Osaka (Cote House) 406), dinsdag 13 februari 2024
Na de lange dag van gisteren is de onverwachte rustdag vandaag op zijn plaats. Natuurlijk ben ik wel gewoon om zeven uur opgestaan en heb enkele van mijn dagelijkse bezigheden vervuld. De supermarkten zijn hier zeven dagen in de week al vroeg open en nadat ik mijn ochtendwandeling voor de inkopen heb gedaan bedenk ik een nieuw ontbijt voor Lyka en mezelf.
Het gesneden witbrood in Japan is fantastisch en komt in drie verschillende diktes gesneden. Er zitten tien, acht of zes sneden in een half wittebrood. Ik kies voor de middelste optie van acht sneden. Ik klop drie eieren met een scheutje water, het geheim van de kok, en bak een omelet in de hapjespan op de inductiekookplaat. In de (room)boter natuurlijk want margarine vertrouw ik in Azië niet. Ze voegen hier van alles en nog wat toe aan het beroerde ongezonde mengsel van plantaardige vetten en oliën. Twee ronde plakjes ham er op en ik kan van een goed en smakelijk ontbijt spreken.Terug in de keuken, om de pan schoon te maken, wordt ik aangesproken door een broodmagere tengere jonge vrouw met een vreemd accent.
‘Hello, good morning, I’m vegan!’
“Oh, good morning, I’m Johnnie!’
Ik wrijf de pan schoon met keukenrol schoon en plaats hem terug op de inductiekookplaat. Daarna was ik het gebruikte bestek, borden en messen af met ruim stromend water. Ik heb een hekel aan afwasmiddel omdat het weinig toevoegt aan de reiniging en eigenlijk alleen maar vervuilend is. Een keukendoek om ze af te drogen is er niet dus zet ik alles in het afdruiprek om te droegen.
Ik voel dat haar ogen mij volgen en er kruipt een onaangenaam gevoel over mijn ruggengraat omhoog naar mijn hoofd.
Zodra ik omkijk brabbelt ze: ‘Ik ben vegan!’, in het Engels.
‘Ja, je vertelde mij net dat je Megan bent, ik ben Johnnie!’
‘Mijn naam is niet Megan, die is Lucia en in ben vegan! Ik wil geen pannen en keukengereedschap gebruiken die besmet zijn met dierlijke producten! Wij vermijden van het gebruik van dierlijke producten volledig!’
De manier waarop ze steeds luider tegen me gaat praten en haar hooghartige toon vallen bij mij niet in goede aarde!
‘Kun je misschien wat duidelijker zijn wat je nu precies wil want ik heb nog andere dingen te doen vandaag?’
In een waterval van woorden wordt me te verstaan gegeven dat ik alles in de keuken met veel afwasmiddel en water moet poetsen en schrobben totdat zij er de volle honderd procent zeker van is dat er geen dierlijke restanten zijn achtergebleven op het keukengereedschap.
Ik ben verbaasd, oprecht verbaasd, voor een moment sta ik met mijn mond vol tanden en heb geen enkel idee wat te zeggen tegen zoveel onzinnige onredelijkheid.
‘Ik neem aan dat je naar school bent geweest Lucia?’, ze knikt verbaasd.
‘Ik neem aan dat je op school hebt geleerd dat mensen, primaten zijn, dat we behoren tot het dierenrijk, tot de stam gewervelden en de klasse zoogdieren?’, haar ogen werden met elk woord uit mijn mond groter.
‘Jullie veganisten vermijden het gebruik van dierlijke producten volledig? Daar kan ik alleen maar blij om zijn want dat betekend indirect dat jullie je ook niet overgeven aan vleselijke genoegens en daardoor jullie jezelf ook niet voortplanten! Mijn advies: Gebruik je eigen keukengereedschap en bestek op reis zodat je honderd procent zeker weet dat ze klinisch schoon zijn!’, mijn woorden moeten klinken als kanonschoten in haar idealistische kleine hoofd, ze is zichtbaar van slag.
Ik vervolg mijn betoog zonder haar de mogelijkheid te geven iets terug te zeggen, ’Veganisme is het nieuwe WOKE halal zoals ook de mohammedanen ons willen onderdrukken door geen varkensvlees meer te eten en het overal in de publieke ruimtes te verbannen en te verbieden. Doe wat je niet kan laten maar laat mij met rust, en vertel me niet te doen wat jij denkt en nastreeft!’
Het huilen staat haar nader dan het lachen. Ik knik vriendelijk en ga terug naar de kamer. Tja, het is vandaag dinsdag de dertiende, je hebt van die dagen wanneer je onderweg bent.
Met deze vreemde ontmoeting in mijn achterhoofd is het moeilijk om mijzelf te concentreren op het schrijven dus kies ik er maar voor om lekker te gaan wandelen onder een waterig lentezonnetje. Zoals eerder gemeld is Osaka een stramien van rechte lijnen waarin het haast onmogelijk is om te verdwalen. Allemaal rechtdoor en drie keer rechts, of linksaf, en je bent weer terug bij het hotel.Tijdens de wandeling zuig ik de indrukken van Japan op zoals een dweil het water tot zich neemt. Het is een vreemde wereld waar ik in terecht ben gekomen. Links en rechts zijn er steeds nieuwe zaken die ik even moet laten bezakken om later te kunnen relativeren.
Een zwarte “Honda Rebel 500”, met een wel hele mooie zadeltas, brengt warme gevoelens in me boven. Er roept nog steeds een zacht stemmetje in me dat ik er ook een moet kopen. Een klein flesje warme groene thee verwarmd me van binnen een beetje, er blaast een frisse oostenwind door de straten. Niet te koud maar wel fris! De wollen muts voelt nog steeds als een goede investering.
Na een kort overleg met Lyka ben ik nog een keer naar de supermarkt gegaan. Onze financiële situatie is niet ècht rooskleurig maar we moeten ons er wel doorheen kunnen slaan. Af en toe bezuinigen is niet wenselijk maar wel de ideale oplossing. Lunch en het avondeten komen vandaag uit de magnetron om wat geld te besparen voor morgen.
Met de kleine problemen in mijn hoofd is een fout, of een verkeerde inschatting, snel gemaakt. In een moment van een onbezonnen opwelling koop ik een verpakking van vier Bapao’s. Overtuigd van mijn onmetelijke wijsheid verzuim ik met “Google Translate” de ingrediënten te lezen. Ik zie al aan de verpakking dat het twee verschillende smaken moeten zijn omdat ze verschillen in hun verschijning.En dat klopt! Nadat ik ze alle vier in de magnetron heb opgewarmd is mijn lunch bij de eerste hap al een tegenvaller. Persoonlijk vindt ik de zoete rode sojabonen pasta misselijk makend. Lyka zit heerlijk te happen van het zoete broodje, net als gisteren in Nara. Mijn volgende hap in het andere gestoomde broodje is wel een winnaar! Een mengsel van smaken van varkensvlees, lente ui en een vleugje verse gember strelen mijn tong en mijn gehemelte. Voor een moment verschijnt de magere vegan in mijn gedachten. Ik ruil mijn hele broodje met de rode bonenpasta tegen het halve broodje met varkensvlees. Dan maar een keer wat minder eten!
Na een middag van onderzoeken op het internet en plannen maken voor de rest van ons verblijf in Japan is het al snel tijd voor een paar koude kletsen uit de 7-11 en een Japanse magnetronmaaltijd uit de supermarkt. Deze combinatie van gerechten, de takoyaki en de okonomiyaki zijn beide zeer geliefd in Osaka, met de heerlijke dikke noedels van de yakisoba kost ongeveer € 2,65 per maaltijd! Tel daar nog een salade van bijna € 2,00 bij op en wie durft er dan nog te zeggen dat Japan duur is?Onze onverwachte rustdag zit er op en ik ga nog even naar de badkamer. We verblijven namelijk in een hotel met een gedeelde douche en toilet. Dit is heel normaal voor de goedkopere hotels in Japan. Tenzij je vijftig euro per dag meer wil betalen voor je eigen douche en toilet.
En wie loop ik tegen het lijf? De vegan Lucia! Ze ziet er niet gelukkig, en zeker niet gezond, uit. Ze heeft duidelijk iets op haar heupen met een blik van een Jehova getuige in haar ogen.
‘Ik heb er eens goed over nagedacht wat je vanochtend tegen me hebt gezegd!’
Ik knik vriendelijk en wacht op de preek die mij moet gaan overtuigen.
‘Er is niets mis met mensen die vegan zijn!’
Ik knik opnieuw vriendelijk, ‘Maar is er dan wat mis met mensen die carnivoor zijn en stevige hoeveelheden vegan bier drinken? Net als ik!’
‘Bier is niet vegan! Daar zitten resten in van levende organismen!’, snuift ze als een wild dier.
Ik sta perplex, echt waar!
‘Is een schimmel een dier, een plant of wat anders? En een krop sla, op welk moment is die precies klinisch overleden volgens een veganist?’
Ik bespeur opnieuw onzekerheid in haar houding en ze twijfelt aan haar eigen filosofie.
Ze hakkelt: ‘Planten hebben geen gevoel!’, met een triomfantelijke glimlach.
‘Gaat het voor een veganist nu over of iets leeft of over de pijn die ze mogelijk voelen?’
Ze is duidelijk van slag en verlaat zonder afscheid te nemen hoofdschuddend de keuken. Ze zal nog wel een tijdje verder gaan met haar kruistocht tegen vegetariërs, carnivoren en omnivoren. Maar dat ze gaat slagen om de wereld te verbeteren lijkt mij nog steeds twijfelachtig.
Ondertussen zijn de plannen voor morgen gemaakt. Het wordt een mix van natuur en cultuur met een stevige wandeling als basis.
