We nemen het er vandaag van! Voor het eerst sinds een lage tijd sta ik pas na acht uur op. Ik heb heerlijk geslapen nu het probleem met de muis eindelijk is opgelost. De camper is opgeruimder nu er van alles onder de banken is weggestopt. Ik laat Lyka nog lekker slapen zodat ik, sinds een week, eindelijk weer eens wat foto’s kan bewerken en opladen naar de servers van Flickr. Ook wordt er weer een verhaal geschreven! Na een week zijn de scherpe kanten van je herinneringen en ervaringen verdwenen en hoe langer je wacht des te moeilijker het wordt om de details te herinneren. Vooral van de dagen dat je veel hebt gereden en weinig bezichtigd. Dagen met slechts twee òf drie foto’s, een daarvan is de avondmaaltijd, zijn daarbij geen uitzondering.
Het plan voor vandaag is even simpel als complex. We rijden wat later dan normaal weg en gaan zo vroeg mogelijk een mooi plaatsje zoeken. Deze laatste dag van het jaar 2016 is een rustdag, een dag van bezinning, een dag om een slecht jaar af te sluiten. Niet zo’n slecht jaar als 2015 maar toch ook zeker geen al te best jaar. We hebben genoeg tegenslagen en ellende achter de rug. Zoals 2017 er nu voor staat laten we hopelijk alle problemen achter ons en krijgen we weer wat wind in de zeilen.
Mijn plan voor vandaag is eigenlijk simpel. In Spanje is vuurwerk niet gebruikelijk voor het vieren van her arriveren van het nieuwe jaar dus zoeken we een plaatsje voor de nacht in een klein stadje voor Córdoba. Het eerste stadje blijkt een misrekening van de buitengewone categorie. De tweede is nog erger! We wijken lichtjes af van de route op de GPS en voordat we het weten zitten we in een smalle straat die al stevig omhoog loopt! Achteruit gaat niet meer want er staat een auto achter me.
Voor de zekerheid vraag ik aan een passant die net zijn hond aan het uitlaten is of we onze weg kunnen vervolgen. Zonder enige twijfel knikt hij ja en zijn de grootste twijfels bij me weggenomen. Gelukkig weet ik op dat moment niet wat ons te wachten staat!
De straat wordt smaller en steiler. Mijn hart klopt sneller en de motor huilt in de eerste versnelling. Helling trekken zijn we allang gepasseerd! Stil gaan staan is zèker geen optie! Ik kijk voor een kort moment naar de nieuwe Jezus op het dashboard. Er is geen weg meer terug. De straat wordt nog steiler en is nu op het punt dat zelfs een bergwandelaar zou gaan twijfelen om deze helling te nemen! Mijn hartslag gaat richting de 150 plus en de bloeddruk loopt op. Ik voel de aders op mijn slapen kloppen. Ik kan alleen maar hopen, hopen en nog eens hopen. En dan staan we ineens weer vlak.
We hebben het gered! mijn hartslag loopt langzaam terug totdat we aan de afdaling moeten beginnen. We kijken in een afgrond met als enig voordeel dat het eenrichtingsverkeer is. Onze uitlaat schraapt over het asfalt van de straat. Op de compressie van de motor èn de voet op de rem gaan we de afgrond in. Een zucht van verlichting wanneer we weer op de doorgaande weg zitten. Dit gaan we dus nooit meer doen! We gaan nu richting Córdoba om daar oudejaarsavond door te brengen.
Op een parkeerplaats langs de weg naar Córdoba eet ik mijn appelflap van gisteren en overdenk mijn zonden door niet naar de GPS te luisteren. Het was dom, heel dom, en dat moet ik dus niet meer doen! Nog een slok koude thee en we gaan verder om de plaats voor de nacht te zoeken. De eerste plaats op de parkeerplaats van de dierentuin van Córdoba laat ik voor wat het is. Er lijkt wel verlichting te zijn maar de grote parkeerplaats is nogal afgelegen en geheel verlaten. Alleen in het donker staan kan ik nog mee leven maar alleen op een afgelegen parkeerplaats in een grote Spaanse stad roept wel enorme vraagtekens bij me op.
Uiteindelijk belandden we op een betaalde parkeerplaats, met nog een dozijn campers, naast het oude stadscentrum van Córdoba. Wij staan èn blijven staan, desnoods tot volgend jaar! We maken ons op voor de jaarwisseling en als laatste maaltijd van 2016 eten we onze geliefde saté met friet en sla. Dan komt het bier op tafel en voor Lyka open ik de eerste fles champagne. De gordijnen blijven open voor het raam met wat uitzicht. Buiten springt het verkeerslicht op rood en dan weer op groen. Verder gebeurt er weinig. De brandweer rukt uit en een ambulance schreeuwt door de nacht. De andere, veelal Spaanse campers, zijn lichtdicht en vertonen zeer weinig activiteit. We kijken naar de laatste twee afleveringen van het tweede seizoen van “The man in the High Castle” en zijn haast klaar voor het vuurwerk.
Om drie voor twaalf stappen de de koude heldere nacht in. Klokken luiden naast de parkeerplaats en in de verte gaan wat vuurpijlen de lucht in. Dat is het dan! 2017 is begonnen en om tien over twaalf ligt iedereen om ons heen in zijn camper te slapen. Wij drinken de fles champagne leeg en genieten van de rust. Een laatste gedachte aan 2016. Een jaar geleden zaten we aan de andere kant van de wereld. Het zit er op en tegelijk is er een nieuw begin.
