanneer we weer in Osaka of Kioto verblijven.
Een Argentijn maakt voor ons een foto voor het familiealbum. Gelukkig staat de “Todai-ji Kondo Hakkaku Toro” de bronzen achtkantige lantaarn er ook goed op. In een omgeving als dit is alles, en ook alles, heilig en heeft na ruim 1.300 jaar haar eigen verhaal.
We verlaten de “Todai-ji” door de enorme houten “Todai-ji Namdaimon”, de grote zuidelijke poort. Bijna alle indrukken van vandaag razen nog door mijn hoofd. Ik heb vandaag zoveel gezien en gevoeld dat mijn hersenen van vier en zestig jaar oud er moeite mee hebben om het allemaal te verwerken, op te slaan en vast te houden.Er zullen in de toekomst ongetwijfeld veel momenten zijn dat ik zelf de foto’s weer moet bekijken en deze verhalen lezen omdat de mooie herinneringen in mijn grijze massa verloren zijn gegaan of op de verkeerde plaats opgeslagen. Voor een dag als deze doen we het, Reizen, niet iedereen zal ooit deze inspanning en de drang om te reizen voelen, en deze ervaringen moeten verwerken. Ga reizen? Je komt rijker terug dan dat je van huis bent vertrokken!
De vijver met daarin het sprookjesachtige “Ukimido” paviljoen is helaas drooggemalen voor onderhoud. Een rede te meer om hier nog eens naar toe te gaan. Een laatste foto met een van de honderden tamme hertjes en onze mooie dag in Nara zit er bijna op.Het is nog geen half twee en we gaan de weg terug naar Osaka aan. We hebben nog niets gegeten dus we moeten op zoek naar een betaalbare maaltijd in een toeristen stad. Dat kan een veel moeilijkere opdracht zijn dan dat het op het eerste oog lijkt. Zodra we het park verlaten worden we geconfronteerd met grote posters van noedels in de ramen van de restaurants. Veel zijn er zonder prijzen maar die posters die wel een prijs tonen laten zien dat de prijs voor een lunch in een van deze restaurants niet binnen ons budget past. Dus we gaan verder richting het treinstation van Japan Rail.
In de straat richting het station passeren we een enorme lange gedisciplineerde rij wachtenden toeristen en Japanners. We hebben geen idee waarop ze staan te wachten totdat we aan het einde van de rij komen. Er worden hier de traditionele Japanse snack “Mochi” gemaakt. “Mochi” is een Japans rijstcakeje gemaakt van mochigome rijst. Het zijn een soort cakejes van gestoomde Japanse kleefrijst in pastelkleuren met vaak een ronde vorm. Mochi is een zeer populaire wagashi en wordt vaak geserveerd met matcha.Lyka wil ze dolgraag proberen en neemt plaats aan het einde van de lange rij. Iedereen wacht beschaafd op zijn of haar beurt. Tijdens het wachten verken ik de andere eetgelegenheden verder in de straat. Ik kom niet verder dan een gesloten Turkse Kebab verkoper en een klein stalletje waar de Takoyaki wordt verkocht.
Deze “Mochi” hebben de zoete rode bonenvulling waar ik zo van gruwel dus sla ik Lyka’s aanbod af en bestel twaalf takoyaki. Die twaalf balletjes gevuld met octopus vullen je meer dan je denkt. Na zes van die balletjes ben ik in ieder geval verzadigt. Ook Lyka vecht met de laatste twee omdat ze al een mochi naar binnen heeft gewerkt. Ik help haar met het laatste octopus balletje en zodra die verdwenen is lopen we verder naar het station.
Het kopen van de vervoersbewijzen is een fluitje van een cent en eenmaal door de poortjes is het perron ook snel gevonden. Daar komt de eerste trein, een groene deze keer, en dat zou onze trein moeten zijn. Helaas, ik vertrouwde het al niet dus vraag ik aan de machinist of dit onze trein is.‘Osaka Namba’ kan ik niet zeggen, alleen ‘Osaka’ omdat er misschien wel honderd treinstations zijn in en om Osaka!!
Ik laat hem mijn treinkaartje zien met het bedrag dat we hebben betaald en hij knikt begrijpend. De machinist kijkt naar zijn horloge en dan naar het bord met de vertrektijden boven het perron. Hij steekt twee vingers op als teken dat we de tweede trein moeten hebben.
Ondertussen heb ik al wel begrepen dat de treinen niet voor niets een andere kleur hebben. De kleur van de trein is een extra aanwijzing zodat de passagiers in een oogopslag kunnen zien dat het hun trein is.
En zo gaat deze mooie drukke dag als een nachtkaars uit. We zijn te lui om de deur uit te gaan en we eten enkele boterhammen met kaas en ham als avondmaaltijd. We zijn beiden erg vermoeid en liggen nog voor negen uur op bed. Wat zal morgen ons brengen?
