Japan: Een echt traditioneel Japans restaurant

Osaka (Cote House) 406), donderdag 15 februari 2024

Het is niet dat ik last heb van de zware dag van gisteren maar we zijn ook niet op een expeditie om de wereld in tachtig dagen te verkennen en eventueel te redden van de ondergang. Mijn lichaam voelt prima en de geest is ook nog een tip top in orde. Wat kunnen we anders doen dan genieten van de keerzijde van het intensief reizen? Gewoon een rustdag.
Omdat ik ook vandaag weer vroeg op ben ontspan ik mezelf met verse koffie, een boterham, goede muziek en foto’s verwerken. Ik laat Lyka maar slapen want die droomt volgens mij nog steeds van de kleine rode poppetjes. Het schrijven valt me opnieuw zwaar en ik weet zelf donders goed waar dat aan ligt maar ik wil jullie daar niet mee lastig vallen. Mijn gedachten en gevoelens zitten in een blender.
Zodra Lyka wakker is en ook van haar ontbijt heeft genoten ga ik weer wandelen, deze keer naar het zuiden. Door de gaten in mijn zolen zijn mijn sokken al snel doorweekt van het natte wegdek. Het regent niet echt maar het is ook niet droog. Wat wel enorm is veranderd is de temperatuur. Gisteren was het heerlijk lenteweer met negentien graden Celsius op de thermometer maar vandaag komt het kwik niet boven de tien graden uit.
Ik trek de muts ver over mijn oren en de koude noordoosten wind prikt in mijn ogen. Mijn voeten zijn ondertussen gevoelloos en weten niet eens dat ik aan het wandelen ben. Tijdens het wandelen schift ik mijn problemen, en mijn gedachten, en zoek naar oplossingen. Wandelen is de beste activiteit wanneer je over complexe zaken moet nadenken en problemen oplossen.
Mijn iPhone geeft aan dat ik nu een kleine drie kilometer onderweg ben en voor mij is dat het teken dat ik weer richting ons hotel ga. Op de terugweg doe ik gelijk maar even boodschappen voor de lunch en ook de andere kleine maaltijden. In de “Life Supermarket” kijk ik naar de prijzen die ik ondertussen onbewust in de euro omzet. Ik moet wel rekening houden met de 10% BTW die in Japan pas aan de kassa wordt toegevoegd. U kijkt naar een mandje vol heerlijkheden van € 19,52.
Terug op de kamer is het heerlijk warm en gaan eerst de schoenen en sokken uit. Het eelt op mijn voeten is spierwit zoals het spekvet dat ik me herinner uit de vitrine bij de ambachtelijke slager van vroeger. Ik heb er serieus over nagedacht om hier in Japan nieuwe schoenen te kopen maar dat zit er helaas niet in. Of ze hebben mijn maat niet of ik vind de schoenen te duur of niet mooi. Mijn lekke schoenen gaan mee terug naar Nederland waar ze meteen in de vuilnisbak gaan.
Verse sushi met een salade voor minder dan zes euro, een fantastische lunch op de hotelkamer. Af en toe loop ik naar het (rook)balkon om te zien of het nog regent. Paraplu’s zijn overal onder me op straat te zien dus blijf ik lekker op de warme hotelkamer. Soms bekruipt me een ongemakkelijk gevoel dat ik een belangrijke dag verspil met niets doen! Dat is de oude en drukke reiziger in mijn bloed. Nog maar een stukje lezen en een nieuw album afspelen in Plex. En de kachel in de airconditioning op 23 graden.
De middag kruipt langzaam voorbij en we gaan richting het avondeten. Daarvoor moeten we natuurlijk naar buiten en gelukkig hebben we enkele eetgelegenheden in de buurt van ons hotel waar we uit kunnen kiezen. We zijn het er al snel over eens dat we na deze saaie rustige dag toch iets bijzonders willen doen vanavond. We gaan eten bij een echt traditioneel Japans restaurant zoals je in de tv-serie “Midnight Diner: Tokyo Stories” op Netflix ziet.
Voor een Europeaan is de gevel en de uitstraling van het “Gyoza Speciality Restaurant” misschien afstotelijk maar het is een heel normale verschijning in het moderne Japan.
We stappen zonder enige verwachting naar binnen en wij zijn voor de kok, zijn vrouw, de keukenhulp en de klanten aan de bar net zo’n vreemde verschijning als het restaurant en bezoekers voor ons. Er staan tien krukken aan een lange rechte bar waarachter over de hele lengte keukenapparatuur staat.
Er liggen menukaarten op de bar. Het menu is volledig in het Japans en de vrouw achter de bar begint in paniek naar een Engelse menukaart te zoeken die ze toch ergens moet hebben weggestopt omdat die niet al te vaak tevoorschijn komt. Ik gebaar met mijn op en neer gaande vlakke hand dat ze rustig aan moet doen en zich zeker geen zorgen moet maken. We gaan zitten en ik heb al een grote bruine glazen bierfles gezien van het merk Asahi.
De bestelling van het bier breekt het ijs. Alleen het woord ‘Asahi’ is al voldoende om een grote fles bier en twee kleine bierglazen op de bar, en een glimlach op de gezichten, te toveren.
Zoals ik vijf en twintig jaar geleden al in China deed, bekijk ik nieuwsgierig, en nauwkeurig, de gerechten die voor de andere gasten op de bar staan. Een gerecht steekt er echt voor mij bovenuit. Een gerecht met noedels, vlees, saus en groenten. Precies in mijn straatje! Lyka is het meteen met mij eens dat het er lekker uitziet. Ik wijs naar het gerecht en steek mijn wijsvinger op als teken dat ik een portie wil bestellen. Er ontstaat een lichte paniek achter de bar, of mag ik zeggen in de keuken?
De vrouw blijft voor ons staan in de veronderstelling dat we nog een gerecht gaan bestellen. Ik kijk haar vriendelijk lachend recht in de ogen en steek opnieuw mijn wijsvinger op als teken dat ik een portie wil bestellen. Daarna haal ik mijn wijsvinger heen en weer tussen Lyka en mijzelf als teken dat wij samen van hetzelfde gerecht eten. Haar gezicht klaart op wanneer ze het begrijpt. Maar het gaat niet van harte, we bezetten twee krukken voor een gerecht. Ze geeft haar man de opdracht om het gerecht te bereiden en wij nippen ontspannen van ons koud biertje.
De noedels met een dikke (varkens)vlees saus erover wordt geserveerd en niet veel later komen ook de gefrituurde loempia’s die ik later heb bijbesteld, en de vrouw zichtbaar blijer gemaakt. We zijn ondertussen ook al aan onze tweede fles Asahi bier toe. We laten de noedels ons goed smaken. Het is heerlijk maar ik kan jullie helaas niet vertellen wat de naam is van het noedels gerecht.
De kom is leeg en de loempia’s zijn ook al verleden tijd. Ik vraag aan Lyka of ze al gyoza’s heeft gezien. Ze schud ontkennend haar hoofd. Ik heb ze ook nog niet gezien en brutaal als ik ben vraag ik er maar om. Ik tover de Japanse tekst met "Google Translate” op mijn iPhone.
De vrouw duikt onder de bar in een koeling en haalt een groot aluminium blik verse gyoza’s tevoorschijn die ze trots als een pauw aan ons laat zien. Alle gasten aan de bar volgen gniffelend het tafereel, wij zijn voor hun net zo bijzonder als zij voor ons!
De gyoza’s gaan per half dozijn en dat zou geen probleem voor ons moeten zijn omdat we allebei nog wel wat extra trek hebben gekregen van de biertjes. De kok gaat meteen aan de slag en ik zie meteen hoe je gyoza’s moet bereiden. Dat moet ik goed onthouden wanneer ik straks in Zaltbommel zelf gyoza’s bak.
Nog maar een biertje en zodra de gyoza’s op tafel staan tasten we toe. Een symfonie van subtiele smaken in varkensvlees. Lente-ui, verse gember en nog veel meer smaken. Overheerlijk! Alle ogen zijn opnieuw op ons gericht. Ik steek mijn duim op naar de kok en zijn vrouw als teken dat het ons uitstekend smaakt. Ze buigen als knipmessen om ons te bedanken voor het compliment.

De kok en zijn vrouw gaan verder met hun werk omdat er ondertussen enkele gasten zijn vertrokken en nieuwe gasten plaats hebben genomen aan de lange bar. Wij toosten op deze plezierige ervaring in het echte Japan. Niet in woorden, maar meer in een vriendelijke houding en gezichtsuitdrukking, wordt ons duidelijke gemaakt dat het tijd voor ons is om het etablissement te verlaten. Er staan enkele nieuwe hongerige gasten voor het restaurant op straat te wachten. Ik reken af, alleen contant, en kom tot de conclusie dat de drie flessen bier meer hebben gekost dan het eten. Op zich natuurlijk ook heel bijzonder?
Terug in de kamer overleggen we wat we morgen gaan doen. We hebben de smaak van het treinreizen te pakken en dus gaan we morgen weer richting Kioto om een zeer belangrijke stad uit een ver verleden te bezoeken.bsp;