Cha Am (Dang Ky Ploen Tharnnam Resort) 211), zaterdag 1 februari 2020
We gaan nu dus recht naar beneden richting het zuiden van Thailand. Het is moeilijk om te ontsnappen aan de greep van Nakhon Pathom. De Garmin GPS blijft ons met de huidige instellingen in rondjes leiden. Tijd voor een nood ingreep! Even de instellingen aanpassen en binnen tien minuten zijn we aan de buitengrens van de stad waar we naast een drukke natte markt de gebruikelijke tosti’s van de 7-11 nuttigen.
Door de wijziging van de instellingen komen we ook zonder dat te willen op een snelweg terecht waar we snel de tank kunnen vullen zodat we zeker zijn dat we onze eindbestemming voor vandaag zonder problemen kunnen halen. Er was nog een klein probleem bij het inpakken! Ik was helemaal vergeten dat Lyka een tempel wilde bezoeken waarvan ze de foto’s op het internet had gezien. De tempel ligt een beetje uit de route maar dat maakt weinig uit want we hebben tenslotte alle tijd van de wereld.
Mijn laptop kwam voor het vertrek opnieuw uit de rugzak en toch met enige haast zocht ik de coördinaten van de tempel op en stuurde die naar de oude Garmin 400t. Er moet in de haast iets mis zijn gegaan want wanneer we eindelijk bij de geprogrammeerde tempel arriveren blijkt de tempel die Lyka wil bezoeken er niet te zijn. We staan op een enorm tempelterrein waar geen hond is te bekennen. Lyka’s iPhone komt tevoorschijn, zij heeft namelijk 4G, en we gaan opnieuw op zoek naar de tempel. Het duurt niet lang voordat ik de tempel ook op mijn GPS heb gevonden.
Ik programmeer de tempel als bestemming en 32 kilometer verder staan we oog in oog met een enorme draak die om een rond gebouw is gekruld. Het is een ongelofelijk mooi gezicht. Omdat we niet alle bagage met ons mee kunnen slepen blijf ik bij de motor achter en gaat Lyka alleen naar de tempel.
Terwijl Lyka de tempel bezoekt schiet ik maar enkele foto’s vanaf de parkeerplaats. Dat kan hier bij gebrek aan noord-Afrikanen. En dan gaan we weer verder. Des te dichter we bij Bangkok komen des te drukker het verkeer wordt. We kunnen niet anders dan met 75 Km/u, de snelheid van de meeste vrachtwagens, meestromen over de lelijke zesbaans snelwegen van midden Thailand. Het gevaar schuld er in dat spook rijdende brommers en pick-up trucks, altijd verontschuldigend vriendelijk glimlachend, geen uitzondering maar meer een regel zijn. Na een half uur klapt mijn hoofd haast uit elkaar van het concentreren.
Meneer J.R. van Steenbergen van de gemeente Zaltbommel komt ook nog in mijn gedachten voorbij. Zijn onsamenhangend verhaal over de belastingen van de gemeente Zaltbommel maken dat mijn hoofd helemaal vol schiet! Zijn laatste antwoord is als het relaas van een dronken man die de theorie van de relativiteit probeert uit te leggen. Ambtenaren praat, veel gelul en wei nog inhoud! Het is niet alleen op het niveau van de Rijksbelastingen een zooitje! Ook op lokaal niveau bij de gemeente Zaltbommel scheelt het er een en ander aan! De belangrijkste opmerking van de gemeente Zaltbommel schiet door mijn hoofd: ‘Wanneer u het niet met onze beslissing eens bent kunt u altijd nog naar de rechter!’ Een misselijk makende gedachte dat de ambtenaren aan de Hogeweg deze instelling hebben. Het zijn tenslotte de burgers die hun ruime salaris betalen!
Nadat we de brug bij Samut Songkhram hebben gepasseerd kunnen we eindelijk de snelweg verlaten. Deze snelweg genaamd “Weg nummer 4” is namelijk voor een aardig stuk de verkeersslagader naar het zuiden. Het is op enkele stukken zelfs de enige weg naar het zuiden dus 100% van het autoverkeer gaat over deze weg!
We nemen een pauze en eten magnetronmaaltijden bij de 7-11. Uit gemak, ze noemen de 7-11 niet voor niets gemakswinkels! Met een Coke Zero spoel ik de rijstnoedels met varkensvlees en het restje Spaghetti Krapow weg. Ik zou nog wel trek hebben in een ijsje maar ik probeer de calorie inname onderweg een beetje laag te houden. We zitten hoofdzakelijk de hele dag in het zadel van de oude Honda Phantom.
Plotseling waan ik me op bekend terrein. Ik herken het bungalow park met de gekleurde huisjes waar ik ruim zeven jaar geleden heb geslapen. Ook het restaurant een eindje terug staat me weer levendig voor de ogen. Een vreemd apparaat die menselijke hersenen die al je herinneringen opslaat en weer beschikbaar stelt wanneer je er om vraagt!
De enorme Chinese Tempels staat me ook nog levendig voor de ogen. Het lijkt of de tijd voor de “Kuan Yin Bodhisattva Shrine” heeft stil gestaan! (Lees hier het verhaal van 14 december 2013)
Op het eerste oog lijkt er helemaal niets veranderd met zes jaar geleden. Toch blijkt er na het vergelijken van de foto’s het een en ander veranderd. En dat is goed te zien, het gaat alleen niet zo snel als ik had verwacht. De oude foto’s laten de verschillen goed zien.
Ik weet zo ongeveer wat we vanaf dit punt gaan tegenkomen. Dat is op zich ook niet zo moeilijk want dit is de beste route om met de motor naar het zuiden te rijden. Als eerste zien we de (Birmese) vrouwen aan het werk bij de visdrogerijen. Gedroogde vis is nog altijd razend populair in heel zuidoost-Azië. Toch verwacht ik dat het leeuwendeel van deze vis voor de lokale markt is. Gebakken in gloeiend hete olie ontstaat er een vorm van kroepoek die heel sterk van smaak is.
Dan komen de zoutvelden. Op deze vlaktes wordt het zeewater verdampt door de zon en het achtergebleven zout geoogst, ook veelal door illegale Birmezen. Het zout zal wel worden gebruikt om de bekende Aziatische vissaus te maken.
We rijden deze keer zeker een andere route dan zes jaar geleden. De “Wat Nok Pak Ta Le” tempel is heel bijzonder. Een tempel gebouwd in de vorm van een schip. Met mijn kolen Thais begrijp ik dat het om de vogels van de zee gaat. Waarschijnlijk een plaats voor bezinning voor de familieleden van de nooit terug gekeerde vissers wiens zielen zijn overgegaan in de zeevogels.
Dan komen we weer op die verschrikkelijke snelweg dichtbij onze slaapplaats voor de komende nacht. Het “Dang Ky Ploen Tharnnam Resort” is goed voor de prijs die we betalen voor de bungalow gelegen in een mooie tuin. Helaas werkt het internet niet dus moeten we andere maatregelen nemen. Ik stap op de motor en ga naar de 7-11 om extra geld op de telefoon van Lyka te zetten. Dat blijkt dus moeilijker dan enkele jaren geleden. Kraskaarten om op te waarderen bestaan al lang niet meer en er komen ook geen bonnetjes met een code uit de kassa. Wat nu? Tegenwoordig staan er overal telefoontegoed oplaadpalen voor mobiele telefoons. Gelukkig wil het meisje van de 7-11 me helpen van alle menu’s op het beeldscherm zijn in het Thai. Niet veel later hebben voor ongeveer drie euro weer internet!
We gaan op de motor op zoek naar avondeten. Volgens de vrouw achter de receptie is het restaurant van het resort ook geopend. Helaas voor haar vraag ik mezelf af of ik wel in een restaurant wil eten van een resort waar vanavond slechts vier gasten verblijven! De omzetsnelheid in de koelkast van de keuken zal dan navenant zijn, en dat willen wij nu juist vermijden.
We stappen op de motor en op minder dan honderd meter afstand hebben we gevonden wat we zoeken. Het eten is prima en de prijs valt ook nog eens mee. Onze dag zit er op en we moeten samen hard lachen om de zeer korte afstand die we hebben gereden om bij het restaurant te komen.
