Mijn bioritme is aardig verstoord! Om kwart over vier zit ik aan de koffie achter het beeldscherm omdat ik niet meer kan slapen. De nacht buiten in de bergen is stil en donker. De stilte wordt doorbroken door het geknisper van cellofaan onder een bank.
‘Alarm! We hebben muizen aan boord!’
Nu had ik dat geluid gisteren ook al gehoord maar toen was het maar voor enkele seconden. Ik twijfelde, maar nu ben ik zeker. Vandaag is het veel langer en lijkt het door de stilte buiten veel luider. Helaas kan ik op dit moment nog niets ondernemen. Het is midden in de nacht en Lyka ligt nog in diepe slaap. Ik moet wachten tot de zon op is en Lyka wakker is zodat ze me kan helpen om onze voorraad onder de langsbank te onderzoeken.
Ik drink nog een koffie terwijl de muizen, of hopelijk slechts één muis, zich een weg door een verpakking knagen. Het is moeilijk voor me om zo stil te blijven zitten en aan te horen hoe een klein knaagdier zoveel schade aanricht. Drie uur later vallen mijn ogen weer dicht en kruip ik uiteindelijk met voeten als klompen ijs weer in bed. Het vriest buiten, dat is zeker!
Ook in bed hoor ik in de verte het kleine diertje onder de bank knagen. Met elke seconde die verstrijk wordt het geknaag luider totdat het lijkt dat het geluid uit enorme luidsprekers komt. Zonder een seconde te hebben geslapen klim ik om tien voor acht weer uit de alkoof. Ik sta te popelen om aan de gaan te gaan maar moet noodgedwongen wachten tot Lyka eindelijk beneden is. Wanneer dat eenmaal zover is bespreken we onder een kop dampende koffie ons strijdplan.
Even een zijstap: Het vochtprobleem lijken we te hebben opgelost. Na de zeer koude nacht is er maar weinig condensatie aanwezig op de voorruit en deurramen van de cabine. Er was dus in het begin van de reis veel te veel vocht binnen en dat veroorzaakte condensatie op de wanden achter het bed met als gevolg de natte plekken in het matras met als direct gevolg schimmel. Dus dat is hoogstwaarschijnlijk opgelost en nu gaan we aan het volgende probleem beginnen.
De losse spullen van de bank af, de lange kussens op het bed en de luiken omhoog. Bij het uitnemen van de blikken zie ik al de eerste muizenkeutels en is mijn angst bevestigd. Verder naar onder zie ik de schade die is aangericht! Een zak rijst is verscheurd en het pak zilvervliesrijst loopt langzaam leeg wanneer ik het uit de doos neem.
Mijn gedachten razen door mijn schedel terwijl Lyka nog een kop koffie voor me zet. Ik gooi alles weg wat oud is èn wat we waarschijnlijk niet tijdens deze reis eten, is mijn conclusie. Buiten is het al licht, het rijp staat hoog op de driewielige vuilniscontainer, en ik stap in mijn t-shirt naar buiten om alles wat niet in blik zit en is aangevreten weg te gooien. Koud en opgelucht stap ik weer de camper binnen. Lyka kijkt me verbaasd aan. Zo rigoureus heeft ze nog nooit gezien! Het volgende luik van de langsbank gaat open en daar liggen de ongebruikte zakken koffie. Van de eerste is de zak open geknaagd en ik druk met gemak de lucht er uit. Ik wordt treurig, mijn koffie, Oh mijn god, toch niet al mijn koffie? Gelukkig valt het mee en zijn er maar zes zakken kapot geknaagd. De rest van de zakken moet worden afgewassen omdat ik ook sporen van de urine van het knaagdier heb gevonden. Die urine kan ziektes bevatten dus hygiëne is belangrijk. Ik kan ze nog niet weggooien maar bij een volgend bezoek aan een Spaanse supermarkt ga ik wel alvast naar koffiepads kijken.
Naast de koffie vindt ik ook de plaats waar onze kostganger waarschijnlijk overdag slaapt. Twee grote strandlakens zitten onder de keutels en zijn bezaaid met stukjes gekleurd polyester van de verpakkingen. Die strandlakens worden dus ook verwijderd en naar de wasmand verplaatst. Dat is nu ook een prioriteit! Ik maak de twee ruimtes onder de bank goed schoon en plaats alles wat in, een voor knagende muis, ondoordringbare verpakking zit weer terug. We gaan vanaf vandaag de strijd aan met “Mickey Mouse” en hoewel het een ongelijke strijd is zullen wij zeker zegevieren! Wat we volgens “Google vertalen” nodig hebben is “Ratas Grano” en enkele mechanische muizenvallen, daar zijn Lyka en ik het direct over eens.
Maar we zijn nog niet klaar met die muis! Hij heeft namelijk ook ons brood aangevreten en nog meer voedsel op en naast de tafel! We kunnen weer van voor af aan beginnen en inspecteren al ons droge en verse voedsel buiten de opslag. Lang duurt dat niet! We gooien gewoon alles weg! Oude potjes met van alles en zakjes kruiden verdwijnen allemaal in de vuilnis. Er volgt een grote schoonmaak en wanneer we klaar zijn is de camper zeker twintig kilo lichter. Noodvoedsel zit vanaf vandaag alleen nog in blik. Plastic voorraadbussen komen ook op de boodschappenlijst, er is vast wel ergens een Chinees warenhuis waar we een stuk of acht van die bussen kunnen kopen voor het gedroogde voedsel dat we altijd bij ons hebben. Wanneer we dan ook nog een bijpassend mandje kunnen kopen zijn we helemaal compleet bewapend tegen een volgende aanvaller.
Ons heerlijke brood was aangevreten dus ik bak zelf broodjes voor ons ontbijt op deze tweede kerstdag. Dat het vandaag 26 december is waren door alle commotie vergeten. Die kleine knager is het onderwerp van gesprek tijdens het ontbijt. Hoe we het gaan doen en snèl, heel snel! Ik heb het ondertussen ook het gat gevonden waardoor de muis waarschijnlijk aan boord is gekomen en dat gat moet vandaag nog worden gedicht om een volgende invasie te voorkomen en het ontsnappen van deze indringer te voorkomen.
Sinds gisteren probeer ik een nieuwe aanpak voor de routes. De coördinaten van de waypoints geef ik nu een voor een in de juiste volgorde op de Garmin GPS in.
Opgelucht en met een missie gaan we op pad.
1. Muizenkorrels en muizenvallen
2. Voorraadbussen voor rijst en macaroni
3. LPG tanken zodat we niet zonder gas komen te staan
4. Een camping om te douchen, dit is de belangrijkste
We rijden door zowel een fascinerend als saai heuvelachtig landschap bezaaid met olijfgaarden. Dit zijn de olijfolievelden van Spanje! De weg slingert zich door het rood groene landschap en brengt me in een trance. Ik zit door de muis zo in gedachten verzonken dat ik een afslag mis en pas een kilometer of tien later de fout ontdek. Terugrijden is wel mogelijk maar niet nodig. Dit landschap strekt zich kilometer na kilometer uit over Andalusia en is overal hetzelfde. Ons nieuwe doel wordt “Úbeda”, LPG en diesel tanken.
Nadat beide tanks zijn gevuld vinden we ook een Chinees warenhuis waar er hard wordt gelachen om de uitleg over wat ik zoek. Maar ik loop niet onverrichterzake naar buiten. Voor € 3,60 heb ik muizenkorrels en twee muizenvallen. Door alle opwinding ben ik helemaal vergeten om naar de voorraadbussen te kijken! Onder het rijden heb ik de beslissing genomen om een hele vloot van die plastic voorraadbussen aan te schaffen. Vanaf vandaag, of beter gezegd vanaf morgen, gaat alles waar knaagdieren interesse in kunnen hebben in een voorraadbus!
Op de parkeerplaats van het Chinese warenhuis loop ik door enkele iPhone apps op zoek naar een camping, en dat blijkt moeilijker dan het lijkt. Er zijn maar hèèl weinig campings open rond deze tijd van het jaar. De beste optie is een camping acht en vijftig kilometer noordelijk van “Úbeda”.
Wanneer we om kwart voor vier het terrein van “Camping Despeñaperros” in Santa Alena oprijden zoeken we een plaatsje in de zon. Het plaatsje dat ons is toegewezen ligt onder het bladerdek van enkele naaldbomen. Wij hebben liever zoveel mogelijk zon. We staan naast het water maar de elektriciteit wil niet werken? We proberen een andere paal en ook die geeft niet thuis. Er gaat een lichtje bij me branden en in de receptie geeft mijn opmerking “Ocho-Ocho”, acht en tachtig, stroom voor de camper.
Maar we zijn nog niet klaar! Opnieuw duiken we onder de banken om naar sporen van de muis te zoeken. We zien niets, maar we plaatsen wel onder de twee luiken muizenkorrels! Dat vergif moet een einde aan ons probleem maken!
Na drie dagen is het warme water uit de douchekop heerlijk ontspannend. Ik moet er niet aan denken om dag na dag van camping naar camping te rijden. Je mist dan wel heel veel vrijheid. Ik geef het wel eerlijk toe dat ik me soms ook wel eens ongemakkelijk voel langs de weg maar de romantiek van het vrij staan maakt ook weer veel goed.
Door alle inspanningen met de muis zijn we helemaal vergeten om bij de Lidl enkele boodschappen te doen. Dat wordt dus improviseren! Reepjes kip met snijbonen en paprika in een Japanse kerriesaus op rijst. Het smaakt beter dan het er uit ziet. Voor mij zou het een klassieker kunnen zijn maar Lyka zit met lange tanden in haar Japanse kersenbloesem kom te roeren. Ze houd nu eenmaal niet van kerrie en denkt dat specerijen slecht zijn voor de huid. Ze moet nog leren dat het niet altijd gaat zoals we zouden willen.
De gratis wifi verbinding van de camping neemt haar helemaal in beslag. Facebook, Clash of Clan, nog een spelletje en dan weer een chat met de Filippijnen. Kan ik het afkeuren? Nee, natuurlijk niet! Ieder zijn ding en ik kan begrijpen hoe het is om zo lang van huis te zijn, zonder je familie en vrienden. Ik heb maar twee foto’s voor vandaag dus daar ben ik snel klaar mee, een verhaal publiceren en een stukje schrijven.
Maar dan wordt het tijd voor ontspannen met de tv, ik begin aan een nieuwe Britse mini-serie van ITV genaamd “Unforgotten”. De eerste aflevering is zeer boeiend, de tweede aflevering wil niet afspelen en mijn virusscanner slaat meteen op hol zodra ik op mijn MacBook wil kijken wat er mis is. Gewoon even een nieuwe aflevering op het internet zoeken, dan de juiste ondertitels zoeken en klaar is Kees. Ondertussen is het al wel kwart over elf, tijd om naar bed te gaan, het is een lange drukke dag geweest. Morgen gaan we goed voorbereid op pad. Een nieuwe route en een nieuw begin.
