Wegens elektriciteitstekort uit de huishoudaccu zijn we gisteren vroeg naar bed gegaan. Met alle goede voornemens zet ik om zeven uur de wekker uit om me nog voor een paar minuten om te draaien.
Het is al tien voor acht wanneer ik de gordijnen open. Het mist buiten om ons heen iets minder dan gisteren voor het slapen gaan maar het lijkt een voorbode van een verloren dag. Maar niet voor “Travels and Troubles”! Eindelijk heb ik de inspiratie om het verhaal af te maken en te publiceren. Ik zou me moeten schamen maar het is moeilijk te geloven hoe druk we het soms hebben.
Lyka wordt langzaam wakker in de alkoof wanneer ik op pad ga om een vers stokbrood te kopen. Ver hoef ik gelukkig niet te gaan. Het plaatselijk benzinestation is tevens supermarkt en het zou me niet verbazen wanneer de pompbediende op verzoek ook de biecht afneemt.
De ovendeur staat open en het brood is nog warm. De prijs ligt veel hoger dan bij de stuntprijs supermarkten maar ik betaal het met plezier. Ik draag de lokale middenstand op het platteland een warm hart toe. Lekker vers stokbrood, dik besmeerd met roomboter en Hollandse belegen kaas en een kop koffie van de HEMA. Wat kan het simpele leven toch mooi zijn in Spanje.
Zodra we de parkeerplaats verlaten begint de camper met klimmen. We klimmen en klimmen en komen zelden of niet in de derde versnelling. In de mist, we kunnen hooguit vijftig meter voor ons uit kijken, heb je geen idee hoe hoog je bent of hoeveel hoger je nog moet klimmen. Een verdwaalde auto achter ons probeert me op te jagen om sneller te gaan rijden. Doei! Op een overzichtelijk traject de richtingaanwijzer naar rechts aan, langzaam afremmen en wachten tot die gehaaste zenuwpees je voorbij komt. Rij jezelf maar in de puin, wij zijn met vakantie en hebben alle tijd!
Tijdens een plaspauze opent het wolkendek zich plotseling boven ons om toch een glimp van de schoonheid van dit landschap te laten zien. In een flits grijp ik de Nikon D600 op de voorbank en schiet mijn foto. Lyka kijkt me verbaasd aan. Enkele ogenblikken later wordt het schitterende uitzicht weer door het wolkendek opgeslokt. Want dat is deze mist, we rijden gewoon in de wolken.
We gaan weer dalen en tot onze verbazing is het zicht in het dal prima. Een korte halte voor een koffie en een foto van de schots en scheef tegen elkaar aan gebouwde huizen van een dorp tegen een berghelling.
Zodra we weer beginnen te klimmen rijden we weer in de mist. De verkeersborden met de aankondiging dat er een punt met een mooi uitzicht voor ons ligt zijn voor ons op deze mistige dag van geen enkele waarde. We rijden rustig door naar de kust.
Vandaag is het weer een campingdag en hier aan de “Costa Dorada” is het zicht goed en de temperatuur behaaglijk. We moeten snel nog wat boodschappen doen maar dan staan we aan de poort van een camping in Cambrils die open zou moeten zijn maar de receptie is onbezet en er ie niemand te bekennen. Ik kijk nog eens goed rond en laat de camping voor wat ze is. We zijn in Spanje, aan de Costa Dorada, dan moet het toch gek gaan dat we geen camping kunnen vinden?
En ja hoor, bij de volgende camping, “Camping Joan” ***, is het meteen raak. Achttien euro voor een nacht is een prikkie. We hebben een plaats voor het uitzoeken, de camping is haast verlaten en gaat over enkele dagen dicht voor groot onderhoud. Er is nog een sanitairblok in gebruik. Dat is genoeg voor ons.
Het is een schitterend plaatsje aan het hek vlakbij het zoute water van de Middellandse Zee. De douche is warm en verfrissend tegelijk. Ik was daar wel aan toe! Terug bij de camper maak ik maar meteen gebruik van de slang die naast het fonteintje ligt en vul onze watertank met drinkwater. Hij was vanochtend helemaal leeg dus het vullen is een noodzaak. Wanneer Lyka naar de douches vertrek begin ik maar meteen te schrijven. Ik voel me weer een vulkaan van verhalen en emoties. Vandaag is het eerst aan de beurt waarna ik aan het verhaal van acht december begin. Ik heb nog heel wat in te halen.
Lyka heeft geen zin dus ga ik voordat de zon ondergaat alleen een stukje wandelen langs het strand. Het is een mooi plekje hier! Maar het wordt ook sneller frisser en sneller dan verwacht ben ik weer terug in de camper. Een koude “Weissbier” luid het einde van de dag in. De camping om ons heen kleurt oranje, de duisternis is onderweg.
Voor het avondeten moet ik wat improviseren, een pak afgeprijsde Fajita’s van de Aldi gecombineerd met ovenfriet en sla. Het experiment is gelukt en het smaakt ons uitstekend. Na het eten gaat de tv aan want we zijn benieuwd naar het verloop van de intriges in de serie “The Man in the High Castle”. Het is zo spannend dat we pas om half een naar bed gaan. Gelukkig kan dat! Dan slapen we morgen maar wat uit.
