Wat was het buiten ongelofelijk donker vannacht! Om half zes deed ik de deur voor een moment open en ik kon helemaal niets zien, geen enkele diepte bepalen. Het was absoluut donker door de wolken die het licht van de sterren en de maan blokkeerde. Ik heb het maar zelden zo donker gezien!
Iets later dan verwacht lopen we door de eerste poort van het “Klooster van St Miguel del Fay”. We hebben gewacht dat de regen wat minder werd. We hebben ook nog besproken om het bezoek aan het klooster over te slaan. Maar waarom eigenlijk? We hebben alle tijd, we hebben geen vast plan en na wat ik gisteren heb gezien wil ik zeker even naar binnen.
Na het betalen van de zestien euro entreegeld, voor twee volwassenen, lopen we direct tegen het hoofdgebouw aan waar ongetwijfeld de weinige monniken die het klooster nog bevolken verblijven. Er is ook een derde poort met opnieuw een met ijzeren platen versterkte eiken deur. Dat was vroeger wel nodig want veel kloosters hadden niet alleen macht, aanzien en diende vaak als ziekenhuis of school maar de kapel of kerk die aan het klooster verbonden was was vaak erg rijk en bezat goud, zilver en edelstenen. De internationale betaalmiddelen van alle tijden.
De kerk die bij het “Klooster van St Miguel del Fay” hoort is helemaal gepositioneerd onder een overhangende klif van de berg. In de vroege middeleeuwen hebben ze alleen maar de voorgevel hoeven te plaatsen!
Desondanks is het een unieke bouwwerk om te bezoeken. Het heeft vanbinnen echt een gevoel van een door mensenhanden gebouwde kerk. Je moet goed kijken om de rotssteen van de berg aan het plafond te kunnen zien. Alleen is deze kerk door god geschapen zoals de monniken ongetwijfeld dachten achthonderd jaar geleden.
Er is ook nog maar weinig kunst en rijkdom te bekennen. Vooral de grafsteen uit 1697 en het grote zilveren kruis vallen op in de verder sombere inrichting van de kerk.
Volgens de brochure die we bij de kassa hebben gekregen zijn er in totaal zeven punten van interesse achter de drie opeenvolgende poorten van het klooster. We hebben er al twee gezien en gaan verder naar de derde. Het weer wordt nog beter en het regen/wind jack dat ik uit voorzorg heb aangetrokken wordt rond mijn middel geknoopt. het begint ook al aardig wat warmer te worden.
De zon wint het gevecht van de wolken en de regen, het landschap met haar vergezichten wordt steeds mooier!
Voor de “Grot van Sant Miquel" moeten we een stukje over een trap langs de zeer steile rotswand omlaag. Ik schat op ongeveer een meter of twintig lager is een kleine grot met en minimeertje. We hebben deze reis bij verre nog niet de lichaamsbeweging gekregen die ik zo graag had gewild. Maar de twintig meter omlaag en daarna weer omhoog blijken toch een kuitenbijter te zijn.
Het bankje met de bronzen schrijver “Josep Pla” nodigt je na de afdaling en de klim uit om even te gaan zitten. Maar niet voor lang! De temperatuur van de granieten plaat zet ook haar tanden in je kont en zo sta je dan naast een lachend bronzen beeld met pijn in de kuiten en pijn in je kont.
En zijn we al bij nummer vijf. Een foto van je geliefde met de waterval op de achtergrond!
Bij de “Hermitage van Sant Marti” Zijn we plotseling aan het einde! De grot met de vleermuizen is gesloten wegens het slechte weer van de afgelopen nacht. Het is te glibberig en te gevaarlijk volgens de dun bebaarde zeer jonge gids. We zijn binnen een uur klaar en ik weet niet of we teleurgesteld zijn. Voor mij was het in ieder geval wel interessant.
We slenteren terug naar de camper en kijken meteen vooruit naar wat er ons vandaag verder te wachten staat. Vanavond in ieder geval een warme douche! Het is weer campingdag. We rijden terug naar de kust en ik heb een camping opgezocht niet te ver van een treinstation. We willen namelijk morgen met het openbaar vervoer naar Barcelona. Het parkeren van een camper wordt door iedereen afgeraden en ik heb er ook al veel slechte dingen over gelezen. Dus gaan we met het openbaar vervoer.
Het weer wordt nog beter en op een moment breekt de zon voorgoed door. Het is een buiten een heerlijke temperatuur. Bij een verdwaald richtingsbord met een camping er op besluiten we die maar eens te proberen. Erg ver kom ik niet! Bij de eerste camper die ik zie staan twee Fransen die hun camper net hebben geparkeerd. Ze zijn bezig met hun elektriciteitskabel. Mijn vraag is simpel en in het Frans kom ik er ook wel uit. Het kost hier dertig euro per dag, inclusief elektriciteit. Dertig euro? Zijn ze gek geworden of zo? Ik stap meteen weer in en we gaan op weg naar de Middellandse Zee.
Maar daar aangekomen blijkt het vinden van een camping die ’s winters is geopend toch moeilijker dan verwacht! De camping die ik had uitgezocht is in ieder geval gesloten! We rijden langs de kust langzaam verder weg van Barcelona. Maar elke camping die we langs de weg zien blijkt gesloten! We rijden en rijden totdat ik op een mooie parkeerplaats langs de kustweg eindelijk mijn GPS eens goed kan raadplegen. Onder het rijden is dat namelijk veel te gevaarlijk.
Wat blijkt? We zijn slechts een kleine elf kilometer verwijdert van onze vertrouwde camping in Blanes! Dus de beslissing is snel genomen, we gaan terug naar Camping S’abanell in Blanes. Vanuit Blanes kunnen we ook gemakkelijk met de trein naar Barcelona, dus dat is twee vliegen in een klap.
Ik zet de camper op dezelfde vertrouwde plek als drie dagen geleden en rol de elektriciteitskabel uit. Ik betaal twee nachten aan de vriendelijke wintermanager en Lyka gaat meteen onder de douche. Er is echter een probleem vandaag. De zeewind is veranderd in een storm van zee en daarom moeten we een andere plek èn een andere positie kiezen. De deur van het woongedeelte moet namelijk in de luwte staan zodat niet elke keer als je de deur opent alle warmte weg is.
Na het douchen eten we een heerlijke Koreaanse Bulgogi met rijst een broccoli.
Ik kreeg een vraag van een lezer over de twijfelachtige grootte van de porties. Zij vond namelijk dat ze nogal aan de kleine kant waren. Nu moet ik eerlijk toegeven dat wanneer je veel in Azië bent geweest de porties op je bord of in je kom automatisch kleiner worden. Maar er is ook nog een andere oorzaak. Haast elke avond vergrijpen we ons aan de plaatselijk kazen, droge worsten en wijnen. We moeten daar nu eenmaal ook wat ruimte voor laten!
Een nieuwe serie staat op de memory-stick. “The Night Manager” is een Britse serie van de BBC. Geheimagenten en samenzweringen zoals alleen de Britten die in beeld kunnen brengen. In een woord fantastisch! Zo fantastisch zelfs dat we vier van de zes afleveringen kijken. We hebben namelijk netstroom en dan is het onbelangrijk hoe lang de tv ’s avonds aanstaat. We kijken ook uit naar de eerste èchte rustdag van deze mooie reis.
