Om half twee moet ik helaas het bed verlaten omdat mijn blaas weer te vol is. Daar heb je met wijn geen last van! Nog voordat ik onder aan de trap bent roept Lyka in haar slaap.
‘De muis is gevangen! Ik hoorde de val dichtklappen!’
Verdoofd en versuft door de slaap loop ik naar onze pispot en werp automatisch een blik op de twee muizenvallen, een met pindakaas en een met oud Amsterdam. En ja hoor! De oud Amsterdam was onweerstaanbaar voor onze indringer. Het stukje pittige oude kaas heeft hem letterlijk en figuurlijk zijn kop gekost! Met een tevreden en opgelucht gevoel klim ik weer in bed.
s’ Morgens ben ik weer net zo verbaasd als de afgelopen nacht. Versuft van de slaap heeft mijn geheugen de ervaring van afgelopen nacht niet geheel goed opgeslagen. Ik ben er niet minder blij om! De muis is verslagen en de tas koffie die in de camper hangt kan weer op zijn plaats onder de langsbank.
De afgelopen avond is er nog een Duitse camper op de camperplaats komen staan. Niet de mooiste plaats maar zeker een goede plaats. In korte broek en mijn bekende rode fleece trek ik er op uit om een stokbrood te halen. Ver hoef in niet te gaan! Een paar honderd meter van de camper, wel bergopwaarts, is een Café en de ervaring heeft me geleerd dat hier dan ook stokbroden worden verkocht. Je betaald iets meer maar dat is te verwaarlozen. Ik trek veel bekijks in mijn korte broek van de in dikke winterkleding gestoken Spanjaarden. Oké, het is fris, maar het is zeker niet koud nu de zon het Spaanse platteland begint op te warmen.
Na de gebakken eieren met worstjes en witte bonen in tomatensaus, ik zal jullie de foto besparen, pakken we in en gaan weer op weg. Er is wat veranderd in de manier waarop we het reizen aanpakken. De routes uit het WOMO-boekje zijn wat minder belangrijk geworden. Het neemt zo weinig tijd in beslag om een waypoint in de Garmin te zetten dat ik nu niet alle punten meer programmeer op mijn MacBook maar gewoon punt voor punt in de Garmin zet.
Het eerste punt voor vandaag is “Ermita de Virgen de la Sierra”. Van verre zien we de bergtop waar we op moeten rijden. Het is ook maar een goede twintig kilometer rijden dus het duurt ook niet al te lang. In de tweede, en af en toe de derde, versnelling laat ik “de Oude Dame” rustig de berg op rijden. Af en toe denk ik nog wel eens terug aan het probleem van enkele weken geleden toen de motor er plotseling mee op hield, dat lijkt alweer zo lang geleden. “De tijd is elastisch!”, dat heb ik al heel lang geleden ontdekt tijdens mijn eerste grote reis in Azië.
Zonder al te grote verwachtingen belandden we weer bij een pareltje van religieuze kunst. Opnieuw een Madonna in een opzichtige jurk met het kindje Jezus op de arm. Hoeveel van die poppen zouden er niet zijn in het diepgelovige Spanje? We hoeven er niet elke dag een te bezoeken maar af en toe genieten we wel van de kapellen en/of kerken die deze mooie beelden huizen.
Vanaf de top van de berg worden we ook schitterende vergezichten van Andalusia voorgetoverd.
We gaan weer verder en in Cabra bezoeken we de Lidl. Het oorspronkelijke plan was om het morgen te doen maar nu we er toch zijn slaan we meteen maar voor het hele weekend in. We hebben tenslotte geen enkel idee waar we vanavond of morgen zullen zijn. Wat we wel weten is dat we vanavond op een camping zullen staan. We hebben tenslotte alweer drie nachten vrij gestaan.
We gaan op weg naar de picknickplaats bij “Doña Mencía” om te lunchen. Hier in de omgeving liggen opvallend veel goed en mooi aangelegde fietspaden en wandelpaden. Het is aan ons niet besteed! Wij rijden over de smalle binnenwegen totdat we eindelijk de oorzaak vinden van het geluid dat we tot nu toe afdeden als een kettingzaag.
Een groep landarbeiders is bezig met de olijfoogst en van wat wij de afgelopen dagen gezien hebben zullen ze nog wel even bezig zijn. Een door een kleine benzinemotor aangedreven apparaat schud de volbehangen takken olijven krachtig heen en weer terwijl twee andere mannen met lange stokken de hardnekkige olijven van de takken slaan. Het is een interessant gezicht bedenkend dat de Romeinen hier tweeduizend jaar geleden al olijven oogsten voor de olie.
Het is vandaag weer zo’n dag dat we de (te) zware lunchgerechten rechts laten liggen. Gewoon brood met een uitgebreid assortiment van kazen, vleeswaren, olijven en zuur. Stukken brood afbreken en een hapje van dit en een hapje van dat. Alles met een kop dampende thee van Douwe Egberts!
Na het eten rijden we op een camping aan. In de winter zijn er niet zoveel campings geopend op het platteland. Op de iPhone app van de NKC kiezen we de dichtstbijzijnde camping. Dat is toch nog acht en vijftig kilometer, ruim een uur rijden. Het is een schitterende verlaten weg door olijfgaarden èn, ja hoor, de eerste wijnranken duiken weer op! Bij “Camping La Campiña” aangekomen schiet me de moed in de schoenen. De camping is gesloten!
Lyka kijkt me verbaasd aan terwijl ik naarstig naar een oplossing zoek. Er zijn niet veel campings in de buurt! Èn deze zou open zijn en blijkt nu toch gesloten, wat en wie kunnen we nog vertrouwen? De volgende camping is nog eens acht en zestig kilometer naar het zuiden rijden! En wat verzekerd me dat die camping wel open is? Lyka stelt voor om nog maar een nachtje vrij te gaan staan. Voor mij is dat onbespreekbaar en zonder na te denken raadpleeg ik een andere app op mijn iPhone. “Park4Free” geeft ons nog een camping dertien kilometer verderop. De keuze tussen dertien en acht en zestig kilometer is snel gemaakt! Op hoop van zegen rijden we naar “La Carlota (Camping Carlos III)”. Onze gebeden zijn gehoord en de camping is open. Het is wel de duurste camping van deze reis tot nu toe maar daar hoor je ons niet over klagen.
We blijken op de camping ook nog eens omringt door Nederlanders en terwijl Lyka al onder de douche staat bekijk ik met verwondering hun Volkswagen T5 camper. Het is mooi maar het zou voor mij persoonlijk niets zijn. Te klein voor mijn behoeften. Onder het leuke gesprek probeer ik ook nog even een elektriciteitskabel te repareren maar na enkele pogingen geef ik maar op. De kabel is dusdanig mishandelt dat er waarschijnlijk meerdere kabelbreuken zijn ontstaan.
Nog voor het avondeten stap ik ook onder de lauwe douche. Het water tintelt op mijn huid. Twee keer in de week douchen is voor mij voldoende èn goed voor het milieu, zo draag ik mijn eigen steentje bij aan de koolzuurvoetstap. Ik kan me nog goed herinneren dt ik met mijn oom in Den Helder naar het badhuis ging. De hygiëne hype en het gevecht tegen de bacteriën heeft meer verliezers dan winnaars opgeleverd!
Een klassieker! Varkensvlees in zwarte pepersaus. Morgen staat er weer een klassieker op het programma, de kip ligt al in de koelkast te marineren.
We gaan weer verder met “The Man in the High Castle” seizoen 2. Het blijft leuk, een samenzwering in een moderne fantasie samenleving.
