Na mijn korte trip van twee weken naar Maleisië en Singapore maak ik de laatste drie weken van mijn vakantie vol in Thailand. Het worden weken van rusten met uitzondering van een uitstapje naar Bangkok. Dan wordt het weer de nuchtere en misschien sombere wereld van Nederland.
Ik vindt het niet erg om terug naar huis te gaan. Des te meer ik van huis ben des te meer waardeer ik Nederland om al haar kleine zaken. Ook voor Nederland heb ik al een goed gevulde agenda met uitstapjes en bezoekjes aan vrienden en musea.
Ik bekijk nu al de aanbiedingen van Appie op Folderplaats want ik wil me een paar weken te goed doen aan westerse gezonde etenswaren. Komijnekaas staat het hoogst op mijn verlanglijstje gevolgd door het broodje BaPao met satésaus. Maar dat lijkt nog ver weg.
De opstekende wind rijgt slingers van zwerfvuil op de straat voordat de regen komt.
Overstromingen in alle delen van de wereld bepalen het nieuws. Ook hier in Thailand is het vallende water nieuws. De grote droogte van 2010 lijkt afgewend en de reservoirs vullen zich weer met het broodnodige water voor de rijstteelt. Voor de toeristen is het wat minder! Als de regen vroeg in de avond komt staan ze op het bordes van het hotel verbaasd en perplex te kijken naar de zich langzaam opbouwende stroompjes en rivieren in de straten.
De meesten werpen een blik naar de lege barren tegenover hun hotel en draaien dan weer om. De bezorgers van de “Pizza Company” rijden af en aan om de korte trek te stillen. Op het balkon met een pizza op de schoot kijken naar de oneindige regen die zo vanzelfsprekend is in de tropen. Er is weinig veranderd sinds Multatuli.
