Osaka (Cote House) 406), vrijdag 9 februari 2024
Na de aangename rustdag van gisteren gaan we er vandaag weer vol tegenaan. We zijn tenslotte niet naar Japan gekomen om de hele dag op de kamer stil te zitten. Na een eenvoudig ontbijt op de kamer vertrekken we te voet naar onze eerste bezienswaardigheid voor vandaag. De “Tsūtenkaku Tower” is een stalen constructie met een observatiedek op ongeveer negentig meter hoogte. Bij de opening in 1956 was het ten tijde het hoogste gebouw in het Verre-Oosten.
We zijn in een bijzondere wereld onderweg en de kleine dingen gaan ons steeds meer opvallen. Zo is elke putdeksel in Osaka een klein kunstwerk en ook de aankondiging voor een schoon toilet, waar ik snel gebruik van moet maken, in de “Namba Walk” is een kunstwerk op zich. Waarom zijn in de Westerse wereld gewone alledaagse dingen vaak zo saai en fantasieloos? Omdat er altijd wel iemand in onze multiculturele samenleving zich er ongemakkelijk bij voelt? Dan mag je hier in Japan blij zijn dat er op 124 miljoen inwoners minder dan honderdduizend moslim zijn! Vergelijk dat eens met Rotterdam en Amsterdam? Of komt het door de fantasieloze gemeenteambtenaren die onder hun eigen bubbel leven?We zwerven door de smalle, en hele brede, straten van Osaka, ik kijk af en toe op mijn iPhone of we nog wel in de goede richting lopen. Vanzelfsprekend komen we een minder bekende, maar zeker niet minder belangrijke, altaar of tempel tegen.
Na een week heeft Lyka er al helemaal genoeg van en ik hoor steeds met een zucht in haar adem: ‘Alweer een tempel?’
Ik laat het maar zo want elke reis moet wat voor beide partijen hebben, ik slik mijn: Elk warenhuis en winkelcentrum zijn toch ook hetzelfde?, in en vervolg onze wandeling in gepaste stilte.
Bij het “Imamiya Ebisu Jinja” altaar neem ik even de tijd om te zien of er wat nieuws is. Ik moet eerlijk toegeven dat het veel van hetzelfde is en na een kort bezoek lopen we weer verder richting onze eerste èchte bezienswaardigheid voor vandaag.
Ik verbaas me steeds weer over de ramen van de makelaars in onroerend goed in Japan. Die ramen hangen vol met aanbiedingen voor koop en huur. Een mooi appartement van 38 vierkante meter met een balkon van 4 vierkante meter voor minder dan 64.000 yen per maand! Dat is minder dan € 400,- exclusief de € 50,- servicekosten. Wie vertelde me ook alweer dat Japan een duur land is? Ze hadden het zelf op NPO1 (Nederlandse Propaganda Organisatie) gezien! De Japanse bevolking is in tien jaar met bijna vier miljoen afgenomen, dan krijg je vanzelf meer ruimte. Ook is de productiviteit in de afgelopen tien jaar toegenomen, meer werk verricht met minder mensen! Laat dat eens op je inwerken? Zou het ontbreken van toeslagen er iets mee te maken kunnen hebben?
Bij de “Tsūtenkaku Tower” staat er buiten onder de toren al een lange rij om naar boven te mogen. Eigenlijk staan er twee rijen want ook voor de lange glijbaan aan de buitenkant van de toren staan veel mensen te wachten. De glijbaan op zichzelf is ook een belangrijke toeristentrekker.Na twintig minuten zijn we eindelijk binnen, in de kelder van de toren, maar ook hier staat nog steeds een lange rij. De lange rijen wachtende toeristen is iets van de laatste jaren. Je komt ze nu overal tegen. Het toerisme heeft een enorme vlucht genomen overal in de wereld. Meer mensen hebben het geld en de tijd om te reizen. Een machine waar ijsjes uit komen mag ik toch wel heel bijzonder noemen?
De boven ons hoofd, onder de toren, gescheiden rijen voor het observatiedek en glijbaan worden hier naast elkaar naar de kassa geleid. Voor de glijbaan gelden er duidelijke en strikte regels die een glimlach op mijn gezicht brengen. En er wordt streng gehandhaafd! Bij enige twijfel spreekt een gemondkapte jonge vrouw de persoon in het Japans aan waarna het mogelijke probleem moet worden opgelost of de twijfel ontkracht.
Na een korte rit in de lift komen we op de derde verdieping waar een tentoonstelling is ingericht over de toren en haar geschiedenis. We moeten ook op deze verdieping opnieuw wachten voordat een andere lift on naar het observatiedek brengt. De toegangsbewijzen zijn zelf al een klein kunstwerk. Ik hou van die Japanse tekeningen van wilde blauwe golven met witte schuimkoppen. De uitleg van de expositie is in het Japans maar we herkennen veel van de stripfiguren.
De iconische “Tsūtenkaku Tower” is ook vaak het onderwerp of het decor geweest voor stripverhalen en tekenfilms voor gevechten tussen helden en monsters. Iedereen, van jong tot heel oud, in Japan kent deze toren, die in vroegere tijden ook wel bekend stond als de Eiffeltoren van het Verre-Oosten.
De toren verkleed als robot en ook nog een keer in LEGO. De fascinatie van Japanners voor LEGO grenst aan het lid zijn van de sekte. Overal zie je LEGO bouwsels. Kopieën van alles en nog wat. Kunstwerken van kleine plastic blokjes uit Denemarken. In de lift omhoog zien we op een beeldscherm boven de liftdeur een animatie van een raketlancering. Kunst en fantasie gaan hand in hand in Japan.
Op de top van de “Tsūtenkaku Tower” valt ons meteen op dat Osaka voor het grootste gedeelte uit laagbouw bestaat. Dat komt natuurlijk door de harde realiteit van de alles verwoestende aardbevingen in Japan. Maar er is ook een steeds groter groeiend aantal van hoge gebouwen. Tegenstrijdig maar waar. Zou je op de twintigste verdieping van een appartementen gebouw willen wonen in Japan en midden in de nacht wakker worden van de schuddende ondergrond. Ik heb in ieder geval mijn twijfels.
Er is een over de rand uitstekende loopbrug met een klein doorzichtig platform aan het einde aan de toren bevestigd. Het is een terugkerend fenomeen bij hoge gebouwen, die doorzichtige vloeren in platforms hoog boven het straatniveau. We zien het niet voor de eerste keer maar zeker wel voor de laatste keer tijdens dit verblijf in Japan. We gaan in de rij staan voor het nemen van de bijna verplichte foto’s.In de zon, en een beetje uit de wind gaan we voor enkele minuten op een bankje zitten en genieten van het uitzicht. We zijn het er snel over eens. Dit is de tweede toren in de eerste week in Osaka. Dit is ook de laatste toren tijdens dit bezoek aan Osaka.
De weg naar beneden met de lift voert ons over verschillende verdiepingen met van alles en nog wat te koop. En de Japanners kopen ook dat van alles en nog wat. Uiteindelijk is de toren natuurlijk een privé bezit en moet er elke dag geld worden verdiend.We kijken nog een laatste keer over de schouder wanneer we richting de eerste tempel van de dag gaan. Mijn persoonlijke interesse ligt daar meer.
Reclame en marketing is in Japan verheven tot een hogere kunst. Het oog wordt getrokken door felle kleuren en de beelden die je netvlies bereiken laten maar weinig tot de fantasie over wat er te koop is of wat er duidelijk moet worden gemaakt. Wij zijn op zoek naar wat te eten maar dan wel in een betaalbaar restaurant.We dwalen door een buurtje met smalle straatjes maar alle stalen gegalvaniseerde rolluiken zijn nog omlaag. We kijken elkaar verbaasd aan maar denken hetzelfde. Dit zal wel een van die buurtjes zijn die pas vroeg in de avond op gang komen en tot vroeg in de nacht doorgaan. Daar hebben wij geen zin meer in. Wij liggen liever vroeg op bed en zijn weer vroeg op. Zonder iets te eten hebben gevonden komen we aan bij de “Isshin-ji tempel”
De ingang waar we door Google naartoe zijn geleid moet haast wel een zijingang zijn. Geen enkele tempel laat je binnenkomen over de bijbehorende dodenakker. Hier liggen geen lichamen! De rituelen voor het begeleiden van je geliefde naar de eeuwigheid zijn een mengsel van de oorspronkelijke rituelen uit het Shintoïsme en het Boeddhisme. Ze worden met veel liefde en toewijding uitgevoerd.In Japan wordt meer dan 99% van mensen gecremeerd en de urn met de as wordt dan bij een tempel onder een gedenksteen op het kerkhof geplaatst. Dat scheelt heel veel ruimte die in het bergachtige Japan maar mondjesmaat aanwezig is. Daarom vindt je ook deze Verzamelplaatsen van urnen midden in een woonwijk tussen de huizen in. Klik hier wanneer je meer wil weten over de Japanse rituelen na het overlijden.
We betreden het tempelterrein van de “Isshin-ji tempel” waar Lyka ritueel haar handen wast.
Het blijft allemaal heel indrukwekkend maar onze knorrende magen drijven ons voort naar onze volgende bestemming in de hoop om iets eetbaars tegen te komen. De tempels, vooral de eeuwenoude gebouwen, blijven allemaal interessant maar de glans begint er na ruim een week toch wel een heel klein beetje vanaf te gaan.
We verlaten de “Isshin-ji tempel" door de rijkelijk versierde hoofdpoort. Beelden en symboliek alom.Ik verlaat nu dit eerste verhaal over onze belevenissen op 9 februari 2024. Mijn vel is vol en ik heb nog zestig foto's op de rol staan. Voor het eerst sinds onheuglijke tijd moet ik een verhaal over onze dagelijkse ervaringen en ontmoetingen in twee delen publiceren. Japan is een erg fotogeniek land en dat is de enige reden.
