Osaka (Cote House) 406), maandag 12 februari 2024
Ook het verhaal van deze maandag komt in twee delen. Het enorme aantal foto’s en indrukken maken het onmogelijk om alles in een verhaal te publiceren. Ondertussen heb ik ook al twee klachten gekregen dat ik teveel schrijf en teveel foto’s plaats. Ik kan me daar niet in vinden en ik ben toch ook wel een beetje nieuwsgierig hoe het merendeel van jullie daarover denkt. Positieve en opbouwende kritiek wordt altijd op prijs gesteld.
Vandaag is een heel andere dag dan de vorige uitstapjes in Osaka. We gaan vandaag voor eerste keer met de trein naar een plaats buiten Osaka. Ik kan me nog goed herinneren van vijftien jaar geleden dat het reizen met de trein in Japan fantastisch was. Mooie schone en eerlijk geprijsde treinen brengen je comfortabel en snel naar de plaats van bestemming.
Vijftien jaar geleden was het een heel gedoe om het traject en de juiste trein te zoeken, Tettje en ik reisden met de "JR-Rail Pass”, en dat maakte het gelukkig wel wat gemakkelijker. Terugkijkend naar die tijd moet ik helaas concluderen dat de “JR-Rail Pass” comfortabel is maar tegelijkertijd ook veel te duur. Ik zou de “JR-Rail Pass” in ieder geval niet meer aanraden. Gelukkig is er nu “Google Maps” en met dat mooie stukje digitaal gereedschap kun je snel en gemakkelijk de beste mogelijkheden voor het openbaar vervoer, inclusief reistijd en reiskosten, opzoeken.
Ik geef in dat ik van het “Namba Treinstation” naar de stad “Nara” wil. Er verschijnen onmiddellijk meerdere mogelijkheden met de trein waarvan ik de “Japan Rail” optie kies. Ik stuur de route, inclusief alle tussenstations en overstapstations, naar mijn iPhone en ik weet ook meteen dat het 760 yen enkele reis per persoon gaat kosten. Het internet maakt het reizen in dit digitale tijdperk een stuk gemakkelijker!
De witte boterhammen met kaas, een gebakken ei met ham of een worstje op de kamer smaken ons goed maar we hebben afgesproken dat wanneer we met de trein op pad gaan we ontbijten bij de gouden bogen. Twee broodjes, twee hash-browns met twee goede verse koffie voor 1.100 yen (€ 6,75) is natuurlijk een koopje. We laten het ons goed smaken en wat er van de koffie overblijft nemen we mee voor onderweg in de trein zodat we ook daar nog van een lauw bakkie kunnen genieten.
De eerste etappe van deze reis gaat voor 180 yen met de “Osaka Metro” naar een station vanwaar de “Japan Rail” vertrekt naar de stad Nara. Het zijn niet de taferelen met de mensenmassa’s zoals de propagandamachine jullie op het tv-scherm laat zien. Het is druk, maar er heerst ook discipline en dat maakt de drukte dragelijk. Het kaartje wordt bij het verlaten van de metro door het poortje ingeslikt en op het scherm verschijnt “Thank You!”, alles onder het controlerende oog van een beambte van de “Osaka Metro”. Mocht er iets niet kloppen met je vervoersbewijs gaat er een rode lamp knipperen en een akoestisch signaal af. De beambte komt je dan “helpen” om waarschijnlijk het juiste bedrag voor je reis te betalen.Het is een paar honderd meter wandelen van de metro naar de volgende trein. Op de kaartjes automaat weten we ondertussen waar alle voor ons belangrijke aanraak knoppen zitten. Het lukt ons zelfs foutloos op de automaten zonder de mogelijkheid van de Engelse taal. Het is een verbazingwekkend eenvoudig systeem. Je kijkt op de routekaart waar je heen wil en leest op de kaart wat het kost. Dat bedrag kies je op het beeldscherm! Niets bestemming en/of overstappen, gewoon het bedrag voor je treinreis. Mocht je onverhoopt een verkeerde prijs hebben ingetoetst dan ga je op het station van aankomst naar de speciale automaten “Aanpassen Ritprijs”. Heb je te weinig betaald dan betaal je wat bij en heb je teveel betaald dan krijg je je geld terug.
“Nara” staat extra duidelijk aangegeven op de routekaart met een plaatje van een hertje om het de toeristen nog gemakkelijker te maken. 580 yen enkele reis, retourkaartjes bestaan alleen maar in Nederland, het idee van een korting wanneer je eigenlijk twee enkele reizen tegelijk koopt ontgaat mij nog steeds. Twee personen kiezen en een briefje van 1.000 yen en enkele muntjes gaan in de automaat. Even later verschijnen de kaartjes en een kwitantie gevolgd door het overtollige wisselgeld. Allemaal zonder een keer te haperen NS!
We gaan richting het perron dat op de vertrekschermen vermeld staat. Wanneer de trein arriveert waarvan ik denk dat het onze trein is nemen we snel plaats en wachtten het vertrek af. Tijdens het wachten roept een Engelstalige stem in de trein om dat we in een “Special Express” trein zitten, een soort van intercity trein, waarvoor een extra vervoersbewijs nodig is. We kijken elkaar verbaasd aan en verlaten snel de trein.
Er staat ook op de wagons van de trein aangegeven dat het een “Rapid Service” is. Maar waar vinden we dan de gewone trein? Ik kijk op het scherm met de vertrektijden boven het perron en verbaas me erover dat elke trein die op het scherm boven het perron wel speciaal is. Om het nog gemakkelijker te maken vertrekken er minstens zeven treinen het komende uur naar Nara van dit perron. Wachten is geen optie dus we nemen plaats in de volgende “Rapid Service” trein en wachten op de boodschap dat er een extra vervoersbewijs nodig is. Die boodschap komt niet en tien minuten later zoeven door het zonovergoten Japanse landschap richting “Nara”.
De Japanse treinen zijn comfortabel en kraakhelder. Er zijn zelfs geen afvalbakken in de trein! Hoe zou dat toch komen? Nou, wanneer je de trein verlaat staat er recht tegenover de deuren van de trein een groep afvalbakken om je afval te scheiden. En iedereen werkt daar met plezier aan mee. Iets van de juiste instelling en mentaliteit?
Om tien voor tien staan we op het enorme stationsplein en zijn we klaar voor onze lange culturele dag in Nara. De zon schijnt uitbundig en het is nog aangenaam fris. Niet te warm en niet te koud voor een dag cultuur snuiven. Er zijn veel mensen uit de trein gestapt in Nara en een groot gedeelte daarvan zijn toeristen. Ook veel Aziatische toeristen waarvan het moeilijk is om ze in te delen uit welk land ze komen. Wij, met nadruk op “wij”, zijn de toeristen die zelf hun weg zoeken. Er vertrekken ongetwijfeld dagelijks honderden bussen in alle formaten uit Osaka en Kioto gevuld met toeristen die liever een georganiseerde dagtocht maken naar een van de culturele parels van Japan.
De weg van het “Japan Rail Station” naar het “Narapark” loopt door een kaarsrechte winkelstraat met aan beide zijden toeristenwinkels en souvenirwinkels zo ver als je kan kijken. De gietijzeren putdeksels hebben zelfs een afbeelding van de iconische hertjes. De straat is autoluw dus ook heerlijk om rustig doorheen te wandelen totdat mijn darmen het signaal afgeven dat het weer tijd is om te lossen. Bij de eerste “Family-Mart” loop ik naar binnen waar ik een kraakhelder openbaar toilet aantref. Nadat ik de zaken heb gedaan koop ik uit beleefdheid nog een flesje warme groene thee als dank. De drie verkoopsters kijken mij verlegen aan als teken dat dat helemaal niet nodig was geweest.‘Wij zijn er om u te dienen en het naar uw zin te maken, service is vanzelfsprekend, dat is onze taak’, staat op de gezichten van de verkoopsters te lezen.
De laffe, luie, linkse oplossingen voor problemen als drugs, geweld, criminaliteit en immigratie hebben hun doelen niet gemist in Nederland en de mantel der liefde bedekt alles dat een aanval op onze beschaving zou kunnen zijn. Gelukkig hebben ze het in Japan niet zo ver laten komen. Zonder de linkse toeslagen is er ook geen tekort aan vriendelijk personeel!
Aan het einde van de straat, nog voordat we in het “Nara Park” zijn, staan we voor de eerste tempels/altaren van de dag. De “Kofuku-ji” tempel is er niet minder heilig om en ook niet minder bezocht. We bekijken de schitterende houten gebouwen en de kleinere altaars.Op dit moment van schrijven, vier weken later, besef ik me dan terdege dat het beschrijven van zo’n bezoek aan een eeuwenoude tempel heel moeilijk is. Ik wil geen saaie lijsten met historische feiten uit Wikipedia opsommen. Mijn gevoelens over de schoonheid van de gebouwen en de omgeving is nog moeilijker op te schrijven. Laat de foto’s maar voor zichzelf spreken.
We laten de “Kofuku-ji Gojunoto (Five Story Pagoda)” achter ons en zodra we een bredere weg over steken staan we in het park De toegang tot het “Nara Park” is gratis maar wil je een van de eeuwenoude tempels bezoeken moet je per tempel toegang betalen. Een mooi systeem omdat je zo ook zonder kosten kunt recreëren in het park met de honderden hertjes die er rondlopen.
De hertjes zijn heel tam en ook erg slim. Overal staan er karretjes speciaal voor de hertjes gebakken koekjes te verkopen. Grote en kleine koekjes voor de grote en kleine beurs van de bezoekers aan het “Nara Park”. Iedereen kent het grapje van de buigende Japanners maar hier zijn het de hertjes die buigen! Ze hebben geleerd te buigen voor de mensen die dan op hun beurt terug buigen. Het schouwspel herhaalt zich enkele keren totdat het hertje als beloning een koekje krijgt. Overal om ons heen staan toeristen naar de hertjes te buigen en buigen de hertjes terug.
Na de verplichte foto’s gaan we verder naar onze eerste echte altaar van de dag. De “Kasuga-taisha” is een Shintō heiligdom van meer dan 1.300 jaar oud. Zelf vindt ik de stapels vaten gevuld met sake, een gestookte alcoholische drank die onder andere wordt gemaakt van rijst, altijd indrukwekkend.
Het is het heiligdom van de Fujiwara-familie, gesticht in 768 CE en door de eeuwen heen verschillende keren herbouwd. Het interieur is beroemd om zijn vele bronzen lantaarns, evenals de vele stenen lantaarns die naar het heiligdom leiden.
Op dit moment hebben we al besloten om niet bij alle bezienswaardigheden te betalen om naar binnen te gaan. Ons reisbudget laat dit helaas niet toe. We staan er financieel veel slechter voor dan dat we hadden begroot. We zullen deze last moeten dragen, maar daar zullen we niet minder plezier om hebben. De Boeddha heeft het beste met ons voor en zal ons later voor ons geloof in de goede afloop belonen. Daar twijfel ik geen moment aan.
We vervolgen onze weg naar het “Sumiyoshi Shrine Sanctuary”, een verzameling van kleine altaren met ieder hun eigen doel.
Heel kleine tot heel grote altaren met namen uit Japanse gedichten. Het is hier veel minder druk dan elders in het “Nara Park” omdat we langs de grens met een omtrekkende beweging op pad zijn naar de grootste attractie in het park. Het is te ver, te moeilijk of niet belangrijk genoeg voor veel toeristen.
We hebben ondertussen al stevig geklommen tegen de berghelling aan. Ook dat zal ongetwijfeld voor veel bezoekers een reden zijn om deze mooie verzameling altaren links te laten liggen.
Het is een stevige klim naar de “Todai-ji Nigatsudo (February Hall)”, het is het wel waard. We weten dat we vanaf hier gaan afdalen en dat de weg weer wat gemakkelijker gaat worden.
We vervolgen onze weg over een smal autovrij straatje richting de “Todai-ji”. Wat zal het hier heerlijk wonen zijn in deze serene omgeving zonder de geneugten en drukte van de 21st eeuw? Geen verkeer en een hemelse stilte die alleen wordt onderbroken door een verdwaalde toerist.In de verte doemen de muren op van de “Todai-ji”. Ik kijk naar links van me naar een klein altaar op een splitsing van de weg. Het luistert naar de naam “Jizoson”, afmeting is geen weerspiegeling van de waarde. Onze eerste etappe/verhaal van vandaag zit er op.
