Er ligt een woelige nacht achter me. De rauwe betonnen weg naast de camper met de op- en afrit is niet erg stil wanneer de tractoren, bestelbussen, pick-up trucks en personenauto’s met aanhangers in beweging komen om weer verder te gaan met de olijvenoogst. Al vroeg huilen in de verte de kettingzagen over de heuvels en de dalen. Het is me een raadsel waarom er zoveel bomen worden geveld en we nog geen brandhout hebben gezien!
De twee muizenvallen klappen dicht wanneer ik ze per ongeluk met mijn teenslippers aanraak. Ze staan dus toch goed op scherp! Bij de minste geringste beweging klappen ze dicht. Laten we het er maar op houden dat het stukje gestolen kaas voldoende is voor een paar dagen. Muizen eten maar 5 gram per dag heb ik ergens gelezen. Om zeker te zijn open ik de klep van de zitbank naast de kachel en inspecteer ik de muizenkorrels. Er is duidelijk van gegeten! De muizenkeutels die er naast liggen zijn ook een bewijs dat de muis hier is geweest. Het gif van de korrels doet zijn werk langzaam? Achter de kachel knaagt het nog steeds zachtjes. Ik kan me vergissen maar het lijkt weer zwakker dan gisteren.
Zodra Lyka beneden is ga ik weer op jacht naar een stokbrood. Het is vandaag een leerzame jacht! Winkels zijn er nog maar weinig over na de economische malaise in Spanje. Hier en daar zijn er nog kleine buurtwinkels maar dan moet je wel goed zoeken! Met dat zoeken gaat het niet goed totdat ik een vrouw aanspreek die haar hondje uitlaat.
‘Loop maar met me mee?’, begrijp ik uit haar Spaanse dialect.
Ik volg haar, en haar hondje, gedwee totdat we voor een bar, een soort cafetaria, staan. Ze wijst naar de deur en verdwijnt om de hoek in de frisse ochtendlucht. Met enige twijfel stap ik de verwarmde bar binnen. De hoofden draaien om van hun broodjes rauwe ham en dampende koppen koffie. Mijn vraag om een stokbrood wordt beantwoord met vijf en zestig cent. Een krakend vers en nog warm stokbrood verdwijnt in een papieren zak. Dat ging gemakkelijker dan ik had verwacht!
Na het ontbijt nemen we afscheid van “Baeza” en vervolgen we de route. We gaan richting “Baños de la Encina”, waar een oud kasteel op ons wacht. Het landschap, waar we ondertussen wel aan gewend zijn, blijft fascinerend. Maar het wordt indrukwekkend wanneer er op een heuvel in de verte boven de olijfbomen een kasteel opduikt. Ik ga automatisch langzamer rijden om zo meer te kunnen genieten van het uitzicht.
Aan de voet het kasteel ligt een mooie parkeerplaats die eigenlijk net iets te stijl is om comfortabel te kunnen overnachten. Dat maakt voor ons weinig uit want het is nog vroeg dus gaan we zeker verder. Vanaf de parkeerplaats is het kasteel, burcht of vesting “Burgalimar” nog indrukwekkender dan van een afstand.
Tijdens mijn zoektocht naar het stokbrood passeer ik het kantoor van de “Toeristische Informatie”. Dit is een van de weinige momenten dat ik bij zo’n kantoor naar binnen ga. Ik krijg een kaart overhandigd van een jongeman die zijn hersenen breekt om in het engels uit te leggen wat er allemaal te zien is in het dorp. Uit beleefdheid blijf ik naar zijn verhaal luisteren totdat hij helemaal klaar is.
Op de deur van de winkel waar het brood wordt verkocht tref ik een papiertje aan met de tekst: “Ik ben over vijf minuten terug”. Na tien minuten is er nog niemand en ik maak van de gelegenheid gebruik om Lyka in de camper te gaan halen. Laten we samen eerst maar een rondje maken door het oude rustieke dorp voordat we lunchen.
We kopen uiteindelijk een stokbrood bij een kleine bakkerij omdat de winkel nog steeds dicht is en waarschijnlijk ook nog wel een tijdje dicht zal blijven. Onze lunch deze middag is weer Spaans brood happen met verschillende worsten en kazen, aangevuld met ingelegde olijven en zilveruitjes. Het is een eenvoudige maar overheerlijke lunch.
De binnenplaats is heden ten dage leeg maar met mijn levendige fantasie zie ik ruiters te paard, gewoon volk in houten huizen en soldaten met pijl en boog. Het is indrukwekkend bedenkend dat dit kasteel negenhonderd jaar geleden is gebouwd van aangestampte klei. Door islamitische veroveraars die rond de eerste millennium wisseling haast heel Spanje onder hun gezag hadden. Later kwamen de Christelijke veroveraars die de islamieten terug over de straat van Gibraltar joegen. De islamitische invloeden zijn na de talloze Christelijke aanpassingen van het kasteel nog goed zichtbaar.
We vervolgen onze reis richting “Andújar” waar we nog snel de Lidl bezoeken om de voorraad aan te vullen. Wanneer je op deze manier reist dan weet je nooit wat je morgen te wachten staat of waar je vanavond zal overnachten. Een voorraad voor twee dagen is dan natuurlijk altijd wenselijk!
De rustige slingerweg leidt ons naar een nationaal park waar ook nog eens een heiligdom gevestigd is. We passeren de ene na de andere in het routeboekje aangegeven mogelijke plaats om te overnachten maar geen van die plaatsen kan ons echt bekoren. Dus we rijden rustig verder. Een ketting versperd een schitterende parkeerplaats naast een groep picknicktafels en banken, jammer, hier hadden we wèl willen slapen.
Zo blijft er uiteindelijk niets anders over dan door te rijden naar “Santuario de la Virgen de la Cabeza”. Zodra we de hoofdweg verlaten begrijp ik dat hier iets groots en zeer heilig gevestigd is. Het is buiten het seizoen, dus niet zo druk, maar de rij mobiele winkeltjes op de promenade naar de trappen van het heiligdom verraad dat het hier zomers wel heel erg druk zal zijn.
We rijden rustig door tot aan het einde van het vakantiedorp waar we op een plein omringt door restaurants, die vandaag allemaal gesloten zijn, voor een moment stil houden. Ik bestudeer het WOMO-boekje en de Garmin. Er staat een weg naar de top geprojecteerd en ik zie geen slagbomen of andere hindernissen die een rit naar boven onmogelijk zouden maken. Dus we gaan naar de top!
Boven aangekomen treffen we een haast verlaten parkeerplaats aan! Da’s mooi! Het is ondertussen al vier uur en veel zin om verder te rijden heb ik niet. Misschien nog van de heuvel af naar het vakantiedorp maar verder zeker niet!
Ik ga op onderzoek uit terwijl Lyka de camper schoonmaakt. Dan loop ik liever niet in de weg in onze kleine woonruimte. Wat ik zie doet me besluiten om het heiligdom maar voor het eten te bezoeken. We hebben nog twee uur voordat het donker is en dan kunnen we na het slapen morgen meteen weer op pad. Een behulpzame Spanjaard die vloeiend engels spreekt wijst ons de weg. We lopen door een obscuur gangetje richting een van de grootste heiligdommen van de weide omgeving. Aangekomen in een kleine kapel staat een pop met Jezus op de arm gekleed in een gouden en zilveren jurk. Ik vindt het persoonlijk, vanuit de religieuze kunst gezien, mooi maar de katholieken hebben een heel ander beeld van deze voorstelling. Er worden kruizen geslagen en duimen gekust.
Op de terugweg komen we langs de onmisbare souvenirwinkel van het heiligdom. De verkoop van allerlei gewijde prullaria financiert de instandhouding en onderhoud van het heiligdom. Omdat er geen toegang wordt gevraagd kopen we altijd wat in de winkel! Vanaf vandaag zal Jezus aan het kruis een plekje op het dashboard van “de Oude Dame” hebben.
Vanuit de kerk kun je door het glas achter het altaar ook het heiligdom zien. Jezus aan het kruis heeft daarom moeten verhuizen naar de lange muur in de kerk.
Aan de zijkant van de kerk zijn er buiten wat catacomben waar de kaarsen worden gebrand. Echte kaarsen deze keer dus zijn er grote openingen in het plafond gemaakt om de warmte en roet te laten ontsnappen. Hier wordt om van alles gebeden, bedankt en gevraagd, herdacht en vergeten. Een vreemde verzameling attributen hangt aan de kapstokken langs de wanden.
Om vijf uur nemen we een moedige beslissing. We blijven vannacht hier staan. Althans, dat proberen we. Mochten we worden weggestuurd dan kan ik altijd nog naar beneden rijden. Aanbidders vertrekken regelmatig en worden niet meer aangevuld door nieuwe aanbidders. Het wordt buiten rustig en klok van heiligdom luid zes uur. Sluitingstijd? De zon zakt onder de horizon en geeft onze plaats voor de nacht een magische sfeer.
Ik loop nog een keer in de schemer rond de camper en zie geen enkele levende ziel. De kerkdeuren zijn dicht. Ik denk dat het voor vannacht wel goed zit.
We eten vanavond Varkensvlees in knoflook/honingsaus met gemengde verse groenten op mihoen. Het is heerlijk! We staan misschien wel op de mooiste plaats tot nu toe om de nacht door te brengen. Af en toe open ik de gordijnen om de verlichte parkeerplaats te bekijken. We zijn hier zielsalleen, alleen op de top van een berg in Zuid-Spanje.
