Japan: Steeds grotere cirkels

Osaka (Cote House) 408), zaterdag 3 februari 2024

Goedemorgen Osaka! Na een lange en redelijke nacht in een onverwarmde kamer hebben we weer kunnen genieten van een lage temperatuur en twee elkaar omstrengelende lichamen onder een dik donzen dekbed. Op deze eerste ochtend moet er van alles worden uitgezocht en uitgeprobeerd voordat we op gang zijn gekomen. Het licht in de kleine keuken is nog steeds een raadsel maar de waterkoker werkt naar behoren zodat we al snel aan een dampende beker koffie zitten.
De eerste prijzen die ik op de prijskaartjes in Japan heb gezien gaan door mijn hoofd en ik bereken voorzichtig wat ik verwacht dagelijks voor ons tweeën te besteden. De eerste indrukken kunnen haast niet correct zijn. Het lijkt er in ieder geval op het eerste gezicht op dat Japan zomaar goedkoper dan Nederland zou kunnen zijn. Dan is het zeker een goed idee om Hollandistan voorgoed achter je te laten. Maar het is maar een eerste indruk! De boekhouding liegt niet dus over een paar weken weten we meer. Met een 90 dagen visum bij aankomst zou het zeer aantrekkelijk kunnen zijn om voor een langere tijd in Japan te verblijven.
We gaan vandaag de eerste indrukken maken van de wereldstad Osaka. We wandelen in steeds groter worden cirkels weg van ons hotel voor de komende vier weken. Alles is nieuw en mijn sensoren staan op de hoogste stand ingesteld, ik wil helemaal niets missen. Japan is weer heel iets anders dan vegeteren in de Filipijnen en Thailand. Een putdeksel met de afbeelding van het “Osaka Castle” er op springt meteen in het oog! Op weg naar het ontbijt voor vandaag, bij de MacDonald’s, ontdekken we op een steenworp afstand van ons hotel al enkele kleine restaurants waar we onder de zes euro per persoon kunnen eten. Ik vraag me af of die prijs wel inclusief rijst is maar wetende dat de Japanners eerlijk en oprecht zijn moeten we vanavond toch maar een van die restaurants gaan proberen.
Voor 1.100 Yen (€ 7,38) hebben we twee heerlijke broodjes ei met wat vlees, echt vlees, twee hash browns en twee heerlijke bekers koffie. Dat zijn nu geen prijzen waar we wakker van liggen! Wat ons ook meteen opvalt is dat de lage buitentemperatuur onze eetlust en gezonde trek heeft aangewakkerd. We lopen zelfs na het ontbijt nog met een stevige trek weg van de gouden bogen.
Er is een opdracht van gisteren naar vandaag overgeheveld en er is een nieuwe opdracht bijgekomen. Gisteren zijn we tot de conclusie gekomen dat het toch wel erg koud is in de wind en Lyka een wollen muts nodig heeft. Die is snel gevonden in een enorm warenhuis waar ze zo te zien alles verkopen wat er in Japan en China geproduceerd word. Een mooie muts voor minder dan vijf euro, minder dan 20 cent per dag afschrijving! Een goede investering om niet verkouden of ziek te worden. We kijken onderweg onze ogen uit en een roze gebouw springt er echt uit! Het blijkt een hotel te zijn en binnen zullen de kamers wel allemaal een eigen thema hebben uit de tekenfilm waarop het gebouw is gebaseerd.
We gaan op weg naar een elektronica warenhuis van zeven verdiepingen waar ze hoogstwaarschijnlijk de simkaarten voor toeristen verkopen waar we naar op zoek zijn. In het “Bic Camera” warenhuis zijn de balies van “Rakuten Mobile” snel gevonden. Op mijn telefoon staat een beeldschermfoto van de simkaart waar we naar op zoek zijn. Zodra ik de foto aan een baliemedewerker laat zien ontstaat er spontaan een paniek die ik maar moeilijk kan omschrijven. Zonder een woord te zeggen verlaat de baliemedewerker zijn post terwijl een handvol van zijn collega’s hem verbaasd nakijken. Ik kan alleen maar wachten.
Na enkele minuten verschijnt hij weer met een collega die een mondjevol Engels brabbelt. Dit gaat natuurlijk nergens heen en de taalbarrière is veel hoger dan ik had verwacht. Ik haal mijn iPhone tevoorschijn en laat hem het icoon van “Google Translate” zien. Een brede glimlach onthult een ongelofelijke scheve rij hagelwitte tanden, hij begrijpt meteen wat ik bedoel zonder dat ik een woord heb gezegd. Hij haalt zijn telefoon tevoorschijn en zijn duimen schieten met een ongeëvenaarde snelheid heen en weer over het kleine toetsenbord.
“Deze simkaart voor toeristen is hier niet te verkrijgen! Misschien bij “Rakuten Mobile” in de Namba Walk!”, verschijnt er in het Engels op het beeldscherm van zijn telefoon. Buigen en bedanken en iedereen achter de balies begint terug te buigen als poppen in een kermisattractie. Weer wat geleerd! Maar waar is in hemelsnaam de “Namba Walk”?
De “Namba Walk” is een ondergrondse winkel promenade op een verdieping die tussen de perrons van een metrostation en de begane grond ligt. Ook hier is de winkel van “Rakuten Mobile” snel gevonden maar een toeristen simkaart kunnen ze me niet verkopen. Ze bestaan niet meer of ze zijn niet meer op voorraad? Een diepe zucht en ik zoek naar een oplossing want er mag dan overal gratis wifi zijn maar ik wil niet op pad gaan zonder de zekerheid van Google Maps zodat ik altijd weet waar we ons bevinden.
De medewerker van “Rakuten Mobile” haalt zijn mobiele telefoon tevoorschijn en gaat op zoek naar een toeristen simkaart voor ons. Hij zoekt met Google in het Japans en komt voor mij met een wel zeer opmerkelijke oplossing. Ze verkopen goedkope toeristen simkaarten in “Bic Camera”, het grote elektronica warenhuis dat we eerder hebben bezocht. Er zit dus niets anders op dan terug te gaan naar waar we net vandaan zijn gekomen.
We verlaten de ondergrondse wereld bij de eerste uitgang die zich aanbied. Maar niet voordat ik weer naar de WC ben geweest. En dat bezoek aan een openbaar toilet in Japan is een openbaring die ik me nog lang zal herinneren!
Hoe is het in hemelsnaam mogelijk dat een gratis openbaar toilet in een drukke ondergrondse winkelpromenade in Japan schoner is dan een betaald toilet op een willekeurig treinstation in Nederland?
Ik wil niet eens nadenken over het antwoord omdat ik het al weet. Nederland, Europa is reddeloos verloren door de import van andere culturen met een veel verschillende moraal die snel door de overheid wordt opgedrongen en overgenomen door de oorspronkelijke bevolking. Het “Hunnie en Hullie” syndroom!
Hoe dit kleine Shinto altaar langs de straat er na een week in Nederland uit zou zien wil ik niet eens over nadenken. Dat maakt me depressief!

Op minder dan vijf meter afstand van de balie van “Rakuten Mobile” waar ik een half uur eerder stond wordt ik geholpen door een oudere man die meteen begrijpt wat ik nodig heb. Even later reken ik 4.300 yen af voor een toerist simkaart af voor 30 dagen met 20Gb data. Die 20Gb data zou toch ruim voldoende voor ons moeten zijn tot aan ons vertrek. Ik zeg “ons” omdat Lyka af en toe mijn iPhone gebruikt voor toegang tot het internet.
Nu moet die simkaart nog in mijn telefoon en dan zou het moeten werken. Op de vierde verdieping zit een service balie die me ongetwijfeld zal kunnen helpen met het plaatsen van de simkaart. Met de roltrap omhoog en bij de service balie hebben we weer een ervaring met service met een hoofdletter ’S’! Dit is de service die ik me herinner uit mijn jeugd bij de “Uniek”, en later de “HEMA”, in de Boschstraat in Zaltbommel.
Wanneer ik aan de beurt ben, mijn nummer verschijnt op een grote SONY tv, schuifel ik voorzichtig naar de balie van de man die naar mij wenkt en ik overhandig hem mijn iPhone en het pakje met de simkaart. Hij kijkt verbaasd op. Hij ratelt wat op zijn toetsenbord en wijst daarna op zijn beeldscherm. Er staat in grote letters Y 2.200. Dat is een stevig bedrag voor het plaatsen van een simkaart! Hij beseft dat ook en wil de service dus eigenlijk niet aan mij verlenen. Ik kijk hem enigszins bedroefd aan waarna hij mij zijn simnaald, om de simkaart lade uit mijn iPhone te halen, overhandigd. Zonder een woord te wisselen begrijpen wij elkaar.
Op de kunstleren bankjes waar wij hebben zitten wachten op onze beurt helpt Lyka mij met het verwisselen van de simkaarten en binnen enkele minuten ben ik verbonden met het netwerk van NTT-DoCoMo. alles werkt naar behoren en wij kunnen zeggen dat het weer een heel avontuur was met een goede afloop. De stoel van de medewerker die mij zo goed heeft geholpen is leeg. Ik besluit om nog even te wachten om hem persoonlijk te bedanken. Zodra hij weer in beeld is stap ik op hem af en overhandig hem zijn eigen simnaald met twee handen terwijl ik een buiging maak als teken van dankbaarheid en respect. Hij buigt nog dieper dan mij als teken dat hij zich ervan bewust is dat zijn taak is om de klanten tevreden te stemmen. Wat een heerlijke ervaring!
Alle opdrachten voor vandaag zijn succesvol uitgevoerd en nu moeten de toeristen worden gevoerd met hun eerste èchte Japanse maaltijd. We struinen het Namba district af naar een geschikt restaurant maar het aanbod is overweldigend en in verschillende prijsklassen. Het enige nadeel is dat des te meer mogelijkheden je hebt des te moeilijker de keuze is.
Een middellange rij wachtende Japanners en een foto in het raam overtuigd ons dat dit het restaurant is waar we gaan lunchen. Beef Udon, rundvlees mag duidelijk zijn en Udon is een van de drie meest gegeten noedels in Japan. Elke soort noedels heeft haar eigen toepassing en gerecht. Wanneer er binnen twee krukken aan de bar beschikbaar zijn mogen we samen naar binnen. Bestellen en afrekenen gebeurt aan een automaat die nog het meest op een oude sigarettenautomaat lijkt. Een plaatje van het gerecht op de knop, dat kan niet misgaan!
Eerst geld in de automaat steken en daarna de bestelling indrukken. Een klein kaartje valt in een bakje en dat geef je aan de persoon achter de bar die daarna je bestelling gaat bereiden. Ik zie jullie denken: Hoe zit dat dan met de fooi? Nou, die fooi zit bij de prijs inbegrepen omdat het verlenen van een service aan de klant vanzelfsprekend is en een tevreden klant zeker weer terugkomt!
De drie man sterke keukenbrigade gaat meteen aan de slag en enkele minuten later staan er twee dampende kommen Beef Udon voor onze neus op de bar. En is dat lekker! We slurpen als echte Japanners de glibberige udon noedels naar binnen, afgewisseld met een paar lepels van de bouillon dashi genaamd, naar binnen.
In dit soort Japanse restaurants kom je om te eten en niet om gezellig met anderen of je tafelgenoot te kletsen. Zodra de kom leeg is wordt je geacht te vertrekken om plaats te maken voor de volgende hongerige gast. Daarom is de prijs ook zo laag, € 3,75 voor een heerlijke kom noedels. Een grote omzet bepaald dat iedereen een goede boterham kan verdienen.
Via een omtrekkende beweging gaan we terug richting ons hotel. Het is een drukke en indrukwekkende ochtend geweest in dit bijzondere land. Dat het een bijzonder land is kan je zien aan deze begraafplaats midden tussen de flatgebouwen aan een winkelpromenade. De dood is in het verre oosten heel iets anders dan in het Christendom. De dood is niet eng maar onvermijdelijk, en de dood is niet het einde maar een nieuw begin.

Lyka heeft onderweg nog een kleine trek en een grote reclame van twee visjes op een gietijzeren plaat trekt haar aandacht. Deze visjes van een wafelbeslag zijn gevuld met verschillende vullingen zoals de populaire zoete rode bonen of custard. De “Taiyaki” smaakt haar uitstekend maar niet voor mij, ik hou niet van die zoete rode bonenpasta dus kan zij haar visje helemaal opeten.
Terug op de kamer begin ik meteen met de foto’s en dat zijn enorme aantallen die veel tijd in beslag nemen. Tweehonderd foto’s per dag is geen uitzondering! Naast het schrijven neemt het beoordelen en verwerken van de foto’s uiteindelijk meer tijd in beslag dan het schrijven van de verhalen. Maar wat is een verhaal zonder een foto.
Ik zeg altijd tegen mezelf: ‘Je schrijft geen reisboek maar een artikel voor een tijdschrift!’
Al vroeg in de avond gaan we op stap voor het avondeten. We zijn nog wel erg vermoeid en willen ook vanavond weer vroeg naar bed. Aan de overkant van de straat vallen we neer bij een restaurant met grote posters voor de ramen en dat maakt de keuze een stuk gemakkelijker, ook wanneer je de naam van het gerecht niet kan lezen.
Ook hier gaan we bestellen op de omgebouwde “Sigaretten automaat” en daar komen we deze keer niet zo ver mee. Deze bestelautomaat ondersteunt geen Engels en de foto’s op de poster komen niet overeen met de foto’s op de knoppen van de bestelautomaat. Een oudere vrouw van het restaurant ziet ons stuntelen en schiet ons te hulp. Ik steek mijn wijsvinger op als teken dat ik graag haar attentie wil hebben. Haar ogen volgen mij wanneer ik naar de enorme posters op raam loop en naar de posters met de gerechten wijs die wij graag willen bestellen. Ik steek steeds weer mijn wijsvinger op als teken dat ik van elk gerecht een kom wil bestellen. Buigen en bedanken, wederzijds respect is door alle lagen van de Japanse samenleving verweven. Vriendelijkheid en correctheid kosten niets en brengen bij iedereen een glimlach op hun gezicht
Ik heb zin in iets nieuws en avontuurlijk dus kies ik voor de “Uni en Ikura op rijst”, Lyka kiest een conservatief gerecht van varkensvlees en kip in roerei op rijst. Beide met gefermenteerde groenten zoals we die uit de Koreaanse keuken kennen. De Ikura is ook wel bekend in Nederland, de grote oranje viseitjes worden gebruikt in verschillende gerechten maar vaak ook als garnering.
De “Uni” is een ander verhaal. Het is het vlees van een zee-egel dat vers, dus ongekookt, wordt gegeten. En is het bijzonder? Ja! Hoe smaakt het? Het begint zilt, alsof je een slokje zeewater neemt, daarna komt er een mengeling van vis smaken vrij die eindigt in een licht bittere sensatie. Maar ook de structuur van het vlees is uniek te noemen. Er valt natuurlijk weinig te kauwen aan een eetlepel zachte ronde kleefrijst maar je voelt toch in je mond dat er wat stevigs tussen de rijstkorrels zit. De wrijft met je tong het zachte vlees van de zee-egel tegen je gehemelte uit elkaar. Dat leid dan weer tot een explosie van smaken op je tong. Allemaal heel bijzonder! Zou ik het weer bestellen? Nee, er zijn nog genoeg culinaire juweeltjes te ontdekken in het mooie Japan!
Na het eten gaan we op stap om Osaka bij kunstlicht te bekijken en ook dat is ook weer een zeer indrukwekkende ervaring. Wat elk moment van de dag opvalt in Japan is de stilte die in de stad hangt, hoe schoon de straten zijn zelfs ondanks het ontbreken van openbare vuilnisbakken. De alwetende Nederlandse ambtenaren zouden hier eens op bezoek moeten om te zien wat de toekomst van Hollandistan en de nieuwe Kaapkolonie zou moeten zijn!
De rechtse foto verteld nog een anekdote. Kijk goed? De koude snijdende wind door mijn zeegras zomerhoed is zeer onaangenaam. Daarom heb ik ook snel een wollen muts gekocht om zeker niet verkouden of ziek te worden.
Japan: Elke dag weer een waterval van indrukken!