Japan: Twee uitersten uit dezelfde cultuur

Osaka (Cote House) 408), dinsdag 6 februari 2024

In een stad van 2,75 miljoen inwoners zijn er natuurlijk veel bezienswaardigheden. Je weet gewoon niet waar je moet beginnen. Beneden op de receptiebalie staan er brochures van het bureau voor toerisme in een folderbakje. Die brochure staat vol met bezienswaardigheden. Op het internet zoeken maakt het allemaal nog veel ingewikkelder dus heb ik een alternatieve zoektocht voor mezelf bedacht. We beginnen vandaag met een bezienswaardigheid die zowel typisch Japans als ook een hoogtepunt van een bezoek aan Osaka zou moeten zijn. Het “Osaka Castle” is een kasteel gebouwd in 1934 naar bouwplannen en verschillende kunstwerken uit een ver verleden.
Dat verre verleden is een goede reden om de Japanse jaartelling uit te leggen. In Japan is het nu geen 2024, net als voor de Joden, Islamieten, Boeddhisten en nog veel meer andere religies en filosofieën. Dat 2024 gebruiken ze alleen maar om met de rest van de wereld te kunnen communiceren. Een soort van sterrendatum net als in “Star Trek”. In Japan is het vandaag het jaar “Reiwa 5”. Reina begon op 1 mei 2019, de dag waarop keizer Akihito's oudste zoon, Naruhito, de troon besteeg als 126e keizer van Japan.

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Reiwa (Japans: 令和, uitgesproken als [ɾeːwa]? of [ɾeꜜːwa]?) is het huidige tijdperk van de officiële kalender van Japan. Het begon op 1 mei 2019, de dag waarop keizer Akihito's oudste zoon, Naruhito, de troon besteeg als 126e keizer van Japan. De dag ervoor deed keizer Akihito afstand van de chrysantentroon, waarmee het einde van het Heisei-tijdperk werd gemarkeerd. Het jaar 2019 komt overeen met Heisei 31 van 1 januari tot en met 30 april, en met Reiwa 1 (令和元年, Reiwa gannen, 'het basisjaar van Reiwa') vanaf 1 mei. Het ministerie van Buitenlandse Zaken van Japan legde de betekenis van Reiwa uit als "prachtige harmonie”.

Rare jongens die Japanners.

We stappen pas rond tien uur de deur van het hotel uit om twee goede redenen. Het is namelijk vroeg in de ochtend steenkoud en het openbare leven in Japan ontwaakt zelf pas na tien uur in de ochtend. We gaan wandelen ondanks dat Osaka een uitstekend netwerk van openbaar vervoer heeft. Ik hou nu eenmaal van wandelen en zeker in een grote stad. Je ziet het èchte leven aan je voorbij trekken en je weet nooit wat je om de hoek te wachten staat of te zien is.
Frisdrank automaten zijn in Japan nooit ver weg en dat betekend dat je ook niet met tassen of rugzakken hoeft te zeulen. Wanneer het tijd is om wat te drinken en je kiest voor een flesje groene thee, voor minder dan een euro, gooien we 140 yen in de automaat en Lyka drukt op de knop onder het flesje dat we graag willen. Enkele ogenblikken later staan we verbaasd aan het flesje te voelen. We hebben een koud flesje groene thee verwacht maar de automaat heeft een warm flesje groene thee uitgespuugd!
Dat is natuurlijk veel lekkerder in de frisse ochtendlucht. We bestuderen de automaat, en ook de andere drie die er naast staan, en komen tot de conclusie dat een blauw bandje om de onderkant van het voorbeeldflesje betekend gekoeld en een rood bandje verwarmd. Alleen de Coca-Cola met rode bandje verbaasd ons, drinken Japanners warme cola?
Direct om de hoek staan we te kijken naar een oude man met een fiets volgepakt met enorme zakken vol met lege (frisdrank)blikjes. Afval scheiden en recyclen is heel vanzelfsprekend in Japan. Het is een ingeburgerd onderdeel van het dagelijkse leven. Ook bij ons in het hotel wordt alles minutieus gescheiden. Geen bamboe stokje of plastic deksel van een magnetronmaaltijd verdwijnt in het verkeerde bakje of een Japanner die het opmerkt hersteld de fout meteen. Altijd vriendelijk lachend en respectvol buigend.
Die zakken met het strikt gescheiden afval worden netjes voor de deur gezet waarna de milieubewuste en bejaarde Japanse bevolking haar taak vervuld om het afval op te halen en naar de oud-ijzer handelaar te brengen voor een extra zakcentje. Ik kijk nog eens goed en denk diep na met mijn aparte hersenen, die nog niet door de overheid zijn gespoeld en in de stand ambtenaar zijn vastgezet, en kom tot de conclusie dat dit een mooie, en ook goedkope, oplossing is voor een afvalprobleem.
Wat is goedkoper voor ons als de samenleving? Een door een gemeenteambtenaar aangestelde nieuwe gemeenteambtenaar, werkend voor de vuilophaaldienst, met alle voor de gemeenteambtenaren vanzelfsprekende voordelen inclusief een astronomisch salaris en een meer dan goed pensioen, of een bejaarde met een karige AOW uitkering en klein pensioen die gratis de deuren langs gaat en goed voor het milieu zorgt? Precies! Het is uw belastinggeld dat aan de nieuwe aangestelde ambtenaren wordt verkwanseld.
Ik heb het al een keer eerder vermeld maar het valt zo op dat ik het nog een keer vermeld. Het is muisstil in de stad. Lege straten zonder enig verkeer. Zijn er hier in Japan te weinig auto’s of teveel asfalt? Of misschien te weinig mensen?
Een vriendelijke bezorger op de fiets met een aanhanger en een stukje straatkunst zijn ook twee zaken die heel normaal zijn in het schone en mooie Japan. Het fietsen is goed voor de geest en het lichaam. Harmonie is een onderdeel van de Shinto filosofie. Misschien kan Femke hier een keer naar toe met vakantie om wat inspiratie op te doen voor Amsterdamlabat?
We passeren onze eerste Shinto altaar van de dag. Nu zijn er altijd mensen die zeggen dat wanneer je een altaar hebt gezien je ze allemaal hebt gezien. Veel geluk met die toeristen stelling maar wij zoeken nu eenmaal graag naar wat nieuws op elk moment van de dag en op elke plaats.
Het “Namba Jinja” altaar heeft alle bekende elementen dus het verschil moet in de details zitten. De harmonie en respect voor de natuur is ontroerend.
Het grootste verschil bij het “Namba Jinja” altaar is dat de grote hal open is en ook de kleinere rode hal gewoon toegankelijk is. Het water om je geest van de zonden te reinigen komt hier uit de mond van een bronzen draak. Ook opmerkelijk en van schoonheid.
Na wat zigzaggen om moderne wolkenkrabbers, en ontelbare oversteekplaatsen met verkeerslichten, staan we aan de rand van de buitenste gracht van het Osaka kasteel. Mag ik zeggen dat dit heel erg indrukwekkend is? Probeer je eens voor te stellen dat je een soldaat bent en hier driehonderd jaar geleden stond te wachten op het bevel “aanvallen”!

We gaan niet meteen richting het kasteel maar kiezen ervoor om eerst een stuk langs de gracht te lopen. Overal in Osaka bij bezienswaardigheden staan er stalletjes met eenvoudig Japans straatvoedsel. Een kraampje waar “Dorayaki”, zeg maar een kleine gevulde pannenkoek met deze keer de afbeelding van het Japanse stripfiguur “Doraemon” er op ingebrand, wordt verkocht kunnen we moeilijk passeren omdat we wel een hapje kunnen gebruiken. Maar we zijn ook nieuwsgierig zijn naar de smaak en de textuur van deze Japanse snack. Lyka kiest voor de smeerkaas. De vulling, en de harmonie van de zoete en zoute smaak die elkaar afwisselen, en het zachte sponsige deeg valt bij ons zeker in de smaak.
Het wordt steeds drukker om ons heen en dat betekend dat we dichter bij de ingang van het Osaka kasteel komen. Eerst is het “Hokoku altaar” nog aan de beurt met daarin in standbeeld van “Toyotomi Hideyoshi”.

“Toyotomi Hideyoshi” is een van de meest opmerkelijke mannen uit de Japanse geschiedenis. In navolging van zijn heer Oda Nobunaga, slaagde hij erin Japan te verenigen. Later zou hij Korea binnenvallen. Een groot Japans veldheer!

Binnen de poort van het kleinere kasteelterrein begint de toeristische ervaring. We mogen absoluut niet passeren zonder met een èchte Samoerai te zijn gefotografeerd.
Wij vinden het allemaal prima want we zijn toch niet van plan om die foto te kopen. Om ons heen klinken verschillende talen die ik niet allemaal kan thuisbrengen. Lyka tikt op mijn schouder en verteld dat er heel veel Filippino’s aanwezig zijn. Ze hoort de verschillende Filipijnse dialecten en talen.

Wij lopen langzaam verder richting het kasteel en bij de kassa blijkt een rij te staan tot ver voorbij de vermelding “60 minutes”. We kijken elkaar aan. Tien euro toegang per persoon toegang en meer dan een uur wachten voordat je naar binnen mag?
Voor elke bezoeker die het kasteel verlaat mag er een nieuwe bezoeker naar binnen. Een goed systeem, dat wel, zo is het er nooit te vol. Maar voor ons? Ik heb net gelezen op een plaquette bij de ingang dat dit kasteel niet het originele kasteel uit 1583 is maar dat het in 1914 opnieuw opgebouwde kasteel. Het blijft indrukwekkend maar het is niet zoals het kasteel in Himeji. Dat is nog wel bijna helemaal origineel.

Hoewel we niet naar binnen zijn geweest zijn we toch blij dat we dit kasteel vandaag hebben bezocht. Op een bankje in de zon genieten we van een warm flesje groene thee en bereiden ons voor op de terugweg die ons ook nog langs enkele bezienswaardigheden zal voeren. Er staat al bijna tien kilometer op de teller en dat zal zeker meer dan verdubbeld worden.

Ik vraag aan een voorbijganger om een foto van ons samen te maken als aandenken aan ons bezoek aan het “Osaka Castle”. We staan er in ieder geval goed op, inclusief onze voeten!
We zijn het er snel over eens dat het tijd is om wat te eten en een Japans Kerrie Restaurant komt als geroepen. Een voorgesneden gepaneerde schnitzel van varkensvlees op rijst met een rijke Japanse kerriesaus is een opwarmer op deze frisse dag in Osaka. Het smaakt ons uitstekend en de salade zorgt voor de benodigde vitaminen. Over de prijs ga ik niet meer in detail treden maar dit gerecht kost per persoon minder dan een patat met saus en een snack in een Nederlandse Snackbar! BTW is in Japan voor alles wat je koopt 10%.
Dat is nog eens een hamburger te noemen! We zijn in het “Parco winkelcentrum” aan een van de belangrijkste winkelstraten van Osaka. Alle grote modehuizen en belangrijke luxemerken hebben hier een winkel in de straat. Maar dat is niet de reden dat wij hier zijn. Lyka wilde hier graag naar toe omdat op de zesde verdieping van het “Parco winkelcentrum” alles wordt verkocht dat met Japanse stripfiguren te maken heeft.
Zo is daar een figuur genaamd “Noface” die in een nagebouwde treincoupé zit. Er staat een rij Japanners die allemaal met het figuurtje op de foto willen. Bijna altijd met de wijs- en middelvinger opgestoken in het V-teken. Je blijft je verbazen!
Een grote “Totoro” kunnen we ook niet voorbij lopen en in de winkel van Konami staat een levensgroot beeld van een van de helden uit het videospel “Tekken”.
Old Skool videospelletjes en griezelige Ronald MacDonald poppetjes zijn ook een onderdeel van deze Japanse fascinatie voor het verleden en de griezelige componenten van het leven.
Als afsluiting van deze dag gaan we ook nog even samen met “Noface” op de foto. Vandaag hebben we twee uiterste van de Japanse cultuur mogen bewonderen. De liefde voor het Japanse verleden en de fascinatie voor de getekende, en haast levende, aanbeden stripfiguren.
Tijdens het oversteken zie ik vanuit mijn ooghoek iets bekends maar ook iets dat niet helemaal lijkt te kloppen. Een Japanse Volkswagen Transporter in twee kleuren gespoten. Een schitterend staaltje huisvlijt dat elke Volkswagen Transporter liefhebber zijn hart sneller laat kloppen!
Direct na terugkomst in het hotel klopt Ken, de eigenaar van het hotel, op onze deur met de mededeling dat we vandaag of morgen moeten verhuizen naar kamer 406. Die kamer is wat groter en heeft meer daglicht. De echte reden dat hij wil dat we verhuizen is de dunne gipswanden van het hotel en mijn zware stem. Daarom krijgen we een kamer zonder buren! Mijn luide bariton zou de andere gasten kunnen storen. Met een slechte revue als gevolg. En dat moet tegenwoordig in de wereld van “social media” koste wat het kost worden voorkomen!
We kunnen terugkijken op een mooie en zeer geslaagde dag. Het enige dat ons nog rest is de avondmaaltijd en daarvoor gaan we weer naar het “Nakau” restaurant. Het is er altijd goed en zeker niet te duur. Na deze inspannende dag drinken we een ontspannend biertje bij het eten.
“Miauw”, de huiskat, ligt al heerlijk te slapen wanneer we moe en voldaan thuis komen. Het is een voorbeeld dat we snel zullen volgen! De kleine twintig kilometer wandelen is ons goed bevallen maar we kunnen het wel voelen. Welterusten.