dinsdag 6 december 2016

Spanje: Barcelona

Blanes (Camping S’abanell)

Hoewel we met de beste voornemens naar bed zijn gegaan staan we deze ochtend toch weer te laat op. Ik heb het al vaker verteld maar na ruim een maand zijn we eindelijk tot rust gekomen. We krijgen plotseling toch haast en zonder een ontbijt vertrekken we van de camping naar het treinstation van Blanes. Het is licht bewolkt maar dat zal de pret voor vandaag niet drukken. De klim onderweg naar het station hakt er wel in. Mijn lichaam zoekt naar suiker om het te kunnen verbranden. Mijn spieren verzuren en mijn maag begint te knorren. Misschien hebben ze op het station wat te eten?
Net voordat we bij het station arriveren worden we ingehaald door de stadsbus vol met mensen. We versnellen onze pas. Een ongeschreven wet onder de reizigers verteld ons dat het verschijnen van de stadsbus naar alle waarschijnlijkheid betekend dat de trein naar Barcelona op het punt staat om te vertrekken.
En ja hoor, ‘Dos ticket Barcelona?’, de man maakt met zijn wijsvinger een heen en weer beweging. Ik knik en presenteer een bankbiljet van vijftig euro.
‘Now, hurry! On One!’, terwijl ik de kaartjes en het wisselgeld in ontvangst neem.
Lyka heeft al twee koffie gescoord in het stationscafé en in een versnelde pas gaan we richting de trein op perron één die klaar staat om te vertrekken. We nemen een plaatsje aan de zeekant, in de zon. De koffie smaakt uitstekend en langzaam rollen we Blanes uit. De wegen aan onze linkerzijde komen bekend voor. Het spoor volgt samen met de N-11 autoweg, nu aan onze rechterhand, de kust.
We genieten van het uitzicht op de “Costa Brava” en de heerlijke koffie. Nog geen drie euro voor twee bekertjes koffie! Waarom wordt onze portemonnee in Nederland toch zo leeggezogen op de stations? Mijn voorbereiding voor ons bezoek aan Barcelona is nul komma nul. Een niet Spaans uitziend ouder stel kan uitkomst bieden. Voorzichtig vraag ik om wat informatie en die krijg ik ook. Het blijken Russen, maar deze zijn van het goede soort, niet luidruchtig en onbeschoft. De man verteld me in goed Engels wat ik weten moet en de vrouw, hoewel ze het Engels niet kan verstaan, knikt goedkeurend naar het verhaal van haar man. Het is duidelijk, ik hoef alleen het oudere stel in de gaten te houden die al voor de tweede dag op rij Barcelona bezoeken.
De trein rijdt en rijdt, na bijna anderhalf uur wenkt de Russische vrouw dat we er op het volgende station uit moeten. Station “Catalunya” is onze eindbestemming. We volgen de twee totdat een roltrap ons naar het daglicht brengt en het Plaza Catalunya zich voor ons ontvouwd.
Een enorme mensenmassa is al op de been. Onze magen klagen en Lyka stemt met mijn voorstel in om eens te bekijken wat voor ontbijt McDonalds in Spanje ons kan voorschotelen. Het wordt voor mij het zo bekende broodje met gebakken ei en worst. Op drie enorme aanraakschermen in de entree maak je je keuze en betaal met de bankpas of creditkaart. Een systeem dat ik ken van mijn reis naar Japan maar verder nog nooit ergens anders heb gezien. Met bonnetje 550 gaat Lyka naar de counter die alleen voor afhalen is gereserveerd.
Ik heb al snel een plekje voor ons twee gevonden zodat we lekker breeduit kunnen zitten. Onze laatste kennismaking met de gouden bogen in Utrecht was geen succes, om eerlijk te zijn smaakte de Big Mac me niet eens. Dat had ongetwijfeld ook met de hoge prijs te maken. De beker koffie is wat kleiner dan ik gewend ben maar het broodje smaakt me uitstekend. Het smaakt zoals overal in Azië. In een flits schieten mijn favoriete McDonalds restaurants in Zuid-Korea, Japan, de Filippijnen, Maleisië en Singapore door mijn hoofd. Het is knap om dit overal hetzelfde te kunnen laten smaken.
Tijdens het eten heb ik de gratis kaart van Barcelona  eens goed bekeken en ben tot de conclusie gekomen dat de € 56,- voor twee dagkaarten voor de toeristenbus wellicht weggegooid geld is. Met mijn vinger loop ik de route over de kaart terwijl Lyka kijkt. Ik schat de totale afstand op ongeveer zeven kilometer. Dat is voor een Filippina een enorme afstand dus ik moet goed mijn best doen om deze wandeling aan haar te verkopen. Mijn aanbod om de souvenirs voor haar, haar zus en haar moeder te betalen trekt Lyka over de streep. Het is voor ons beiden een win/win situatie.
Nog voordat we bij het eerste punt van interesse aankomen hebben we al de souvenirs gevonden die we willen hebben. De man in de souvenirwinkel komt uit Delhi en is vanzelfsprekend een goede verkoper. De ene korting stapelt zich op de andere en in een mum van tijd heeft Lyka uitgezocht wat ze wil hebben, voor mij een koffiebeker want die dure melamine koppen van “de Wit in Schijndel” blijven maar kapot springen. We gaan niet de hele dag met een tasje souvenirs door Barcelona lopen dus beloven we hem plechtig dat we vanmiddag terug komen. Ik zie enige twijfel in zijn ogen maar hij heeft weinig keuze. Hij wil verkopen dus moet hij ook vriendelijk blijven.
‘Namasté’, een handdruk bevestigd de verkoop en even later zijn we op weg naar “Casa Batllo”.
Untitled
We hoeven niet naar “Casa Batllo” te zoeken want de menigte toeristen die zich voor het huis hebben verzameld kun je al van verre zien. Na de verplichte foto’s lopen we rustig verder door de met zonlicht overgoten straten van Barcelona. Het is heerlijk weer, het is niet te warm en niet te koud. Barcelona is in de oorlogen van de twintigste eeuw niet noemenswaardig gebombardeerd en daardoor is zeer veel van de uitbundige architectuur bewaard gebleven.
De drukte op straat en de gesloten winkels doen me vermoeden dat het vandaag een speciale dag een Spanje, of beter gezegd Catalonië, moet zijn. Zes December? St Nicolaas? Na het gezeur in Nederland kan Sylvana Simons hier aan de slag om deze feestdag in Spanje in de ban te doen! Er liggen hier voldoende kansen.
Untitled UntitledUntitled Untitled
Rond één uur arriveren we bij het hoogtepunt van ons bezoek aan Barcelona. De nog steeds in aanbouw zijnde “Sagrada Familia” kathedraal. Dit is wat Lyka heel graag wilde zien! De enorme drukte rond de bouwplaats verraad dat dit ambitieuze project een enorme inkomstenbron is voor de stad en de middenstand er om heen. Duizenden mensen krioelen door elkaar en schieten digitale plaatjes. Deze mensenmassa is ook een buitenkansje voor het zakkenrollersgilde dus wijs ik Lyka er nogmaals op om goed op haar spullen te passen.
Untitled UntitledUntitled Untitled Untitled
De kathedraal is en blijft een fantastisch brok beton! Helaas kunnen we niet naar binnen omdat de kaartjes voor vandaag allemaal zijn verkocht. “Kaartjes kopen via het internet” is de pest van het moderne informatie tijdperk.
Untitled

Voor een moment betreed ik het “FC Barcelona” museum. Hoewel het gratis is heb ik genoeg aan de entree. Daar wordt een ode gebracht aan een van de beste voetballers die ooit op de internationale velden heeft gespeeld!
Untitled
We komen met elke stap dichterbij het einde van onze dag in Barcelona en met een kleine omweg lopen we langs het “Monumentale stadion voor het stierenvechten”. Ik weet dat er tegenstanders van stierenvechten onder mijn lezers zijn maar ik heb er persoonlijk helemaal geen moeite mee. Een dode stier die 15.000 mensen heeft vermaakt vindt ik persoonlijk minder erg dan het onverdoofd ritueel slachten van een schaap voor twaalf vreemdelingen!
Untitled Untitled Untitled
De “Arc del Triomf” is het laatste monument op weg naar de souvenirverkoper. Onderweg maken we nog wel even gebruik van het toilet bij een café. € 2,85 voor een zwarte koffie en een koffie verkeerd is zèker niet verkeerd! En dat in hartje Barcelona!
Bij de souvenirwinkel heeft er een wisseling van de wacht plaats gevonden en dat verontrust me op het eerste gezicht wel een beetje. Maar dat blijkt ten onrechte want na een kort gesprek met de nieuwe verkoper komen we op dezelfde prijs uit. € 38,- voor drie t-shirts, een koffiemok en een koelkastmagneet.
Onze dag in Barcelona zit er op en we gaan richting het station dat moeilijker te vinden is dan we hebben verwacht. Wanneer we eindelijk diep onder de grond op de trein zitten te wachten sluipt de vermoeidheid bij ons  binnen. Hoeveel zouden we hebben we gelopen? Ik schat een kilometer of zeven maar het kan ook meer of minder zijn. Zeven kilometer is eigenlijk niet veel maar slenteren is meer vermoeiend dan goed wandelen. Tijdens de rit terug naar Blanes probeert de trein ons in slaap te schommelen en op enkele momenten lukt dat ook bijna. We vallen nèt niet in slaap!
Untitled
Terug in de camper rest mij alleen nog om enkele blikken Spaans bier leeg te drinken en de avondmaaltijd op tafel te toveren. Het is een simpele maar heerlijke maaltijd. Varkensvlees in zwarte pepersaus is een Chinese klassieker die we vaak eten. Simpel, snel en zeer smakelijk. Welterusten, morgen gaan we weer rijden.
Copyright/Disclaimer