Osaka (Cote House) 406), zondag 11 februari 2024
‘Goedemorgen Osaka”.
Ik kan niet zeggen dat ik na de rustdag van gisteren lichamelijk ben uitgerust, maar geestelijk was het heerlijk om een dag niet te worden gebombardeerd met onuitwisbare indrukken.
Het is zeven uur in de ochtend en nu eerst een bakkie koffie en dan muziek. Voor een regenachtige zondagochtend is het een goed begin van de dag. Ik kan vanuit onze hotelkamer niet zien dat het regent maar wanneer ik na het toilet ga, en de elektrische waterketel voor de koffie aanzet, kijk ik altijd even buiten de deur van het kleine balkon waar er nog mag worden gerookt.
Na met enig onbehagen de nieuwskoppen in de Telegraaf te hebben gezien ga ik verder met wat ik tijdens het reizen het liefst doe om te ontspannen, het schrijven. Hoe het komt weet ik niet echt maar het gaat al enkele dagen wat stroef, heb ik soms “Schrijversblok”? Laten we hopen dat mijn inspiratie snel weer op peil is?
De gordijnen gaan op een kier en ik kijk tegen de gekleurde ondoorzichtige sierglas ruiten aan. Dat sierglas in de kamer/woonkamer is op zich ook heel bijzonder in Japan. Ik heb gezocht in mijn fotobibliotheek maar dit is een van de weinige foto’s die ik kon vinden met het raam. (Ik schrijf dit verhaal op 5 maart 2024) In het begin vond ik dat natuurlijk heel vreemd. In Nederland wil iedereen graag naar buiten kijken en de buren naar binnen laten kijken om te laten zien hoe goed we het voor elkaar hebben.In Japan is dat juist het tegenovergestelde! Japanners zijn zeer gesteld op hun privacy en het daglicht alleen in huis is voldoende voor ze. In het hotel waar we verblijven zijn er vijf verdiepingen zonder ook maar een ruit waar je doorheen naar buiten kan kijken! Je gaat er onbewust op letten!
Restaurants op de begane grond hebben ook vaak sierglas maar ook ondoorzichtige gordijnen komen ook vaak voor. Van buiten is het niet te zien dat er een restaurant achter de gordijnen is! Dat staat in het Japans met grote letters op de gevel of het raam. Het is zelfs vaak ook zo dat er halverwege een twee persoonstafel een gordijn hangt waardoor je de persoon die tegenover je zit, dat kan een wildvreemde zijn, je niet recht in de ogen kan kijken.
Zwervend door de straten van Osaka valt het me op dat er geen vaste regel is voor wanneer je sierglas in de ramen hebt staan. Na het allemaal eens goed te hebben bekeken lijkt de volgende redenering de grondslag: Het binnenkijken door de buren in hogere gebouwen in de omgeving bepaald het plaatsen van sierglas. Hoe hoger de verdieping en/of het gebouw des te groter de kans op gewoon glas.
Na het ongebruikelijke ontbijt van cranberry brood met kaas gaan we samen op stap. We gaan vandaag op onderzoek uit. Vorig jaar in juni heb ik deze reis naar Japan geboekt en om deze reis onvergetelijk te maken heb ik een souvenir gevonden dat ik graag in Japan wil kopen. Het souvenir is alleen maar in Japan te verkrijgen. Normaal zijn rugzakartiesten niet zo van souvenirs omdat ons soort heel weinig thuis is. Maar waar ik naar op zoek ga is iets dat ik dagelijks, en ik hoop voor heel lang, zal gebruiken. Ik zal er in ieder geval vaak naar kijken!
Ik heb vier adressen in het “Namba” winkelgebied gevonden die het gezochte souvenir op voorraad zouden kunnen hebben. Bij de eerste winkel, op de achtste verdieping van een enorm warenhuis, is het meteen raak. Ze hebben er een Dick-Bert! Ik kijk, kijk nog eens, ik wik en weeg, de oneindige schoonheid ligt daar voor me op het zwarte fluweel.
Mijn vragen over de toegepaste technieken worden ook allemaal door de verkopers bevestigend beantwoord. Een mooi staaltje van de verfijnde Japanse techniek! Ze hebben er maar een dus er is een risico dat ik er naast kan grijpen. Ons reisbudget laat de aankoop op dit moment helaas nog niet toe. Ik verwacht een kleine meevaller die de aankoop zou rechtvaardigen. Ik neem afscheid van de twee verkopers, twee mannen van middelbare leeftijd en niet van die onbeschofte en ongeïnteresseerde jongeren zoals je in Nederland gewend bent! Dit moet hem worden in een van de komende weken.
We zakken verdieping voor verdieping weer af naar de begane grond en we kijken onze ogen uit wat er hier in Japan allemaal nog te koop is dat in Nederland is verdwenen of heel moeilijk te vinden. Wie van ons zat er vroeger niet van die plastic modellen in elkaar te plakken? Schilderen met dunne penseeltjes uit kleine blikjes verf die net zoveel kostten als een kwart liter blik bij de plaatselijke schilder. Auto’s, boten, vliegtuigen en de hele santenkraam. Een halve verdieping, drie à vierhonderd vierkante meter vol met plastic modelbouwdozen. Ik heb geen idee wat die tegenwoordig in Nederland kosten maar ik verwacht dat ze hier spotgoedkoop zijn.
De racistische karikatuur van de Italiaanse Mario met zijn snor en zijn broer Luigi zijn in Japan geen probleem omdat ze al genoeg ongemakken met de Amerikanen hebben! Dat WOKE gedoe heeft voor Japanners geen enkele waarde.
We dalen weer verder af in het warenhuis richting de begane grond totdat we vanaf de roltrap een “Uniqlo” zien. Lyka wil even kijken bij de Japanse versie van “H&M”. Ik kijk ook rond en verbaas me over de enorme hoeveelheid verkoopautomaten met een draaiknop waar van die gevulde plastic bolletjes uit komen. Ze beginnen bij drie honderd yen (€ 1,85) en lopen op tot wel zeshonderd yen ( €3,70) per bolletje! Maar wat zit er in die bolletjes? Ik haal mijn iPhone tevoorschijn en met behulp van "Google Translate” ontcijfer ik de teksten voorop het doorzichtige reservoir van de automaten.Het Japanse schrift bestaat uit drie verschillende reeksen van verschillende tekens. Het “Kanji” heeft 13.000 tekens waarvan er 3.000 voor dagelijks gebruik. Het “Hiragana” is voor dagelijks gebruik en bestaat uit 48 karakters en 30 alternatieve tekens. Als laatste is er het “Katakana”, Net als het hiragana bestaat het uit 48 karakters en 30 alternatieve tekens. Katakana wordt vooral gebruikt voor leenwoorden, buitenlandse namen en namen van dieren en planten. Dus wanneer je denkt dat de kinderen het op de Nederlandse scholen moeilijk hebben en dat ze daarom niet goed kunnen begrijpend lezen mag je blij zijn dat ze niet in Japan zijn geboren. Het land van discipline. Ook worden er in Japan geen ongeletterden geïmporteerd!
De plastic bollen blijken kleine kleurrijke poppetjes te bevatten van obscure Japanse cartoon karakters. Het doel is natuurlijk om de collectie compleet te krijgen. De onwetendheid en onzekerheid welk karakter er in het volgende plastic balletje zit is het verdienmodel voor deze poppetjes.
Voor wie mocht denken dat dit iets voor kinderen is komt al snel bedrogen uit. Om te beginnen is de prijs natuurlijk veel te hoog om de kinderen zo maar een speeltje te laten kopen! De leeftijd van de klanten begint bij de tieners en loopt onverwacht door tot bejaarden. Ik sta verbaasd te kijken naar het schouwspel dat zich voor mijn ogen afspeelt. Mensen van alle leeftijden staan in de rij voor een enkele zojuist bijgevulde verkoopautomaat.
Niets is aan het toeval overgelaten en er staat zelfs een wisselautomaat voor briefpapier om de hoek. Een man van middelbare leeftijd in een keurig kostuum en een zwarte regenjas werpt de munten die hij net uit de wisselautomaat heeft gehaald in de verkoopautomaat. De verwachting en de hoop is op zijn gezicht af te lezen. Zijn gelaatsuitdrukking gaat van hoop naar teleurstelling wanneer hij het balletje vol hoop open draait. Het is duidelijk niet het figuurtje waar hij op gehoopt had. De volgende keer beter?
Lyka is nog druk met de Japanse kleding bezig omdat zij het postuur heeft van veel Japanse vrouwen. De “Uniqlo” winkel is een paradijs voor haar, maar ook voor mij. De lente is in aantocht en de uitverkoop van de wintercollectie is in volle gang. Een schitterende kwaliteit dikke witte fleecetrui met ritssluiting voor nog geen twaalf euro? Wanneer deze fleecetrui weer net zolang mee gaat als mijn rode Uniqlo fleecetrui dat is het met zekerheid een koopje!
Weer een enkele verdiepingen lager stappen we de “Starbucks” binnen om te zien of het andere souvenir waar ik een oogje op heb hier te koop is. Helaas, ze hebben de nieuwe koffiebeker wel maar niet in het rood, en dat is nu juist de kleur die ik graag wil hebben.Ik kijk vanuit het raam uit over het plein en zie dat de regen minder is geworden maar nog wel gestaag neerdaalt. Dat is geen probleem, mijn sokken zijn toch al nat door de grote gaten in mijn zolen. Toch zullen mijn kapotte schoenen het vol moeten houden totdat we weer in Zaltbommel zijn.
De keurig geklede man van het gevulde balletje boven trekt mijn aandacht. Hij schuifelt voorzichtig tussen koffie, en een dozijn andere verschillende dranken, nippende klanten door met een figuurtje op zijn geopende vooruitgestoken handpalm. Hij knikt links en rechts en kijkt naar verschillende mensen in de koffiezaak alsof hij een bekend gezicht zoekt. Er steekt iemand een vinger op en de man haast zich met gepaste Japanse spoed naar die persoon die meteen het poppetje uit zijn handpalm neemt.
Het poppetje wordt van alle kanten bekeken, gekeurd en goed bevonden. De blikken van de twee kruizen elkaar opnieuw zonder dat er woord wordt gesproken. Een briefje van duizend yen komt tevoorschijn en wisselt van hand, net als het poppetje, alleen de andere kant op, met als gevolg twee gelukkig lachende gezichten. Wat ik net heb aanschouwd is ook een verdienmodel, de kleurig geklede man heeft zijn lunch voor straks zo goed als voor niets!
We dalen af in de catacomben van “Namba Walk” om de regen te ontlopen en om onze lunch te gaan eten. Elke keer wanneer we langs het “Minamen” restaurant liepen vertelde Lyka mij dat ze wel een keer echte verse Japanse ramen wil eten. Vandaag is die dag! Buiten het restaurant staan een stuk of tien klanten op hun beurt te wachten. Dat zou in veel landen ondenkbaar zijn maar in Japan is het de gewoonste zaak van de wereld. Tijdens het wachten op onze beurt bestuderen we de Japanse menukaart met onze “Google Translate” app op de iPhone. We glimlachen beleefd wanneer we later een Engelstalige menukaart in onze handen krijgen gedrukt.
Tijdens het wachten observeer ik goed wat er allemaal in de open keuken achter de bar gebeurd. Dit is gezond eten in optima forma. Alles is vers, met liefde bereid en geserveerd! In een kleine ruimte tussen de keuken en het raam staat een roestvast stalen apparaat om verse ramen te maken. Met mijn beperkte kennis durf ik nu toch wel te zeggen dat ramen en spaghetti hetzelfde zijn. Voor Japanse noedels gerechten zou de verse spaghetti van de Nederlandse supermarkten dus ideaal zijn.
Wanneer het onze beurt is moeten we eerst bij het meisje aan de deur bestellen voordat we binnen worden gelaten. Afrekenen is in dit restaurant wel aan het einde wanneer je het restaurant weer verlaat. De “Gyoza” en “Ramen” in een “Dashi” bouillon zijn meer dan heerlijk. Het is perfectie in het kwadraat.Dit is een van die momenten dat ik dankbaar ben dat ik mag reizen. Morgen moet ik niet vergeten de Boeddha te bedanken in de tempel voor alles dat we mogen ervaren en eten! We moeten hard lachen wanneer we allebei een zwart wegwerp schortje krijgen om te voorkomen dat we de “Dashi” bouillon op onze kleren spatten.
Als konijnen zoeken we een weg uit ons ondergrondse hol naar boven zodat we weer daglicht zien. En wat zien we? Het is gelukkig droog, de paraplu’s zijn opgerold en ingepakt. Een waterig zonnetje probeert tussen de wolken door te prikken. We zijn al midden in “Dōtonbori”, de toeristenwijk van Osaka op een steenworp afstand van ons hotel.
Met elke stap wordt het weer beter en de zon aangenamer. Het langs het kanaal niet zo druk als anders. De regen van vanochtend heeft de plannen voor deze zondag van veel bezoekers letterlijk in het water laten vallen. Wij schuifelen langzaam mee met de meute en kijken onze ogen uit.
Door een klein raam zie ik iets in een kelder dat ik lang geleden in Taiwan ook heb gezien. In de kelder is een groot zwembad gemaakt met daarin levende garnalen. Voor 1.000 yen mag je een uurtje hengelen en de vangst mee naar huis nemen. Je hoort de vissers buiten van opwinding lachen dus ze zullen wel veel plezier hebben tijdens het vissen.
Ondertussen is de kracht van de zon stevig toegenomen. De zon is nu zelfs zo sterk dat ze aangenaam begint te worden wanneer je een plekje uit de wind weet te vinden. En dat plekje vinden wij tegen een staanbank aan het kanaal. Het is zondagmiddag en het is al na half drie. Genieten van een koud biertje in de zon aan het water moet kunnen!We maken plannen voor morgen want na twee rustdagen en tien dagen in Osaka is het tijdstip aangebroken dat we buiten de stad Osaka gaan kijken. Voor morgen zijn we het er snel over eens. We gaan met de trein naar een van de meest heilige plaatsen van Japan. Een oude hoofdstad, van 710 tot 794, met een indrukwekkende collectie van eeuwenoude Boeddhistische tempels en altaren.
Als afsluiting van deze rustdag gaan we eenvoudig, doch niet minder smakelijk, eten bij “Nakau”, een keten van Japanse fastfood restaurants. We halen onze bestelling uit de bestelautomaat en overhandigen de bonnetjes aan een oude dame. Het zou allemaal duidelijk moeten zijn totdat de oude dame op me afstapt en in het Japans tegen me begint te ratelen. We kijken elkaar verbaasd aan terwijl ze maar door ratelt.
Met een vriendelijke glimlach vertel ik haar: ‘Now’, terwijl ik met mijn wijsvinger naar de tafel wijs. Even later nemen we de eerste slokjes van het heerlijke Kirin bier.
De gerechten zijn ons, en jullie waarschijnlijk ook, bekend en het smaakt precies zoals de vorige keer. Consistentie in de geserveerde gerechten is belangrijk voor een restaurant! Ik moet denken aan het “Envy restaurant” in Angeles City waar ze niet eens twee dezelfde gerechten die tegelijkertijd worden geserveerd op elkaar kunnen laten lijken. Wat een apen kolonie is dat toch! Voor een paar euro per dag meer zitten we in Japan, dan is de keuze voor je bestemming toch snel gemaakt?
Onze rustdag zit er alweer op en ik kijk uit naar de lange drukke dag van morgen. Ik heb nog aardig wat onderzoek te doen vanavond wanneer we terug zijn op de kamer. We staan in ieder geval vroeg op zodat we het meest van de dag kunnen maken.
