De volgende ochtend is Neil al vertrokken om zijn duikcursus af te maken. Langzaam druppelen we één voor één de bus binnen die dan ook wat te laat vertrekt. Gelukkig had ik mijn bier nog op kunnen halen gisteren, die stond in de koelkast van de winkel. Rob vertelde me net op tijd dat de bottleshop vanmiddag pas om twaalf uur zou openen. Wij zijn dan alweer een eind naar het zuiden! "De weg is eindeloos en verlaten", een bus vol met mensen die de bush al gezien hebben en met een voldaan gevoel de terugreis zijn aangegaan. Precies dezelfde weg wel te verstaan, alleen op de andere rijbaan. En wat gebeurt er als je dezelfde 250 kilometer bush en zand ziet? Inderdaad, het wordt rustig en je gaat slapen. Iedereen doezelde een beetje weg en Rob en ik lieten het stalen ros rustig voor zich uit rennen. We spraken weinig. Rob knabbelt wat aan zijn rijstwafels en ik denk aan wat ik zal gaan schrijven over deze tour. We wisten dat er in de verte weer een afscheid wachtte. Daisuke, Jetski genoemd door iedereen, zou worden gedropt en we zouden nieuwe gasten krijgen voor de trip terug. We kletsten wat ranzig over seks en zo en het was geen probleem voor de mensen in de bus. De meeste lagen sowieso te slapen.
Coral Bay was de nederzetting waar een emotioneel afscheid hadden te nemen van onze kleine Japanse vriend. Er was heel wat gebeurd sinds hij de rijst had verbrand. Daar stond hij dan alleen langs de kant van de weg. Langzaam verdween hij in de verte. Ik kreeg een brok in mijn keel en ik zou hem missen. Het deed ons goed te weten dat hij zich over twee dagen weer bij Neil zou voegen voor een trip naar de Karijini. Hij zou mij met de kerst komen opzoeken in Thailand.
Ik keek er al naar uit.De bus was nu redelijk leeg en de nieuwe gasten zouden we oppikken bij een roadhouse. Rob had geen idee van wie of wat of maar van hoeveel. Het contact met het hoofdkwartier was niet meer zo goed als het geweest was. We zouden het wel zien.
Wat me nu het meeste tegenviel was dat het eigenlijk geen tour meer was, maar een terugreis. Er waren geen nieuwe plaatsen meer om te stoppen. Behalve een roadhouse om de nieuwe gasten op te pikken en de plaats waar we zouden overnachten. Opnieuw een farmstay.
Nu gebeurde er iets heel vreemds!
Tijdens ons openhartig gesprek over seks sprong de oudste van de groep, Brian, plotseling uit zijn rol. Hij gelaste ons het gesprek te beëindigen. Hij had genoeg van die vunzigheid! Duidelijk verrast keken we om, inclusief de chauffeur, om te kijken wat hem bezielde. In mijn ogen had hij de hele tijd genoten van die verhalen. Hij was namelijk niet bij ons weg te slaan. "Nee, hadden wij hem niet begrepen"? Hij stond op en schreeuwde nu met een hoofd zo rood als een biet dat we meteen moesten zwijgen. Rob wreef eens door zijn baard en vertelde hem dat als hij het gesprek niet wilde horen dat hij gerust achterin de bus mocht gaan zitten. Daar kwam de muziek uit de luidsprekers en ons gesprek zou niet te horen zijn. Neen! Wij moesten ophouden met die rottigheid!
Nu werd het gênant. Rob sommeerde Brian achter in de bus te gaan zitten en zijn mond te houden! Rob vertelde Brian op een autoritaire manier dat hij verantwoordelijk was voor de bus, de tour en de veiligheid van de deelnemers, zodoende was hij de baas. Brian dacht hier anders over. Hij betaalde veel geld voor deze tour dus moest Rob doen wat Brian hem vertelde. Dit was dus een status quo.
"Stop de bus"!, schreeuwde de kleine dictator, "Ik ga lopen"! Rob, stampte op de rem en bracht de bus in de kortst mogelijke tijd met piepende banden tot een complete stilstand. De lucht vloeide in de cilinder en met een gesis opende de zijdeur zich. Brian die door de plotselinge verandering van de snelheid van de bus zijn evenwicht was kwijtgeraakt zocht naar iets om zich vast te grijpen. Tevergeefs, Brian greep met één hand een stoel en met de andere niets. Het resultaat was een pirouet op één been van een zestigjarige balletdanser met een stevig overgewicht.
We keken met zijn allen het tafereel zwijgend aan. Brian greep zijn kleine rugzak en zijn hoed die op de grond was beland en stapte de hitte van de woestijn in. Nog een keer siste de samengeperste lucht in de cylinder en de deur sloot zich met een zachte klap. Niemand in de bus wist wat we er mee aan moesten. In een stilte zagen we Brian langzaam weglopen van de bus. De open mogelijkheden gierden als bij een onderhandelende diplomaat door onze hoofden. Dit moest worden opgelost zonder een kant te kiezen maar ook zonder iemand gelijk of ongelijk te geven. Ook al vond ik dat Rob niet verkeerd had gehandeld. Daar stonden we dus, midden in de woestijn met een oude man in de verte verdwijnend zonder water op weg naar een roadhouse dat misschien wel honderd kilometer ver weg was. Hij had geen water en zou zeker omkomen als hij geen lift kreeg.
Langzaam brak de stilte en de meiden vroegen aan Rob of ze Brian mochten praten om hem te overtuigen dat dit verkeerd was. Rob was ook koppig en wilde mondjesmaat toegeven. Uiteindelijk luisterde Brian naar de argumenten van de meiden en kwam terug in de bus. Achterin de bus wel te verstaan. Zwijgend gingen we weer op weg. De tour was voor velen nu verpest en de oude lul had dat zelf niet eens in de gaten. Hij zat stil met een boos gezicht voor zich uit te staren.
Rijden en nog eens rijden. Nu in een stilte die niet representatief was voor de vriendschap en het plezier dat we samen deelden op deze tour tot nu toe. Ik mijdde hem als de pest en het kon mij geen moer schelen. We pikten twaalf nieuwe gasten op bij een roadhouse en plotseling waren met één meer dan dat we stoelen in de bus hadden. Tom nam vrijwillig een slaaphouding aan op de rugzakken. Die nieuwe mensen moeten ons zeker een vreemde stille groep hebben gevonden.
De farmstay die avond was de beste van de tour en het eten was nu voor de verandering goed. Natuurlijk was er voldoende bier ingeslagen voor onze laatste avond samen. We aten een fantastische maaltijd en kletsten over de leuke momenten van deze tour. We keken door een sterrenkijker naar de maan en kregen van Rob een massage les. Veel mensen uit de groep deden mee en er werd flink wat afgelachen. Ook Brian was tot mijn grote verbazing weer een normaal mens. Als een soort van boetedoening offerde hij zich voor de afwas terwijl wij plezier hadden met de massage les. Natuurlijk werd het weer laat de laatste avond. We wilden geen van allen dat er een einde aan deze tour kwam, met uitzondering van Brian neem ik aan.
