En zo komt er weer een einde aan een roadtrip van vier maanden die me ook precies naar vier landen heeft gebracht. De bus van “Bell Travel Service” rijdt veel te hard en van alles rammelt er aan en in de bus. Het is goedkoop en het is op tijd, maar het belangrijkste is dat de chauffeur niet anderhalf uur aan je hoofd zit te zeuren met verhalen over zijn kinderen en hoe weinig toeristen er nu zijn. Ze hebben problemen om de eindjes aan elkaar te knopen maar ze hebben het eigenlijk aan zichzelf te danken. Ze hebben de gans met de gouden eieren zelf geslacht en opgegeten.
Met Eric Burden and the Animals (Don’t let me be misunderstood) op de achtergrond kijk in naar de lange rij felverlichte marktkramen langs de weg. Fruit en gedroogd fruit staat er menshoog opgestapeld. Maar ik zie geen één geparkeerde auto met een potentiële klant. De mensen in de bus zitten of te slapen, of net als ik in de oneindige duisternis te staren. Gedachten over momenten van de laatste vier maanden gaan er door mijn hoofd. De mooie weken in Taiwan met mijn vriend Tettje en mijn ziekte in Singapore. Mijn ontmoeting met KK in Kuala Lumpur, de ontmoeting met Paulina en het weekend met Jack in Bangkok.
Het laatste tolstation en daar is de luchthaven, het is nog geen 20:30 en ik ben al op de plaats van vertrek. Nu heb ik alles zelf in de hand! Een laatste Thaise maaltijd met een Coke Zero voor zestig Baht en dan naar boven.
Bij de Family Mart in de vertrekhal koop ik mijn eerste biertje. Een groot blik Heineken! Ik ga tenslotte weer richting Holland en dan drink ik een Nederlands biertje. De man die tegenover me komt zitten spreek ik meteen aan. Ik heb geen zin om alleen in stilte door te brengen en meestal hebben de mensen die op reis zijn wel een verhaal te vertellen. En zo ook deze man uit de USA die op een vlucht naar Narita (Tokyo) zit te wachten, hij is op stand-by en dit wordt zijn tweede nacht in de luchthaven. Zijn ex-vrouw heeft hem deze vlucht aangepraat en schaterlachend verteld hij me dat hij nu ook weet waarom. Na een kort gesprek gaat hij op een andere bank liggen en trekt een verduisteringsmasker over zijn ogen. Voor de laatste keer spreek in hem aan en geef hem een zakje oordoppen, die maken echt het verschil wanneer je probeert te slapen .
Het inchecken gaat snel en mijn nieuwe reisgenoot weegt nog geen zes kilo. Ze kijken niet eens naar mijn rugzak die zeker het dubbele weegt. De stoel die ik vanmiddag nog even snel heb gereserveerd staat ook daadwerkelijk op mijn boardingpass.
‘Dat is dan weer goed geregeld!’
Ook de immigratiedienst is meer efficiënt dan ik uit het verleden gewend ben en binnen een poep en een scheet ben ik in de ruimte die niemandsland is. Mijn terugreis naar Nederland is nu echt begonnen!
Na een laatste blikje bier en een korte sessie op mijn computer voel ik dat mijn laatste Thaise maaltijd het vaderland niet wil verlaten. De druk loopt in korte tijd heel hoog op en met de tranen in mijn ogen van de chilipepers neem ik afscheid van de bamboescheuten en Pad Krapao Gai. Ik had eigenlijk beter moeten weten! De tijd kruipt voort en op de schermen verschijnt het bericht dat de vlucht dertig minuten vertraging heeft opgelopen. Dat worden er later zelfs veertig voordat de Boeing 747-400 het warme asfalt van Bangkok verlaat.
‘De man naast me is zo lastig dat ik ga proberen een heel verhaal aan hem te wijden.’
Het wordt een lange en lastige vlucht. Gewoon uitzitten is het devies.
Het ontbijt is een verlossing, nog drie uurtjes tot Amsterdam.
Bij aankomst in Nederland is het zonnig en zeker niet het weer van de afgelopen week.
‘Welcome to Amsterdam’, klinkt er uit de boortradio.
Het welkom is minder dan verwacht! Al aan het einde van de slurf wordt iedereen die in het vliegtuig zit streng gecontroleerd. Ruim een half uur nadat we geland zijn stap ik de terminal binnen. De tweede controle van de immigratiedienst is gewoon doorlopen, er staat echt niemand te wachten en dat is een mooie meevaller.
Met mijn mooie nieuwe reiskoffertje loop ik door het groene kanaal op weg naar de bevrijding. Zo, nu ben ik dus echt in Nederland! Ik kijk eens om me heen en ik weet zeker dat er niemand op me staat te wachten. Dat is al tien jaar zo en dat zal de komende tijd ook zo zijn.
Met een broodje ham en een krentenbol met kaas in de hand stap ik de trein in op weg naar Utrecht. Enkele fijne gesprekken kan ik voeren met mijn medereizigers. Dat is niet vreemd want ik spreek mijn buurman of buurvrouw gewoon aan.
Na 9782 Km onderweg te zijn geweest druk ik op de deurbel. Ik ben thuis wanneer ik hoor dat een persoon aan de andere kant het slot opent.
